เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 18
จริงดั่งคาดคอร์เนลดีดกายขึ้นยืนในทันที พร้อมๆ กับคำรามออกมาด้วยความขัดใจเป็นที่สุด ใบหน้าหล่อเหลาบูดบึ้งจนคนมองอดขำขันในใจไม่ได้
“แล้วนายก็เชื่ออย่างนั้นหรือ ทำไมไม่อยู่ดูเธอขึ้นหอพักไปก่อน หากเกิดอันตรายขึ้นกับเธอจะทำยังไง”
หนุ่มหล่อเดินกลับไปกลับมาด้วยความงุ่นง่าน ก่อนจะตวัดตามองเซอร์เกที่เอาแต่ก้มหน้าด้วยนัยน์ตาขุ่นเคือง พร้อมกับคาดโทษออกมาเสียงดุดัน
“หากยาหยีเป็นอะไรไป ฉันจะตัดเงินเดือนของนาย”
“ครับนายน้อย”
ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนทำให้คอร์เนลหงุดหงิดงุ่นง่านนัก
“จะไปไหนก็ไปให้พ้นหน้าเลยไป ก่อนที่ฉันจะทำร้ายนาย”
“เอ่อ…นายน้อยครับ”
เมื่อเห็นเซอร์เกคนสนิทยังยืนนิ่ง คอร์เนลก็เค้นเสียงคำรามลั่น
“บอกให้ไปไง หูแตกหรือไงเซอร์เก!”
“ผมจะบอกว่าเธอไม่รับเช็คของนายน้อยครับ”
คราวนี้ความเดือดดาลที่เกิดจากความห่วงใยเปลี่ยนแปลงเป็นความข้องใจ และก็ตามมาด้วยความเจ็บใจในที่สุด
“อวดดีนัก!” นัยน์ตาสีเขียวเข้มจัด โทสะวูบวาบอยู่ในนั้น
“แล้วเช็คนั่นอยู่ไหน”
“เธอฉีกมันทิ้งแล้วครับ”
เซอร์เกบอกแค่หญิงสาวฉีกมันทิ้ง ไม่ได้บอกว่าเจ้าหล่อนใช้เท้าขยี้มันด้วย เพราะหากบอกความจริงไปทั้งหมด มีหวังคืนนี้ยาหยีไม่มีทางได้หลับนอนหรอก นายน้อยของเขาจะต้องตามไปลากตัวถึงหอพักเพื่อนำตัวมาลงอาญาอย่างแน่นอน
“ฉีกทิ้ง?”
ทวนคำของคนสนิทด้วยใบหน้าโกรธ กรามแข็งแรงขบกันแน่นจนเนื้อข้างแก้มกระตุกเป็นริ้วรอย มือใหญ่ข้างหนึ่งกำเป็นหมัดก่อนจะซัดเข้ากับฝ่ามืออีกข้างของตัวเองอย่างรุนแรง รัศมีความเดือดดาลเปล่งประกายออกมาจากร่างกำยำอย่างมหาศาล จนคนมองอย่างเซอร์เกยังแสบตา
“เธอกล้ามากยาหยี กล้าหักหน้าฉัน”
“เธอคงโกรธที่นายน้อย…เอ่อ…ย่ำยีเธอ” เซอร์เกอดไม่ได้ที่จะแก้ตัวแทนยาหยี เพราะสภาพของหล่อนน่าสงสารยิ่งนัก
“แค่ระบายความใคร่ครั้งเดียว”
คอร์เนลเอ่ยพลางมองคนสนิทตาขวาง
“แต่สภาพของเธอดูไม่ต่างจากถูกผู้ชายเป็นสิบคนรุมโทรมเลยนะครับ ผมว่านายน้อยหนักมือเกินไป ถึงเธอจะผิดที่เกิดมาเป็นลูกของนายยอดชาย แต่เธอก็ไม่ใช่ฆาตกร”
‘ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาพูดจาตำหนินายน้อยของตัวเองออกไปแบบนี้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยทำมาก่อน หรืออาจจะเป็นเพราะความเวทนาแม่เด็กสาวคนนั้น ใช่สิ ยาหยีก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับบุตรสาวของเขานั่นแหละ’
“เซอร์เก!”
คอร์เนลเค้นเสียงคำรามด้วยความไม่พอใจ ขัดใจนักที่เซอร์เกคนที่เข้าข้างเขาทุกอย่างไม่ว่าเขาจะทำอะไรกลับมาต่อว่าเขาเรื่องของแม่ผู้หญิงคนนี้ หล่อนมีดีอะไรที่ไหนกันล่ะ ก็แค่…พรหมจารี!
หัวใจแข็งกร้าวอ่อนยวบลงมาในพริบตาเมื่อสมองตอกย้ำว่าเขาคือชายคนแรกที่ได้ลิ้มลองรสสาวจากกายของยาหยี เขาเป็นชายคนเดียวที่ได้แนบชิดกับเจ้าหล่อน แต่เขาก็เป็นผู้ชายแสนระยำที่ขับไล่เจ้าหล่อนลงจากเตียงอย่างไร้เมตตาปรานี
ไม่! เขาจะไม่ใช่ผู้ชายที่จะตกหลุมพรางของสตรีคนไหนง่ายๆ ยาหยีก็แค่ทำให้เขารู้สึกมีชีวิตชีวาและสุขสมมากกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตก็เท่านั้นเอง อีกหน่อยก็จะเบื่อ อีกหน่อยก็จะสามารถเขี่ยหล่อนทิ้งลงถังขยะได้เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ นั่นแหละ แม้ว่าหล่อนจะทำเป็นใจแข็งไม่รับเงินรับทองจากเขาก็ตาม แต่สันดานของผู้หญิงไม่มีคนไหนหรอกที่จะใจแข็งกับถุงเงินถุงทองที่เขาเต็มใจที่จะประเคนให้
และรับรองด้วยเกียรติของผู้ชายตระกูลซีร์ยานอฟเลยว่า เขาจะต้องเขี่ยหล่อนทิ้งได้ก่อนที่เขาจะได้ตัวพ่อของหล่อนมาไว้ในกำมือเสียอีก
“ผมขอโทษครับนายน้อย ผมแค่สงสารเธอ…”
คอร์เนลถอนใจออกมาแรงๆ โบกมือไล่คนสนิททันที
“ไปให้พ้นๆ หน้าไป”
“ครับนายน้อย”
และเซอร์เกก็ถอยหลัง เดินหายไปในความมืดเงียบๆ ทิ้งให้คอร์เนลนายน้อยของตัวเองถอนอกถอนใจออกมาด้วยความเคร่งเครียดอยู่ตามลำพัง
หนุ่มหล่อนัยน์ตาสีเขียวดุจมรกตเนื้อดีสบถออกมาด้วยความเกลียดชังตัวเอง เมื่อแหงนหน้ามองดวงจันทราบนท้องฟ้าแล้วเห็นใบหน้าของยาหยีซ้อนทับอยู่บนนั้น
‘ให้ตายเถอะ นี่หล่อนจะตามหลอกหลอนเขาไม่เว้นแม้แต่บนฟ้าเลยอย่างนั้นหรือ’ ชายหนุ่มกำมือแน่นข่มความเกรี้ยวกราด ขณะก้าวเท้ามุ่งหน้ากลับสู่ห้องพักของตัวเอง ในสมองคิดถึงแต่ร่างกายสวยสดของยาหยีไม่ยอมหยุด แม้กระทั่งในความฝันของเขาก็ตาม
“เซอร์เก…แม่หนูคนนั้นเป็นยังไงบ้าง แล้วทำไมถึงต้องไปส่งกันดึกดื่นขนาดนี้ล่ะ หรือว่าเธอทำไม่ถูกใจนายน้อย”
เชอรี่ที่ยังไม่ได้นอนแอบมาดักเจอเซอร์เกที่หน้าห้องพักของเขา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ทำให้คนสนิทวัยเดียวกันถึงกับถอนใจออกมาหนักๆ
“ว่าไงล่ะเซอร์เก”
“ดูจากสภาพของเด็กสาวคนนั้นแล้ว ผมก็สรุปได้ว่านายน้อยต้องพอใจเธออย่างมากนั่นแหละครับ เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่หักโหมจนเธอแทบเดินไม่ไหวแบบนั้นหรอก”
“แทบเดินไม่ไหวเชียวเหรอเซอร์เก” เชอรี่ทำสุ้มเสียงตื่นตกใจ หล่อนถูกชะตากับยาหยีเป็นพิเศษ มองแล้วก็เอ็นดูในความอ่อนเยาว์ของเจ้าหล่อน ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาถูกนายน้อยของตัวเองย่ำยีอย่างป่าเถื่อนแบบนี้
เซอร์เกพยักหน้ารับน้อยๆ สมองผุดภาพใบหน้าฉ่ำน้ำตาของยาหยีไม่หยุด
“ปกตินายน้อยไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ผมยังแปลกใจอยู่เลยว่าทำไมนายน้อยถึงทำแบบนี้กับยาหยี”
“นั่นสิ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายน้อยจะใจร้ายแบบนี้ เสียแรงที่บูชานึกว่าเป็นสุภาพบุรุษ”
เซอร์เกมองสตรีวัยกลางคนตรงหน้าด้วยสายตาไม่สบายใจนัก เขาไม่ชอบฟังคนอื่นด่าว่านายน้อยของตัวเองเลย
“นายน้อยคงมีเหตุผล หรือไม่ก็เปลี่ยนรสนิยมใหม่ แต่เราอย่ายุ่งเรื่องของเจ้านายเลยนะคุณเชอรี่ ปล่อยให้ท่านจัดการปัญหาชีวิตของท่านเองเถอะ เราคอยสนองคำสั่งก็พอแล้ว”
เชอรี่เบ้หน้า อดสงสารยาหยีไม่ได้ ดวงตาสุกใสดุจดวงดาวคู่นั้นป่านนี้คงจะฉ่ำนองไปด้วยคราบของน้ำตา ช่างน่าเวทนาเหลือเกิน นายน้อยของหล่อนทำเกินไปจริงๆ และด้วยสถานะที่ต่ำต้อยกว่าทำให้เชอรี่ได้แต่เก็บความขุ่นเคืองเอาไว้แต่เพียงในอก
“งั้นฉันขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน เซอร์เกก็นอนซะเถอะ นี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว” เชอรี่เอ่ยลาแล้วก็เดินหายกลับไปยังเรือนพักของสาวใช้หญิงอย่างรวดเร็ว
เซอร์เกถอนใจออกมาอีกครั้ง ศีรษะที่มีผมสีขาวแซมส่ายไปมา ขณะเปิดประตูห้องพักและก้าวเข้าไปข้างใน สมองนึกไปดึงเมลิน่าบุตรสาวของตัวเองที่ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ที่กรุงปารีสขึ้นมาในฉับพลัน ความห่วงใยแล่นขึ้นมาจับจิต จนต้องรีบควักมือถือขึ้นมากดต่อสายข้ามทวีปหาเมลิน่าอย่างรวดเร็ว และเมื่อได้ยินเสียงหวานใสร่าเริงของบุตรสาวตอบกลับมา เซอร์เกก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาในฉับพลัน
YOU MAY ALSO LIKE
