เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 17

เซอร์เกไม่อยากจะพูดออกมานัก แต่ก็จำต้องอธิบายให้สาวน้อยตรงหน้าฟัง และผลที่ได้ก็คือความเดือดดาลในแววตาดำขลับที่มีน้ำตาคลออยู่ตลอดเวลา

หญิงสาวกัดปากแน่นจนเจ็บไปทั้งเรียวปาก ขณะจ้องมองเช็คใบเล็กในมือของคู่สนทนาด้วยสายตาขยะแขยง ความเกลียด ความโกรธ กำลังทำให้หล่อนคลั่ง เขาไม่รัก ไม่ปรารถนา ไม่เห็นค่า แล้วทำไมต้องมากระทืบกันให้จมดินด้วย หรือว่าต้องการเห็นหล่อนแดดิ้นตายไปตรงหน้า สาวน้อยคิดด้วยความชอกช้ำระกำใจ น้ำตาทะลักไม่หยุด แต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาจากกลีบปากที่สั่นระริกเลยแม้แต่แอะเดียว นอกจากคำสาปแช่งที่หญิงสาวฝากไปถึงนายน้อยผู้ยิ่งใหญ่ของเซอร์เก

“ฉันขอสาปแช่งให้เจ้านายของคุณอายุสั้น ขอให้เขาตายคาเตียง ขอให้เขาไม่ได้ตายดี”

เซอร์เกเบิกตาค้างพูดไม่ออกซะดื้อๆ แล้วก็พานนึกภาพของคอร์เนล หากเจ้าตัวมาได้ยินคำสาปแช่งจากปากบวมๆ ของผู้หญิงที่ตัวเองทำลายจนยับเยินตอนนี้ คงจะเกรี้ยวกราดอย่างรุนแรง ไม่อย่างนั้นก็คงช็อกตาตั้ง

“ห้าหมื่นบาท…นายน้อยอยากให้คุณรับไว้”

“ก็ได้”

หญิงสาวกระชากเจ้ากระดาษแผ่นเล็กจากมือของเซอร์เกมาถือเอาไว้ ก่อนจะชูขึ้นเหนือศีรษะ และโดยที่เซอร์เกคาดไม่ถึง เพราะเจ้าหล่อนฉีกมันจนละเอียดเลยทีเดียว จากนั้นก็ปามันลงพื้นแล้วขยี้ด้วยฝ่าเท้าเล็กๆ ด้วยความเจ็บแค้น

“ให้เจ้านายของคุณไปลงนรกซะ!”

เซอร์เกลอบถอนใจออกมาเป็นครั้งที่สาม เขาอึ้งไปหลายอึดใจ มองสตรีตรงหน้าด้วยความเห็นใจ แต่ก็สุดปัญญาจะช่วยเหลือ และในที่สุดเขาก็เลือกที่จะเอ่ยลา

“ผมคงต้องกลับก่อน คุณก็ขึ้นหอพักได้แล้วนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย”

เซอร์เกไม่ได้ดูเวลาทำให้เขาไม่ทราบว่าเวลานี้หอพักหญิงแห่งนี้ปิดมาร่วมหนึ่งชั่วโมงแล้ว และที่นี่ก็ไม่มียามเฝ้าในเวลากลางคืนด้วย เพราะล็อกด้วยกุญแจอย่างแน่นหนา กว่ายามตอนเช้าจะมาเปิดก็ตีสี่ตีห้านั่นแหละ

“ถ้าคุณห่วงฉันจริงๆ ละก็ อย่าให้เจ้านายของคุณมายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก ขอให้ทุกอย่างจบลงแค่คืนนี้ และฉันรับรองว่าจะเกลี้ยกล่อมให้พ่อนำของมาคืนพวกคุณให้เร็วที่สุดเท่าที่ตัวเองจะสามารถทำได้” หญิงสาวต้องหยุดพูดชั่วขณะเพื่อกลืนก้อนสะอื้นก้อนใหญ่ที่แล่นขึ้นมาจุกที่ลำคอให้ลงไปในอก

แต่มันก็ยังไม่สามารถทำให้เขาหายหิวกายสาวอวบอิ่มของยาหยีได้เลยแม้แต่นิดเดียว เขายังต้องการหล่อน ยังอยากจะดำดิ่งลงสู่บ่วงสวาทรัดรึงที่นุ่มลื่นดุจกำมะหยี่นั้นอีกครั้ง แค่สมองคิด ร่างกายก็มีปฏิกิริยาตอบรับด้วยกายตื่นเร้าอย่างรุนแรงเสียจนเจ้าของร่างอย่างคอร์เนลต้องสบถออกมาด้วยความเดือดดาล

“ระยำ!”

“นายน้อยครับ”

เสียงของคนสนิทที่ดังขึ้นเบาๆ ทำให้คอร์เนลหลุดออกจากโทสะได้ชั่วคราว หนุ่มหล่อตวัดสายตามองเจ้าของเสียงเขม็ง ขณะยันกายลุกขึ้นนั่งวางเท้ากับพื้นหินอ่อน

“เรียบร้อยหรือเปล่า”

“เรียบร้อยครับ ผมส่งเธอกลับถึงหอพักแล้วครับ” เซอร์เกตอบตามความจริง

“แล้วอยู่มองจนเธอขึ้นหอพักไปหรือเปล่า”

เซอร์เกแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้ยินคำพูดที่อัดแน่นไปด้วยความห่วงใยแบบนี้หลุดออกมาจากปากของผู้ชายตรงหน้า เขามองคนพูดนิ่งราวกับไม่เคยเห็นกันมาก่อน และก็แน่ใจอย่างชัดเจนเลยว่าคอร์เนลก็ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตนเองนั้นได้แสดงความรู้สึกใดออกมา

เซอร์เกลอบอมยิ้มเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงไปของคอร์เนล ยาหยีทำให้นิสัยของนายน้อยผิดแผกไปจากเดิมได้อย่างน่าอัศจรรย์

คอร์เนลไม่เคยรอคอยสิ่งใด แต่เขากลับรอคอยการได้มาซึ่งยาหยีได้อย่างไม่น่าเชื่อ

คอร์เนลไม่เคยต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อให้ได้ผู้หญิงสักคนหนึ่งมาขึ้นเตียง แต่เขาก็ทำแบบนั้นกับยาหยี

คอร์เนลไม่เคยแสดงความห่วงใยต่อผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่เขาก็แสดงออกมาชัดเจนว่าห่วงใยเด็กสาวคนนั้น

หรือว่าเจ้านายของเขาจะตกหลุมรักยาหยีเสียแล้วนะ เด็กสาวที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคนทรยศ มันคงแปลกดีพิลึกหากคอร์เนลต้องเรียกนายยอดชายว่าพ่อตา

“ผมกลับมาก่อนครับ เธอไล่ผม…”