เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 12

“เอ่อ…”

ยาหยีพูดไม่ออกเอาซะดื้อๆ เมื่อสบประสานสายตากับนัยน์ตาสีเขียวเข้าโดยบังเอิญ ร่างกายอ่อนเปลี้ยขึ้นมาอย่างน่าโมโห หัวใจเต้นแรงระรัวจนน่าตกใจ

“นั่งทำใจซะก่อนสิ” เขาพูดเสียงราบเรียบ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปมองนอกหน้าต่างเช่นเดิม

หญิงสาวกัดปากแน่น อดร้องถามตัวเองไม่ได้ว่าทำไมต้องรู้สึกน้อยอกน้อยใจนักกับท่าทางไม่แยแสของผู้ชายใจดำตรงหน้า

“ฉันคิดว่าเราควรจะทำๆ มันซะให้เสร็จโดยเร็ว” ไม่ได้นั่งลงตามที่เขาแนะนำ แถมยังทำปากกล้าพูดเร่งเร้าออกไปอีก

และมันก็ได้ผล คอร์เนลหันกลับมาจริงๆ สายตาคมกริบสีเขียวจัดนั้นกวาดมองสำรวจร่างอรชรที่มีเสื้อคลุมเนื้อดีห่อหุ้มอยู่ด้วยสายตาของบุรุษเพศแท้ๆ

“อยากให้มันเกิดขึ้นจริงๆ หรือ”

“ฉันไม่มีทางเลือกนี่” กัดฟันตอบออกไป ทั้งๆ ที่แทบจะลมจับด้วยความหวาดหวั่นอยู่แล้ว

เขาเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า เว้นระยะห่างเพียงแค่คืบเดียวเท่านั้น กลิ่นกายชายชาตรีของเขาพุ่งเข้าใส่จมูกของหล่อนอย่างรุนแรง สาวน้อยเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอย่างลืมตัว และนั่นก็ทำให้หล่อนดำดิ่งลงสู่ห้วงพิศวาสจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น

ยิ่งใกล้ๆ แบบนี้ เขาก็ยิ่งหล่อราวกับเทพบุตร ยาหยีคิดด้วยความลุ่มหลง สมองช็อตหยุดทำงานไปตั้งแต่สบตากับพ่อคนตัวโตเมื่อครู่นี้แล้วล่ะ

“คุณไม่เลือกเองต่างหาก”

และก็เหมือนโลกหมุนเมื่อร่างของหล่อนถูกรวบเข้าไปกอดรัดแน่น เขาบดเบียดกายแกร่งเข้ามาหาอย่างจงใจ

ตอนนี้สมองที่เคยคมยิ่งกว่ามีดโกนหยุดทำงานลงในฉับพลัน ทุกสิ่งรอบกายดูน่าเบื่อหน่ายและหมดความหมายไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อตอนนี้สำเหนียกได้ว่ามียาหยีอยู่ใต้ร่าง ความต้องการอันแรงกล้าที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับหญิงใดมาก่อนระเบิดตูมใส่หน้า และเขาก็ไม่โง่พอที่จะทนรอมันอีกต่อไป!

หนุ่มหล่อก้มศีรษะลงไปหา สายตาสีเขียวเข้มจัดไม่แม้แต่จะคลาดเคลื่อนไปจากกลีบปากอิ่มสวยของยาหยีเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“ผมพอจะดูออกว่าคุณไม่ค่อยจะคุ้นเคยกับมันนัก หรือบางทีอาจจะไม่เคยเลยด้วยซ้ำไป แต่ขอให้มั่นใจว่าผมจะไม่ทำป่าเถื่อนกับคุณ”

เขาให้สัญญาเสียงแหบกระเส่า ก่อนที่โลกทั้งใบของหล่อนจะหยุดหมุน ความผิดชอบชั่วดีทั้งหลายทั้งมวลที่เคยยึดถือมาตลอดชีวิตหายวับไปในทันที เมื่อริมฝีปากร้อนรุ่มแนบสนิทลงมา ความเต้นเร่ารุนแรงบงการหล่อนให้เผยอปากออกเพื่อเปิดทางให้ลิ้นแกร่งแทรกลึกเข้าไปหาความหวานฉ่ำ

คอร์เนลครางกระหึ่มออกมาเมื่อแม่สาวน้อยใต้ร่างพยายามที่จะจูบตอบ ทั้งๆ ที่เจ้าหล่อนยังจูบไม่เป็นด้วยซ้ำไป และกิริยาน่ารักน่าใคร่แบบนี้ของหล่อนทำให้เขาเข้าสู่ตาจนอย่างน่าตกใจ ไม่มีทางรอดอีกแล้วสำหรับเกมสวาทเกมนี้

“สาวน้อย…คุณทำให้ผมร้อนยิ่งกว่าถ่านในเตาไฟซะอีก”

น้ำเสียงพึงพอใจของผู้ชายบนร่างทำให้อารมณ์สาวเตลิดไปไกล มือบางที่เคยผลักไสตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นกอดรัดและเสนอสนองด้วยความเต็มอกเต็มใจ ไม่แสดงท่าทางขัดขืนใดๆ ออกมาเลยสักนิด แม้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังถูกเปลื้องผ้าออกจากกายก็ตาม

“สวยกว่าที่ผมวาดภาพเอาไว้อีกนะยาหยี”

คอร์เนลพึมพำเสียงแหบแห้ง ตกตะลึงอึ้งไปนานเลยทีเดียวกับความสลักเสลาของสาวน้อยใต้ร่าง อกอวบเต็มตึงขาวผ่องยิ่งกว่าสีของน้ำนมโคแท้ ปลายถันประดับด้วยพลอยเม็ดเล็กสีชมพูใส น่าดูดกลืนด้วยปากยิ่งนัก แล้วยิ่งยามที่มันสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะการหายใจของยาหยีด้วยแล้ว มันก็ยิ่งน่าลุ่มหลงจนเขาอดใจไปช้าๆ ไม่ได้อีกต่อไป

เมื่อแรงปรารถนาแล่นขึ้นมาจุกอก คอร์เนลก็ไม่อาจจะบังคับตัวเองให้ไปช้าๆ เหมือนดั่งที่ตั้งใจเอาไว้ตอนแรกได้อีก เขาก้มลงประกบจูบปากอิ่มอีกครั้งด้วยความเร่าร้อน เรียกร้องให้สาวน้อยตอบสนองความหิวกระหายของตัวเอง มือใหญ่เลื่อนลงไปกอบกุมเต้าสาวที่นุ่มราวกับมีสปริงอยู่ข้างใน ฟอนเฟ้นบีบเคล้นจนเจ้าของร้องครวญครางไม่หยุด ร่างงามดิ้นพราดเมื่อมือสีแทนลูบผ่านหน้าท้องลงไป

“คอร์เนล…”

สาวน้อยสะท้อนเฮือกเมื่อลิ้นแกร่งบุกทะลวงเข้าไปกวาดหาความหวานฉ่ำของอุ้งปากสาวด้วยความป่าเถื่อน เกี่ยวกระหวัดรัดรึงกันจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน หญิงสาวสูดลมหายใจแรงๆ ติดต่อกัน พยายามต่อสู้กับจุมพิตหนักหน่วงของเขา แต่มันก็ทำได้ยากลำบากยิ่งนัก เพราะเกมนี้คอร์เนลเป็นฝ่ายควบคุมเอาไว้ทั้งนั้น

กายสาวสั่นระริกแอ่นหยัดขึ้นหาฝ่ามือใหญ่ที่บีบตะโบมเต้างามเพื่อเปิดทางให้เขาได้เคล้าคลึงหนักหน่วงขึ้น

“ได้โปรด คอร์เนล…”