“นั่นแหละค่ะคือเรื่องเดียวที่ดิฉันยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้”

คำพูดของคู่สนทนามีผลทำให้ยาหยีนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจ

“นายน้อยมีผู้หญิงต่อแถวรอขึ้นเตียงด้วยมากมาย แค่กระดิกนิ้วนิดเดียว แม่ผู้หญิงพวกนั้นก็ยินดีจะบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาปรนเปรอถึงที่ แต่ทำไมนายน้อยถึงเลือกคุณ…” สายตาของแม่บ้านวัยกลางคนที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “ทั้งๆ ที่คุณไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่นายน้อยเคยนอนด้วยเลย”

“เพราะฉันจืดชืด งี่เง่า และก็เกรดต่ำใช่ไหมคะ”

เชอรี่ส่ายหน้าช้าๆ สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าของคู่สนทนาต่างวัยเลยแม้แต่นิดเดียว

“เพราะคุณดูเด็กและอ่อนเดียงสาเกินไปต่างหากล่ะคะ นายน้อยไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเด็กสาว และเธอก็ไม่เคยบังคับจิตใจของใครด้วย แต่แปลกที่เธอทำกับคุณ”

“นายน้อยของป้าอาจจะเปลี่ยนรสนิยมแล้วก็ได้” เปลี่ยนรสนิยมจากผู้หญิงแสนสวยเลิศหรูมาเป็นผู้หญิงข้างถนนมอมแมมอย่างหล่อนยังไงล่ะ

แม่บ้านวัยกลางคนไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกมาอีก แต่อมยิ้มน้อยๆ จ้องมองหล่อนด้วยสายตาเอ็นดูไม่ปิดบัง ยาหยีถอนใจออกมาแรงๆ ก้มหน้ายอมจำนนกับโชคชะตาของตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก

“ขาของคุณน่าจะค่อยยังชั่วแล้วมั้งคะ”

ยาหยีก้มมองขาตัวเอง ก่อนจะลองขยับขา แล้วก็พบว่ามันไม่มีอาการเหน็บชาหลงเหลืออยู่อีกจริงๆ นั่นแหละ

“ค่ะ ขาฉันขยับได้แล้ว”

“งั้นเราก็ไปกันเถอะค่ะ สาวใช้ที่จะทำหน้าที่ขัดตัวให้คุณรอนานแล้ว”

หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก นอกจากขยับกายลุกขึ้นยืนและเดินตามคู่สนทนาต่างวัยไปเงียบๆ ดวงหน้านวลซีดเซียวไร้สีเลือด

“ถึงแล้วค่ะ”

แม่บ้านวัยกลางหมุนตัวเดินออกไปในทันที ประตูถูกปิดลง และหล่อนก็อยู่กับสาวใช้วัยรุ่นสองคนตามลำพังในห้องน้ำแสนหรู

“ถอดผ้าเถอะค่ะ เราจะขัดตัวให้คุณ”

“ว่าไงนะคะ ให้ถอดเสื้อเหรอ?”

ยาหยีร้องด้วยความตกใจ พยายามขัดขืน แต่ในที่สุดก็ถูกแม่สาวใช้วัยรุ่นสองคนปล้ำถอดเสื้อผ้าออกไปจากตัวจนได้ สาวน้อยหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย ไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้จะต้องมานอนนิ่งๆ ให้คนไม่รู้จักมาแตะต้องแบบนี้ แม้จะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็เถอะ

“คุณหุ่นดีจังนะคะ เอวเล็กรับกับสะโพกผายดีเหลือเกิน นายน้อยนี่ตาแหลมจริงๆ”

สาวใช้ที่กำลังพอกขมิ้นลงบนแผ่นหลังของหล่อนชื่นชมออกมา แต่หล่อนหาได้รู้สึกยินดีไม่ เพราะตอนนี้หล่อนกำลังอายจนแทบอยากจะมุดหัวลงดินแล้ว

“แถมผิวก็ยังนุ่มราวกับผิวเด็ก คุณสวยมากเลยรู้ไหมคะ สวยกว่าผู้หญิงทุกคนที่นายน้อยเคยนอนด้วยเสียอีก”

แม้จะขัดเขิน อับอายมากแค่ไหน แต่ความอยากรู้ทำให้ยาหยีไม่สามารถจะทนนอนคว่ำหน้านิ่งๆ โดยไม่พูดอะไรออกไปได้

“เธอพูดเหมือนกับว่าเคยเห็นผู้หญิงทุกคนของเขาอย่างนั้นแหละ”

“ก็หนูเห็นทุกคนจริงๆ นี่คะ หนูเห็นจนชินตาเลยแหละตอนที่อยู่ในคฤหาสน์ซีร์ยานอฟที่กรุงมอสโกน่ะ”

“นายน้อยของเธอคงพาผู้หญิงเข้าบ้านเป็นว่าเล่นสินะ”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรยาหยีถึงได้รู้สึกเจ็บแปลบในอกนักหนา ก็แค่ได้รู้ว่าคอร์เนลมีผู้หญิงมากมายเท่านั้นเอง

‘หล่อนหวงเขาหรือ หึงเขาอย่างนั้นใช่ไหม?’

หญิงสาวร้องถามตัวเองด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบแก้ตัวให้กับตนเองเป็นพัลวัน ว่าที่หล่อนรู้สึกไม่พอใจไม่ชอบใจก็เพราะว่าหล่อนเกลียดผู้ชายคนนี้ต่างหาก ไม่ว่าเขาจะทำอะไรดีหรือไม่ดี หล่อนก็ไม่ชอบใจทั้งนั้นแหละ

“นายน้อยไม่เคยพาเข้ามาหรอกค่ะ แต่พวกเธอมารับเงินค่าตัวจากคุณเซอร์เกต่างหาก” สาวใช้คนเดิมยังพล่ามต่อไป

“ถ้าจะมีก็คุณคนเดียวแหละค่ะที่ได้เข้ามาในอาณาจักรซีร์ยานอฟด้วยความต้องการของนายน้อยเองจริงๆ”

‘ทำไมต้องรู้สึกดีนักหนานะกับอีแค่ได้ยินว่าหล่อนเป็นผู้หญิงคนแรกที่คอร์เนลพาเข้ามาในบ้าน’ ยาหยีร้องถามหาเหตุผลจากตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี ในที่สุดก็จนปัญญา ได้แต่นอนเงียบๆ ปล่อยให้แม่สาวใช้ทั้งสองคนขัดถูเนื้อตัวของตนเองต่อไป