เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 10
การประชุมกับหุ้นส่วนสำคัญผ่านระบบวิดีโอคอนเฟอเรนซ์ในวันนี้ค่อนข้างหนักหนาเอาการเลยทีเดียว เริ่มประชุมตั้งแต่สิบโมงเช้าจนตอนนี้เกือบจะห้าโมงเย็นอยู่แล้ว หุ้นส่วนคนสุดท้ายก็ยังไม่เลิกออกความคิดเห็นเสียที
หากเป็นในเวลาปกติเขาคงนั่งฟังด้วยความตั้งอกตั้งใจ แต่ตอนนี้…เวลานี้…สมองของเขาไม่ได้อยู่กับตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว มันบินข้ามฟ้าไปไกลอยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัยของแม่ลูกสาวคนสวยของศัตรูเสียแล้ว
วันนี้สินะที่หล่อนต้องให้คำตอบกับเขา ว่าจะเลือกห่วงตัวเองหรือว่าห่วงบิดา
เขาไม่ใช่คนดีเลยที่ใช้วิธีนี้มาบีบคั้นเพื่อให้แม่สาวน้อยคนนั้นยอมทอดร่างให้เชยชม แต่เขาไม่มีทางเลือก สมองและร่างกายร้องบอกว่าต้องการแม่นั่นแทบคลั่ง และเขาก็ไม่โง่พอที่จะปฏิเสธความต้องการของตัวเองเพราะความสงสารคนทรยศหรอก
แต่มันต้องไม่ใช่วันนี้ ไม่ใช่คืนนี้ เขาจะต่อเวลาให้กับยาหยีอีกสักสองสามวัน ปล่อยให้หล่อนทุรนทุรายอยู่กับความหวาดกลัว ปล่อยให้หล่อนติดต่อกับพ่อของตัวเอง ซึ่งเขามั่นใจว่าหล่อนต้องติดต่อกับไอ้ยอดชายแน่หากเข้าตาจนจริง และเขาจะทำให้หล่อนต้องวิ่งแจ้นกลับมาขอขึ้นเตียงกับเขาเอง
คอร์เนลระบายยิ้มด้วยความพึงพอใจ ลุกขึ้นและเดินอ้อมโต๊ะทำงานไม้มะฮอกกานีราคาแพงระยับออกไปยืนนิ่งอยู่ริมหน้าต่าง ทอดสายตามองสวนสวยเบื้องล่างนิ่ง พลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาคนสนิททันที
“ให้คนไปบอกยาหยีว่าวันนี้ไม่ต้องมา ผมให้เวลาคิดอีกสองสามวัน” กรอกเสียงเรียบลงไปตามสาย แล้วก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
“ว่ายังไงนะ เธอมาแล้วเหรอ”
“ครับ นั่งรออยู่ในห้องรับแขก ผมเห็นว่านายน้อยยังประชุมกับผู้ถือหุ้นไม่เสร็จก็เลยยังไม่ได้ขึ้นไปรายงาน เอ่อ…งั้นผมให้เธอกลับไปเลยนะครับนายน้อย”
คอร์เนลกัดฟันแน่น ดวงตาสีเขียวเข้มจัดด้วยความรู้สึกมากมาย โดยเฉพาะความหิวกระหายอันแรงกล้า
“ไม่ต้อง ฉันจะลงไปพบเธอเอง” หนุ่มหล่อตัดสายด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน
“เธอโชคไม่ดีเองนะยาหยี”
คนตัวโตก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องทำงานของตัวเองในทันที โดยไม่มีทีท่าจะกลับมาฟังผู้ถือหุ้นคนสุดท้ายที่ยังพล่ามไม่จบต่อแม้แต่นิดเดียว
แม้จะเป็นครั้งที่สองแล้วกับการนั่งอยู่ในห้องรับแขกหรูภายในคฤหาสน์หลังงามของคอร์เนล แต่ยาหยีก็มีความรู้สึกว่าตัวเองคือสิ่งแปลกปลอมที่น่ารังเกียจอยู่ดี สมบัติติดกายทุกอย่างรวมกันแล้วยังได้ราคาไม่ถึงหนึ่งในร้อยส่วนของพรมเช็ดเท้าที่วางไว้หน้าประตูห้องเลย
ความเคร่งเครียดบีบคั้นจนไม่สามารถจะนั่งนิ่งๆ ต่อไปได้ หญิงสาววางหนังสือเรียนสองสามเล่มที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะตรงหน้า และผุดลุกขึ้นยืน
“จะไปไหน”
เสียงห้วนกระด้างดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้ยาหยีหันกลับไปมอง แล้วเจ้าความตื่นเร้าแสนอันตรายก็พุ่งเข้าใส่อย่างรุนแรง
เขาดูหล่อเหลาและมีเสน่ห์มากกว่าเมื่อวานนี้เสียอีก สาวน้อยลืมความอดสูไปในทันทีเมื่อได้สบตากับผู้ชายตรงหน้า ร่างกายเบ่งบานและร้อนรุ่มแปลกประหลาด รู้สึกราวกับว่าช่องท้องบีบเกร็งอย่างรุนแรงจนปวดร้าว ยิ่งได้เห็นสายตาหิวกระหายของเขาที่มองมาด้วยแล้ว หล่อนก็ยิ่งร้อนระอุไปทั้งตัว หัวใจสาวกระโดดโลดเต้นจนแทบจะหลุดออกมาจากขั้ว
คอร์เนล ซีร์ยานอฟสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ เรือนกายสูงใหญ่ของเขาที่อยู่ในชุดลำลองสีเขียวมะกอกนั้นดูน่าเกรงขามและน่าหลงใหลได้ในเวลาเดียวกัน
เขาเคลื่อนกายเข้ามาด้วยท่าทางสง่างาม สาวน้อยลดตาลงมองบ่าทรงพลังของเขาด้วยความตื่นกลัว แก้มสาวแดงระเรื่อขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“ตกลงหรือว่าปฏิเสธล่ะ”
“เอ่อ…คือ…”
“ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธผมอยู่แล้ว” ทั้งน้ำเสียงและแววตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน
“ยิ่งผู้หญิงข้างถนนอย่างคุณก็ยิ่งไม่มีทาง”
ความโอหังของผู้ชายยโสตรงหน้าทำให้ยาหยีหน้าร้อนผ่าว สมองเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้งหลังจากถูกความหล่อเหลาของคอร์เนลปิดสวิตช์ไปนาน โทสะแรงกล้ากระพือขึ้นอย่างรุนแรง จนไม่สามารถจะสงบปากสงบคำ ก้มหน้าให้เขาย่ำยีด้วยวาจาโหดร้ายได้อีกต่อไป
“ถ้ามองฉันเป็นผู้หญิงข้างถนน แล้วทำไมคุณถึงยังต้องการให้ฉันขึ้นไปอยู่บนเตียงด้วยล่ะ ทำไมไม่รับเงินของฉันซะ แล้วทุกอย่างก็จบ!” เชิดหน้ามองคนตัวโตด้วยความขุ่นเคือง ผู้ชายอะไรหล่อซะเปล่า แต่ปากร้ายชะมัด
คอร์เนลหัวเราะร่วน ทั้งๆ ที่สถานการณ์ตรงหน้ามันไม่มีอะไรให้น่าขบขันเลยสักนิด
“เงินขี้ปะติ๋วแค่นั้นนะเหรอที่จะเอามาชดเชยกับสิ่งที่พ่อของคุณทำไว้กับผม”
เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้มากขึ้น แม้หล่อนจะถอยหลังหนีแต่สุดท้ายก็จนมุมที่ผนังห้องเย็นเฉียบ คนตัวโตใช้สองมือยันกับผนังเอาไว้ กักขังหล่อนไว้ในกรงแขนนั้นอย่างแน่นหนา
ยาหยีหน้าซีดเผือดด้วยความตื่นกลัว
“นี่จะทำอะไรน่ะ ถอยออกไปนะ” ไม่ใช่แค่ไม่ถอยออกไปเท่านั้น แต่พ่อสุดหล่อยังก้มหน้าลงมาใกล้กว่าที่ควรจะเป็นเสียอีก
คอร์เนลผุดยิ้มร้ายกาจ หากแต่วาจาที่เอื้อนเอ่ยออกไปกลับร้ายกาจยิ่งกว่า
“สิ่งที่พ่อของคุณขโมยไปนั้นมันเป็นของที่แม่ผมรักเชียวนะ แม้คุณจะแลกมันด้วยลมหายใจก็ยังไม่พอเลย”
“ในเมื่อชีวิตของฉันก็ยังไม่มีราคาเท่ากับไอ้เพชรเม็ดนั้น แล้วเนื้อตัวของฉันจะไปทดแทนอะไรให้กับคุณได้ล่ะ”
เมื่อมองเห็นทางออกรำไร หญิงสาวจึงรีบคว้าเอาไว้ แต่คู่ต่อสู้ตรงหน้านั้นช่างฉลาดเฉียบคมเหลือเกิน เพราะเขาไม่หลงกลหล่อนสักนิด
“ผมเสียเงินซื้อผู้หญิงมาบำบัดความใคร่ให้ตัวเองครั้งละหลายหมื่นเหรียญ หากได้คุณมาแก้ขัดสักสองสามวัน ผมก็คงประหยัดเงินจำนวนนั้นไปได้ไม่น้อยเลยทีเดียว”
ความร้อนผ่าวแล่นจากลำคอขึ้นมาสู่พวงแก้มอย่างรุนแรง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะดูถูกหล่อนได้ถึงเพียงนี้
“คุณมองฉันเป็นโสเภณีอย่างนั้นเหรอ?”
ยาหยีกัดฟันแน่น ดวงตาสีดำขลับวาววับด้วยความขุ่นเคือง เชิดหน้าขึ้นสูงด้วยความเจ็บใจโดยไม่ทันคิดว่ากิริยาแบบนั้นของตัวเองจะทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่ใกล้กันมากขึ้น และเขาก็เกือบจะห้ามตัวเองไม่ให้จูบหล่อนไม่ได้
ระยำ! มันเป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงเลยทีเดียวที่เขาพาตัวเองเข้าไปใกล้กับแม่สาวน้อยตรงหน้ามากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่หล่อนก็ไม่ได้สวยกว่านางงามจักรวาลที่เขาเคยนอนด้วย ไม่ได้อึ๋มกว่าแม่นางเอกฮอลลีวูดหลายต่อหลายคนที่เคยขึ้นมาทำให้เตียงของเขาเร่าร้อน
แต่ทำไม…ทำไมเขาถึงต้องรู้สึกรุนแรงจนแทบจะเรียกได้ว่าคลุ้มคลั่งกับแม่ผู้หญิงข้างถนนโปรไฟล์ต่ำคนนี้ด้วย ทำไมถึงอยากจูบ อยากสำรวจร่างกายสาวสดในชุดนักศึกษาเรียบร้อยนั่น แล้วทำไมเขาถึงอยากลากหล่อนขึ้นเตียงนักหนา
คอร์เนลพยายามข่มเจ้าความปรารถนาอันแรงกล้าที่ลุกโชนขึ้นเอาไว้อย่างสุดกำลัง ถอยหลังออกห่างในทันทีที่สามารถทำได้
“อีตัวฆ่าเวลา”
“อีตัวฆ่าเวลา?”
หลังจากดื่มด่ำกับความตกใจอยู่ครู่ใหญ่ เจ้าความขุ่นเคืองจำนวนมหาศาลก็พุ่งเข้ามาแทนที่ สาวน้อยกัดฟันแน่น เดินหน้าเข้าหาผู้ชายที่พึ่งถอยห่างไปจากตัวของหล่อนด้วยโทสะอันแรงกล้า สองมือเล็กๆ ยกขึ้นทุบแผงอกกำยำของคนตัวโตเต็มแรงหลายครั้งติดต่อกัน
“คนบ้า คนทุเรศ ผู้ชายสารเลว…”
“หยุดซะ!”
คอร์เนลพยายามปัดป้องแต่แม่สาวน้อยก็ไม่ยอมฟัง ก็แน่ล่ะ หล่อนโกรธจนหน้ามืดตามัวแล้วนี่ ควันแห่งโทสะจำนวนมากพุ่งออกจากหูไม่หยุด
“ไอ้คนเลว…”
“บอกให้หยุดไง!”
และขีดความอดทนของคอร์เนลก็สะบั้นขาดลง เมื่อเขาตวาดใส่หน้าของยาหยีเสียงดังลั่น พลางรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไพล่ไปไว้ด้านหลัง อกอวบที่ซ่อนอยู่ในชุดนักศึกษาแอ่นหยัดขึ้นจนคนตัวโตอดจ้องมองไม่ได้
หญิงสาวแก้มแดงก่ำเมื่อเห็นว่าคอร์เนลกำลังจ้องอกอวบอิ่มของตัวเองอยู่
“นี่มองอะไร ปล่อยฉันนะคนบ้า ปล่อยสิ”
“คิดว่าอยากแตะนักหรือไง ที่ต้องมายุ่งด้วยก็เพราะพ่อของคุณต่างหาก และจำใส่กะโหลกไว้ด้วยนะแม่เด็กกะโปโล ว่าที่ผมยุ่งเกี่ยวด้วยก็เพราะไม่อยากขาดทุนเท่านั้นเอง”
จบคำพูดโหดร้ายร่างของหล่อนก็ถูกพ่อเทพบุตรใจทมิฬผลักออกจากตัวด้วยท่าทางขยะแขยง แต่เขาคงจะใช้แรงมากเกินไปเพราะหล่อนถึงกับล้มลงกองกับพื้นเลยทีเดียว
“ผมเจอพ่อคุณเมื่อไร คุณจะเป็นอิสระทันที”
หลังจากฟาดฟันคู่ต่อสู้ที่ดูจะมีอิทธิพลต่อร่างกายของตัวเองมหาศาลด้วยคำพูดและท่าทางเหี้ยมโหดแล้ว คอร์เนลก็ก้าวยาวๆ หายออกไปจากห้องรับแขกทันที ทิ้งให้ยาหยีนั่งจมอยู่กับกองน้ำตาตามลำพัง
YOU MAY ALSO LIKE
