เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 285 ตามคุณไปชั่วชีวิต

บทที่ 285 ตามคุณไปชั่วชีวิต

ทั้งสองร่วมมือกันเจียงหยู่เทียนมัดอย่างแน่นหนาที่หมดสติ ฉวีช่วยฉินยืนขึ้นมองไปรอบๆ แปลกใจเล็กน้อย

“วันนี้ลูกเจอปู่บ้างยัง？”

จี้ยี่หยันส่ายหน้า พูดอย่างไม่พอใจ “ตอนนี้ไม่มีเวลามาสนใจมากขนาดนี้แล้ว เราควรจะลงมือไวๆ”

สองสามวันถัดมา จี้จิ่งเชินเอาแต่ตามอยู่ข้างๆเวินเที๋ยนเที๋ยน อยู่ใกล้ๆ

ชีวิตของเวินเที๋ยนเที๋ยนเรียบง่ายมาก บ้านกับที่ทำงาน

วันหยุด ถึงจะไปที่บ้านของท่านเปิงหรือท่านจาง เรียนทักษะซ่อมแซมวัตถุโบราณต่อ

แต่แค่เวินเที๋ยนเที๋ยนออกจากบ้าน จี้จิ่งเชินก็ตามติดเธอ

ถึงในหนึ่งวันทั้งสอง จะไม่ค่อยพูดอะไรมาก แต่ทุกครั้งเวินเที๋ยนเที๋ยนจะรู้สึกถึงจี้จิ่งเชินที่ตัวเอง นั่นก็คือสายตาที่ร้อนแรงนั้น

และความรู้สึกเหมือนตามเป็นเงาติดตัว

เวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับไปมอง ก็เห็นสายตาที่จี้จิ่งเชินมองมาที่เธออย่างลึกซึ้งจริงๆด้วย

เธอค่อยๆถอนหายใจ พูด “จี้จิ่งเชิน คุณตามติดฉันมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว เมื่อไหร่คุณถึงจะปล่อยฉันเนี่ย？”

จี้จิ่งเชินมองเธอ พูดด้วยเสียงเบาๆ “ผมจะตามคุณไปชั่วชีวิต”

เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว พยายามเมินเฉยความแสบซ่าในใจ

เธอไม่พูดอะไรอีก หันไป เข้าไปที่ตระกูลจาง

จี้จิ่งเชินเหมือนเมื่อก่อน ยืนอยู่ด้านนอก มองร่างของเธอค่อยๆหาไปในห้อง ในที่สุดจึงค่อยละสายตา

ไม่ได้จากไป แต่ยังรออยู่ด้านนอก

เขาสามารถรอเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาอีกครั้งได้ตลอด จากนั้นส่งเธอกลับไปที่ตระกูลหล่อน

ในตอนนี้เอง จู่ๆโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นมา

จี้จิ่งเชินหยิบโทรศัพท์มาดู เป็นจี้ยี่หยันเจ้าเด็กนั่นส่งรูปมาให้

ในรูปนั้น วางกล่องที่คุ้นเคยมากๆไว้

กล่องเหมือนกับที่ฉวีช่วยฉินเคยเอามาเป๊ะๆ ด้านบนยังเขียนชื่อของหลิ่วถิง

ชัดเจน นี่เป็นกล่องของเถ้ากระดูกที่แท้จริง

จี้จิ่งเชินมองรูปในมือ แป๊บหนึ่ง ข้อความที่สองก็เข้ามา

“ถ้าอยากได้เถ้ากระดูกที่แท้จริงของแม่คุณ ก็มาที่นี่”

ต่อมาก็คือที่อยู่ยาวๆ

จี้จิ่งเชินจ้องรูปและที่อยู่ในมือ ไม่หยุดคิด จุดประสงค์ของจี้ยี่หยันคืออะไร

เดิมทีเขาคิดว่า จี้ยี่หยันจะทำไม่ดีต่อเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่ตอนนี้ดูแล้ว เหมือนจะไม่ใช่แบบนี้

เขาอยากจัดการตัวเอง

แต่ว่าทำไมล่ะ？

จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดถึงช่วงนั้นที่จี้ยี่หยันเอาแต่ถาม แล้วหันหน้าไปมองตระกูลจาง

ดูเหมือนแบบนี้ ก็สามารถมองเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนที่นั่งอยู่ด้านใน

ไม่รู้เมื่อไหร่ เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงจะยกโทษให้เขา？

กำลังคิดอยู่นั้น ในหัวของจี้จิ่งเชินก็มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามา

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งสุดท้ายจึงโทรหาจงหลี

“จงหลี ผมต้องการให้คุณเตรียมของบางอย่างให้ผม”

เวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลจางอีกครั้ง แต่ไม่เห็นจี้จิ่งเชินแล้ว

สองสามวันนี้ แค่เวินเที๋ยนเที๋ยนออกมา เขาก็ตามติดตลอด วันนี้จู่ๆไม่เจอ เป็นครั้งแรกเลย

เธอมองไปรอบๆ มองไม่เห็นเงาของจี้จิ่งเชิน ขมวดคิ้วเล็กน้อย

หรือว่ามีเรื่องอะไรต้องไป？

เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไป ก็ไปที่รถตัวเองไป

พอขึ้นรถไป ก็ยังคงกระสับกระส่ายตลอด

“ลุงเฉิน คุณเห็นไหมว่าจี้จิ่งเชินไปไหน？”

คนขับรถพูด “พอคุณเข้าไปที่ตระกูลจาง เขารับสายโทรศัพท์ แล้วก็ออกไปเลยครับ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำนี้ ใจก็หม่นลงเล็กน้อย เม้มปากไม่พูดอะไร

เธอเพิ่งกลับมาที่ตระกูลหล่อน ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง

ยังไม่ทันที่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปที่ห้องตัวเอง จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ หยิบมาดู คิดไม่ถึงว่าจู่ๆจะเป็นจี้ยี่หยันโทรมา

ขมวดคิ้วเล็กน้อย เวินเที๋ยนเที๋ยนลังเลไปพักหนึ่ง จากนั้นก็รับสาย

“ฮัลโหล？”

เพิ่งรับสายไป จี้ยี่หยันก็พูด “เที๋ยนเที๋ยน วันนี้คุณว่างไหม？”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็ถามไปตรงๆ “คุณต้องการอะไรกันแน่？”

จี้ยี่หยันเห็นน้ำเสียงเธอไม่ดี แต่ไม่โกรธ ก็พูดขำๆ “แค่อยากให้คุณออกมาดูวิวด้วยกันหน่อย”

“ฉันไม่สน”เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดด้วยเสียงเยือกเย็น

กำลังจะวางสาย จู่ๆจี้ยี่หยันกลับพูด “วิวของผม ไม่เหมือนกับวิวที่อื่นเท่าไหร่ คุณแน่ใจว่าจะไม่มาเหรอ？”

ท่าทางของเวินเที๋ยนเที๋ยนลังเลไป เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้ง แล้วได้รับรูปหนึ่งใบ

เธอวางโทรศัพท์มาดู มองเห็นคนในภาพ ทันใดนั้นก็เบิกตาโต เข้าไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ

มองออกได้ว่า ฉากหลังของภาพเป็นโรงงานล้างแห่งหนึ่ง

จี้จิ่งเชินที่หายไปก่อนหน้านี้ถูกมัดกับเจียงหยู่เทียนที่สายพาน เครื่องยังไม่สตาร์ท

ส่วนท้ายของสายพาน เป็นเครื่องจักรบด ที่ใช้สำหรับบดรถยนต์ที่เก่าแล้วโดยเฉพาะ

ที่แม้แต่รถยนต์ที่ทำจากเหล็ก ก็ ถูกบดจนแตกละเอียดในทันที นับประสาอะไรกับคน

เวินเที๋ยนเที๋ยนใจเต้นแรง รีบพูด “คุณจะทำอะไรกันแน่？”

จี้ยี่หยันพูดขำๆ “ผมก็แค่อยากนัดคุณมาดูวิวเฉยๆเท่านั้น”

พูดจบ เขาก็บอกที่อยู่ พูดไปด้วยเสียงเยือกเย็น

“ครึ่งชั่วโมง ถ้าคุณไม่มาถึงที่นี่ ก็ได้เจอแค่เศษเนื้อของจี้จิ่งเชิน”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเรียกเขาไว้ด้วยความกลัว

“อย่า！คุณอย่าทำอะไร！ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

“จำไว้ ว่าคุณต้องมาคนเดียว อย่าเอาบอดี้การ์ดตระกูลหล่อนมา”

“โอเค”

จี้ยี่หยันพูดอย่างขำด้วยความพอใจ “วางใจเถอะ แค่คุณเห็นด้วยกับข้อสนเอผม ผมก็ไม่ทำร้ายพวกเขา”

เดิมทีเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เชือ่ที่เขาพูด แต่ก็ไม่กล้าบอกคนของตระกูลหล่อน พยักหน้าพูด “ฉันรู้แล้ว”

วางสาย เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หมุนตัวออกไปข้างนอก เลี่ยงที่จะขับรถของตระกูลหล่อนที่จอดด้านนอก แต่เรียกแท็กซี่ไป และไปที่ชานเมือง

ที่โรงงานร้าง

รอบๆมืดสนิท แต่สามารถมองเห็นแสงจากด้านใน

พอเวินเที๋ยนเที๋ยนลงจากรถก็ไม่หยุด รีบเข้าไปด้านใน

แค่คิดถึงรูปที่ได้รับมา เธอก็กลัวจนตัวสั่นมากขึ้น

ทำไมจี้จิ่งเชินถูกจี้ยี่หยันจับได้？

นี่คือสิ่งที่เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่มีทางจินตนาการมาตลอด จากภาพติดตาของเธอ น้อยมากที่จี้จิ่งเชินจะอยู่ในอันตราย

แต่ความจริงกลับอยู่ตรงหน้า

ที่เธอยิ่งไม่เข้าใจคือ จี้ยี่หยันใช้จี้จิ่งเชินมาข่มขู่ตัวเอง มีประโยชน์ตรงไหน？

เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดอยู่ พอเข้าไป ก็มองเห็นจี้จิ่งเชินกับเจียงหยู่เทียนที่ตอนนี้ยังถูกมัดไว้ที่สายพาน

ทั้งสองสลบ ยังไม่ฟื้น

“จี้จิ่งเชิน！”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเรียกเขา แต่ยังไม่ได้สติ

เธอรีบวิ่งไป กำลังจะแก้มัดให้เขา

เสียงอีกด้านหนึ่งกลับมาจากด้านหลัง

“เที๋ยนเที๋ยน”

การกระทำในมือเวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดลง รีบหันไปมอง มองเห็นจี้ยี่หยันยืนอยู่ด้านหลังตัวเองไม่ไกล