เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 276 แหวนเพชรวงนี้

บทที่ 276 แหวนเพชรวงนี้

เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนตรงหน้าประตู ไม่ได้เข้าไป

แต่ว่าภาพบนโซฟากลับชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ร่างของเจียงหยู่เทียนสวมแค่เสื้อใน ส่วนจี้จิ่งเชินที่อยู่ข้างล่างเขา เสื้อตรงหน้าอกก็เปิด

ผิวของทั้งสองคนแนบชิดกัน

ได้ยินเสียง เจียงหยู่เทียนก็เงยหน้าขึ้นมา มองเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน ตกใจรีบลุกขึ้น

“ไอ้หยา เวินเที๋ยนเที๋ยน？ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าวันนี้คุณจะมา”

เธอมองจี้จิ่งเชินด้วยใบหน้าลำบากใจ “ถ้ารู้ว่าคุณจะมา ฉันก็คงไม่ ……”

ในหัวเวินเที๋ยนเที๋ยนว่างเปล่า ความคิดทั้งหมดเหมือนว่างเปล่าในทันที

มองทั้งสองคนตรงหน้า ค่อยๆสูดหายใจเข้า

เดิมทีเธอคิดว่าตัวเองจะเสียใจ โกรธ แต่ตอนนี้ เธอกลับพบว่าตัวเองไม่รู้สึกอะไรเลย

ไม่สนใจ……

เจ็บจนไร้ความรู้สึก

จี้จิ่งเชินเหมือนจะได้ยินเสียงเคลื่อนไหว จึงค่อยๆตื่น

จากนั้น เขาก็มองเห็นเจียงหยู่เทียนที่อยู่ข้างบน ทันใดนั้นจึงขมวดคิ้ว

ยังไม่พูดอะไร เขาก็ยื่นมือไปผลักเจียงหยู่เทียนออก

“ทำไมคุณมาอยู่ตรงนี้？“

เจียงหยู่เทียนถูกผลักเกือบล้มลงพื้น กัดฟัน สองมือกอดอก

“ไม่ใช่คุณให้ฉันมาเหรอ？”

จี้จิ่งเชินได้ยินประโยคนี้ ก็รู้สึกถึงบางอย่าง รีบเงยหน้าไป

เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนตรงหน้าประตู

“เที๋ยนเที๋ยน……”

จี้จิ่งเชินช็อก จู่ๆในใจก็ตื่นตระหนกและกลัวมากขึ้น

เขามองท่าทางของตัวเองกับเจียงหยู่เทียน รีบยืนขึ้น

“เที๋ยนเที๋ยน ผมไม่ได้……”

เขาเดินไปข้างหน้าสองก้าว อยากอธิบาย

แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัว

“นี่ก็คือ เหตุผลที่คุณอยากให้ฉันมาที่ปราสาทเหรอ？”

ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่มีคลื่นใดๆ แต่จ้องหน้าจี้จิ่งเชินอย่างนิ่งๆ

“ฉันเข้าใจความหมายของคุณแล้ว”

เธอยิ้มอย่างฝืนๆ พูด “ที่จริงคุณสามารถบอกฉันตรงๆได้ ไม่ต้องอ้อมค้อม ”

มองสีหน้าที่เธอแสดงออกมา ในใจจี้จิ่งเชินก็กระตุกไปด้วย

เขารีบเดินเข้าไป อยากดึงมือเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้

“เที๋ยนเที๋ยน คุณฟังผมอธิบาย”

เวินเที๋ยนเที๋ยนสะบัดมือเขาออก

“จี้จิ่งเชิน ฉันไม่ใช่คนไร้งี่เง่าเหตุผล แค่คุณบอกฉัน ฉันจะไปเอง”

พูดจบ เธอก็ยกมือขวาตัวเองขึ้นมา

แหวนเพชรแท้แวววาวยังใส่ที่นิ้ว แต่ตอนนี้ กลับกลายเป็นคำเยาะเย้ยที่เทียบไม่ได้

จี้จิ่งเชินมองเห็นการกระทำของเธอ รูม่านตาก็หดลง อยากเข้าไปห้ามเธอ

แต่ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนถอดแหวนออกมาจากนิ้วของตัวเองก่อน

“แหวนเพชรวงนี้ คุณน่าจะมีคนที่อยากให้มากกว่า”

พูดจบ นิ้วของเธอก็ปล่อยลง แหวนตกลงที่พื้น

แหวนเพชรที่วิบวับนั่นชนไปที่พื้น เด้งขึ้นมา แล้วกลิ้งไปที่มุม แต่ว่าไม่มีคนไปเก็บ

ใจของจี้จิ่งเชินก็หดหู่เหมือนแหวน ในหัวมีเสียงดัง

เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับถอยไป สายตาไม่เคยเย็นชามาก่อน

ไม่โกรธ ไม่เสียใจ มองเขาเหมือนมองคนแปลกหน้าที่

“ขอบคุณของขวัญของคุณ จี้จิ่งเชิน”

พูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หมุนตัวออกไป

ในใจจี้จิ่งเชินไม่เคยตื่นตระหนกมาก่อน

เขายังไม่สวมเสื้อผ้า ก็ตามออกไปอย่างร้อนรน

ตอนนี้เป็นหน้าหนาว อากาศหนาวแข็งไปหมด

จี้จิ่งเชินท่อนบนเปลือย รีบตามเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมา

ด้านนอกมีเกล็ดหิมะ เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่หันหน้ากลับมา

ไม่ว่าคนข้างหลังเรียกอย่างไร เท้าของเธอก็ไม่หยุดลง

จี้จิ่งเชินดึงเธอไว้

“เที๋ยนเที๋ยน ผมไม่รู้เลยทำไมเธอมาที่นี่ได้ ผมไม่ได้ให้เธอเข้ามา！”

เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า ไม่มองเขา

“จี้จิ่งเชิน ปล่อยมือ”

จี้จิ่งเชินจะปล่อยมือได้อย่างไร？

เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับส่ายหน้า“อย่าให้ความประทับใจของคุณในใจฉันครั้งสุดท้ายก็ถูกทำลายลงไป”

ได้ยินประโยคนี้ จี้จิ่งเชินก็ตะลึง

เวินเที๋ยนเที๋ยนถือโอกาสสะบัดเขาออก ขึ้นรถไป

จี้จิ่งเชินเคาะหน้าต่างรถ รีบพูด “เที๋ยนเที๋ยน คุณต้องฟังผมอธิบาย คุณให้โอกาสผมอีกครั้ง ได้ไหม？”

แต่ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปข้างหน้าอย่างเดียว พูดกับคนขับว่า “กลับเถอะ”

คนขับรถมองเห็นจี้จิ่งเชินที่ยังเคาะหน้าต่างรถจากกระจกหลัง ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น

เขาพยักหน้า สตาร์ทรถออก ค่อยๆออกไป

จี้จิ่งเชินตามออกไปอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไม่หยุดลง

ใต้หิมะที่ตกหนัก เขาได้แค่มองท้ายรถค่อยๆหายไปจากสายตา

พ่อบ้านตามออกมา มองท่าทางของจี้จิ่งเชิน

รีบพูด “คุณครับ เกิดอะไรขึ้น？ทำไมคุณไม่สวมเสื้อผ้า？ป่วยจะทำไง？”

จี้จิ่งเชินหมุนตัว สีหน้าแย่สุดๆ เหมือนจะดุร้ายมาก

พ่อบ้านตกใจกับท่าทางของเขา เบิกตาโต ไม่กล้าพูดต่ออีก

จี้จิ่งเชินเดินเข้าไปในปราสาท แต่ละก้าวเหยียบบนเกล็ดหิมะ พูดเสียงอุบอิบ

“ใครให้เจียงหยู่เทียนเข้ามา？”

พ่อบ้านตะลึงเล็กน้อย พูดอย่างลังเล “ก่อนหน้านี้คุณสั่งไว้ ไม่ต้องไปขวางเจียงหยู่เทียนอีก ……”

จี้จิ่งเชินได้ยินประโยคนี้ สีหน้าแย่มากขึ้น หันตัวเดินเข้าไปที่ห้อง

พ่อบ้านกับแม่ครัวตกใจไม่กล้าพูดอะไร มองเขาขึ้นไปข้างบนอย่างใจสั่น

ประตูห้องทำงานถูกคนปิด

จี้จิ่งเชินเดินเข้ามา เตะประตูตรงหน้าออก

ที่ล็อกของประตูแตกลงทันที ประตูไม้ที่หนาๆชนเข้ากับกำแพง เกิดเสียงดังโครมคราม

ตัวล็อกประตูตกลงมาจากข้างบน ส่วนประกอบตกกระจายไปทั่วห้อง

เจียงหยู่เทียนกำลังสวมเสื้อผ้าด้านใน เพิ่งสวมกางเกง ด้านบนสวมแค่เสื้อในธรรมดา

เธอได้ยินเสียง หันหน้ามามอง

เห็นจี้จิ่งเชินท่าทางโกรธจัด ตกใจจนถอยหลังไปอย่างตระหนักได้ก่อน

“คุณ……คุณจะทำอะไร？”

จี้จิ่งเชินไม่ตอบ ใบหน้าคมๆดุร้ายเหมือนปีศาจ

เขาเดินเข้ามา ทุกก้าวมีเสียงเดินเข้ามาชัดเจน เหมือนเสียงแห่งความตาย

หน้าของเจียงหยู่เทียนซีด ถอยหลังไม่หยุด แต่ว่าจี้จิ่งเชินเดินไปตรงหน้าแล้ว

เขามองคนตรงหน้า กัดฟันแน่น เสียงทุ้มน่ากลัว

“ใครอนุญาตให้คุณเข้ามา？คุณใส่ยาอะไรลงไปในอาหารเช้าผม！”

เจียงหยู่เทียนหันไป ไม่กล้ามองจี้จิ่งเชิน

“คุณอย่าใส่ร้ายฉัน！ไม่ใช่คุณให้ฉันมาเหรอ？”

“โกหก！”

เสียงเยือกเย็นของจี้จิ่งเชินตัดบทเธอ

เจียงหยู่เทียนตกใจเพราะเสียงเยือกเย็นของเขา อยากจะอธิบาย

แต่ว่าวินาทีถัดมา ก็ถูกจี้จิ่งเชินยกมือขึ้นบีบคอ

สองตาของจี้จิ่งเชินแดงก่ำ รูม่านตามีไฟแผดเผาไปทั่ว

มือใหญ่ๆบีบคอเธออย่างไร้ความปรานี แรงที่มือบีบแน่นอย่างไว

เวลาสั้นๆไม่กี่วินาที เจียงหยู่เทียนก็หมดแรงหายใจมากขึ้น ลมหายใจที่ปอดถูกสูบออกมา ติดขัดเล็กน้อย

เธอตาโตอย่างตื่นตระหนก ไม่หยุดดึงมือของจี้จิ่งเชิน

จี้จิ่งเชินกลับไม่เคลื่อนไหวใดๆ สองมือบีบคอเธอเหมือนเหล็กกล้า

“คุณอยากตายนัก ผมทำให้ได้”