เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 198 ดูแลลูกของพวกเราให้ดี
บทที่ 198 ดูแลลูกของพวกเราให้ดี
เฟิงจิ้นยอมรับผิดแล้ว ถึงแม้ว่าในเครื่องบันทึกเสียงจะมีเสียงของเฟิงจิ้นและเจี่ยงเนี่ยนเหยา พวกเขานั้นอยู่ในเหตุการณ์ทั้งคู่
ทุกคนที่ดูเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปตรงหน้า ต่างก็มึนงงกันทั้งนั้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ร้อนใจ ก็พูดขึ้นว่า：“ไม่ใช่เขา！ไม่ใช่เขา！เป็นเจี่ยงเนี่ยนเหยาต่างหากที่ผลักฉันตกหน้าผา”
ผู้พิพากษาขมวดคิ้วโบกมือไปมา แล้วเคาะค้อนพิพากษา ปัง ทำให้สถานการณ์นั้นสงบลง
เขาพูดขึ้นด้วยเสียงทุ้ม：“จากที่พวกเราพิจารณาแล้ว เฟิงจิ้นได้ยอมรับผิดแล้ว เพราะหลักฐานไม่เพียงพอ เจี่ยงเนี่ยนเหยาจึงไม่มีความผิดและได้รับการปล่อยตัว”
ไม่นาน ก็มีคนพาตัวเฟิงจิ้นไป
จู่ๆเขาก็ขัดขืนขึ้นมา เจี่ยงเนี่ยนเหยาที่นึกว่าเขาจะกลับคำ ก็อกสั่นขวัญแขวนไปหมด
คิดไม่ถึงว่าเขาจะพุ่งเข้ามา แล้วพูดขึ้นที่ข้างหูของเธอเบาๆว่า：“ดูแลลูกของเราให้ดีๆนะ”
พอพูดจบ เขาก็ยอมเดิมไปกับตำรวจแต่โดยดี
เมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว เจี่ยงเนี่ยนเหยาถึงจะเผยรอยยิ้มออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่เธอ：“เธอทำกับคนที่รักเธอแบบนี้หรอ？”
สีหน้าท่าทางที่แท้จริงของเจี่ยงเนี่ยนเหยาได้ปรากฏออกมา เธอมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
“มันเกี่ยวอะไรกัน？แค่ฉันมีชีวิตรอดต่อไป ใครมันจะอยากไปติดคุก？”
พอพูดจบ เธอก็ถอดชุดนักโทษออกทันที กองเอาไว้ที่พื้น แล้วเดินออกไปข้างนอก
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว แล้วรับเครื่องบันทึกเสียงจากมือผู้พิพากษามาเก็บไว้ แล้วรีบตามออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็คิดไม่ถึงว่า เฟิงจิ้นจะออกหน้ารับผิดทั้งหมดแทน
เพราะแบบนี้ เจี่ยงเนี่ยนเหยาจึงพ้นผิดและถูกปล่อยตัว
ในวันที่ถูกปล่อยตัว เจี่ยงเนี่ยนเหยาก็เดินออกจากศาลอย่างได้ใจ
เธอได้ลืมเฟิงจิ้นไปแล้ว
เธอเหลียวหลังมามองเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วยิ้มออกมาอย่างได้ใจ
“เป็นไงล่ะ？ผิดหวังมากละสิ？แกคงจะอยากจับฉันเข้าคุกจนตัวสั่นละสิ？”
“ขอโทษด้วยนะ เธอจับฉันไม่ได้หรอก เลิกคิดไปได้เลย”
พูดจบ เธอก็เดินออกไปที่ข้างทาง แล้วขึ้นไปบนรถที่ได้จอดอยู่แล้ว
เจียงหยู่เทียนที่มองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยังยืนอยู่ข้างนอก ก็ถามขึ้นว่า：“เธอทำยังไงถึงให้เฟิงจิ้นยอมรับผิดแทนได้？”
“ฉันบอกเขาว่า ฉันท้อง”
เธอยื่นมือไปลูบท้องตัวเอง แล้วพูดขึ้นว่า：“อ่า ตรงนี้ฉันยังมีลูกน้อยอยู่ จะให้ติดคุกได้ยังไงกัน？”
พอพูดจบ สีหน้าของเจี่ยงเนี่ยนเหยาก็เย็นชาขึ้นทันที
“ครั้งก่อนฉันเอาเด็กที่ท้องกับเขาออก หมอก็บอกว่า ฉันจะตั้งครรภ์อีกไม่ได้แล้ว”
“ไอโง่นั่น ดันเชื่อขึ้นมาจริงๆ ช่างเหอะ ถ้าไม่ใช่เพราะมัน คนที่ต้องติดคุกก็คือฉัน”
เธอหยิบแว่นดำขึ้นมาสวม แล้วกางแขนออก
“ตอนนี้ ฉันกลับมาเป็นอิสระแล้ว！”
ไม่ง่ายเลยที่จะคว้าโอกาสนี้ได้ สุดท้ายก็โดนเจี่ยงเนี่ยนเหยาจับช่องโหว่จนได้ ในที่สุดก็ให้เฟิงจิ้นติดคุก แล้วก็หนีความผิดไปจนได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไม่ออกจริงๆว่า ทำไมเฟิงจิ้นถึงได้ยอมทำเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย？
หรือว่าเขาจะชอบเจี่ยงเนี่ยนเหยามากจริงๆ？
จี้จิ่งเชินที่ได้ยินเรื่องนี้ ก็พยักหน้าอย่างมั่นใจแล้วพูดว่า：“ถ้าหากเป็นเธอ ฉันก็ยอมที่จะติดคุกแทนเธอนะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองเขา แล้วพูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจว่า：“มันไม่เหมือนกัน ตอนนี้เราได้สูญเสียหลักฐานที่มีอยู่ชิ้นเดียวไปแล้ว จะทำยังไงให้เธอยอมรับผิดดีนะ คงปล่อยให้เธอลอยนวลไปแบบนี้ไม่ได้หรอก？”
จี้จิ่งเชินยื่นมือไปวางไว้ที่หัวของเธอ แล้วลูบผมลอนที่อ่อนนุ่มเบาๆ
“ไม่ต้องห่วง หลักฐานยังหาอีกได้”
ในขณะที่พูดอยู่ พ่อบ้านก็ค่อยๆเดินเข้ามาจากข้างนอก ในมือก็ถือเอกสารจากศาล
“คุณหนูครับเว่ยเอ๋อยื่นฟ้องคุณจริงๆด้วยครับ！”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพึ่งจะออกจากศาลมาได้ไม่นาน จี้จิ่งเชินดันถูกฟ้องอีกสะงั้น
เธอขมวดคิ้วไปชั่วขณะ
“เว่ยเอ๋อยังไม่หยุดอีกหรอ？คำตัดสินนี้มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ถึงจะขึ้นศาลก็เถอะ ทำไมเขาถึงยังจะดำเนินคดีอีกนะ？”
จี้จิ่งเชินเปิดออกดู ก็เห็นใบประกาศจริงๆด้วย
เขาพลิกดูอย่างละเอียดแล้ว พลางพูดขึ้นว่า：“ในเมื่อเขาจะใช้กฎหมายมาแก้ปัญหา งั้นเราก็จะใช้กฎหมายมาแก้ปัญหา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับพูดขึ้นว่า：“ฉันจะไปพูดกับเขาเอง ถ้าพูดให้เขาถอนฟ้องได้ก็ไม่เป็นไรแล้ว”
จี้จิ่งเชินได้ฟังแล้ว ก็ยื่นมือไปดึงเธอไว้ทันที
“เธอจะออกไปกับเขาอีกแล้วหรอ？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่เห็นสีหน้าที่ดูร้อนรนของเขาแล้ว ก็อดที่จะขำออกมาไม่ได้
“แบบนี้แหล่ะถึงจะทำให้เขาถอนฟ้องได้ พวกเราคงจะไม่ขึ้นศาลจริงๆหรอกนะ？”
จี้จิ่งเชินตอบอย่างไม่พอใจว่า：“ใช่ว่าฉันไม่เคยขึ้นศาลสะที่ไหนล่ะ？”
ได้ยินเขาพูดแบบนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็นึกขึ้นมาได้
คนที่อยู่ตรงหน้า นั้นถูกฟ้องบ่อยจริงๆ แล้วก็ยังฟ้องคนอื่นอยู่บ่อยๆ ด้วย แล้วทุกครั้งก็รอดไปได้ทุกที
“ขึ้นศาลมันไม่ใช่เรื่องดีอยู่แล้ว ฉันจะหาโอกาสคุยกับเขาเอง ถ้านายยังไม่วางใจอีก จะไปกับฉันก็ได้นะ”
จี้จิ่งเชินที่ได้ยินแบบนี้แล้ว ก็ค่อยวางใจลงมาหน่อย
“โอเค ฉันจะไปกับเธอ”
วันถัดมา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้นัดทานข้าวกับเว่ยเอ๋อ
เว่ยเอ๋อที่พึ่งถึง ก็ได้เห็นจี้จิ่งเชิน สีหน้าก็หมองขึ้นมาทันที เขาส่ายหน้าไปมาแล้วเตรียมจะไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบเรียกเขาเอาไว้
“คุณเว่ยเอ๋อคะ รอเดี๋ยวค่ะ”
เว่ยเอ๋อเหลียวหลังมามองเวินเที๋ยนเที๋ยน สีหน้าเบื่อหน่ายเต็มที
“เที๋ยนเที๋ยน ฉันไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนี้จริงๆ สู้รอจนกว่าจะตัดสินคดีเสร็จ แล้วพวกเราค่อยออกมาเจอกันจะดีกว่า？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหัวเราะเล็กน้อย พลางพูดขึ้นว่า：“ที่ฉันนัดคุณออกมาครั้งนี้ ก็เพราะเรื่องของคุณกับจี้จิ่งเชินนั่นแหล่ะค่ะ”
“เธออยากให้ฉันถอนฟ้องหรอ？”เขาส่ายหน้าไปมา“ไม่มีทาง”
เห็นเขาพูดอย่างหนักแน่นขนาดนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็มองหน้ากัน แล้วพูดต่อว่า：“อย่าพึ่งรีบปฏิเสธสิคะ พวกเรายังคุยกันได้นะ”
เว่ยเอ๋อนั่งลงอย่างไม่เต็มใจ
“จริงๆแล้วก็ไม่มีอะไรต้องคุยอีกแล้ว ถ้าผลตัดสินคดีออกมาแล้ว ไม่ว่าปราสาทจะตกเป็นของใคร ฉันก็จะไม่คับแค้นใจเลยสักนิด ถึงตอนนั้นฉันก็จะยอมออกไปแต่โดยดี”
จี้จิ่งเชิน พูดขึ้นอย่างดีใจว่า：“งั้นก็รีบขึ้นศาลเร็วๆเถอะ”
ตอนนี้เขาแทบอยากจะเอาไอบ้าเว่ยเอ๋อนี้ออกไปจากสายตาเวินเที๋ยนเที๋ยนใจจะขาด ให้สลายหายไปทันที
ยังไงเขาก็คิดว่า การตัดสินคดีครั้งนี้ศาลคงไม่ให้ปราสาทกับเขาแน่
เว่ยเอ๋อที่ได้ฟังคำพูดของจี้จิ่งเชินแล้ว ก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที เขาขมวดคิ้วพลางมองไปที่จี้จิ่งเชิน
“ได้ งั้นฉันจะรอคำตัดสินสุดท้าย”
พอเห็นทั้งสองเริ่มทะเลาะขึ้นมาอีก เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รีบไปดึงพวกเขาเอาไว้
“ใจเย็นๆกันก่อนค่ะ เรื่องนี้ยังมีวิธีแก้ไขนะคะ”
เธอหันไปมองเว่ยเอ๋อ พลางพูดขึ้นว่า：“คุณเว่ยเอ๋อคะ คุณอยากเก็บปราสาทเอาไว้ เพราะว่าคำสั่งเสียของคุณปู่ของคุณใช่ไหมคะ?”
เว่ยเอ๋อเบ้ปาก เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“คนตะวันออกอย่างพวกเธอ มีคำที่ว่า คนที่เสียไปนั้นยิ่งใหญ่ ความหวังของพวกเราก็เป็นเหตุผลเดียวกัน”
“ฉันเลยอยากได้ปราสาทกลับมาตลอด เพื่อที่ได้สานฝันคุณปู่ของฉันที่เสียไป นั่นเป็นคำสั่งเสียของปู่ฉันก่อนที่ท่านจะจากไป ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก”
YOU MAY ALSO LIKE
