เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 152 คุณทำให้ผมรู้สึกสะอิดสะเอียน

บทที่ 152 คุณทำให้ผมรู้สึกสะอิดสะเอียน

“มานี่” จี้จิ่งเชินจู่ๆก็พูดออกมา

คำพูดนี้ ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกงุนงง

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอถึงเดินเข้าไป

เมื่อเธอเข้าใกล้ใบหน้าของจี้จิ่งเชินก็ค่อยๆชัดเจนขึ้นมา

เขาจ้องมองเวินเที๋ยนเที๋ยนราวกับว่าเขากำลังมองเหยื่อที่ไม่มีทางเอาชนะได้ มีเพียงแต่ฉีกออกเป็นชิ้นๆ

สายตาของเขาทำให้คนตื่นตระหนกไม่เป็นสุข

เมื่อเธอเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด จี้จิ่งเชินก็ยื่นมือออกมาดึงเธอเข้าไปหาทันที

“คุณต้องการออกไปจากที่นี่จริงๆเหรอ?” เขาถามเธอ

เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาถามแบบนี้ก็ชะงักไปเล็กน้อย เธอไม่พูดไม่จา แต่พยักหน้าลงอย่างตรงไปตรงมา

ตอนแรกเธอคิดว่าตัวเองจะโดนจี้จิ่งเชินเยาะเย้ย

แต่คิดไม่ถึงว่า เขากลับพูดขึ้นมาว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เอาใจผม”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเปิดตากว้างขึ้นแล้วมองเขาด้วยความประหลาดใจ

จี้จิ่งเชินยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยและยิ้มอย่างถากถาง

ลึกเข้าไปในดวงตาเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น เวินเที๋ยนเที๋ยนสามารถเห็นได้ชัดว่าไม่มีความรู้สึกอะไรอยู่ในดวงตาคู่นั้น

เขาค่อยๆพูดขึ้นมา “จูบผม ใช้สิ่งที่คุณเรียนรู้มาก่อนหน้านี้มาใช้ บางทีถ้าผมพอใจ ผมอาจจะยอมปล่อยคุณออกมาจากห้อง”

เวินเที๋ยนเที๋ยนลังเล

เธอมองไปที่จี้จิ่งเชินที่อยู่ตรงหน้า เธอยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย เธอกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ ก้มหน้าต่ำลง ไม่พูดไม่จา

จี้จิ่งเชินเห็นท่าทางของเธอแบบนี้ สีหน้าของเขาก็ยิ่งแย่ลง ในดวงตาของเขามีความเจ็บปวดปรากฏขึ้นแวบเดียวแล้วหายไปทันที

แต่แค่ครู่เดียว เขาก็ถูกครอบงำด้วยความโกรธอีกครั้ง

“คุณไม่อยากทำ?ก่อนหน้านี้คุณเคยแสดงได้ดีไม่ใช่เหรอ?หรือว่าตอนนี้ถูกเปิดโปงแล้ว แม้แต่จะแสดงก็ไม่อยากทำ?”

“ไม่……”

เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัว

เธอแค่ไม่อยากจูบที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เธอยอมที่ยึดติดกับอดีต อยากจะเก็บรักษาความทรงจำที่ดีกับจี้จิ่งเชินเอาไว้

แต่จี้จิ่งเชินไม่เข้าใจว่าเธอรู้สึกอย่างไรในตอนนี้

เมื่อเห็นว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ยอม เขาก็ดึงมือเธอเข้ามาทันที ไม่สนว่าเธอจะขัดขืน แล้วกดเธอลง

เขาบีบคางด้วยมือข้างเดียว แล้วมองตรงไปที่เธอ

ที่มุมปากของเขายิ้มเยาะออกมา

“ก็เหมือนกับที่คุณเคยทำเมื่อก่อน ก่อนหน้านี้ก็ทำได้ดี ทำไมตอนนี้ทำไม่ได้แล้วหล่ะ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้จิ่งเชินที่อยู่ใกล้ๆ

ใบหน้าที่หล่อเกินไปนั้นเต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชัง

ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดแล้วว่า จี้จิ่งเชินจะเกลียดเธอโทษเธอ เธอคิดว่าตัวเองเตรียมพร้อมมาตั้งนานแล้ว

แต่เมื่อความจริงได้ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ ในหัวใจของเธอกลับก็รู้สึกเจ็บปวดที่เหมือนหัวใจแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ริมฝีปากของเวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆสั่นขึ้นมา หน้าของเธอก็ค่อยๆซีดเผือด

เพียงแค่ไม่กี่วันมานี้ที่เธอถูกทรมาน ก็ทำให้เธอซีดเซียวไปมาก

เธอมองไปที่ จี้จิ่งเชิน แล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ เธอหลับตาลงแล้วก้มลงจูบเบาๆที่ริมฝีปากของเขา

ขนตายาวงอนที่ขยับไปขยับมาเหมือนดั่งผีเสื้อสองตัวที่กำลังโบยบิน

จี้จิ่งเชินนั่งอยู่ที่เดิมบนเก้าอี้ไม่ขยับเลยสักนิด แม้แต่สีหน้าของเขาก็ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย

หลังจากจูบเบาๆ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ค่อยๆก็ถอยหลังออกมา

ดวงตาของจี้จิ่งเชินเฉียบคมขึ้นมาทันที

“ น่าสะอิดสะเอียน ”

เขาพูดแสดงความคิดเห็นออกมาเบาๆ

ร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยนสั่นสะท้าน เธอหดตัวลงเกือบจะเหมือนกับลูกบอล

จี้จิ่งเชินมองเธออย่างเยือกเย็นแล้วยืนขึ้น

“ ดูเหมือนเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวคุณเองแล้ว คุณทำได้ทุกอย่างจริงๆ”

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา แล้วเช็ดที่มุมปากตรงที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งจูบไปเมื่อครู่ เหมือนกับต้องการเช็ดเชื้อโรคออกไป

จี้จิ่งเชินโยนผ้าเช็ดหน้าลงบนพื้น แล้วหันไปมองเธอ

“ ได้ ถ้าอย่างงั้นผมจะทำตามที่คุณต้องการ”

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นแล้วออกไปจากห้องหนังสือ ไม่ได้หันกลับมามองอีก

ร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกหมดเรี่ยวแรงไปครู่หนึ่งเธอก้าวถอยหลังกลับไปพิงโต๊ะเพื่อประคองร่างของเธอไว้

วันนั้นพ่อบ้านเดินมาบอกเวินเที๋ยนเที๋ยน

จี้จิ่งเชินสั่งไว้ว่า ไม่ต้องขังเธอไว้ในห้องหนังสือ

ถึงแม้ว่าจะเดินไปเดินมารอบๆได้ แต่ห้ามออกไปจากคฤหาสน์เก่าแก่

เมื่อได้ยิน เธอก็ยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น

จี้จิ่งเชินก็แค่เพิ่งจะขยายกรงให้เธอ แต่เธอก็ยังถูกขังอยู่เหมือนเดิม ไม่รู้ว่าจุดสิ้นสุดจะอยู่ที่ตรงไหน

พ่อบ้านมองออกว่าในใจของเธอนั้นรู้สึกเจ็บปวด ในใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกัน

“คุณหนู ในเมื่อตอนนี้คุณผู้ชายยอมถอยลงหนึ่งก้าว ต้องมีสักวัน ที่เขาจะปล่อยคุณออกไปแน่นอน”

เวินเที๋ยนเที๋ยนคลี่มุมปากฝืนยิ้มมา แต่กลับดูแย่กว่าร้องไห้ซะอีก

ช่วงนี้ร่างกายของเธอผอมลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเธอไม่มีสีเลือดฝาด และดูซีดเซียวมาก

แม่ครัวได้ยินว่าเธอสามารถออกมาจากห้องได้แล้วก็รีบทำยาบำรุงร่างกายให้เธอทันที แต่ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับกินไม่ลงเลยสักนิดเดียว

เมื่อมองไปที่คฤหาสน์เก่าแก่ว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้าหัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกเย็นยะเยือก

ตั้งแต่เธอถูกปล่อยออกมา จี้จิ่งเชินก็ไม่ได้กลับมาที่บ้านเลยสองวัน

เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง แล้วลูบแก้วด้วยมือของเธอ

ในเมื่อเขาเกลียดเธอมากขนาดนี้ แล้วทำไมยังต้องยืนกรานให้เธออยู่ที่นี่ต่ออีก?

ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนราบเรียบเหมือนผิวน้ำ แล้วเธอก็หันไปมองพ่อบ้าน

“ตระกูลเจี่ยงกับเจี่ยงเนี่ยนเหยาตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

พ่อบ้านได้ฟัง ก็ตอบกลับมาว่า “หลังจากวันนั้น คุณผู้ชายก็ยิ่งกำราบตระกูลเจี่ยงหนักขึ้น”

เพียงไม่กี่วันต่อมาตระกูลเจี่ยงทั้งหมดก็พังทลายและประกาศล้มละลาย

ส่วนเจี่ยงเนี่ยนเหยายังถูกตั้งข้อสงสัยว่ามีส่วนเกี่ยวข้องในการวางเพลิงและฆาตกรรม ตอนนี้กำลังตามหาตัวเธออยู่

แต่เจี่ยงเนี่ยนเหยาดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างมาก่อนแล้ว จึงรีบหนีไปก่อน จนถึงตอนนี้ยังตามหาตัวแต่ไม่พบ

อุตสาหกรรมของตระกูลเจี่ยงก่อนหน้านี้ ถูกจี้จิ่งเชินยึดครองไปทั้งหมด

เนื่องจากการรวมกันครั้งใหญ่นี้ ทำให้ชื่อเสียงของบริษัทเอ็มไอกรุ้ป ขยายตัวอย่างรวดเร็ว

แต่พ่อบ้านมองออกว่าจี้จิ่งเชินไม่ได้มีความสุขกับมัน แต่แรงกดดันรอบๆตัวเขาลดลงเรื่อย ๆ

เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนเธอทราบก็ไม่ได้แปลกใจ

เธอควรจะรู้ตั้งนานแล้ว ว่าชะตากรรมของการพยายามที่จะหลอกลวงจี้จิ่งเชินนั้นเป็นอย่างไร

เขาเหวี่ยงตระกูลเจี่ยงลงนรกแล้วเธอล่ะ?

ต่อไป จี้จิ่งเชินจะจัดการกับเธออย่างไร?

ในคืนนั้น

เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ในช่วงสองวันที่ผ่านมานี้ เธอนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นเพื่อรอที่จะพบจี้จิ่งเชิน ทุกวันเธอรอจนเช้าตรู่

เข็มชั่วโมงบนผนังชี้ไปที่เลข “1” อย่างช้าๆ เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงยืนขึ้น

เมื่อเธอคิดว่าวันนี้เธอคงรอใครไม่ไหวแล้ว เสียงเครื่องยนต์ก็มาจากข้างนอกและไฟสองดวงก็กะพริบผ่านเข้ามา

เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและเดินออกไปข้างนอก

ในขณะที่เธอเดิน เธอคิดอย่างรอบคอบถึงสิ่งที่เธอต้องการจะพูดในวันนี้

แต่ยังไม่ทันจะออกไป ฝีเท้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็หยุดลงทันที

รถสปอร์ตสีดำค่อยๆจอดลง เมื่อประตูเปิดออก จี้จิ่งเชินกับผู้หญิงคนหนึ่งก็ลงมาจากรถ

ผู้หญิงคนนั้นแต่งหน้าเข้มจัด เธอสวมกระโปรงสีแดงทรวดทรงองค์เอวที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอดูทรงเสน่ห์

เธอเกาะติดเขาอย่างใกล้ชิด เธอจับมือของเขาทั้งสองข้างและยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

“ประธานจี้ ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับคฤหาสน์เก่าแก่นี้มานานแล้ว แต่ฉันคิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นมันด้วยตาของตัวเองในวันนี้”

บนใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มที่ตั้งใจประจบประแจงแต่ใบหน้าของจี้จิ่งเชินไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย เขาขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยเหมือนไม่ค่อยพอใจ

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา ทันใดนั้นเขาก็เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ในห้อง

สายตาเขาหยุดอยู่ที่เธอครู่หนึ่ง ก่อนที่จี้จิ่งเชินจะยื่นมือออกมาโอบผู้หญิงข้างๆเขา แล้วพาเธอเดินเข้าไปข้างใน