เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 119 ของปลอม
บทที่119 ของปลอม
เวินเที๋ยนเที๋ยนพิงไปที่ไหล่ของเขา หลับตา ไม่ได้พูดอะไร
จี้จิ่งเชินหัวเราะ อุ้มเธอเดินไปที่รถ
วันที่สอง เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เสร็จงานที่บริษัทเอ็มไอกรุ้ป
อยู่ในปราสาทเก่าแก่และจัดเรียงสิ่งต่าง ๆ ที่คุณต้องการสำหรับโรงเรียน
วันนั้นตอนเย็น เจี่ยงเนี่ยนเหยามาเยี่ยมอย่างกะทันหัน
แม่บ้านหน้าตาลำบากใจพูดว่า “คุณผู้หญิง มีคนนึงบอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณมาเยี่ยมคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก็อึ้ง ถึงนึกขึ้นได้ว่าเป็นเจี่ยงเนี่ยนเหยา
“เธออยู่ข้างล่าง?”
“ใช่ค่ะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดริมฝีปากคิดไปคิดมา คิดอยู่สักพักถึงพูดว่า “แม่บ้าน ฉันไม่อยากเจอเธอ…….”
แม่บ้านอึ้ง ไม่เข้าใจว่าเรื่องอะไร
เมื่อก่อนตอนเจียงหยู่เทียนมาหา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็มาเจอ แต่คนที่เรียกได้ว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอมาแล้ว เธอกลับปฏิเสธ?
ร่องรอยของความประหลาดใจผ่านไปอย่างรวดเร็วภายใต้ดวงตาของเขา
แม่บ้านก็กลับมามีสติตอบกลับ
“ได้ค่ะ ฉันจะไปส่งเขาตอนนี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า รอแม่บ้านไปแล้ว ยังกระสับกระส่าย
ผ่านไปสักพัก เธอเดินไปที่หน้าต่าง เห็นแม่บ้านพาเจี่ยงเนี่ยนเหยาเดินไปจากประตู
เจี่ยงเนี่ยนเหยา ดูเหมือนจะรู้ตัวว่ามีคนมองเธออีกครั้งและหันกลับมาทันทีเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนใจหนักแน่น เกือบจะหลบซ่อน
เจี่ยงเนี่ยนเหยาค่อยๆ ยิ้มออกมา ริมฝีปากสีแดงสดใสขดเป็นโค้ง
เธอยิ้มไปด้วย ด้านหนึ่งทำปากทางด้านนี้
จากนั้นก็หันกลับไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วหน้ามุ่ย ยืนอยู่ที่หน้าต่างไม่จากไปไหน
เธอรู้อยู่แล้ว เจี่ยงเนี่ยนเหยาเมื่อกี้พูดว่า —— นังตัวปลอม
ผ่านไปอีกสองวัน เจี่ยงเนี่ยนเหยา มันไม่เคยปรากฏ
เปิดเรียนวันที่หนึ่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนหาเวลา ไปที่บริษัทเอ็มไอกรุ้ป
คิดไม่ถึงว่าพอเดินเข้ามา ก็เห็นสายตาคนอื่นที่มองเธอค่อนข้างแปลก
เธอเดินไปตามทาง จนถึงชั้นบนสุด กำลังลงลิฟต์ คนที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์ ตกใจอุทานออกมา
“คุณนายจี้ คุณมาแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ค่อยเข้าใจ คิดถึงสายตาตอนที่เดินไปจนสุดสายตา พูดอย่างสงสัย “เป็นไรไป?”
คนนั้นมองรอบๆ มารวมกันกับการนินทา
“คุณนายจี้ สองสามวันนี้ ลูกพี่ลูกน้องของคุณมาที่บริษัททุกวันเลย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว
ไม่แปลกใจที่เธอไม่เห็นเจี่ยงเนี่ยนเหยาแล้ว ที่แท้เธอมาที่บริษัท?
“เธอมาทำอะไร?”
ตระกูลเจี่ยงกับจี้จิ่งเชินไม่ได้ร่วมงานกัน เธอจะเข้ามาได้ยังไง?
เสียงคนนั้นกดต่ำลงอีก
“ใครจะรู้ละ? วันๆ มาแต่ห้องทำงานของประธานจี้ พวกเราไม่ให้เข้า เธอก็บอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณ ใครจะกล้าห้ามเธอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงียบ ไม่ได้พูดอะไร
อีกฝ่ายมองเวินเที๋ยนเที๋ยน ฝืนยิ้มออกมา
“คุณนายจี้ ฉันพึ่งออกมาจากห้องทำงานของประธาน ตอนนี้เธออยู่ข้างใน! คุณต้องระวังหน่อย”
พูดจบ เธอก็วิ่งหนีไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้าวฝีเท้าเดินไปทางห้องทำงานของจี้จิ่งเชิน เคาะประตู
“เข้ามา” เสียงของจี้จิ่งเชินดังออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังจะเปิดประตู ก็ได้ยินเสียงกระซิบ
“ฉันเห็นแก่คุณเป็นลูกพี่ลูกน้องของภรรยาฉันนะ ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย! ไปซะ!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนการเคลื่อนไหวหยุดชั่วคราวและเปิดประตู
ในห้องทำงาน จี้จิ่งเชินนั่งด้านหลังโต๊ะด้วยใบหน้าเย็นชา
เจี่ยงเนี่ยนเหยายืนอยู่ข้างตัวเขา เอาตัวพิงที่เขาตลอดเวลา มีกล่องอาหารหลายกล่องบนโต๊ะ
จี้จิ่งเชินมองอย่างรังเกียจ ไม่ขยับ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเปิดประตูมา ทั้งสองคนเงยหน้ามาพร้อมกัน
พอเห็นเธอ จี้จิ่งเชินตกใจผลักเจี่ยงเนี่ยนเหยาออกไป ลุกขึ้นเดินมา
เขาเดินมาที่หน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน ลากมือของเธอ
“จะมาทำไมไม่บอกฉันสักคำ?”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาถูกเขาผลักออก เกือบล้มลงที่พื้น กัดฟันสีเงิน
สองสามวันนี้ เธอมาหาจี้จิ่งเชินทุกวัน แต่เขาไม่ได้กินข้าว
เหมือนก้อนหิน
คิดไม่ถึงว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนมา เปลี่ยนรูปลักษณ์โดยสิ้นเชิง
เธอยกริมฝีปากและเยาะเย้ยแล้วเดินไป
“ใช่สิ เธอมาทำไมไม่บอกฉันสักคำ? แบบนี้พวกเราก็ออกไปกินข้าวด้วยกันให้ได้”
พูดอยู่ เธอบ่นออกมา
“ฉันสองสามวันนี้ทำกับข้าวให้จิ่งเชิน ถ้าไม่ใช่พี่สาวชวนฉัน ฉันก็คงไม่พยายามขนาดนี้”
พอพูดจบ จี้จิ่งเชินก็มองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว รู้ว่าเธอตั้งใจให้จี้จิ่งเชินเข้าใจผิด
“ฉันไม่เคยพูดแบบนี้นะ” เธอพูดออกมา
เจี่ยงเนี่ยนเหยารอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแข็งทื่อ
“ใช่หรอ? ไม่งั้นคงเป็นเพราะฉันฟังผิดหรอ?”
เธอถามกลับมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ตอบ
จี้จิ่งเชินไม่ได้สนใจเจี่ยงเนี่ยนเหยา ก้มหน้ามองไปทางเวินเที๋ยนเที๋ยน “คุณมาหาผมจะไปกินข้าวด้วยกัน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
“งั้นไปเถอะ”
จี้จิ่งเชินลากเธอออกไปข้างนอก
เจี่ยงเนี่ยนเหยาเห็นพวกเขาจะไป ก็รีบเดินตามไปสองก้าว
“จิ่งเชิน คุณไปแบบนี้ งั้นของที่ฉันเอามาพวกนี้จะทำยังไง?”
เธอชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะที่ตัวเองเอามา
“ทิ้งไปสิ” จี้จิ่งเชินไม่แม้แต่หันกลับไปพูด
กำลังจะไปจากห้องทำงาน เขาก็หยุด
“รอก่อน”
เขาหันกลับมา
เจี่ยงเนี่ยนเหยาสีหน้าตกใจ หรือว่าจี้จิ่งเชินเปลี่ยนความคิดเเล้ว?
สายตาของจี้จิ่งเชินมองบนโต๊ะ ริมฝีปากบางเบาเปิดเบา ๆ
“เอาออกไปทิ้ง อย่าทำให้ห้องทำงานฉันสกปรก”
พูด แล้วปิดประตูห้องทำงานดังปั้ง
พอพวกเขาไป เจี่ยงเนี่ยนเหยาโกรธจนสั่นไปทั้งตัว เธอหันกลับไปมองไปที่ของบนโต๊ะ ปัดอาหารบนโต๊ะจนหมด
กับข้าวน้ำแกงต่างหกลงบนพื้น
แต่ว่าความโกรธของเธอยังคงยากที่จะควบคุม หันไปปัดเก้าอี้ล้มไปที่พื้น
เธอเป็นถึงลูกสาวตระกูลเจี่ยง ลูกสาวของสวรรค์ โดนตามใจมาตั้งแต่เด็กจนโต
เป็นเพราะคนอื่นรับใช้เธอ ไม่เคยไปรับใช้คนอื่นตอนไหน?
ขนาดเฟิงจี้นในตอนแรก ก็เป็นอีกฝ่ายเริ่มแปะขึ้นไป
แต่ว่าจี้จิ่งเชินละ? หลายวันมาแล้ว คืบหน้าสักนิดก็ไม่มี!
เธอโกรธจนกัดฟัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเจ้านั่น จะทำอะไรกับจี้จิ่งเชินกันแน่?
เจี่ยงเนี่ยนเหยาอยู่ในห้องทำงานเดินดูรอบๆ ก็คิดอะไรออก รีบเดินไปที่โต๊ะทำงานของจี้จิ่งเชิน
พอเดินไป ประตูห้องทำงานก็ถูกคนเปิดออก
จงหลียืนอยู่ที่ประตู
สายตาของเขามองไปข้างในรอบนึง มองไปที่น้ำแกงที่อยู่บนพื้นอยู่สองวินาที
“คุณเจี่ยง ประธานจี้สั่งให้ผมส่งคุณออกไป”
เจี่ยงเนี่ยนเหยากำลังเตรียมจะเปิดลิ้นชัก ก็ดึงมือออกอย่างรวดเร็วและมีร่องรอยของความสับสนบนใบหน้าของเธอ
ไวมาก เธอก็ลากส้นสูงเดินออกมา
“รู้แล้ว เห็นฉันเป็นนักโทษหรอ?”
จงหลีหันไป พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ประธานจี้ให้คุณเอาของพวกนี้ไปทิ้ง ไม่ใช่ให้ทิ้งไว้ในห้องทำงาน”
“ฉันไม่ระวังทำกระจัดกระจายแล้ว ไม่ได้หรอ?”
เธอมองบนไปที่จงหลี
“ขนาดเรื่องเล็กๆ แบบนี้ยังทำไม่ได้ เรียกคนมาทำความสะอาดก็จบแล้วไม่ใช่หรอ?”
จงหลีไม่พูดอะไร แล้วตามเธอไป เอาเธอส่งออกไปจากบริษัทเอ็มไอกรุ้ป
เมื่อฉันกลับมาฉันได้สื่อสารกับแผนกต้อนรับถึงคำพูดของจี้จิ่งเชิน
“จากนี้ถ้าหากเธอมาอีก ไม่อนุญาตให้เข้าไป รปภ.หน้าประตูสามารถสั่งได้”
พนักงานต้อนรับกังวลพูดออกมาว่า “แต่ว่านั่นเป็นน้องสาวของคุณนายจี้ไม่ใช่หรอ?”
“นี่คือคำสั่งของประธานจี้ พวกเธอทำตามก็พอแล้ว”
พอฟังคำพูดของจี้จิ่งเชิน ทั้งสองคนรีบพยักหน้า
“ใช่ ใช่”
YOU MAY ALSO LIKE
