เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 107 เจี่ยงเนี่ยนเหยามาแล้ว
บทที่ 107 เจี่ยงเนี่ยนเหยามาแล้ว
ผู้คนในโรงยิมหลั่งไหล เพิ่งเริ่มแค่ครึ่งชั่วโมงคนก็นั่งเต็มแล้ว
ทั้งสองคนถือตั๋ววีไอพีที่หมินอันเกอให้พวกเขา เดินตรงไปขึ้นชั้นสอง
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูกลุ่มคนด้านล่างเริ่มส่งเสียงเชียร์แล้ว ฉากใหญ่บนเวทียังคงปิดอยู่ การแสดงยังไม่เริ่มขึ้น
ในใจของเธอรู้สึกกังวล คำพูดนั้นของหมินอันเกอ มักรู้สึกว่ามีความลับอะไรซ่อนอยู่ในนั้น
จี้จิ่งเชินยังรีบเร่งจัดการกับงานอยู่ข้างๆ เสียงเอะอะด้านล่างเหล่านั้นไม่ส่งผลกระทบต่อเขาแม้แต่น้อย
แต่ว่าถ้าเขานั่งอยู่ข้างๆแบบนี้ ตัวเองจะเจอกับหมินอันเกอได้ยังไง
เวินเที๋ยนเที๋ยนลังเลอยู่ว่าจะออกไปดูที่ด้านหลังเวทีดีไหม การแสดงด้านหน้าเวทีก็เริ่มขึ้นแล้ว
จี้จิ่งเชินเก็บของ หันหน้ามองเธอ
“เป็นอะไรเหรอ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบส่ายหน้า ข่มความกังวลเอาไว้ แล้วนั่งลงข้างๆเขา
การแสดงเริ่มขึ้น ไม่นานหมินอันเกอก็ขึ้นเวที
แฟนคลับทุกคนส่งเสียงเชียร์สนั่นหวั่นไหว
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองอย่างใจไม่อยู่กับร่องกับรอย
จี้จิ่งเชินมองไปบนเวทีแวบหนึ่ง สังเกตเห็นว่าเธอไม่สนุก ก็พูดตรงๆ “ถ้าไม่ชอบ พวกเรากลับกันได้”
“ไม่ต้อง ในเมื่อเขาให้ตั๋วมา ก็ดูให้จบเถอะ”
เธอรอคอยอย่างลุกลี้ลุกรนอยู่สี่ชั่วโมง กระทั่งตอนถึงรายการแสดงสุดท้าย เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ถึงลุกขึ้นยืน
จี้จิ่งเชินหันหน้ามองเธอ
“ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำ….” เธอเอ่ยปากพูดอย่างกังวล
คิดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินจะยืนขึ้นด้วยจริงๆ
“ผมไปกับคุณด้วย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจรีบสะบัดมือ
“ไม่ ไม่ต้อง ฉันไปเองได้”
จี้จิ่งเชินมองเธออย่างสงสัย สักพักถึงค่อยๆพยักหน้า
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มจางๆ
“ฉันจะรีบกลับมา”
พูดจบ เธอก็หมุนตัวผลักประตูเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
จี้จิ่งเชินมองประตูบานนั้นตลอด ไม่สนใจว่าบนเวทีที่อยู่ด้านหลังตัวเองแสดงอะไร
ผ่านไปสักพัก ก็ยืนขึ้น แล้วเดินออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบออกไปจากห้องอย่างรีบเร่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งเดินผ่านมา ทันใดนั้นก็มองเห็นคนที่ค่อนข้างคุ้นตา เดินเข้าไปด้านหลังเวทีก่อนเธอก้าวหนึ่ง
เธอยืนนิ่งครู่หนึ่ง แล้วรีบตามเข้าไป
เมื่อก่อนเพื่อที่จะตามหาตัวเจี่ยงเนี่ยนเหยา เธอดูรูปถ่ายของเจี่ยงเนี่ยนเหยาอย่างนับครั้งไม่ถ้วน จำรูปร่างหน้าตาของเขาไว้ในสมองได้แล้ว
ถ้าเมื่อกี้เธอไม่ได้ดูผิด…
เวินเที๋ยนเที๋ยนตามไปอย่างรีบร้อน
เพิ่งเดินถึงประตู ก็ถูกพนักงานสองคนสกัดเอาไว้
“พี่ ที่นี่ไม่ใช่พนักงานห้ามเข้า แฟนคลับเชิญไปด้านหน้าเวที สักพักหลังจากการแสดงจบลง จะมีกิจกรรมเซ็นต์ชื่อถ่ายรูป ไม่ต้องรีบ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า ชี้ไปทางที่คนนั้นที่จากไปเมื่อกี้
“งั้นคนนั้นที่เข้าไปเมื่อกี้ละ เขาก็ไม่ใช่พนักงาน”
อีกฝ่ายแม้แต่หน้าก็ไม่หัน ยืนบังสายตาของเธอ
“คนที่สามารถเข้าได้ล้วนมีบัตรพนักงาน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว คนที่เห็นเมื่อกี้ก็ไม่เห็นแล้ว
มุดจากใต้ของมืออีกฝ่ายวิ่งเข้าไปด้านในอย่างรีบร้อน
หาอยู่สักพัก ไม่นานก็เห็นคนที่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงทางเดินตรงนั้น ผลักประตูเปิดออก กำลังจะเข้าไป
คนคนนั้นสวมชุดสีดำธรรมดาทั้งตัว ใส่หมวก ปีกหมวกกดต่ำลงมาก บดบังใบหน้า
แม้ว่าแบบนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังรู้ถึงตัวตนของอีกฝ่าย
เธอกำลังจะเอ่ยปาก
ด้านหลังพลันมีเสียงทุ่มต่ำดังมา ตะโกนออกมาก่อนเธอก้าวหนึ่ง
“เนี่ยนเหยาเหรอ คุณมาทำอะไรที่นี่”
เสียงนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึง ทันใดนั้นตัวก็แข็งทื่ออยู่กับที่
ทางเดินด้านนั้น คนที่เดิมทีกำลังจะผลักประตูเข้าไป การกระทำก็หยุดลงทันที หันหน้ามามอง
พอเห็นหน้าของเธอตรงๆ เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งหายใจไม่ออก
คนตรงหน้านี้ มีใบหน้าเหมือนกันกับในรูปภาพที่เธอเคยดูอย่างนับครั้งไม่ถ้วนมาก
คือเจี่ยงเนี่ยนเหยา
เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ไม่ควรอยู่บนตัวลูกสาวคนเดียวของตระกูลเจี่ยงที่ร่ำรวยอย่างแน่นอน และเธอก็ไม่ได้แต่งหน้า หน้าจึงซีดเซียวมาก
แตกต่างจากที่ปรากฏในรูปภาพ
ภายใต้ชุดสีดำที่หลวมใหญ่ของเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเห็นอย่างชัดเจน
ท้องของเธอ นูนสูง
เธอท้องเหรอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูเธอด้วยความตกใจ ไม่พูดอะไร
เวลานี้จี้จิ่งเชินเดินตามมา ยืนมือมากอดเอวของเธอ
“คุณกำลังทำอะไรอยู่ ไม่ใช่จะไปเข้าห้องน้ำเหรอ”
ในน้ำเสียงของเขามีความสงสัย แต่ไม่นาน เขาก็พบว่าร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยนสั่นเล็กน้อย
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว
“คุณเป็นอะไรเหรอ”
เขาเงยหน้ามองไปตามสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็เห็นผู้หญิงสวมชุดสีดำยืนอยู่หน้าประตู
มองอยู่หลายวิ ไม่รอให้เขาสังเกตเห็นถึงความผิดปกติอะไร อีกฝ่ายก็เปิดประตูเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว
สักพักเวินเที๋ยนเที๋ยนถึงรู้สึกตัว
จี้จิ่งเชินไม่เคยดูรูปของเจี่ยงเนี่ยนเหยา ไม่รู้รูปลักษณ์ของเธอ
อีกอย่างในใจของเขาตอนนี้ ตัวเธอเองถึงเป็นเจี่ยงเนี่ยนเหยา
พึมพำในใจหลายรอบ แต่ยังคงถูกสถานการณ์เมื่อกี้ทำให้ตกใจจนใจเต้นเร็วขึ้น
เธออยากจะตามเจี่ยงเนี่ยนเหยากลับมา แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม
เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งจะโล่งใจ จี้จิ่งเชินก็ถามอีก “คนเมื่อกี้ คุณรู้จักเธอเหรอ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ รีบส่ายหน้า
หลังจากนั้นถึงพบว่าท่าทีโต้ตอบของตัวเองรุนแรงไปหน่อย จึงค่อยๆพูด “ฉันจำคนผิด เขาดูคล้ายกันกับเพื่อนสมัยก่อนของฉัน”
จี้จิ่งเชินมองไปทางนั้นอีกครั้งแวบหนึ่ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนเนื้อเต้น ลากเขาเดินกลับ
จี้จิ่งเชินคล้อยตาม แล้วก็ถามอีก “ไม่ใช่จะไปห้องน้ำเหรอ ทำไมมาที่นี่”
“โอ้ ฉันหาห้องน้ำไม่เจอ คิดว่าหลังเวทีน่าจะมี ก็เลยเดินมา”
พูดจบ ไม่รอให้จี้จิ่งเชินถามมาก ก็พาเขาไปจากหลังเวทีอย่างรีบร้อน
การแสดงบนเวทีจบลงแล้ว ผู้คนด้านล่างกำลังร้องตะโกน “อันเกอ”อย่างบ้าคลั่ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินยังไม่ทันกลับไปถึงห้อง ก็มีคนเรียกเธอ
“พี่ อันเกอเรื่องมีธุระนิดหน่อยอยากจะเจอกับพวกคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังหวาดผวากับเรื่องเมื่อกี้อยู่
ตอนนี้ถือว่าเธอรู้แล้ว คนสำคัญในประโยคนั้นก่อนหน้านี้ของหมินอันเกอ คือใคร
เขาหาตัวเจี่ยงเนี่ยนเหยาเจอตั้งนานแล้ว
เพราะเจี่ยงเนี่ยนเหยาตั้งท้อง
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้จิ่งเชินที่อยู่ข้างๆ แล้วปฏิเสธเอง “ไม่ ฉันไม่ไป บอกเขา คืนนี้ดึกมากแล้ว ครั้งหน้ามีเวลา พวกเราค่อยนัดกัน”
อีกฝ่ายเหมือนกับจะไม่ค่อยเจอคนที่ปฏิเสธหมินอันเกอโดยตัวเองเท่าไหร่ กวาดตามองเธออย่างละเอียดรอบหนึ่ง
“ได้ ไม่มีปัญหา”
เดินตรงออกไปจากโรงยิม เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ผ่อนคลายลงแม้แต่น้อย
เธอไม่กล้าให้เจี่ยงเนี่ยนเหยาเจอกันกับจี้จิ่งเชินอีก
จี้จิ่งเชินเห็นสีหน้าไม่ค่อยปกติของเธอ พูดอย่างกังวล “คุณเป็นอะไรไป”
เวินเที๋ยนเที๋ยนฝืนใจยิ้ม
“ฉันไม่เป็นอะไร”
เธอหลับตา ความสั่นสะเทือนในหัว ยิ่งกว่าแรงระเบิดปรมาณู
YOU MAY ALSO LIKE
