“ใครมากันนะแต่เช้าเลย”

แม่ของหล่อนมองรถสีดำคันงามนั้นด้วยความสงสัย ในขณะที่หล่อนมองมันด้วยความหวาดกลัวและปวดหัวใจ

“อาจารย์ไทเลอร์!”

“อาจารย์… ใครหรือเจ้าขา”

จันทราได้ยินเสียงอุทานของบุตรสาวจึงหันกลับมาถาม แต่ก็ไม่ได้คำตอบใดจากลูกสาวเลย เพราะเจ้าหล่อนมัวแต่ยืนนิ่งอ้าปากค้างเติ่งราวกับเห็นมัจจุราช

“เจ้าขา… หนูเป็นอะไรไปน่ะลูก เจ้าขา”

“ปละ เปล่าแม่… เปล่าค่ะ”

หญิงสาวได้สติเมื่อถูกมารดาเขย่าตัว และความหวาดกลัวก็แล่นเข้ามาจับขั้วหัวใจ เขาก้าวลงมาจากรถแล้วด้วยท่าทางเหี้ยมโหดอำมหิต จันทร์เจ้าขาตัวสั่น และละล่ำละลักบอกมารดาของตัวเองด้วยความตื่นตกใจ

“แม่… อย่าบอกนะว่าหนูกลับมาแล้ว อย่าบอกนะแม่…”

“เจ้าขา… นี่มันเกิดอะไรขึ้น เจ้าขา…”

จันทราร้องเรียกบุตรสาวแต่ก็ไม่ทันการแล้วเมื่อเจ้าหล่อนรีบกระโจนหายเข้าไปในห้องนอน เสียงลั่นกลอนประตูทำให้ผู้เป็นแม่อย่างหล่อนแสนจะประหลาดใจ ทำไมจันทร์เจ้าขาจะต้องแสดงท่าทางหวาดกลัวผู้ชายที่กำลังเดินขึ้นบันไดมากมายขนาดนี้นะ เพราะอะไร

“สวัสดีครับ ผมมาหาจันทร์เจ้าขา”

ไทเลอร์กล่าวทักทายสตรีตรงหน้าที่เขาคาดเดาได้ไม่ยากว่าเป็นใคร

แม้จะแปลกใจที่ฝรั่งตัวโตสามารถพูดภาษาไทยได้ถึงมันจะแปร่งๆ เพี้ยนๆ ก็ตาม แต่กระนั้นก็ยังอดประหม่าไม่ได้

“เอ่อ คือว่าเจ้าขา… ยังไม่กลับมาเลยจ้ะพ่อหนุ่ม”

ไทเลอร์ระบายยิ้มอย่างรู้ทัน ขณะปรายตาไปยังประตูห้องนอนที่จันทร์เจ้าขาวิ่งหายเข้าไป เขามั่นใจว่าตอนนี้เจ้าหล่อนจะต้องยืนแนบหูอยู่กับบานประตูระยำนั่นแหละ คงคิดสินะว่าเขาจะกลับไปเพียงเพราะว่าเขาสื่อสารกับแม่ของหล่อนไม่ได้ แต่เสียใจอย่างสุดซึ้งเพราะภาษาที่ห้าที่เขาสามารถฟังและพูดได้แม้ว่าจะเล็กน้อยที่สุดในสี่ภาษาก่อนหน้านี้ก็คือภาษาไทยนั่นเอง

“หรือครับ”

“เอ่อ ใช่จ้ะ”

“งั้น… ผมก็ฝากบอกลูกสาวของคุณน้าด้วยนะครับ ฝากบอกเธอว่าเมื่อคืน… เธอลืมกางเกงชั้นในเอาไว้ที่ห้องของผม ตอนนี้ผมให้แม่บ้านนำไปซักให้แล้ว อย่าลืมให้เธอไปเอาคืนด้วยนะครับ”

ไม่ใช่แค่จันทราคนเดียวหรอกที่แทบล้มลมจับ แต่จันทร์เจ้าขาที่แอบตะแคงหูฟังการสนทนาอยู่ภายในห้องก็หน้าแดงซ่านแทบมุดดินหนีเช่นกัน หล่อนอุตส่าห์คิดว่าเขาจะกลับไปหลังจากที่แม่ของหล่อนฟังภาษาของเขาไม่เข้าใจ แต่ผิดคาด… ไทเลอร์พูดภาษาไทยได้ นี่เขาจะทำทุกอย่างในโลกได้เพียงแค่นึกเลยใช่ไหม หญิงสาวคิดอย่างเจ็บใจ และก็กัดปากแน่นยืนตัวเกร็งอยู่ภายในห้องนอน

“เอ่อ… พ่อหนุ่ม… คงพูดเล่นใช่ไหมจ๊ะ”

ไทเลอร์หัวเราะและจงใจพูดเสียงดังให้คนในห้องได้ยิน

“เมื่อคืนลูกสาวของคุณน้าอยู่กับผมทั้งคืน เราสนุกกันจน… ลูกสาวของคุณน้าลืมใส่กางเกงในกลับบ้านน่ะครับ”

จันทราอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง มองบุตรสาวทั้งน้ำตา ก่อนจะวิ่งจากไปทันที

“แม่… แม่คะ ฟังหนูก่อน”

จันทร์เจ้าขาร้องเรียกมารดา แต่ท่านก็วิ่งหายไปแล้ว เพราะไทเลอร์เลยคนเดียว

“คนสารเลว!”

มือเล็กตวัดลงบนใบหน้าหล่อลากไส้ของไทเลอร์เต็มแรง ก่อนจะตวาดไล่เขาลั่น ให้หล่อนขาดใจตายคาความอัปยศยังดีเสียกว่าให้แม่ของหล่อนต้องมาเจ็บช้ำแบบนี้

“ออกไปจากชีวิตของฉันนะ ไปให้พ้น!”

ไทเลอร์อึ้งไปพักใหญ่ หน้าก็ยังชาดิกเพราะมือเล็กๆ ไม่จาง ขณะจ้องน้ำตาของสองแม่ลูกด้วยความคาดไม่ถึง เขาไม่คิดว่าคำพูดของตัวเองจะสร้างความเสียใจให้กับทั้งสองคนถึงขนาดนี้ จันทร์เจ้าขาเคยร้องไห้ให้เขาเห็นหลายต่อหลายครั้ง แต่เขาไม่เคยเห็นครั้งไหนที่หล่อนมีท่าทางเจ็บเจียนตายแบบนี้เลย หรือว่าเขาทำผิดไปจริงๆ

“เจ้าขา คือว่าฉัน…”

“ไสหัวไปเลยนะ กลับรัสเซียไปเลย ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณอีกต่อไปแล้ว!”

สรรพนามที่หล่อนใช้เรียกเขาเปลี่ยนเป็นห่างเหินเหมือนคนไม่รู้จักกันจนคนฟังอย่างเขาแสนจะหวาดหวั่นใจ แต่กระนั้นเขาก็ยังคิดว่าเงินจะสามารถบีบบังคับจันทร์เจ้าขาให้กับมาอยู่กับตัวเองได้อีก ซึ่งมันก็ผิดคาดระเนระนาดมากมายเหลือเกิน

“ถ้าเธอไล่ฉันกลับไป เธอก็จะไม่มีสิทธิ์อยู่ที่บ้านหลังนี้อีก”

คิดว่าหล่อนจะวิงวอนเหมือนเมื่อคืน แต่ก็ผิดคาดไปถนัดตา เพราะเจ้าหล่อนหันขวับมามองเขาด้วยสายตาที่ทั้งเจ็บแค้นและเจ็บปวด

“ครอบครัวของฉันจะไปจากที่นี่ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณบังคับฉันไม่ได้อีกแล้ว”

และก็เหมือนว่าฟางอารมณ์เส้นสุดท้ายของจันทร์เจ้าขาจะขาดสะบั้นลงเสียแล้ว หล่อนเม้มปากแน่น จากนั้นก็จ้องหน้าเขาด้วยสายตาว่างเปล่าจนคนถูกจ้องมองหัวใจกระตุก ใจคอไม่ดี กลัวว่าหล่อนจะจากไปอีกครั้งจริงๆ

“เจ้าขา… คือว่าฉัน… ฉันอธิบายได้… ฉัน…”

“เราจะไม่รู้จักกันอีก นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”

“อย่าพูดบ้าๆ น่า เธอจะต้องกลับไปรัสเซียกับฉันต่างหาก ไม่มีทางเดินจากฉันไปได้อีกแล้ว”

จันทร์เจ้าขาเจ็บจนหัวใจสะท้าน น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มนวลซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ฉันจะไม่มีวันกลับไปอยู่ในนรกกับคุณอีก จำเอาไว้ให้ขึ้นใจนะ ฉันเกลียดคุณ! เกลียดคุณที่สุดในโลก ถ้าจะลากฉันกลับไปรัสเซีย คุณก็จะได้แค่ร่างกายที่ไร้วิญญาณของฉันเท่านั้น”

แล้วเจ้าของคำพูดเย็นชาและสายตาว่างเปล่านั้นก็วิ่งหายเข้าไปในห้องนอนที่หล่อนพึ่งก้าวออกมาทันที เสียงปิดประตูลงกลอนดังขึ้น เขย่าหัวใจกระด้างของเขาให้เต้นสะท้านรุนแรง เขากระโจนไปหยุดที่หน้าห้องนั้น และเคาะเรียกเจ้าของห้องอย่างบ้าคลั่ง

“เจ้าขา ออกมานะ ออกมาพูดกันให้รู้เรื่อง ฉันไม่มีทางกลับไปรัสเซีย ถ้าเธอไม่กลับไปกับฉัน ออกมาสิ อย่าให้ฉันต้องพังไอ้ประตูระยำนี้เข้าไปนะ”

“ถ้าคุณพังประตูเข้ามา ฉันจะฆ่าตัวตาย”

“จันทร์เจ้าขา…”

เป็นครั้งแรกที่ไทเลอร์สามารถให้ความหวาดกลัวสามารถเข้ามาทำร้ายหัวใจของเขาได้ นี่เขาจะต้องสูญเสียจันทร์เจ้าขาไปจริงๆ อย่างนั้นหรือ หล่อนเกลียดเขาจริงๆ อย่างนั้นหรือ ความเจ็บปวดสาดซัดเข้าใส่หัวใจอย่างไม่ปรานี สุดท้ายก็ไม่สามารถทนฝืนยืนต่อไปได้อีก ร่างสูงใหญ่ทรุดฮวบคุกเข่าลงกับพื้น ความเจ็บปวดบีบคั้นจนร่างกายของเขาสั่นเทิ้ม

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะต้องมาพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่คิดว่าไร้พิษสงอย่างจันทร์เจ้าขา ทั้งๆ ที่คิดว่าจะมาล้างแค้น แต่สุดท้ายกลับถูกหล่อนต่อยกลับจนหน้าหงาย ตอนนี้รู้ซึ้งแล้วว่าขาดหล่อนไม่ได้ ขาดจันทร์เจ้าขาไม่ได้แล้วจริงๆ

‘นี่ฉันคงรักเธอเข้าแล้วจริงๆ สินะจันทร์เจ้าขา’