เมียพรหมจรรย์ ชุด ภรรยาของมหาเศรษฐีซาตาน - ตอนที่ 46

“ใช่ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยถูกผู้หญิงทอดทิ้งมาก่อน แต่เธอ… เธอทำให้ฉันกลายเป็นไอ้ผู้ชายหน้าโง่ที่ต้องนั่งรอเธอจนถึงร้านปิด ก่อนจะมารู้ว่าเธอบินหนีไปแล้ว”

เขาหัวเราะ หัวเราะด้วยน้ำเสียงกระด้างน่ากลัว

จันทร์เจ้าขาน้ำตาไหลพรากซ้ำแล้วซ้ำอีก มองเขาอย่างขอความเมตตา

“ฉัน… ฉันขอโทษ… ฉันรู้ตัวดีว่าผิด แต่ฉัน ฉันสามารถอธิบายเรื่องทุกอย่างได้ สามารถบอกได้ว่าทำไมฉันถึงต้องทำแบบนั้น ทำไมฉันถึงได้ผิดนัดอาจารย์”

“หุบปาก! ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวใดๆ ของเธออีกแล้ว ตอนนี้หน้าที่ของเธอก็คือเป็นทาสของฉัน ฉันจะสั่ง จะบงการให้เธอทำอะไรก็ได้ตามแต่ที่ใจฉันปรารถนา”

เขาแสยะยิ้มร้ายกาจ น่ากลัว

จันทร์เจ้าขามองด้วยความหวาดหวั่น และพยายามจะถอยออกห่าง แต่ก็ช้าไปกว่ามือหนาของเขาเสียทุกทีไป

“ปล่อย… ปล่อยค่ะ”

“ถ้ายังอยากอยู่ที่บ้านหลังนั้นอีกล่ะก็…”

ดวงตาสีเขียวมรกตคู่นั้นน่ากลัวเหลือเกิน

“อยู่กับฉันที่นี่คืนนี้”

แม้ว่าหล่อนกับเขาจะเคยสนิทสนมกันมากแค่ไหน แต่สิ่งที่ได้ยินมันกดขี่ข่มเหงให้ศักดิ์ศรีของหล่อนต่ำเตี้ยจนไม่เหลือชิ้นดี

“อาจารย์หมายถึง…”

“นอนกับฉัน และเธอจะมีสิทธิ์อยู่ที่บ้านหลังนั้นต่อไปอีกหนึ่งเดือน หนึ่งคืนต่อหนึ่งเดือน ก็แล้วแต่ว่าเธอจะอึดจะถึกสักแค่ไหน”

ไทเลอร์หัวเราะอย่างเลือดเย็น แต่หล่อนกลับรู้สึกเหมือนถูกกระทืบจนจมพื้นดิน

“ไม่… คนใจร้าย อย่ามาดูถูกกันแบบนี้นะ”

“ฉันนี่นะดูถูกเธอ… อย่ามาแถดีกว่า เราน่ะเห็นไส้เห็นพุงกันมาจนละเอียดลออแล้ว และเธอก็น่าจะกราบฉันงามๆ ด้วยนะที่เสนองานง่ายๆ เงินดีๆ แถมได้เสียวฟรีๆ อีกต่างหากให้น่ะ”

“นั่นมันก็แล้วแต่เธอ… ฉันไม่บังคับ จะอยู่ที่นี่จนถึงเช้า หรือจะเดินจากไปก็แล้วแต่เธอ ฉันไม่ห้าม ไม่ว่าและไม่ทัดทาน แต่เธอต้องรับผลลัพธ์ที่ตามมาทีหลังให้ได้เท่านั้นเอง”

คนพูดเดินกลับไปนั่งบนเตียงอีกครั้ง จากนั้นเขาก็กระเถิบร่างใหญ่โตขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียง และทอดสายตาไร้ความรู้สึกมายังหล่อน

“ฉันให้เวลาเธอตัดสินใจหนึ่งนาที”

คนฟังยืนนิ่ง ยืนนิ่งเพราะคิดอะไรไม่ออก หล่อนจะทำยังไงดี ในเมื่อไทเลอร์ปิดประตูทางหนีของหล่อนไปเสียทุกทางแล้ว หากไม่ยอมขายศักดิ์ศรี พ่อกับแม่ก็ต้องลำบาก พวกท่านจะต้องเสียใจมากหากต้องสูญเสียบ้านหลังนั้นไป

“เหลืออีกสิบวินาที ถ้าเธอไม่ให้คำตอบ ฉันจะถือว่าเธอไม่ได้มาที่นี่ และเธอก็ต้องเดินออกจากห้องนี้ไปทันที ซึ่งผลก็คือพรุ่งนี้ตอนเช้าพวกเธอทั้งครอบครัวก็จะต้องระเห็จออกจากบ้านหลังนั้นทันทีที่ฉันเหยียบย่างไปถึงที่นั่น”

“คนใจร้าย ใจดำที่สุด!”

“ช่วยไม่ได้ ในเมื่อเธอสอนให้ฉันเป็นแบบนี้เอง หมดเวลาแล้วจันทร์เจ้าขา ตอบฉันมาว่าเธอตัดสินใจยังไง”

เขามองมาด้วยสายตาดูแคลนเต็มขั้น ในขณะที่หล่อนหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยความอดสู หล่อนไม่มีทางเลือก ไม่มีทางเลือกเลยจริงๆ หล่อนทนเห็นพ่อกับแม่ลำบากไม่ได้อีกแล้ว พวกท่านควรจะสบายสักที น้ำตาของจันทร์เจ้าขาไหลซ้ำแล้วซ้ำอีก ก่อนจะกัดฟันก้มหน้าตอบออกไป

“ค่ะ ฉัน… ฉันจะอยู่”

ทั้งๆ ที่คิดว่าความสะใจจะเพิ่มทวีขึ้นเมื่อสามารถบีบให้หญิงสาวตรงหน้าจนตรอกได้แบบนี้ แต่ทำไมนะ พอถึงเวลาเข้าจริงๆ พอถึงเวลาที่หล่อนจนตรอกเข้าจริงๆ เขาถึงกลับไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลย ไม่ได้สะใจทั้งๆ ที่พยายามบังคับตัวเองแล้ว น้ำตาของจันทร์เจ้าขามันเหมือนน้ำกรดที่ราดรดลงมาบนหัวใจของเขา ยิ่งเห็นหล่อนเจ็บปวด หล่อนร้องไห้ เขาก็ยิ่งทรมาน นี่เขาเป็นอะไรไปนะ ตั้งใจมาแก้แค้นไม่ใช่หรือ ตั้งใจมาทำลายหล่อนไม่ใช่หรือ แล้วทำไม…? ทำไมถึงได้รู้สึกแย่แบบนี้ อยากจะเดินไปดึงหล่อนเข้ามากอด จูบเบาๆ ที่หน้าผากและบอกว่าเขาคิดถึงนักหนา ตามหาหล่อนทุกวันด้วยความยากลำบาก แล้วก็ถามเหตุผลของหล่อนว่าทำไมจะต้องหนีเขามาโดยไม่มีแม้แต่คำล่ำลาเช่นนี้ทำไมถึงได้ใจดำทอดทิ้งเขามา แต่สุดท้ายแล้วก็จำต้องกล้ำกลืนทุกความสงสารลงในอกทั้งหมด และฟาดฟันหล่อนด้วยวาจาและการกระทำอันแสนจะโหดเหี้ยมแทน

“ฉันคิดเอาไว้ไม่มีผิด ผู้หญิงอย่างเธอยอมเสียวเพื่อแลกกับทุกสิ่งที่เธอต้องการ”

เขาดูถูกอย่างร้ายกาจ แต่หล่อนก็จำต้องอดทนเอาไว้ ต่อสู้เพื่อต่อลมหายใจของพ่อและแม่ นี่แหละคือสิ่งที่ลูกกตัญญูควรจะทำ

“เชิญอาจารย์บัญชามาเถอะค่ะ ว่าอยากให้ฉันทำอะไรให้”

ทั้งเจ็บทั้งปวดแต่ก็ต้องกล้ำกลืนมันลงไปในอก หล่อนต้องเข้มแข็ง ต้องเข้มแข็งให้ถึงที่สุด อย่าร้องไห้ออกไปให้เขาเห็นอีก เขาไม่คู่ควรจะเห็นน้ำตาของหล่อนอีกต่อไปแล้ว

“หรือว่าจะให้ฉันถอดเสื้อผ้าเลยก็ได้นะคะ”

นึกว่าเขาจะปฏิเสธ แต่กลับบอกว่าต้องการซะงั้น ทำเอาคนยื่นข้อเสนอถึงกับหน้าซีดเผือดเลยทีเดียว

“ใช่… ฉันต้องการให้เธอถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมด”

เขาแสยะยิ้มและตวัดสายตาคมกริบมองมานิ่งนาน ก่อนจะออกคำสั่งออกมาอีกเหมือนเขาเห็นหล่อนเอาแต่ยืนนิ่งเป็นก้อนหิน

“ถอดเร็วเข้าสิ ฉันไม่อยากให้เวลามันผ่านไปโดยที่เราไม่ได้สนุกกัน”

“ฉัน… จะถอด… เดี๋ยวนี้”