ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วหล่อนจึงจำต้องเดินทางมายังตามที่อยู่ในกระดาษที่เจ๊สีเศรษฐีนีประจำหมู่บ้านยื่นให้ แม้มารดาจะทัดทานเพราะเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย แต่หล่อนก็ไม่อาจจะทนรอให้ถึงเช้าวันต่อไปได้ หล่อนจะต้องจัดการทุกอย่างให้จบสิ้นลง จะต้องทำทุกทางเพื่อรักษาบ้านที่พ่อกับแม่รักให้ไว้จงได้

โรงแรมระดับห้าดาวหรูสุดในตัวจังหวัด หล่อนแจ้งความประสงค์กับประชาสัมพันธ์ว่ามาขอพบเจ้าของห้องหมายเลข 999 และตั้งใจจะนั่งรออยู่ที่ล็อบบี้ แต่ประชาสัมพันธ์สาวกลับบอกให้หล่อนขึ้นไปหาเจ้าของห้องได้เลย หล่อนอยากจะปฏิเสธแต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด ด้วยไม่อยากขัดใจเจ้าของห้องที่เป็นผู้ที่หล่อนต้องมาขอความเมตตาตั้งแต่ยังไม่ได้พบหน้า ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่นใดอีกนอกจากเดินหายเข้าไปในลิฟต์ ปล่อยให้เจ้าลิฟต์แก้วพาร่างของหล่อนขึ้นไปยังชั้นเป้าหมายด้วยหัวใจเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ไม่นานก็มาถึงหน้าห้องดังกล่าว

“ห้อง 999 ห้องนี้แน่นอน”

ยืนหยุดอยู่หน้าห้องพักใหญ่ สูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจยกมือบางขึ้นเคาะเบาๆ ลงกับประตูบานใหญ่ ไม่มีเสียงตอบอนุญาตตอบกลับมา แต่ประตูตรงหน้ากลับค่อยๆ เปิดกว้างออกโดยอัตโนมัติ หญิงสาวยืนงงอยู่พักใหญ่ ก็ตัดสินใจก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปหยุดภายในห้องกว้าง ที่ทุกตารางนิ้วถูกปูเต็มด้วยพรมหนาสีขาวจนเต็ม จากนั้นก็ต้องรีบหันหลังกลับไปมองบานประตูเมื่อได้ยินเสียงมันปิดเข้าหากันแผ่วเบาด้วยความทึ่งจัด โรงแรมแห่งนี้เต็มไปด้วยความสะดวกสบายสมคำร่ำลือจริงๆ

หญิงสาวเอ่ยชมในใจ ก่อนจะหมุนตัวไปรอบๆ ห้องเพื่อมองหาเจ้าของห้องที่หล่อนไม่รู้จักแม้แต่ชื่ออายุและก็เพศด้วยความประหลาดใจ

“ไม่เห็นมีใครสักคน”

จันทร์เจ้าขาบ่นพึมพำ และค่อยๆ ก้าวเท้าตรงไปยังทางเดินที่ทอดตัวยาวไปด้านใน ลึกมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างลืมตัว จนในที่สุดก็มาหยุดภายในห้องๆ หนึ่งที่แยกย่อยมาจากห้องใหญ่ ห้องนี้ประกอบไปด้วยเตียงนอนกว้าง ปูทับด้วยผ้าสีขาวสะอาด ขณะที่เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นถูกออกแบบมาอย่างประณีตและลงตัวแบบสุดๆ

และเมื่อรู้ว่าเดินหลงเข้ามาภายในห้องนอนของคนที่หล่อนไม่แม้จะรู้จักชื่อ จันทร์เจ้าขาก็คิดจะรีบเดินออกไป เพราะถ้าเจ้าของห้องเห็นเข้าหล่อนอาจจะถูกตำหนิว่าเสียมารยาทได้ เท้าบอบบางกำลังจะก้าวข้ามธรณีประตูได้แล้วเชียว แต่เสียงห้าวลึกที่ดังขึ้นด้านหลังก็ทำทุกสรรพสิ่งภายในกายสาวหยุดทำงาน มีแต่ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจเท่านั้นที่ยังคงเต้นอยู่

เสียง… เสียงนี้…

ไม่จริง ไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่ใช่ไทเลอร์ไม่มีทางเป็นเขาไปได้ เมื่อความขัดแย้งระเบิดขึ้นภายในอกหญิงสาวก็ไม่อาจจะทัดทานต่อความสงสัยได้อีก หล่อนตัดสินใจหมุนตัวกลับไปมองเจ้าของเสียงห้าวกระด้างคุ้นหูนั้น และสิ่งที่หล่อนได้เห็นมันก็ทำให้หล่อนเหมือนตกลงไปในขุมนรก

“อาจารย์ไทเลอร์…?!”

ร่างสูงใหญ่ที่หล่อนแสนจะคุ้นเคยขณะนี้อยู่ในชุดเสื้อคลุมผ้าขนหนูสีขาวสะอาดตัดกับผิวสีแทนอร่ามของเขาชนิดสุดกู่เลยทีเดียว เส้นผมของเขายังคงเปียกลู่ด้วยหยาดน้ำ ขณะที่ริมฝีปากหยักสวยคลี่ออกน้อยๆ เป็นรอยยิ้มหยัน ดวงตาคมกริบสีเขียวมรกตแทบจะเผาหล่อนให้กลายเป็นเถ้าธุลี เขาไม่ได้มองหล่อนอย่างเป็นมิตรเลยสักนิดเดียว

“ฉัน… ฉันคงเข้าห้องผิด”