เนื้อนวลน้ำตาไหลออกมาอีก พลางเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของผู้ชายที่หล่อคับโรงพยาบาลอย่างคิริล อิสไมนอฟ มาร์คิเดฟ

“ฉันต้องขอขอบคุณคุณมากนะคะ ขอบคุณสำหรับน้ำใจ”

“ไมค์เป็นเหมือนเพื่อนสนิทของฉัน ดังนั้นเธอไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันจะดูแลสามีของเธอให้เอง”

แม้เขาจะเข้าใจผิดคิดว่าหล่อนคือเนื้อนางภรรยาของไมเคิล แต่ตอนนี้เนื้อนวลก็ไม่มีกระจิตกระใจอะไรที่จะปฏิเสธเขาหรอก เขาจะคิดยังไงก็ช่าง แต่หล่อนคงทนเห็นหนูเอวาหลานสาวต้องกำพร้าพ่ออีกคนไม่ได้ พี่สาวของหล่อนใจดำทิ้งลูกทิ้งผัวจากไปแล้ว หล่อนไม่อยากให้เอวาต้องขาดพ่อไปอีกคน เอวาจะต้องไม่เป็นเด็กกำพร้าเหมือนหล่อน

“ค่ะ ฉันจะพาหนูเอวาไปพักผ่อนเดี๋ยวนี้ แต่ถ้าพี่ไมค์ออกจากห้องผ่าตัดแล้ว ฉันรบกวนคุณช่วยแจ้งข่าวให้ฉันรู้ด้วยได้ไหมค่ะ”

คิริลพยักหน้ารับ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและหรี่ตามองร่างน้อยๆ ที่หลับอยู่บนบ่าบอบบางของเนื้อนวลด้วยความเอ็นดู

“ไมค์ไม่มีทางทอดทิ้งลูกสาวที่น่ารักแบบนี้ไปได้หรอก เชื่อฉันเถอะ”

เนื้อนวลยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินคอตกจากไป ขณะที่คิริลมองตามไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเวทนา สงสารบ่าบอบบางนั้นจังเลย เขาไม่อาจรู้ได้ว่าหล่อนอุ้มเด็กน้อยพาดบ่ามานานแค่ไหนแล้ว แต่ดูจากท่าทางของหล่อนคงจะอ่อนล้าน่าดูเลยทีเดียว

ความจริงผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เห็นมีท่าทางระริกระรี้จ้องจะจับผู้ชายเหมือนกับข่าวคราวที่เขาได้ยินผ่านหูมาเลยสักนิด คิริลคิดอย่างสับสน และในขณะนั้นเองประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก ก่อนที่แพทย์กับพยาบาลจะเดินหน้าเครียดออกมา ชายหนุ่มรีบเดินไปหาทันที

“ไมเคิลเป็นยังไงบ้างครับ”

สีหน้าของคุณหมอเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ

“คุณเป็นญาติของคนไข้หรือเปล่าครับ”

“นาง… ทำไมนางจะต้องทิ้งพี่ไปกับผู้ชายคนอื่น… ทำไมถึงทิ้งพี่กับลูกไป นาง…”

“ไมค์… ลืมตาสิ ลืมตาขึ้นมามอง นี่ฉันนะ คิริล ไมค์!”

ไม่มีการตอบสนองใดๆ จากไมเคิลอีก เมื่อสัญญาณชีพค่อยๆ ลดต่ำลง หมอและพยาบาลวิ่งกันวุ่นเพื่อช่วยยื้อชีวิตของไมเคิลเอาไว้ แต่สุดท้าย… สุดท้ายเขาก็ต้องสูญเสียเพื่อนรักไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืนมาจริงๆ

“ไมค์!!!”

ดวงตาของคิริลแดงก่ำ เป็นครั้งแรกที่น้ำตาลูกผู้ชายของเขาไหลซึมออกมา เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเจ็บปวดแบบนี้

“ไมค์… ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะ… ดูแลลูกสาวของนายให้ดีที่สุด จะดูแลเอวาเอง”

เป็นคำสัญญาสุดท้ายที่คิริลมอบให้กับเพื่อนรักที่เคยช่วยชีวิตตัวเองเอาไว้ ขณะใช้มือใหญ่ค่อยๆ ปิดเปลือกตาของไมเคิลให้หลับสนิทลง

“ไม่ต้องห่วง หลับให้สบายนะเพื่อนยาก”

“ผมเสียใจด้วยครับ”

คิริลไม่อาจจะฝืนยิ้มใดๆ ออกมาได้อีก เขาค่อยๆ เดินออกจากห้องผ่าตัดไปราวกับคนไร้วิญญาณ ความสูญเสียแรกในชีวิตมันเจ็บปวดเสียเหลือเกิน

เขาเดินมาทรุดนั่งลงกับเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัดอย่างหมดแรง ใบหน้าหล่อเหลาซบลงกับฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างด้วยความเสียใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าไมเคิลจะจากไปเร็วแบบนี้ ไมเคิลยังหนุ่มยังแน่น ยังสามารถมีชีวิตที่สดใสต่อไปได้อีกนาน แต่แล้วก็ต้องมาจบชีวิตลงเพียงเพราะ…

ดวงตาของคิริลแดงก่ำ ใบหน้าสวยหวานไร้ยางอายของแม่นั่นผุดขึ้นมาในสมอง ตอแหล หลอกลวงที่สุด แสร้งทำเป็นบีบน้ำตา แท้จริงแล้วหล่อนน่าจะกำลังหัวเราะเยาะอยู่ภายในใจที่ตัวเองจะได้ออกไปร่านสนุกกับผู้ชายคนอื่นโดยที่ไม่ถูกครหาเสียมากกว่า

“แพศยา”

สงสารก็เพียงแต่เด็กน้อยลูกสาวของไมเคิลเพียงเท่านั้นที่จู่ๆ ก็ต้องมากำพร้าพ่อไป และแม้จะยังเหลือแม่ แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางเป็นแม่ที่ดีได้อย่างแน่นอน เขาจะต้องยื่นมือเข้าไปช่วยเด็กคนนั้น ช่วยลูกสาวของไมเคิลให้พ้นจากนรกให้จงได้