จันทร์เจ้าขาไม่สนใจอีกแล้วว่าเพื่อนในห้องจะจับจ้องมองดูมายังไง ตอนนี้หัวใจของหล่อนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว กลัวต่อการพลัดพราก

“พ่อถูกรถชน ตอนนี้เลือดคลั่งในสมอง อาการห้าสิบห้าสิบน่ะเจ้าขา”

“พ่อ…”

“ถ้าลูกกลับมาได้ ก็กลับมานะเจ้าขา มาดูใจพ่อเป็นครั้งสุดท้าย”

ไม่รู้ว่าหล่อนเดินออกมาจากห้องเรียนมาหยุดที่หน้ารั้วมหาวิทยาลัยได้ยังไง รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้หล่อนต้องไปสนามบินให้เร็วที่สุด ต้องรีบบินกลับเมืองไทยไปหาพ่อ ไปช่วยพ่อให้รอดชีวิตให้ได้ แม้จะรู้ดีว่าการเดินจากไปแบบนี้จะทำให้การศึกษาที่กำลังจะจบในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้าต้องดับวูบลง แต่หล่อนก็จำเป็นต้องเลือกชีวิตของบิดามาก่อน

“หนูกำลังจะกลับไปหาพ่อ… รอหนูด้วยนะ…”

หญิงสาวก้าวขึ้นรถแท็กซี่ไปทั้งน้ำตาหัวใจเจ็บปวดอย่างรุนแรง

“ไป… สนามบินค่ะ”

หญิงสาวร้องไห้คร่ำครวญด้วยความทุกข์ทรมาน และเรื่องความเจ็บป่วยของบิดาทำให้หล่อนลืมนัดสำคัญของไทเลอร์ไปสนิทใจเลยทีเดียว

บรรยากาศรอบตัวถูกความมืดสลัวปกคลุมเสียทั้งหมดแล้ว แต่แม่สาวน้อยคนสวยที่เขากำลังนั่งรอการมาเยือนของหล่อนอยู่ก็ยังไม่ยอมปรากฏตัวเสียที ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือราคาแพงระยับขึ้นมอง ก็พบว่าตอนนี้เลยเวลานัดหมายมานานเกือบชั่วโมงแล้ว

“มาเมื่อไหร่เธอถูกทำโทษหนักแน่”

ชายหนุ่มคาดโทษและนั่งรอต่อไป เขานั่งรินบรั่นดีมาจิบอย่างใจเย็น แต่ก็ผ่านมาอีกเกือบครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่เห็นวี่แววของจันทร์เจ้าขาสักที ให้ตายเถอะ ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยต้องมาเสียเวลานั่งคอยใครนานเป็นชั่วโมงแบบนี้เลย แค่นาทีเดียวเขาก็ไม่เคยรอ บ้าชะมัดทำไมเขาจะต้องมานั่งรอแม่นั่นด้วยนะ แม้จะก่นด่าความผิดปกติของตัวเอง แต่สุดท้ายไทเลอร์ก็ยังคงนั่งรอต่อไป

มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือมากดต่อสายหาจันทร์เจ้าขาอีกครั้ง แต่ก็พบว่าไม่มีสัญญาณตอบรับเหมือนสามครั้งแรกที่ผ่านมาเช่นเดิม

ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่มีทางเลือก เขาจำเป็นต้องทนนั่งรอต่อไป รอไปจนกว่าจันทร์เจ้าขาจะมาเพราะตอนนี้รู้แล้วว่าเจ้าหล่อนสำคัญต่อตัวเองมากแค่ไหน

“ฉันจะให้โอกาสเธออีกหนึ่งชั่วโมง ถ้าเธอยังไม่มาอีกฉันจะกลับ”

ไทเลอร์พูดแบบนั้น แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยังคงนั่งรอต่อไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าด้วยความหวังเต็มเปี่ยมว่าหล่อนจะมา ลูกค้าค่อยๆ ทยอยออกไปจากร้านทีละคนสองคน จนตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่เขาคนเดียวที่ยังคงนั่งอยู่ในนี้

“รับอาหารเลยไหมครับ”

เสียงบริกรที่มาโค้งคำนับอยู่ข้างกายไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาเลย ไทเลอร์เงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนาด้วยสายตาที่ไม่อาจจะซ่อนความร้าวรานเอาไว้ได้

“ไม่ต้องแล้วล่ะ อาหารพวกนั้นฉันยกให้พวกนายทั้งหมด”

“เอ่อ…”

บริกรอึ้งขณะไทเลอร์ผุดลุกขึ้นยืนอย่างสิ้นหวัง แต่เขาก็เข้มแข็งพอที่จะไม่แสดงอาการใดๆ ออกไปเพื่อประจานตัวเอง

“ส่วนเค้กวันเกิด… พวกนายก็กินกันไปได้เลย ฉันอนุญาต”

ไทเลอร์วางเงินค่าอาหารและเค้กวันเกิดลงบนโต๊ะ จากนั้นก็เดินออกไปทันที เขามันบ้าไปเอง เวอร์ไปเองที่ลงทุนทำถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด จันทร์เจ้าขาลืมเขา หล่อนลืมนัดสำคัญของเขาได้อย่างน่าเจ็บใจ ทั้งๆ ที่เขาตั้งใจจะเซอร์ไพรส์วันเกิดของเขา แต่สุดท้ายทุกอย่างก็พังพินาศลงพร้อมๆ ดื่นๆ แบบนี้ อาจารย์มารอใครหรือเปล่าคะเนี่ย”

“น่าสงสารจังเลยนะคะ ไม่คิดว่าผู้ชายเพอร์เฟคอย่างอาจารย์ไทเลอร์จะต้องมานั่งรอผู้หญิงเก้อแบบนี้ด้วย”

เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเยาะหยันของฟิลิเซียยิ่งทำให้เนื้อตัวของไทเลอร์เกร็งเครียด ใช่… สิ่งที่ฟิลิเซียพูดมันคือเรื่องจริงทุกอย่าง เขาไม่เคยต้องเสียศักดิ์ศรีมานั่งรอใครแบบนี้ มีแต่คนอื่นต่างหากที่ต้องยอมมานั่งรอเขา แต่จันทร์เจ้าขากลับทำให้เขาต้องยอมทำทุกอย่างที่น่าละอาย ชายหนุ่มขบกรามแน่นจนขึ้นสันนูน

“หยุดพล่ามเรื่องอื่นได้แล้ว และบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องของจันทร์เจ้าขา”

ฟิลิเซียยิ้มเยาะ และช้อนตาขึ้นมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความสะใจ

“เพื่อนของฉันเห็นแม่นั่นที่สนามบิน”

“สนามบิน?”

“ใช่ค่ะ แม่จันทร์เจ้าขาไปที่สนามบิน และตอนนี้ก็บินไปจากรัสเซียแล้ว”

เสมือนพื้นดินใต้ฝ่าเท้าแยกออกจากกันแล้วสูบร่างของเขาให้ตกลงไปในขุมนรก

“ไม่จริง จันทร์เจ้าขาไม่มีทางทำแบบนั้นได้ จันทร์เจ้าขาจะไม่ละทิ้งปริญญาที่กำลังจะได้มันมาครอบครองในอีกไม่กี่อาทิตย์แน่นอน”

“แต่มันคือเรื่องจริงค่ะ ฉันไม่ได้โกหกอาจารย์ไทเลอร์ ไม่เชื่อก็ลองโทรไปเช็คกับทางสนามบินได้เลย และอาจารย์ก็จะรู้ว่าแม่นังขมิ้นเหลืองอ่อนของอาจารย์ตีปีกหนีออกไปจากกรงทองของตัวเองแล้ว”

ไม่… เขาไม่มีทางเชื่อ ไม่มีทางเชื่อ ไทเลอร์คำรามลั่นอยู่ภายในอก ก่อนจะจัดการทำตามคำแนะนำของฟิลิเซียเพื่อพิสูจน์ความจริงทันที เขาวิงวอน วิงวอนต่อพระเจ้าให้ทุกอย่างที่ฟิลิเซียพูดคือเรื่องโกหก ขอร้องให้จันทร์เจ้าขาอย่าจากเขาไปไหนเลย เขาสัญญาเลยว่าจะไม่ทำโทษหล่อน เรื่องที่หล่อนผิดนัดในวันนี้ เขาสาบาน

“เราตรวจพบรายชื่อผู้โดยสารชื่อคุณจันทร์เจ้าขา โชติฐากรในเที่ยวบิน RC 3075ครับ”

“ปลายทาง… อยู่ที่ไหน”

ไทเลอร์แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเสียงแปร่งๆ ที่เปล่งออกไปตามสายเมื่อครู่นี้จะเป็นเสียงของตัวเอง

“ประเทศไทยครับ”

“ขอบใจมาก”

ชายหนุ่มกดตัดสายการสนทนา ใบหน้าของเขายังคงนิ่งเฉยไร้ความรู้สึกก็จริง แต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยความคลั่งแค้นและผิดหวังอย่างรุนแรง

“ฉันไม่ได้โกหกอาจารย์ เห็นไหมล่ะคะ”

ฟิลิเซียระบายยิ้ม และก้มหน้าลงมาหาคนตัวโต มองอย่างเชิญชวน

“ไม่มีใครจงรักภักดีต่ออาจารย์ไทเลอร์ได้เท่ากับฉันอีกแล้ว ฟิลิเซียคนนี้สัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งอาจารย์ไปไหน จะอยู่กับอาจารย์ไปชั่วชีวิต”

ปากของฟิลิเซียลดต่ำลงมาใกล้ ในขณะที่ไทเลอร์ยังคงนั่งนิ่งงันอยู่ภายในรถ สมองของเขากำลังพังพินาศ มันก็พังยับเยินพอๆ กับหัวใจของเขาในตอนนี้นั่นแหละ ไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจันทร์เจ้าขาจะกล้าทำแบบนี้กับเขา หล่อนจะกล้าหนีไปแบบนี้

“ออกไปให้พ้น!”

“โอ๊ย… อาจารย์มาผลักฉันทำไมเนี่ย”

คนที่ถูกผลักอย่างไม่ปรานีจนแทบล้มไปกองกับพื้นตวาดกลับอย่างโมโห

“ไปให้พ้นหน้าฉัน ไปสิ”

ฟิลิเซียกัดฟันแน่น แค้นใจนักที่ไทเลอร์ไม่ยอมเห็นความดีความชอบของหล่อน ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่านังจันทร์เจ้าขามันหลอกลวงเอา

“นังนั่นมันสารเลว ทิ้งอาจารย์ไปแบบนี้ อาจารย์จะยังไปอาลัยอาวรณ์มันอีกเหรอคะ จะไปสนใจมันทำไม ฉันนี่ไง… ฉันรออาจารย์อยู่รอมาตั้งหลายปีแล้วนะ ทำไมอาจารย์ไม่มองฉันเลย ทำไมมองข้ามผู้หญิงสวยๆ ฉลาดๆ อย่างฉันไปคว้าเอานังอีตัวชั้นต่ำอย่างนังจันทร์เจ้าขามันได้ หรือว่าอาจารย์ชอบกินอาจมกันคะ!”

“หุบปากเน่าๆ ของเธอซะฟิลิเซีย และอย่าเรียกจันทร์เจ้าขาว่าอีตัวต่ำๆ อีก เพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง”

ฟิลิเซียฟังแล้วก็อยากจะหัวเราะออกมาให้ดังก้องโลกนัก มองผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาสมเพชเป็นที่สุด

“มันหลอกมันสวมเขาให้แบบนี้ อาจารย์ก็ยังแสนดีกางปีกปกป้องมันอีกเหรอคะ นี่ถามจริงๆ เถอะค่ะอาจารย์ไทเลอร์ เสือร้ายในตัวของอาจารย์มันเผ่นหายไปไหนกัน ทำไมตอนนี้ฉันเห็นแต่ผู้ชายอ่อนแอที่กำลังจมอยู่ในกองทุกข์เท่านั้นล่ะคะ”

“บอกให้หุบปากไง!”

แล้วไทเลอร์ก็กระชากประตูรถให้ปิดสนิทลง ก่อนจะพุ่งทะยานรถสปอร์ตคู่ใจของตัวเองจากไปด้วยความเร่งปานจรวด

ฟิลิเซียมองตามไปด้วยความเจ็บแค้น ไม่อยากจะเชื่อเลยไทเลอร์จะไม่มองหล่อน ทั้งๆ ที่นังมารหัวใจอย่างจันทร์เจ้าขาก็ไม่อยู่ที่นี่แล้ว หรือว่าชาตินี้หล่อนจะไม่มีทางได้ครอบครองผู้ชายคนนี้จริงๆ แม้จะเต็มไปด้วยความผิดหวัง แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะสู้รบตบมือกับใครได้อีกแล้ว หญิงสาวคิดอย่างท้อแท้ก่อนจะเดินคอตกกลับขึ้นรถของตัวเองไปในที่สุด