“อย่าวิ่งตามเชียวนะคะอาจารย์ไทเลอร์…”

เสียงสั่งห้ามจากแม่สาวที่หวานไปทั้งตัวยิ่งทำให้ไทเลอร์อยากจะทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม แต่ยังไม่ทันจะขยับเท้าคำพูดต่อมาของเจ้าหล่อนก็ดังขึ้นอีก และมันก็ทำให้เขาหยุดนิ่ง

“ถ้าใครเห็นอาจารย์ไทเลอร์ผู้เลอโฉมวิ่งไล่จับหนูสกปรกอย่างฉัน ข้อหัวนี้คงเป็นที่โจษจันกันภายในมหา’ลัยไปอีกหลายชั่วอายุคนเลยค่ะ ไปก่อนนะคะ ฉันมีเรียนตอนเช้า”

“ฝากไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวจะได้รู้ว่าคนอย่างไทเลอร์ต้องการอะไรแล้วต้องได้”

ชายหนุ่มยืนกัดฟันกรอดๆ มองตามร่างอรชรที่วิ่งหายไปจากสายตาด้วยความเจ็บใจ ก่อนจะก้าวยาวๆ เดินตามเข้าไปอย่างหงุดหงิด

“จะรีบไปไหนจ๊ะเจ้าขา”

คนที่กำลังจ้ำอ้าวอยู่ชะงักเท้ากึก และมองคนที่กระโดดมาขวางหน้าอย่างไม่ไว้ใจ และแสนจะเบื่อหน่าย

“ฉันจะรีบไปเรียน พวกเธอก็ต้องเรียนเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

ฟิลิเซียแค่นยิ้มหยัน พลางเดินวนไปมารอบๆ ร่างของจันทร์เจ้าขาช้าๆ สายตาที่ทอดมองเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน

“ฉันอยากรู้นักว่าแกมีอะไรดี อาจารย์ไทเลอร์ถึงได้กลับไปหาแกอีกครั้ง”

“ถ้าจะพูดเรื่องนี้ ฉันไม่ขอตอบ ขอตัวล่ะ”

เพราะคิดว่าตัวเองจะต้องได้ในทุกสิ่งที่ต้องการทำให้ไทเลอร์ก้าวเข้ามาภายในคาบเรียนของจันทร์เจ้าขาเพื่อลากตัวหล่อนออกไปทำโทษ แต่สุดท้ายความต้องการของเขากลับถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจ กังขา และกังวลใจ เมื่อภายในห้องเรียนไร้เงาผู้หญิงของตัวเอง

“โจชัว จันทร์เจ้าขาไม่ได้เข้าเรียนหรือ”

ชายหนุ่มที่กำลังง่วนอยู่กับการเปิดตำราเพื่อเริ่มต้นการสอน รีบเงยหน้าขึ้นตอบทันควัน เพราะน้ำเสียงของไทเลอร์นั้นคาดคั้นอยู่ในที

“ผมไม่เห็นเลยครับ… ฟิลิเซียกับพวกก็เหมือนกัน หายไปเยอะเลยชั่วโมงนี้ จะสอบอยู่แล้วก็ยังไม่สนใจเรียน นี่ถ้าสอบตกจะไม่ให้ซ่อมเลยคอยดู”

“ขอบใจ ฉันไปล่ะ”

ไทเลอร์ไม่ได้สนใจคำพูดของโจชัวเลย แต่สมองของเขากลับกำลังเป็นห่วงผู้หญิงของตัวเองเป็นที่สุด จันทร์เจ้าขาบอกว่าจะมาเรียน และด้วยนิสัยของหล่อนเขารู้ดีว่าหล่อนไม่โกหกแน่ แล้วหล่อนหายไปไหนกัน แถมพวกของฟิลิเซียคู่อริก็ยังหายไปพร้อมๆ กันอีก มันชักไม่น่าไหวใจเสียแล้ว

“ฉันหวังว่าเธอคงกำลังปลดทุกข์อยู่ในห้องน้ำนะเจ้าขา… อย่าเป็นอย่างที่ฉันกำลังกลัวเลย”

เป็นครั้งแรกที่ไทเลอร์วิงวอนร้องขอให้สวรรค์เมตตา จันทร์เจ้าขาทำให้เขาอ่อนแอลงอย่างไม่น่าเชื่อ และเขาก็ผิดเอง ผิดอย่างมหันต์ที่ไม่ส่งคนคอยปกป้องคุมกันหล่อน ชะล่าใจว่าหล่อนอยู่ใกล้ตัวคงไม่มีอันตราย โดยลืมคิดไปว่าศัตรูที่จ้องจะเล่นงานจันทร์เจ้าขาก็อยู่ใกล้ตัวเช่นกัน

ไทเลอร์คิดอย่างเป็นกังวลและส่งสัญญาณเรียกรปภ. ของมหาวิทยาลัยทุกคนมาพบอย่างเร่งด่วนแค่ไม่ถึงนาทีทุกคนก็มายืนตรงหน้า

“ไปแยกย้ายกันค้นให้ทั่วมหาวิทยาลัย ค้นหานักศึกษาที่ชื่อจันทร์เจ้าขาให้พบ”

“ครับ คุณไทเลอร์”

รปภ. ร่วมห้าสิบชีวิตวิ่งไปทำตามคำสั่งกันคนละทิศละทาง ในขณะที่ไทเลอร์เดินไปทางด้านหลังมหาวิทยาลัยคล้ายกับมีอะไรดลใจ