แต่ถึงเขาจะเป็นคนแบบไหน หล่อนก็ยังคงตัดใจจากผู้ชายโคตรหล่อคนนี้ไม่ได้อยู่ดี

“เอ่อ อาจารย์ไทเลอร์คะ คือว่าฉันมี…”

รอยยิ้มที่เกลื่อนใบหน้าของไทเลอร์จางหายไปในพริบตาเมื่อสายตาของเขาเลื่อนมายังใบหน้าของหล่อน ท่าทางถือเนื้อถือตัวของเขา และกระแสความห่างเหินที่พ่อเจ้าประคุณจงใจสาดซัดเข้าใส่นั้นทำให้หัวใจสาวแหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดี

“ฉันไม่มีธุระอะไรจะคุยกับเธอ”

คนฟังน้ำตาเล็ด แต่ก็ยังฝืนพูดต่อไป

“แต่ฉัน… เอ่อมีบางเรื่องที่ต้องพูดกับอาจารย์”

เขาแค่นยิ้มมองหล่อนด้วยสายตาไร้ความรู้สึก ทำเอาหล่อนแสนจะเจ็บปวด เวลาแค่ไม่กี่วันทำให้ผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไปถึงขนาดนี้เชียวหรือ ไม่มีความหิวกระหายอยู่ในสายตาของเขายามที่ทอดมองหล่อนอีกแล้ว ไม่เหลืออยู่เลย…

“ถ้ามีปัญหา หรือข้อสงสัยอะไรไปคุยกับทอมสัน ฉันไม่อยากฟังเรื่องของเธอ”

“เอ่อ…”

หล่อนอึ้งพูดไม่ออก ก่อนที่ไทเลอร์จะคว้าแขนของนักศึกษาสาวคนหนึ่งให้เดินเคียงคู่กับตัวเองไป ท่ามกลางเสียงแซ่เซ็งที่เต็มไปด้วยความอิจฉาของนักศึกษาหญิงคนอื่นๆ ดังลั่น แต่หูของหล่อนเท่านั้นที่ได้ยิน เพราะสมองของหล่อนดับวูบไปเสียแล้ว หัวใจเจ็บปวดจนมันแทบจะขาดรอนๆ

ไทเลอร์คงจะเบื่อหล่อนแล้วจริงๆ

จันทร์เจ้าขาจำต้องหมุนตัวและเดินหนีเพื่อไม่ให้สายตาของนักศึกษารอบกายได้เห็นความอ่อนแอจากหยาดน้ำตาของหล่อน แต่ก็เหมือนหนีเสือปะจระเข้ เมื่อจู่ๆ ร่างของฟิลิเซียกับเจนี่ก็โผล่พรวดออกมาขวางทางเดิน

“จะรีบไปไหนล่ะ”

ฟิลิเซียมองอย่างเหยียดหยาม และพูดอย่างสะใจ

“ฉันก็ไม่ใช่คู่แข่งของเธอแล้วนี่ จะมายุ่งกับฉันอีกทำไม ปล่อยฉันไปซะ แล้วเธอก็เอาเวลาไปตามผู้ชายของเธอนู่น”

“ไม่ต้องมาสั่งสอนฉันนังเจ้าขา ฉันทำแน่”

ฟิลิเซียผลักร่างของจันทร์เจ้าขาออกห่าง จนร่างของหญิงสาวผู้ถูกกระทำเซถลาไปชนกับผนังกำแพงเต็มแรง

“เย็นนี้ไปพบฉันที่หลังมหา’ลัย แล้วศึกระหว่างเราจะจบลง”

“ฉันไม่ไป เธอก็รู้นี่ว่าฉันต้องทำงาน”

ฟิลิเซียแค่นยิ้มน่ากลัว ในขณะที่เจนี่เองก็ระบายยิ้มแบบเดียวกัน

“ถ้าแกไม่ยอมมา ฉันจะตามราวีแกอย่างนี้ทุกครั้งที่มีโอกาส และเชื่อเถอะว่าแกไม่ได้จบในปีการศึกษานี้แน่นอน”

“มันคงกลัวมั้งฟิลิเซีย ดูหน้าของมันสิซีดเผือดเชียว”

เจนี่ได้ทีสนับสนุน ในขณะที่ฟิลิเซียหัวเราะร่วน

“ไม่ต้องกลัวน่า ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายแก แม้แต่ปลายก้อย”

จันทร์เจ้าขายืนนิ่ง น้ำตาร่วง แม้ว่าทั้งสองคนนั้นจะเดินจากไปแล้วแต่หล่อนก็ยังคงยืนพิงอยู่กับผนังกำแพงนั้นอย่างอ่อนแรงและอ่อนล้า

ก็ได้… หล่อนจะไปและคาดหวังว่าทุกอย่างมันจะจบลงสักที

หญิงสาวยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งจนแห้งเหือด จากนั้นจึงกัดฟันเดินจากไป โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาของใครบางคนแอบมองไปจนร่างของหล่อนลับสายตา

ไทเลอร์กัดฟันแน่น พยายามข่มทุกความโหยหาเอาไว้สุดความสามารถและเขาก็ทำได้ดีเกินคาดยามที่อยู่ตรงหน้าของจันทร์เจ้าขา แต่เขากลับทำไม่ได้เลยยามที่แอบมองหล่อนอยู่แบบนี้ เมื่อกี้นี้เขาทำเป็นหมางเมินใส่หล่อน และแสร้งทำเป็นสนใจนักศึกษาคนอื่น ทั้งๆ ที่มีแค่หล่อนคนเดียวเท่านั้นที่วิ่งอยู่ในหัวสมองของเขาในขณะนี้ ทุกเวลา ทุกลมหายใจ มีแต่แม่จันทร์เจ้าขาหน้าหวาน แต่หล่อนสิ ใจจืดใจดำ ทำเป็นไม่สนใจเขา แทบยังหนีออกมาจากเพนท์เฮ้าส์โดยไม่เอ่ยแม้แต่คำลา เขาโกรธ เขาโมโหและต้องการจะเอาชนะด้วยการลืมหล่อน

แล้วเขาทำได้หรือ? คำตอบคือไม่ได้ ไม่ได้เลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว จันทร์เจ้าขาฝังอยู่ในทุกอณูความรู้สึกของเขา หล่อนเป็นเจ้าของเขาทั้งจิตวิญญาณ แล้วตอนนี้เขาก็ต้องการหล่อนเหลือเกิน ต้องการหล่อนแทบจะบ้าอยู่แล้ว

แค่คิดถึงยามที่มือนุ่มๆ ปากอุ่นๆ และปลายลิ้นชุ่มชื้นแตะแต้มไปตามความยาวใหญ่ของตัวเอง แค่นั้นเขาก็แทบจะขาดใจตายเพราะความกระหายแล้ว บ้าชะมัด ทำไมจะต้องรู้สึกเป็นบ้าเป็นหลังเพราะผู้หญิงคนนี้ด้วย ทำไมจะต้องหิว… แล้วก็หิวจนตาลายแบบนี้ด้วย สุดท้ายไทเลอร์ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ตอนนี้ช้างทั้งโขลงก็หยุดเขาไม่อยู่ เขาก้าวยาวๆ ทั้งเดินทั้งวิ่งตามร่างอรชรไปอย่างรวดเร็ว และก็มาตามทันเอาตอนที่เจ้าหล่อนเดินผ่านห้องเก็บของพอดี

สวรรค์… ทำไมสถานที่นี้มันถึงเอื้ออำนวยต่อความต้องการแบบนี้นะ