“แต่หนูเอวาไม่ใช่ลูกของฉันนะพี่นาง หนูเอวาเป็นลูกสาวแท้ๆ ของพี่กับพี่ไมค์ ทำไมพี่ถึงใจดำกับลูกของตัวเองแบบนี้ พี่ไม่สงสารแกบ้างเลยหรือไง”

เนื้อนางหันมามองน้องสาว พลางท้าวสะเอวตวาดกลับอย่างหงุดหงิดใจ

“แกจะมาเทศน์อะไรฉันตอนนี้นังนวล แกมีหน้าที่เลี้ยงเด็กนี่ ก็เลี้ยงไป แล้วฉันจะคอยส่งเงินมาให้ทุกเดือนก็แล้วกัน ค่านมของเอวาน่ะ”

คนพูดเก็บกระเป๋าเสร็จแล้วจากนั้นก็ลากมันผ่านเปลไปโดยไม่มองเอวาที่หลับปุ๋ยอยู่ในเปลเช่นเคย สายใยแห่งความเป็นมารดาไม่เคยมีสักนิด

“ฉันรู้ว่าพี่นางคงจะไปสบาย เพราะถ้าไม่สบายพี่นางคงไม่ตีจากพี่ไมค์ไปแบบนี้หรอก แต่ฉันอยากให้พี่นางคิดทบทวนดูให้ดีๆ นะ พี่ไมค์รักพี่นางมาก แม้พี่ไมค์จะไม่รวย แต่ก็ไม่เคยให้พี่นางต้องลำบาก พี่นางควรจะคิดถึงข้อนี้บ้าง คิดถึงใจของพี่ไมค์บ้าง ตอนนี้พี่ไมค์แกก็เสียใจที่พี่นางจากไป ไม่รู้ไปเป็นตายร้ายดีอยู่ที่ไหนเลย”

แทนที่เนื้อนางจะละอายใจบ้าง ตรงกันข้ามเจ้าหล่อนกลับหัวเราะขบขันซะงั้น

“ถ้าแกสงสารพี่ไมค์มาก ก็เอาเป็นผัวไปเลย ฉันยกให้ ส่วนเอวา ถ้าแกรักแกสงสารฉันยกให้เหมือนกัน ฉันไปล่ะ”

“พี่นาง… ทำไมพี่ใจดำแบบนี้ล่ะ นี่ลูกแท้ๆ ของพี่นางนะที่นอนอยู่ในเปลน่ะ พี่ไม่คิดจะจูบ จะบอกลาแกเลยหรือไง”

คนที่กำลังลากกระเป๋าจะถึงปากประตูอยู่แล้วชะงักสีหน้ามีแววลังเลเล็กน้อย แต่ไม่นานมันก็จางหายไป

“ฉันไม่อยากเห็นหน้าเด็กคนนี้อีก ฉันยกให้แกนวล”

เนื้อนางเปิดประตูและเดินลงบันไดไป เนื้อนวลผู้เป็นน้องสาวรีบวิ่งตามไปฉุดกระชากแขนของพี่สาวร่วมสายเลือดเอาไว้

“พี่นาง… ฉันขอร้องล่ะ ฉันขอร้องอย่าไปเลยนะ กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมเถอะ”

แต่ไม่ว่าจะวิงวอนเช่นใดเนื้อนางก็ยังยืนกรานคำเดิม

“ฉันไม่ต้องการอยู่แบบจนตรอกอีกแล้ว แม้จะมีกินทุกมื้อ มีเงินเก็บบ้าง แต่ฉันไม่มีโอกาสที่จะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการเลย ให้ฉันไปตามความฝันของฉันเถอะ”

“พี่นางอยากได้อะไรล่ะ อยากได้เงินเดือนของฉันใช่ไหม ฉันยกให้พี่หมดเลย ฉันสัญญา ขอแค่พี่ไม่ไปจากพี่ไมค์ ไม่ไปจากหนูเอวา… นะพี่นาง… อย่าไปเลย”

คนพูดน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม ลำพังตัวหล่อนน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่หนูเอวาหลานสาวของหล่อนน่ะสิ เอวาคงจะเสียใจมากถ้าชีวิตนี้ต้องขาดแม่ไป

“นาง… นางจ๋า อย่าไปจากพี่เลยนะ อยู่กับพี่อยู่กับลูกเถอะ”

“ฉันไม่อยู่ ฉันจะไม่อยู่กับคนจนๆ อย่างพี่อีกแล้ว ปล่อยขาฉันนะพี่ไมค์ ปล่อยสิ!”

ด้วยความมึนเมาทำให้ไมเคิลถูกเท้าของเนื้อนางถีบเข้าให้ที่ยอดอก ร่างของชายหนุ่มหงายหลังอย่างหมดสภาพ ก่อนที่เนื้อนางจะยืนมองอย่างสมเพช

“ฉันผิดพลาดก็ตั้งแต่ยอมอยู่กินกับพี่แล้ว ต่อไปนี้ชีวิตฉันจะต้องสุขสบายมีทุกอย่างที่ฝัน อดีตฉันจะลืมมันให้หมด”

“พี่นาง ทำไมพี่ใจร้ายแบบนี้ ถ้าพี่ก้าวเท้าออกไปจากบ้านนี้เมื่อไหร่ เราสองคนพี่น้องจบกัน ขาดกันทันที”

คำพูดของเนื้อนวลไม่ได้ทำให้คนที่กำลังเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานอย่างเนื้อนางสะทกสะท้านสักนิด

“ฉันจะไป… และถ้าเจอกันอีกครั้ง แกไม่จำเป็นต้องเรียกฉันว่าพี่ หรือถ้าจะให้ดี อย่าบอกว่ารู้จักฉันจะดีที่สุด”

จบคำพูดเห็นแก่ตัวแสนโหดร้ายแล้วเนื้อนางก็ลากกระเป๋าเดินจากไปอย่างไม่สนใจใยดีอะไรอีก ท่ามกลางเสียงคร่ำครวญร้องเรียกของไมเคิล

“นาง… อย่าทิ้งพี่ไปเลย ได้โปรด… นาง..”

ไมเคิลจะคลานตามเมียรักไป แต่เนื้อนวลห้ามเอาไว้

“ปล่อยเขาไปเถอะพี่ไมค์ พี่นางไม่ใช่เนื้อนางคนเดิมอีกแล้ว เรารั้งเขาไม่ได้หรอก พี่ไมค์ต้องทำใจนะ ต้องทำใจให้ได้”

เหมือนๆ กับหล่อนที่กำลังทำใจให้เข้มแข็งอยู่ในขณะนี้ไง แต่ไม่ว่าจะปลอบยังไงไมเคิลก็ยังเต็มไปด้วยความผิดหวังและเจ็บปวดเช่นเดิม ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซกลับไปขึ้นรถยนต์ที่จอดอยู่ไม่ไกล แม้เนื้อนวลจะห้ามแต่เขาก็ไม่ฟัง

“พี่ไมค์อย่าขับรถเลยนะ พี่ยังเมาอยู่ให้สร่างเมาก่อน เชื่อฉันเถอะ”

“ขอบใจนวล แต่พี่จะต้องตามนางไป พี่คงอยู่ไม่ได้หากไม่มีนาง”

ไมเคิลก้าวขึ้นไปนั่งบนรถติดเครื่อง และกำลังจะดึงประตูรถปิด แต่เนื้อนวลสวนกลับไปอย่างเจ็บปวดเสียก่อน

“แล้วพี่ไมค์ไม่ห่วงหนูเอวาเลยเหรอ หนูเอวาขาดแม่ไปคนหนึ่งแล้วนะ พี่ไมค์ควรจะ…”

หล่อนพูดได้แค่นั้นไมเคิลก็กระชากประตูให้ปิดลง และขับออกไปด้วยความเร็วสูง เนื้อนวลพยายามจะวิ่งตามแต่เสียงร้องไห้จ้าของหนูน้อยเอวาก็ดังขึ้น ทำให้หล่อนต้องเปลี่ยนใจกลับขึ้นไปดูหลานสาวแทน

“โอ้ๆๆ หลานของน้า… ไม่ร้องนะจ๊ะไม่ร้อง”

แม้จะทั้งอุ้ม ทั้งกล่อม ทั้งป้อนนม แต่หนูเอวาก็ยังไม่หยุดร้องไห้ เด็กน้อยเหมือนกลับกำลังรับรู้ว่าตัวเองจะไม่เหลือใครเลยทั้งพ่อและแม่