เจ็บลึกจนพูดไม่ออกแต่ก็จำต้องอดทนเอาไว้ ความหวังของหล่อนจะต้องคงอยู่ และหล่อนก็จะต้องพยายามให้ถึงที่สุด

“ก็ถ้าคุณนิคยอมเป็นผัวให้กับฉันง่ายๆ ฉันก็คงไม่ต้องมาวิ่งตามให้เหนื่อยแบบนี้หรอกค่ะ”

“นังแพศยา ไปให้พ้นหน้าฉันเลยไป”

นิโคไลตวาดลั่น ก่อนจะก้าวยาวๆ วิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว

เมื่อสิ้นเงาของเขาแล้ว น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูที่พยายามเก็บซ่อนเอาไว้ก็ทะลักลงมาอาบแก้ม ความเจ็บปวดทำให้หล่อนแทบอยากจะยอมถอดใจ แต่หล่อนก็ทำไม่ได้ หล่อนต้องอดทน จะต้องสู้ และจะต้องเดินตามเกม เกรกอรี่และยูริ อิสไมนอฟ มาร์คิเดฟให้สุดทาง เพื่อสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของหล่อนจะหวนคืนกลับมา

หญิงสาวเดินคอตกกลับไปยังห้องพักของตัวเอง ทรุดกายลงบนเตียงขนาดห้าฟุตด้วยหัวใจที่อ่อนล้า น้ำตาไหลพรากอาบแก้มตลอดเวลา ตั้งแต่จำความได้ชีวิตของหล่อนไม่เคยได้ลิ้มรสกับคำว่าสุขสบายมาก่อนเลย แม้ว่าจะเกิดในตระกูลผู้ดีมีอันจะกินของเมืองไทย แต่เพราะแม่ของหล่อนเลือกที่จะหนีตามคนรักแทนที่จะสมรสกับผู้ชายที่บิดามารดาหาให้ ทำให้ชีวิตที่แสนสะดวกสบายของแม่ต้องจบสิ้นลง แม่หนีมาใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่กับพ่อในประเทศรัสเซีย ตอนนั้นหล่อนอายุได้แค่ 5 ขวบส่วนน้องชายอีกคนพึ่งคลอดตามออกมา พ่อของหล่อนก็มาจบชีวิตลงด้วยการถูกรถสิบล้อทับตายกลางถนน แม่ของหล่อนเสียใจจนแทบบ้า กัดฟันทนเลี้ยงหล่อนกับน้องด้วยการรับจ้างทำความสะอาดบ้านอยู่นานก็ถูกหลอกให้ไปขายตัวในซ่อง หล่อนกับน้องถูกนำไปเลี้ยงในซ่อง แม้ว่าจะยังเด็กแต่หล่อนก็เห็นแม่ร้องไห้ทุกครั้งที่ไอ้ผู้ชายมักมากพวกนั้นมันออกไปจากห้องของแม่ หล่อนปวดใจ สงสารแม่เหลือเกิน แต่ด้วยความยังเด็กทำให้หล่อนช่วยได้แค่เพียงการทำความสะอาดเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น ซึ่งแม่ของหล่อนก็กัดฟันทนทำงานแบบนั้นต่อมาอีกแปดปีก่อนจะเสียชีวิตไปด้วยโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ แต่ก่อนแม่จะสิ้นใจแม่ได้ทิ้งจดหมายฉบับหนึ่งเอาไว้ให้หล่อน ให้หล่อนเดินทางไปหาคนๆ หนึ่งเพื่อขอความช่วยเหลือ ซึ่งคนๆ นั้นคือเกรกอรี่ อิสไมนอฟ มาร์คิเดฟนั่นเอง

ผู้ชายคนนี้ช่วยเหลือด้วยการซื้อหล่อนกับน้องออกมาจากซ่อง แต่ระหว่างทางน้องของหล่อนถูกจับตัวและหายไปอย่างไร้ร่องรอย หล่อนเฝ้าตามหาแต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา เกรกอรี่ซึ่งหล่อนมารู้ทีหลังว่าแท้จริงแล้วเขาก็คืออดีตคู่หมั้นของแม่หล่อนนั่นเองรับปากว่าจะอุปการะหล่อน และจะตามหาน้องชายให้กับหล่อนให้พบจนได้ หากหล่อนรับปากว่าจะอยู่กับเขาที่ Demon’s  หล่อนคิดว่าเกรกอรี่แสนดีมาตลอด จนเมื่อหล่อนอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์หล่อนก็ถูกเกรกอรี่เรียกเข้าไปพบ เขาบังคับให้หล่อนยอมรับปากแต่งงานกับนิโคไลลูกชายคนเล็กของเขา ทั้งๆ ที่รู้ว่าหล่อนกับนิโคไลคือไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอด แม้ว่าแท้จริงแล้วหล่อนจะแอบหลงรักนิโคไลก็ตาม

“ลุงต้องการให้หนูอิงแต่งงานกับนิโคไล”

“แต่… คุณนิคไม่มีทางยอมหรอกค่ะ”

“แล้วหนูยอมหรือเปล่าล่ะ อย่าคิดว่าฉันมองไม่ออกนะว่าหนูอิงคิดยังไงกับเจ้านิค”

“เอ่อ แต่ว่าหนู…”

“ไม่ต้องกังวลหรอกน่า เพราะฉันไม่ได้ต้องการจะให้หนูแต่งงานกับเจ้านิคนานนักหรอก ปีเดียวแค่คลอดสายเลือดของราชวรกุลมาให้ฉันก็พอแล้ว”

ตอนนั้นหล่อนตกใจกับสิ่งที่ได้ยินเป็นที่สุด เพราะใบหน้าของเกรกอรี่ที่หล่อนเห็นเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความเจ็บแค้น

“คุณลุง… ทำไมคุณลุง…”

“เมื่อก่อนฉันพลาดกับแม่ของเธอครั้งหนึ่งแล้ว แต่ครั้งนี้หลานของฉันจะต้องมีสายเลือดของราชวรกุลอยู่ในตัว ถึงแม้ว่ามันจะได้แค่เสี้ยวหนึ่งก็ตาม”

“คุณลุง…”

หล่อนอุทานด้วยความผิดหวัง

แม้จะไม่มั่นใจกับสิ่งที่พูดออกไปเลย แต่หล่อนก็ต้องพยายามทำมันให้ถึงที่สุด ต่อให้ต้องวางยาแล้วลากนิโคไลมาเข้าพิธีที่โบสถ์หล่อนก็ต้องทำเพื่ออินทัช

“ดีมาก หนูอิงทำได้ดีทีเดียว ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายหัวแข็งอย่างเจ้านิคจะยอมง่ายๆ แต่ก็ช่างเถอะ ในเมื่อหนูอิงบอกว่าดีแล้ว ฉันก็ว่าดีตามนั้น”

“ค่ะคุณลุง คุณลุงวางใจได้เลยค่ะ”

อิงบุญคิดว่าเกรกอรี่จะวางสายไปแค่นั้น แต่ชายวัยกลางคนก็ยังพูดต่อ แถมพูดในสิ่งที่ทำให้หล่อนรู้สึกอึดอัดและหวาดกลัวเป็นที่สุด

“งั้นอาทิตย์หน้าฉันจะเรียกเจ้านิคมาหาที่บ้านสวน หนูอิงตามมาด้วยนะ เผื่อบางทีธรรมชาติสวยๆ ที่นี่จะทำให้หนูกับเจ้านิคให้กำเนิดทายาทขึ้นมาก่อนก็ได้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นหนูก็จะได้ไม่ต้องแต่งงานกับเจ้านิคแล้วก็หย่าเหมือนแผนแรกที่ฉันเคยพูดเอาไว้”

น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูไหลพรากลงมาอาบแก้ม แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปเรียกร้องหรือทัดทานใดๆ ได้จำต้องก้มหน้ารับคำสั่งด้วยความขมขื่นใจเพียงเท่านั้น

“หนู… จะพยายามค่ะคุณลุง”

“งั้นอาทิตย์หน้าเจอกันหนูอิง ราตรีสวัสดิ์”

เกรกอรี่จะตัดสายแต่อิงบุญเรียกเอาไว้เสียก่อน

“ดะ เดี๋ยวค่ะ คุณลุง…”

“มีอะไรหรือหนูอิง”

“เอ่อ… คือว่าหนูอยากรู้ความคืบหน้าของอินทัชน่ะค่ะ อยากจะรู้ว่าคุณลุงได้เบาะแสอะไรเกี่ยวกับน้องชายของหนูหรือยังคะ เพราะนี่… เอ่อ ก็ผ่านมาตั้งห้าปีแล้ว”

คล้ายกับได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเกรกอรี่แต่พอตั้งใจฟังกับไม่ได้ยินมันอีกซะงั้น หล่อนคงหูแว่วไปเองนั่นแหละ

“เมื่อไหร่ที่ฉันรู้ว่าหนูอิงตั้งครรภ์ เชื่อเถอะว่าเมื่อนั้นหนูอิงจะได้พบกับน้องชายอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณค่ะ คุณลุง”

เกรกอรี่ไม่ได้ตอบอะไรมาตามสายโทรศัพท์อีก ก่อนจะตัดสายไปในวินาทีถัดมา

อิงบุญนั่งปล่อยน้ำตาให้ไหลพรากลงมาอาบแก้มนวล หัวใจเจ็บปวดราวกับถูกบีบถูกเค้นด้วยอุ้งมือของมัจจุราช

ห้าปีแล้วกับการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของอินทัชน้องชายของหล่อน น้องชายที่เป็นญาติสนิทเพียงคนเดียวที่หล่อนเหลืออยู่ในขณะนี้ ญาติที่หล่อนจะพึ่งพาและปรับทุกข์ได้ ไม่ใช่ญาติผู้ใหญ่ที่ผลักไสไล่ส่งเหมือนคุณตากับคุณยายที่ทำกับแม่ของหล่อนแบบนั้น

“อินทัช… ตอนนี้น้องไปอยู่ที่ไหนกันนะ ทำไมไม่กลับมาหาพี่ อินทัช…”

ลุกขึ้นไปเกาะขอบหน้าต่าง ดวงจันทร์กลมโตเบื้องหน้าห่างไกลเพียงใด ความหวังที่จะได้เจอน้องชายก็ห่างไกลมากขึ้นเท่านั้น หล่อนก็ได้แต่หวัง ได้แต่ภาวนาให้น้องชายของหล่อนยังมีชีวิตอยู่ และภาวนาให้ได้เจอกันอีกสักครั้งในชีวิตที่เหลืออยู่