“จริงสิจ๊ะฟิลิเซีย ฉันว่าแม่เจ้าขาคงจะมีโอกาสได้เหยียบในมหาลัยเป็นวันสุดท้ายแล้วล่ะ”

“นี่พวกเธอหมายความว่ายังไง”

“งงเหรอจ๊ะ แม่จันทร์เจ้าขา…”

ฟิลิเซียเดินหมุนรอบตัวของหล่อน ก่อนจะมาหยุดตรงหน้า และใช้สายตามองอย่างเหยียดหยามตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

“ใช่ ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเธอกำลังพูด”

“งั้นเธอคงต้องไปถามจากอาจารย์ทอมสันเองแล้วล่ะ”

“อาจารย์ทอมสัน…”

จันทร์เจ้าขาทวนคำ

“ใช่ เชิญไปห้องฝ่ายปกครองด่วนจ้ะ จันทร์เจ้าขา อาจารย์ทอมสันกำลังรอจัดการกับเธออยู่”

ฟิลิเซียพูดจบก็หัวเราะร่วนก่อนจะเดินจากไปพร้อมๆ กับเจนี่คู่หูของตัวเอง ทิ้งให้หล่อนมองตามไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังขาเป็นที่สุด

เข้าห้องฝ่ายปกครองอีกแล้วหรือ… สัปดาห์นี้หล่อนเข้าไปถึงสามครั้งแล้ว นี่จะเป็นครั้งที่สี่ ซึ่งหล่อนมั่นใจว่าคงเป็นเรื่องเดิมๆ อีกนั่นแหละ จันทร์เจ้าขาถอนใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย แต่ก็จำต้องเดินตรงไปยังห้องฝ่ายปกครองอย่างไม่มีทางเลือก

ไม่นานห้องฝ่ายปกครองที่ติดกระจกมืดดำจนมองทะลุเข้าไปด้านในไม่เห็นก็อยู่ตรงหน้า หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจดึงประตูให้เปิดออก และก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปหยุดอยู่ภายในห้องนั้น

ความเย็นเหยียบจากเครื่องปรับอากาศชั้นดีภายในห้องยังไม่สามารถทำให้หล่อนสั่นสะท้านไปทั้งตัวและหนาวไปจนถึงขั้วหัวใจได้เท่ากับการได้ประสานสายตากับนัยน์ตาสีเขียวจัดของผู้ชายที่อยู่ในความนึกคิดตลอดเวลาอย่างไทเลอร์ อิสไมนอฟ มาร์คิเดฟ

เนื้อตัวของหล่อนเย็นเฉียบ หัวใจของหล่อนเต้นแรง แค่สบตากับไทเลอร์เท่านั้นโลกทั้งใบของหล่อนก็ตีลังกากลับหัวได้อย่างน่าอัศจรรย์ที่สุด ผู้ชายเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวมรกตคู่นี้ช่างมีอิทธิพลกับทุกสรรพสิ่งในร่างกายของหล่อนเสียเหลือเกิน จนหล่อนคิดว่ามันมากเกินไปซะด้วยซ้ำ

“เอ่อ… อาจารย์ทอมสันมีอะไรกับฉันหรือคะ”

กัดฟันละสายตามาจากไทเลอร์ที่ยืนจ้องหล่อนนิ่งอยู่ริมหน้าต่างห้องได้สำเร็จก็หันมาเอ่ยถามทอมสันด้วยน้ำเสียงที่พยายามฝืนให้ราบเรียบ

“เธอรู้จักผู้ชายสามคนนี้หรือเปล่า”

น้ำเสียงและสายตาของทอมสันที่มองมายังหล่อนนั้นเต็มไปด้วยความขยะแขยง และเกลียดชัง ลางสังหรณ์ร้องเตือนอย่างบ้าคลั่งว่าหล่อนกำลังจะพบกับจุดจบที่น่าสะพรึงกลัว

“เอ่อ…”

หญิงสาวหันไปจ้องผู้ชายสามคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างนัก หล่อนไม่ทันได้มองพวกเขายามที่ก้าวเข้ามาในห้องนี้ เพราะสายตาของหล่อนถูกตรึงอยู่กับไทเลอร์เพียงคนเดียว แต่ตอนนี้หล่อนมองเห็นพวกเขาแล้ว และก็เห็นรอยยิ้มหยันของพวกเขาด้วยเช่นกัน

“ฉันไม่รู้จักค่ะ”

หล่อนตอบตามความจริง แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะจากผู้ชายทั้งสามคนตรงหน้า รวมถึงทอมสันด้วย มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังยืนสงบนิ่ง ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเลย นั่นก็คือไทเลอร์ เขายังคงมองหล่อนนิ่ง มองด้วยสายตามืดดำอ่านไม่ออก

“เธอมีสิทธิ์ที่จะไม่ยอมรับ แต่ผู้ชายทั้งสามคนนี้บอกว่ารู้จักเธอ…”

ทอมสันลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินอ้อมโต๊ะออกมาเผชิญหน้ากับหล่อน

“และรู้จักดีด้วย”

“ไอ้บ้า! ฉันไม่ได้นอนกับพวกแกสักหน่อย”

จันทร์เจ้าขาปฎิเสธอย่างบ้าคลั่ง และหันกลับไปมองไทเลอร์อย่างวิงวอนอีกครั้ง

“อาจารย์ไทเลอร์คะ ฉัน… ฉันไม่เคยนอนกับคนพวกนี้จริงๆ ไม่เคย…”

ทั้งๆ ที่ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปใส่ใจว่าเขาจะคิดยังไง แต่หล่อนก็ยังอยากให้เขามองหล่อนในแง่ดีบ้าง แม้จะสักนิดก็ยังดี

“หุบปากซะ หลักฐานทุกอย่างมัดตัวเธอแน่น เธอไม่สามารถดิ้นหลุดแล้วล่ะจันทร์เจ้าขา”

น้ำตาแห่งความขมขื่นหลั่งรินออกมา หญิงสาวมองผู้ชายตรงหน้าอย่างผิดหวัง แม้แต่เขาก็ยังไม่เชื่อใจหล่อน แต่จะไปหวังอะไรจากไทเลอร์กันล่ะ ในเมื่อหล่อนเองก็ต่ำต้อยไร้ค่าในสายตาของเขามากมายอยู่แล้ว ที่เขาไม่เชื่อก็ไม่ใช่ว่าเขาจะผิดสักนิด

“ทอมสัน ผมให้สิทธิ์คุณจัดการกับเรื่องนี้เต็มที่”

“ส่วนเธอ…” เขาหันมาจ้องหน้าหล่อนด้วยสายตาลุกเป็นไฟ

“ไปกับฉัน…”

แล้วข้อมือของหล่อนก็ถูกคว้าหมับด้วยครีมเหล็กที่ร้อนระอุ

“ไม่นะคะ อาจารย์จะพาฉันไปไหนคะ”

คนที่ฉุดกระชากลากถูหล่อนไม่หยุดเดินและลากหล่อนตรงไปที่รถอย่างเผด็จการ ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของทอมสัน

“ทำไมคุณไทเลอร์จะต้องลากแม่จันทร์เจ้าขาไปด้วยแบบนี้นะ”

และไม่ใช่แค่ทอมสันคนเดียวหรอกที่แปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะฟิลิเซียและเจนี่ที่แอบดูเหตุการณ์อยู่ก็รู้สึกไม่แตกต่างกันเลย

“นั่น… อาจารย์ไทเลอร์จะพานังเจ้าขามันไปไหนน่ะ”

ฟิลิเซียอุทานด้วยความกังขา

“นั่นสิ ลากไปที่รถ หรือว่า…”

“หรือว่าอะไรยายเจนี่…”

คำถามของฟิลิเซียทำให้เจนี่ต้องรีบอธิบายออกมา

“หรือว่าอาจารย์ไทเลอร์จะหึง และลากนังเจ้าขามันไปปล้ำ…”

“ไม่มีทาง ยายเจนี่ ห้ามพูดแบบนี้เด็ดขาด อาจารย์ไทเลอร์ไม่มีทางตาต่ำแบบนั้นหรอก ยิ่งอาจารย์รู้เรื่องที่เราสร้างขึ้นมาด้วยแล้ว ไม่มีทางที่อาจารย์ไทเลอร์ที่รักของฉันจะยอมลดตัวไปเกลือกกลั้วกับของสกปรกอย่างนังเจ้าขาแน่ ไม่มีทาง…”

แม้เจนี่จะไม่ได้คิดไปในทิศทางเดียวกับฟิลิเซีย แต่หล่อนก็จำต้องเออออตามน้ำไป เพราะไม่อยากถูกยายฟิลิเซียเจ้าอารมณ์ตะกุยเล็บใส่หน้า

“เธอว่ายังไงฉันก็ว่างั้นแหละ ไปเถอะ เราไปฉลองกับความสำเร็จของแผนการของเราเถอะ”

“ใครว่าแผนการของเรา แผนของฉันคนเดียวต่างหาก”

ฟิลิเซียตอกกลับจนเจนี่หน้าหงาย

“แต่ฉันเป็นคนคิดแผนการนี้ขึ้นมานะ และไอ้สามคนนั้นมันก็คนรู้จักของฉันทั้งนั้น”

เจนี่อดแย้งไม่ได้ แต่กระนั้นก็ไม่สามารถเอาชนะฟิลิเซียคุณหนูเอาแต่ใจได้อยู่ดี

“ลืมไปแล้วหรือไงเจนี่ ฉันจ่ายเงินค่าหัวสมองของเธอไปแล้ว ดังนั้นแผนการนี้มันคือแผนการของฉัน เธอก็แค่เบ๊รับใช้ฉันเท่านั้น”

พูดจบแล้วฟิลิเซียก็สะบัดหน้าเดินจากไปทันที จึงไม่ทันได้เห็นแววตาคลั่งแค้นในสายตาของเจนี่แม้แต่นิดเดียว