เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 715 รอข้าใช้ใต้หล้าเป็นของกำนัล สู่ขอเจ้าเป็นภรรยา(1)/ตอนที่716 รอข้าใช้ใต้หล้าเป็นของกำนัล สู่ขอเจ้าเป็นภรรยา(2)
ตอนที่ 715 รอข้าใช้ใต้หล้าเป็นของกำนัล สู่ขอเจ้าเป็นภรรยา (1)
นางในความฝันทั้งเจ็บปวดและสิ้นหวัง
ยิ่งฉุดใจทั้งดวงของเขา
มือของหนานเสียนประคองใบหน้าหญิงสาวแผ่วเบา “น่าจะเป็น…ป่าไผ่ทิศใต้วันนั้นที่เจ้าบอกว่าอยากนอนกับข้า”
สุดท้ายเขาก็ไม่อาจบอกเฟิงหรูชิง เป็นเขาตอนอายุห้าขวบที่คิดอะไรกับนาง
เพียงแต่…
ไม่อาจหานางพบก็เท่านั้น
ร่างของเฟิงหรูชิงชะงัก มุมปากของนางยกยิ้มขึ้น
รอยยิ้มนั้นมีเสน่ห์เย้ายวนและไร้เดียงสา
“ความหมายของเจ้าก็คือ วันนั้นเจ้าก็อยากกดข้า?”
หนานเสียนเงียบไม่พูด
ไม่รู้เพราะเหตุใดเขาเห็นภัยคุกคามในรอยยิ้มของหญิงสาว
เวลานี้พูดอะไรก็ล้วนผิดจึงปิดปากไม่พูดเสียเลย
“กั๋วซือ เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าตอนนั้นพูดอะไรกับข้า?” รอยยิ้มเฟิงหรูชิงลึกยิ่งขึ้น “เจ้าบอกข้าว่าหากข้าอยากนอนกับเจ้าความสามารถจะต้องล้ำหน้าเจ้า ทว่าตอนนี้อย่างไรดี? ข้ายังสู้เจ้าไม่ได้เหมือนเดิม”
นางหยอกเย้ากั๋วซือมาหลายต่อหลายครั้ง ทุกครั้งกั๋วซือล้วนมีท่าทีสะอาดบริสุทธิ์ไร้ความต้องการใด ความรู้สึก…ทั้งหมดล้วนเป็นการแสดง!
หึหึ!
ดี ดีมาก!
“ข้าพูดว่ารอวันที่เจ้าสามารถเอาชนะข้าได้”
“…”
มันแตกต่างกันหรือ?
มือของหนานเสียนโอบรอบเอวหญิงสาวแน่น
ร่างของคนทั้งสองแนบชิดกันถึงขนาดที่สามารถรู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจอีกฝ่าย
“ตอนนี้เจ้าก็สามารถเอาชนะข้าได้” หนานเสียนกุมมือหญิงสาวเบาๆ นำมือของนางมาวางที่ใบหน้า “เพราะว่าข้า…ไม่มีทางเป็นคู่ปรับของเจ้าตลอดกาล...”
เฟิงหรูชิงชะงัก เงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่ม
ชายหนุ่มเวลานี้บนใบหน้างดงามไม่มีผู้ใดเทียบแย้มยิ้มจางๆ
รอยยิ้มเบาบางของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความเอาใจ มากพอให้คนถลำลึกไม่อาจถอนตัวได้ตลอดกาล
เฟิงหรูชิงควบคุมความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่โอบรอบคอหนานเสียนไว้อีกครั้ง สองมือกอดเขาไว้แน่นจูบแผ่วเบาประทับลงบนปากของเขา
ลมเบาๆ พัดมา ผมของทั้งสองคนพันกันในสายลม ปกเสื้อเปิดออกไหล่เนียนโผล่ออกมาครึ่งหนึ่ง งดงามดุจภาพวาด
ยังไม่ทันถึงขั้นต่อไปชายหนุ่มก็หยุดเสียก่อน มือของเขาประคองศีรษะของเฟิงหรูชิงสายตาอ้อยอิ่ง
“ชิงเอ๋อร์ให้เวลาข้าหน่อย”
“อื้อ?”
เฟิงหรูชิงลืมตาขึ้นจับจ้องชายหนุ่มตรงหน้า
“ให้เวลาข้าหน่อย ข้าจะใช้ใต้หล้าเป็นของกำนัล สู่ขอเจ้าเป็นภรรยา” หนานเสียนก้มหน้าลงลูบผมนางเบาๆ ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
เฟิงหรูชิงชะงักค้าง นางควรจะบอกกั๋วซืออย่างไรว่านางไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานเลย?
นางรู้สึกว่าอยู่อย่างนี้ไปทั้งชีวิตก็ดี แต่งงานก็แค่เงื่อนไขหนึ่งเท่านั้นไม่มีก็ไม่เป็นไร
“กั๋วซือ” เฟิงหรูชิงออกแรงดึงหนานเสียนมาอยู่ตรงหน้านาง “ข้าไม่เคยกลัวคำวิจารณ์”
โลกใบนี้ไม่เป็นมิตรกับผู้หญิงเป็นอย่างยิ่ง ผู้ชายไม่ว่าก่อนแต่งงานจะสูญเสียความบริสุทธิ์อย่างไรล้วนเป็นการสมเหตุสมผล หากเป็นผู้หญิงสูญเสียความบริสุทธิ์แล้วถูกคนรู้เข้า เช่นนั้นจะต้องดึงดูดการดูถูกและคำด่าทอจากผู้คนนับไม่ถ้วน
ถ้ายิ่งประมาทตั้งครรภ์ก่อนแต่งงาน เช่นนั้นสามารถทำให้เจ้าจมน้ำจากการถมน้ำลายตายได้
“ข้ารู้”
เขาย่อมรู้ว่านางไม่เคยเกรงกลัวคำวิจารณ์
ทว่า…
“ข้ากลัวข้าจะควบคุมไม่อยู่เข่นฆ่าประชาชน”
อีกอย่าง เขาอยากนำสิ่งที่ดีที่สุดแม้กระทั่งใต้ฟ้านี้ทั้งหมดยื่นให้ตรงหน้านาง
ใช้ใต้หล้าเป็นของกำนัลแล้วค่อยสู่ขอนางเป็นภรรยา
เฟิงหรูชิงสบตากับชายหนุ่ม วินาทีนี้ใจของนางเต้นอย่างประหลาด มุมปากก็ยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว “ได้”
หนานเสียนมองไปยังเฟิงหรูชิงราวกับมีบางคำต้องการจะเอ่ย ทว่าสุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยถามออกมา
…..
ตอนที่ 716 รอข้าใช้ใต้หล้าเป็นของกำนัล สู่ขอเจ้าเป็นภรรยา (2)
“ชิงเอ๋อร์ คืนนี้เจ้าก็นอนที่นี่”
เฟิงหรูชิงยิ้มบาง “เจ้าไม่กลัวว่าตกดึกข้าจะทนไม่ไหวหรือ?”
“ไม่กลัว”
หากเป็นเช่นนั้นจริง…
เช่นนั้นเขาก็จะลืมที่สงวนไว้ให้หมดสิ้นแล้วมันจะเป็นอะไรไป?
เมื่อก่อนเรื่องชายหญิงสำหรับเขาไม่เคยน่าสนใจสักนิด แต่หลังจากได้พบเฟิงหรูชิงเขากลับต้องพยายามอย่างสุดความสามารถจึงจะควบคุมเอาไว้ได้…
ถ้าชิงเอ๋อร์ทำต่อไป เกรงว่าเขาคงจะไม่อาจควบคุมได้อีก
“กั๋วซือ ความอดทนของเจ้าสูงเสียจริง” มุมปากเฟิงหรูชิงยกยิ้มกริ่ม นิ้วมือของนางลูบที่อกชายหนุ่ม รอยยิ้มนั้นกว้างยิ่งกว่าเก่า
อุณหภูมิที่ปลายนิ้วของหญิงสาวทำให้หนานเสียนราวกับถูกกระแสไฟ ร่างกายแข็งทื่อ เขาใช้เวลานานกว่าจะเค้นออกมาได้คำหนึ่ง “อื้อ”
เห็นกั๋วซือดูเหมือนจะพยายามสุดความสามารถจึงจะอดกลั้นต่อแรงกระตุ้นไว้ได้ เฟิงหรูชิงยิ้มบางไม่ได้หยอกเย้าเขาอีก หลังจากนางถอยไปที่เตียงจู่ๆ ชายหนุ่มก็ยื่นมือมาดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง ใช้แขนโอบรอบเอวนางไว้
เขาจูบที่ริมฝีปากของนาง
“ชิงเอ๋อร์…”
เสียงของหนานเสียนดุจดั่งน้ำพุใสสะอาด อ่อนโยนและน่าฟัง
“เจ้าลืมคำที่พูดเมื่อครู่แล้วหรือ?” เฟิงหรูชิงยิ้มหันไปมองหนานเสียน
หน้าตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นัยน์ตาจับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่มตรงหน้าตั้งแต่ต้นจนจบ
หนานเสียนเงียบไปสักพัก ทว่ามือของเขาดึงสายรัดของเฟิงหรูชิงไว้แล้ว ดึงเพียงครั้งเดียวเสื้อผ้าทั้งหมดก็หลุดจากร่างกายลงไปกองกับพื้น
“ชิงเอ๋อร์ พวกเรานอนกันเถอะ”
เขาอุ้มหญิงสาวขึ้นวางลงบนเตียงเบาๆ เขาถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้วขึ้นเตียง ดึงหญิงสาวเข้าสู่อ้อมกอดอย่างแผ่วเบา
“กลางวันแสกๆ ข้านอนไม่หลับ”
“ไม่เป็นไร ข้ากอดเจ้านอนก็พอ…”
สายตาของเขาจับจ้องหญิงสาวไม่ละสายตา ราวกับว่าไม่อยากละไปจากนางแม้แต่ครึ่งวินาที
“หนานเสียน”
“วันนี้ได้หรือไม่?”
เสียงของชายหนุ่มไม่ได้เย็นเหมือนที่ผ่านมาราวกับแฝงด้วยการร้องขอ ทำให้หัวใจของเฟิงหรูชิงสั่นในทันที และอ่อนลงในที่สุดไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
“เจ้าแน่ใจ…ว่าเจ้าจะกอดข้าเช่นนี้”
หนานเสียนยกมุมปากน้อยๆ “อื้อ”
“เช่นนั้น…ถึงเวลาอย่าเสียใจเองแล้วกัน” เฟิงหรูชิงพูดจบก็ขยับเข้าใกล้หนานเสียนแล้วหลับตาลง
หลายวันมานี้นางเหนื่อยล้ามากไม่ได้พักผ่อนดีๆ เลย ดังนั้นไม่นานนางก็หลับไป
แต่หนานเสียน...ไม่ได้สบายเช่นนั้น
อุณหภูมิร่างกายของเฟิงหรูชิงไม่ได้สูงนัก ทว่าที่แนบชิดกับแผ่นอกของเขากลับร้อนราวกับลูกไฟแผดเผาเขาไปทั้งร่าง
“เมื่อครู่ข้า…ไม่ควรปล่อยเจ้าไปจริงๆ…”
นิ้วของเขาลูบผมที่หน้าผากของหญิงสาว ใช้มือโอบรอบกายนาง
ทว่าเขา…กลับไม่เสียใจ!
เขาจะไม่ยอมให้ใครมาว่าร้ายนาง!
หากมี…
ก็ได้แต่ต้องฆ่าทั้งให้หมด!
…
เฟิงหรูชิงหลับไปครั้งนี้ผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ
นางค่อยๆ ลืมตา สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาคือใบหน้าสง่างามของหนานเสียน
ภายใต้แสงอาทิตย์สาดส่องเหมือนแฝงด้วยแสงเย็นๆ
มุมปากของนางยกขึ้น นิ้วมือลูบใบหน้าหนานเสียนแผ่วเบา นางก้มหน้าลงอย่างเชื่องช้าประทับจูบลงบนปากหนานเสียนหนึ่งที
หลังจากนั้นนางก็ลุกขึ้นจากมาโดยไม่พูดอะไร และไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มที่หลับลึกตกใจตื่น
เฟิงหรูชิงไม่ทันสังเกตเลยว่า หลังจากที่นางออกมาหนานเสียนที่อยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้นแล้ว เขาลุกจากเตียงชุดขาวกว่าหิมะเปิดออกครึ่งหนึ่ง บนใบหน้าสง่างามดุจเทพเซียนกลับแสดงให้เห็นถึงการครุ่นคิด
……….
YOU MAY ALSO LIKE
