–เพื่อนสมัยเด็กที่พูดลับหลังผมว่าเป็นผู้ชายแสนสะดวกที่ใช้งานง่าย ผมก็เลยรีเซ็ตความรู้สึกที่มีต่อเธอแล้วมุ่งหน้าสู่วิถีชิวิตวัยรุ่นเหมือนคนปกติ

 

บทที่ 1 : เพื่อนสมัยเด็ก ฮานาโซโนะ ฮานะ

 

ครั้งแรกที่ได้กินข้าวปั้นที่เพื่อนสมัยเด็กทำให้กิน………….ความรู้สึกประทับใจกับความอร่อยนี้จนรู้สึกได้ว่ามันพรั่งพรูอยู่ในทรวงอก

 

“เมื่อกี้ยิ้มแล้วสินะโทโด พึ่งจะเคยเห็นสีหน้าแบบนั้นของนายเป็นครั้งแรกเลยนี่แหละ”

 

เพื่อนสมัยเด็กที่อยู่ข้างๆกำลังหัวเราะกับปฏิกิริยาของผม

 

 

เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น วันนี้ทั้งวันก็ไม่ได้คุยกับใครเหมือนอย่างเคย

ปกติในห้องเรียนก็หัวเดียวกระเทียมลีบตลอดอยู่แล้ว

ขณะที่รอบๆห้องเรียนกำลังโหวกเหวกโวยวาย ตัวผมกลับจมดิ่งกับความคิด

ตัวผม โทโด สึโยชิ เคยเรียนที่โรงเรียนประถมศึกษาเฉพาะที่พิเศษกว่าปกติ

………สืบเนื่องจากสถานการณ์หลายๆอย่างผมก็เลยได้เริ่มเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมท้องถิ่น

ซึ่งนักเรียนส่วนใหญ่ก็มาจากโรงเรียนประถมท้องถิ่นกันเป็นส่วนมาก

เพราะงั้นก็เลยคบหากับใครไม่ได้เลยหรือไอ้ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือตัวผมไม่เคยถูกสอนวิธีการผูกมิตรกับคนอื่นมาก่อนเลย

ผมก็เลยได้เข้าเรียน ม.2 โดยไม่มีเพื่อนคบหาเลยสักคน

-เป็นนักเรียนบ้าอะไรไร้สามัญสำนึกชะมัด

นั่นแหละที่เพื่อนร่วมชั้นต่างประเมินผม

แถมยังมีพวกผู้หญิงแปลกๆเข้าหาด้วย

เพื่อนสมัยเด็กตั้งแต่สมัยอนุบาล หัวหน้าห้องเรียน รุ่นน้องที่คึกมาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วก็สาวแกลที่ทำงานพาร์ทไทม์ที่เดียวกัน

ถึงแม้ว่าพูดคุยมีปฏิสัมพันธ์กับพวกเธอแต่ผมก็รู้ว่าแท้จริงแล้วพวกเธอก็แค่หลอกใช้ผมเท่านั้น ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะต้องมาญาติดีกับคนอย่างผม

แต่อันที่จริงก็ไม่ใส่ใจอะไรหรอกเพราะความสัมพันธ์กับพวกเธอเป็นองค์ประกอบสำคัญอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนได้มีชีวิตในรั้วโรงเรียนตามปกติ

และจากพวกเขาเหล่านี้ถึงได้สามารถเรียนรู้เกี่ยวกับระบบชนชั้นวรรณะของโรงเรียน ความสัมพันธ์ที่ลึกลับซับซ้อนและชีวิตวัยรุ่น

 

ตัวผมเดินกลับบ้านทุกวันพร้อมกับเพื่อนสมัยเด็กที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาล [ฮานาโซโนะ ฮานะ]

ตอนที่ได้เดินกลับบ้านกับเธอเราจะต้องแวะซื้อขนมตลอดแล้วผมก็อาจจะต้องมีเลี้ยงบ้างตามสถานการณ์

บางครั้งก็พาไปช้อปปิ้งและช่วยถือข้าวของ

บ้างครั้งก็ยังพาเธอไปดูหนังสยองขวัญที่ดูคนเดียวไม่ได้อีก

แล้วในคืนที่ข่มตานอนไม่หลับก็จะยกหูคุยโทรศัพท์ยิงยาวไปด้วยกัน

แล้วก็ช่วยติวข้อสอบและทำการบ้านด้วยกัน

ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้สนใจเรื่องความรักเลยก็เถอะ แต่ก็ยังเขาใจความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงผ่านตัวเธอได้นิดหน่อย

และถ้าหากว่าไม่มีอะไรผิดพลาดเธอเองก็สนใจในตัวผมด้วยและผมเองก็สนใจเธอเหมือนกัน

คิดว่านะ…

อย่างน้อยๆนั่นคือสิ่งที่ผมเห็นในความสัมพันธ์ของพวกเรา

 

“จวนจะได้เวลาแล้วสินะ”

 

ผมรู้สึกได้ว่าห้องเรียนข้างๆกำลังเลิกโฮมรูมแล้ว

ผมหยุดคิดแล้วลุกออกจากที่นั่ง

วันนี้ก็สัญญาว่าจะเดินกลับบ้านพร้อมกับเพื่อนสมัยเด็กฮานาโซโนะตามเคย

ตรงโถงทางเดินที่เต็มไปด้วยนักเรียนส่งเสียงจอแจ ผมก็ไม่ติดใจอะไรที่จะได้ยืนเหงาๆท่ามกลางความวุ่นวายนี้เพราะมันทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าได้ใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนตามปกติ

แล้วตอนที่ผมได้เข้าไปในห้องเรียนข้างๆผมก็ได้ยินเสียง

เสียงของฮานาโซโนะที่กำลังเม้าท์กับเพื่อนสาวของเธอ

 

“เอ๋ ฮานะจังเนี่ยไม่ใช่ว่ากำลังคบกับโทโดคุงอยู่งั้นหรอกเหรอ?”

“อีกอย่างฮานะจังน่ารักขนาดนี้ ไม่เห็นจะดูเข้ากันสักนิดเนอะ?”

“อื้ม หมอนั่นจืดชืดจะตายไปแล้วไม่คิดจะแลผู้ชายคนอื่นบ้างรึไง?”

 

แล้วผมก็ได้ยินเสียงของฮานาโซโนะดังขึ้นชัดแจ๋ว

 

“เอ๊ะ อะ อื้อ! คนที่ชั้นสนใจน่ะ เอ่อ..คือ-คือรุ่นพี่มิโดซุจิชมรมบาสต่างหากล่ะ! เหอะ คนอย่างหมอนั่นน่ะเป็นได้แค่เพื่อนสมัยเด็กไว้ควงไปเที่ยวเล่นด้วยตามมารยาทนั่นแหละ! เป็นแค่ไอ้คนแสนสะดวกที่ใช้งานง่ายแค่นั้น! ถึงจะแซวกันเล่นก็ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะน่า”  

“ว่าแล้วเชียววว”

“รุ่นพี่มิโดซุจินี่เท่สุดๆไปเลยเนอะ”

 

ผมเคาะประตูห้องเรียน ก๊อกๆ

จากนั้นก็เปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน

 

“ขออนุญาต วันนี้จะไม่เดินกลับบ้านด้วยกันสินะฮานาโซโนะ?”

 

แล้วก็ได้ยินเสียงตกใจอุทานว่า “เอ๊ะ!?”

แล้วพวกสาวๆก็ปิดบทสนทนาไป

 

“เอ๊ะ…….อื้อ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ! นะ-นี่ เรื่องที่พูดเมื่อกี้….”

“อุ๊บส์~ พ่อหนุ่มแสนสะดวกคุงโผล่หัวมาล่ะสินะ”

“ยัยบ้า หมอนั่นได้ยินนะ”

“ไม่ได้ยินหรอกน่า”

 

เพราะดันหูดีเลยได้ยินทุกอย่างแต่คิดว่าทำหูทวนลมไปก่อนแบบนี้จะเหมือนนักเรียนปกติทั่วไปไหมนะ?

 

“เดี๋ยวเถอะ เงียบได้แล้ว…….โธ่เอ้ย งั้นเอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”

 

ฮานาโซโนะโบกมือลาเพื่อนสาวของเธอ

ผมกับฮานาโซะโนะเดินกลับบ้านด้วยกันเกือบทุกวัน เธอคือเพื่อนสมัยเด็กของผมตั้งแต่สมัยอนุบาลที่ได้มาเจอกันอีกครั้งตอน ม.ต้น

ต้องขอขอบคุณฮานาโซโนะที่ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับชีวิตในรั้วโรงเรียนได้ต่อให้เราจะเป็นพวกไม่พูดไม่จาและขาดสามัญสำนึกก็ตามที

 

“นี่ คือว่าเมื่อกี้นี้ได้ยินที่เราคุยกันรึเปล่า?”

“เมื่อกี้? เรื่องอะไรล่ะ?”

 

ฮานาโซโนมองหน้าผมขณะที่ถาม

ดีที่สุดควรทำเป็นไม่ได้ยินไอ้เรื่องสะดวกไม่สะดวกอะไรนั่นไปซะจะดีกว่า

เพราะนั่นแหละคือสิ่งที่ไอ้หนุ่มสุดแสนสะดวกสบายพึงกระทำ

และทางที่ดีก็ควรที่จะซ่อนความจริงที่ว่าเราเองก็ชอบฮานาโซโนะด้วยซ้ำ

ลืมมันไปซะ เธอน่ะชอบรุ่นพี่มิโดซุจินั่น

……..ความรักพอชอบใจของคนเราไฉนถึงได้ลึกลับซับซ้อนดีแท้

ไม่อาจจะเข้าใจพวกเขาได้เลยจริงๆ

ทั้งที่มั่นใจแล้วแท้ๆว่าฮานาโซโนะเองก็ชอบเราเหมือนกันแท้ๆ

อา เป็นแบบนี้ตลอดเลยสินะขอแค่ [รีเซ็ต] อะไรที่มันไม่อยากรับรู้แล้วก็เรียนรู้ใหม่ซะก็สิ้นเรื่อง

พวกเราเดินด้วยกันท่ามกลางความเงียบงันเพราะอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้บรรยากาศมันอึดอัดกว่าปกติ

ฮานาโซโนะที่ลุกลี้ลุกลนอยู่ข้างๆอย่างประหม่าก็ดูเหมือนว่าอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ยังลังเลอยู่

แล้วฮานาโซโนะก็หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอ

 

“คือว่า….เอ้า นี่!”

 

เป็นจดหมายรักที่ใส่ซองน่ารักๆนั่นเอง

งั้นเหรอเพราะงี้ถึงได้เรียกว่าจดหมายสารภาพรักสินะ

เพราะเป็นไอ้หนุ่มแสนสะดวกก็เลยเซ้นท์ดีเป็นพิเศษ เมื่อตอนสัปดาห์ก่อนเองก็มีผู้หญิงคนหนึ่งในห้องไหว้วานให้เราช่วยเอาจดหมายสารภาพรักให้ซาเมะจิมะคุงด้วยนี่นะ

 

 

นี่ก็คงไม่ต่างกัน

เธออยากฝากให้เราเอาไปให้รุ่นพี่มิโดซุจิที่เธอแอบปลื้ม

รู้สึกเจ็บแปล๊บๆในอกอยู่ครู่หนึ่ง

ไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่ามันคือความเจ็บปวดแบบไหนกัน

เพราะเราเองก็ลบความรู้สึกเจ็บปวดแบบนั้นมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เราได้ทำการ [รีเซ็ต] และลบความเจ็บปวดออกจากใจ

ลบลางความรู้สึกเจ็บเจียดตายข้างในออกไป

นั่นแหละคือการ [รีเซ็ต]

สมัยเด็กผมปวดหัวมากเพราะว่าเรายัง [รีเซ็ต] ไม่ชำนาญแต่ว่าตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว

แล้วผลข้างเคียงของมันก็คือความทรงจำในอดีตจะเลือนลางมากๆ……

แต่ก็ยังเหลือบางอย่างที่ตกค้างอยู่ในความทรงจำ

ผมจ้องไปที่ใบหน้าของฮานาโซโนะอย่างตั้งอกตั้งใจและแผดเผาความรู้สึกทิ้งทวนเป็นครั้งสุดท้าย

นี่คงจะเป็นรักแรกไม่ผิดแน่

ตัวผมที่ไม่เคยรู้สึกความรู้สึกรักใคร่ชอบพอใครมาก่อนแต่พอได้ใช้เวลาร่วมกับฮานาโซโนะผมก็เริ่มเปิดใจกับเธอ

 

“อะไรกันล่ะนั่น….สีหน้าแบบนั้นน่ะ”

 

ฮานาโซโนะเบือนหน้าหนีไปอย่างเขินอาย

ถึงจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเสน่หาแต่แน่นอนว่าไม่ใช่กับผม

แต่เป็นกับคนอื่น

แน่นหน้าอก ความรู้สึกอึดอัดใจก่อตัวขึ้นโดยที่ไม่อาจเข้าใจได้เลยสักนิด

มันเจ็บปวดเจียนตาย รับไม่ไหวแล้ว กะแล้วว่าเราคงใช้ชีวิตปกติไม่ได้จริงๆสินะ

ไม่อยากที่จะทรมานอย่างนี้อีกต่อไปแล้ว

เพราะงั้นผม………

จะขอรีเซ็ตความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อเธอเอง

 

“ปะ-เป็นอะไรไปน่ะสึโยชิ!? หน้าซีดไปหมดแล้วนะ!”

 

ผมยืนนิ่งเหม่อมองท้องฟ้า อัตราการเต้นของชีพจรกลับมาเป็นปกติแล้ว อุณภูมิร่างกายลดลง หัวใจเริ่มรู้สึกว่างเปล่า ผมไม่รู้สึกถึงอะไรอีกแล้ว

คามทรงจำที่ผมมีร่วมกันกับฮานาโซโนะยังคงอยู่แต่ [ความรู้สึกรักใคร่] ทั้งหมดที่มีต่อฮานาโซโนะที่สั่งสมมาหลายปีได้ถูกลบออกไปเรียบร้อยแล้ว

นี่น่ะไม่ใช่อุปมาอุปไมยไปเอง 

ตอนนี้ผมไม่เหลือความรู้สึกสำหรับฮานาโซโนะอยู่ข้างในตัวผมอีกต่อไปแล้ว

สำหรับตัวผมในตอนนี้ฮานาโซโนะไม่ต่างอะไรไปจากคนแปลกหน้า

 

“อ่า งั้นเหรอจะให้เอาเจ้านี่ไปให้เขาสินะ? ปกติก็ชอบถูกขอให้ช่วยส่งให้อยู่เพราะงั้นก็ได้สิไม่มีปัญหา”

 

ฮานาโซโนะหยุดเดิน

เธอสับสนตอนที่เห็นสีหน้าผมและน้ำเสียงของผมที่แตกต่างไปจากตอนปกติ

 

“หา? พูดอะไรของนาย? อีกอย่างจะทำหน้าตาน่ากลัวไปไหนเนี่ย…”

“อย่าห่วงไปเลย ชั้นอาจจะเป็นคนที่ไม่ค่อยถนัดเรื่องความสัมพันธ์แต่จะพยายามให้เต็มที่ก็แล้วกัน”

 

ฮานาโซโนะดูกระอั่กกระอ่วนแต่ก็มีท่าทางเขินอาย

 

“คิกๆ…….งั้นก็ตกลงงั้นสินะ?”

“อ่า ได้รับมาตามที่ขอเรียบร้อยแล้ว”

“หืม? เอาเถอะ~! งั้นต่อจากนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ!”

“อ่า โทษที จะรีบไปส่งให้รุ่นพี่มิโดซุจิเดี๋ยวนี้แหละ ถ้างั้นก็ขอตัวล่ะ”

 

ผมวิ่งพรวดออกไป

แล้วก็ได้ยินเสียงของฮานาโซดนะจากทางด้านหลัง

 

“อะไรนะ!!! อ๊ะ นี่นาย! เดี๋ยวก่อนสิยะ!!”

 

คงจะเขินสินะ แต่ช่างเถอะไม่เกี่ยวกับเราอยู่แล้วนี่

เพราะเราได้รีเซ็ตความรู้สึกรักใคร่ที่มีต่อฮานาโซโนะไปจนหมดเกลี้ยงแล้วยังไงล่ะ

แล้วหลังจากวันนั้นก็เลิกเดินกลับบ้านพร้อมกันกับฮานาโซโนะ

เห็นสีหน้าของรุ่นพี่มิโดซึจิในตอนที่ยื่นจดหมายรักของฮานาโซโนะให้กับเขา

ก็คงว่าเรื่องมันคงจะผ่านไปได้ด้วยดีแน่ๆ เขาเป็นคนที่หล่อมากจริงๆ

……….ความสัมพันธ์ของมนุษย์นี่มันช่างลึกลับซับซ้อนยากแท้จะหยั่งถึง

ย้อนกลับไปสมัยประถมเรื่องที่ต้องทำมีแค่เรียนและเล่นกีฬาแค่นั้น

 

แล้วอยู่มาวันหนึ่งฮานาโซโนะก็บุกเข้ามาในห้องเรียนของผมด้วยความหัวฟัดหัวเหวี่ยงอย่างเหลือเชื่อ

ตอนทีเธอเห็นผมเธอก็จ้องเขม็ง

แล้วฮานาโซโนะก็พูดกับผมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

 

“นะ-นะ-นี่นายน่ะ! ทำไมถึงได้เอาจดหมายสารภาพรักของชั้นไปให้กับรุ่นพี่มิโดซุจิกันล่ะยะ!!! นั่นมันของนายต่างหากเล่า!! เป็นบ้ารึไงห๊า!? กะ-กว่าจะปฏิเสธได้ทำเอาลำบากแทบตายเลยนะยะ! ละ-แล้วนี่ทำไมถึงไม่ยอมกลับบ้านด้วยกันอีก อุตสาห์รอมาตลอดเลยนะ……….แถมยังติดต่อไม่ได้อีกด้วย….”

          

……..มันยังไงกัน? ไม่เห็นจะเข้าใจสถานการณ์เลยสักนิด

 

“ก็ในห้องเรียนเห็นฮานาโซโนะคุยกับเพื่อนๆว่าเธอ ‘ชอบรุ่นพี่มิโดซึจิ’ หนิ แถมยังได้ยินว่าชั้นมันก็เป็นแค่ไอ้เพื่อนสมัยเด็กแสนสะดวกก็เลยนึกว่าเธอไหว้วานให้ชั้นเอาจดหมายรักไปส่งให้รุ่นพี่มิโดซึจิซะอีก”

 

“หะ? ชั้นไม่เคยพูดอะไรแบบนั้นกับนายเลยนะ!!…… ไม่อยากจะเชื่อเลย……ฮึก…..ฮือออ….ทั้งที่คิดว่าพวกเราคบกันแล้วแท้ๆ”

“ชั้นที่เป็นไอ้คนสะดวกสบายแบบนั้น…..ฮานาโซโนะน่าจะคู่ควรกับคนอื่นมากกว่าชั้นนะ”

 

เราเองก็รู้สึกชอบเหมือนกันกับเธอแต่ว่าเราได้ [รีเซ็ต] มันไปซะแล้ว

ตอนนี้มองเธอเป็นได้แค่เพื่อนร่วมชั้นเท่านั้น

ท่ามกางความอยากรู้อยากเห็นของพวกเพื่อนร่วมชั้นขืนเป็นแบบนี้ต่อไปข่าวลือแปลกๆเกี่ยวกับฮานาโซโนะจะถูกแพร่กระจายออกไปแน่

ผมก้มหัวขอโทษอย่างสุดตัว

 

“เข้าใจแล้ว ทั้งหมดชั้นผิดเองแหละ ชั้นจะพยายามไม่เข้าไปเฉียดใกล้ฮานาโซโนะอีกต่อไปแล้วล่ะ ขอโทษด้วยจริงๆนะ…..”

“อะ-เอ๊ะ………เข้าใจผิดแล้ว…..มากลับบ้าน-ดะ-ด้วยกันเถอะ….นะ”

 

ช่วงเวลาเก่าๆไม่อาจหวนคืน 

รังแต่จะสร้างปัญหาเพราะขาดสามัญสำนึกอีกต่อไปไม่ได้แล้ว

 

“เข้าใจแล้ว ก็ถ้ารู้สึกแบบนั้นก็เอาไว้โทรมานะ”

 

ด้วยระยะห่างที่ไม่อาจต่อกันติดได้ในตอนนี้ทำสีหน้าของฮานาโซโนะซีดเผือก

อา ความสัมพันธ์ของคนเรานี่มันยุ่งยากจริงหนอ