เพื่อนบ้านผมคือคุณหนูสาวเจ้าเสน่ห์ - ตอนที่ 3 อึดอัดไปทั่วทั้งหัวใจ
ตอนที่ 03 อึดอัดไปทั่วทั้งหัวใจ
ทันทีที่ได้ยินคำกล่าวของคุณหนูสาว
เมดสาวนาม ‘ฮเยริน’ ก็ลอบขมวดคิ้วแน่นก่อนพยายามโต้ตอบกลับไปแม้ว่าจะล่วงรู้ว่าผลลัพธ์สุดท้ายปลายทางมันจะออกมาเป็นแบบไหน
สีหน้าใบหน้าเมดสาวแสดงออกให้เห็นโดยตรง
“…” ไม่มีร่องรอยโอนอ่อนให้เห็นเลยแมัแต่น้อย
“ดิฉันไม่ได้โกรธค่ะ”
“ไม่ได้โกรธเลยแม้แต่น้อย”
“โกหก”
“ก็เห็นว่าโกรธ”
“…”
“ไม่ได้โกรธค่ะ”
“แค่รู้สึกไม่พอใจ”
“ไม่พอใจกับโกรธมันแตกต่างกันนะคะ”
ฮเยรินพยายามร้องโต้แย้งกลับไป
ด้วยสายสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองมันหนาแน่นมาก การหยอกล้อไปตามอารมณ์จึงเกิดขึ้นได้ตลอดผิดกับใครคนอื่น
หากใครคนอื่นอยู่ด้วยทั้งสองก็พร้อมหวนคืนหวนย้อนกลับไปอยู่สถานภาพเดิมเป็นเพียงเมดสาวกับคุณหนูสาวตระกูลใหญ่
เมญ่ายิ้มหัวเราะขณะหรี่ตามองจับผิด
“รู้ว่าต่าง”
“แต่ที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ไม่ว่าจะมองยังไง”
“ไม่ว่าจะมองทางไหนมันก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดีว่าเธอโกรธ”
“…”
“โกรธก็ได้ค่ะ”
“ถ้ามันทำให้ท่านสบายใจ”
“ทำเหมือนกับฉันเป็นฝ่ายบังคับให้เธอยินยอม”
“ไม่ใช่เหรอคะ?”
“…” ไม่มีคำกล่าวปฏิเสธกลับมา
ทั้งที่มีใบหน้างดงามยอดเยี่ยมเหนือล้ำเกินกว่าดาราหนุ่มสาวปรกติธรรมดา แต่หล่อนกับไม่อาจเอามาใช้งานใช้การได้เต็มประสิทธิภาพ
ช่างเป็นอะไรที่น่าเสียดายยิ่งนัก
“ริน” เมญ่ากล่าวตามตรง
“ถ้าเธอไม่อยากให้ภาพลักษณ์ของเธอมันย่ำแย่ไปมากกว่านี้”
“เธอควรจะใจเย็นให้มากนะ”
“พยายามใช้อารมณ์ให้น้อยลง”
“…”
“ถ้าเธอทำได้”
“ต่อให้เป็นดาราหนุ่มหล่อก็ต้องยอมสยบให้”
“มีแฟนเป็นดาราฉันว่ามันต้องเหมาะกับเธอแน่เลย”
“…”
“ไม่สนค่ะ”
“อีกอย่างดิฉันใจเย็นตลอดเวลา”
“ไม่จำเป็นต้องปรับเปลี่ยนอะไรทั้งนั้น”
“ถ้าใจเย็นตลอด”
“พวกหล่อนคงไม่วิ่งหนีออกไปข้างนอกหรอก”
“…”
“พวกน่ารังเกียจ”
ยิ่งรับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับสองสาว
เมดสาวในชุดดำก็ยิ่งเกิดห้วงอารมณ์ด้านลบเข้ามาแทรกแซงในจิตใจ ดีที่หล่อนล่วงรู้เจตนาแท้จริงของสองสาวก่อนรู้ว่าพวกหล่อนต้องการอะไร
ไม่งั้นคงโดนหลอกปอกลอกไปจนหมดตัวยิ่งคิดยิ่งโมโห
…‘เอาอีกแล้ว’
“…”
“ก็บอกแล้วไงว่าอย่าไปโกรธ”
“พวกเธอก็แค่อยากจะใกล้ชิดฉัน”
“อยากมาก”
“จนไม่สนวิธีการ”
“มันก็เท่านั้นเอง”
“…”
“พวกที่เข้าหาท่านด้วยวิธีการน่ารังเกียจ”
“ล้วนมีจุดประสงค์น่ารังเกียจทั้งนั้น”
“ไม่ยอมอ่อนข้อให้เลยสินะ”
เมญ่ายิ้มพลางส่ายหน้าไม่คิดกล่าวต่อ
เรื่องนิสัยของฮเยรินเป็นมายังไงหล่อนในฐานะคุณหนูสาวล้วนรับรู้ทั้งหมด และเพราะล่วงรู้ทั้งหมดถึงได้รู้ว่าการไปกล่าวต่อปากต่อคำมีแต่จะเหนื่อยเปล่า
ฉะนั้นปล่อยผ่านได้สมควรปล่อยผ่าน
“…” เมญ่าเลือกเปลี่ยนประเด็น
“เปลี่ยนเรื่องเถอะ”
“แล้วที่ให้ไปหา”
“หาเจอไหม?”
“เจอค่ะ”
“…” ฮเยรินกล่าวไม่เต็มเสียง
พอเห็นสีหน้ายุ่งยากของเมดสาวคนโปรด คุณหนูสาวก็รับรู้ได้ทันทีว่าต้องมีเรื่องราวบางอย่างเกิดขึ้น ส่วนจะเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่คงต้องรอจากปากอีกฝ่ายแต่มันต้องมีเรื่องแน่นอน
เมญ่าเลยกล่าวถามกลับไปตามตรง
“แต่?”
“มีไม่ครบค่ะ”
“…”
“มีไม่ครบ?”
“ค่ะ”
“มีใครบางคนพยายามลบร่องรอยทั้งหมด”
“คล้ายไม่ต้องการให้พวกเราตามตัวเจอ”
“…” บอกกล่าวอย่างเดียวมันไม่เห็นภาพ
เมดสาวฮเยรินเลยส่งมอบแท็บเล็ตให้กับคุณหนูสาว
หวังให้หล่อนได้พานพบเห็นทุกสิ่งอย่างด้วยสายตาของตัวเอง
และก็เป็นไปตามที่เมดสาวฮเยรินได้บอกกล่าวเอาไว้ คลิปทั้งหมดที่พวกหล่อนได้มามันไม่สมบูรณ์แบบ มีหลายส่วนถูกลบถูกกำจัดออกไปทำให้สิ่งที่ควรพบเห็นกับไม่อาจพบเห็น
ส่วนที่หลงเหลืออยู่ก็มีแค่คลิปที่เห็นหน้าไม่ชัดเจน เห็นแค่ไม่กี่วินาทีก่อนหายลับไปจากสายตาไม่อาจพบเห็นอะไรได้อีก
เมญ่าหรี่สายตามองก่อนส่งมอบแท็บเล็ตคืนให้กับฮเยริน
…‘ไม่เห็นหน้า’
“…”
“เป็นผู้มีพระคุณที่ไม่ต้องการแสดงตัวสินะ”
“แบบนี้รึเปล่าที่เขาเรียกว่าปิดทองหลังพระ”
“ว่าแต่มีแค่นี้เหรอ?”
“ค่ะ”
“น่าเสียดาย”
“อย่างน้อยที่สุดถ้าได้เห็นหน้าก็คงดี”
“…” เมญ่ามองออกไปนอกหน้าต่าง
ขณะหล่อนกำลังจมจ่อมอยู่กับห้วงความคิดของตัวเอง ประกายแสงแปลกประหลาดก็ไหลผ่านหัวสมองบังเกิดเป็นแนวคิดหนึ่ง
ทั้งยังเป็นแนวคิดที่ปฏิบัติได้จริงอีกต่างหาก
“บางทีนะ” รอยยิ้มงดงามปรากฎบนใบหน้า
“บางทีพวกหล่อนอาจจะบังเอิญพบเห็นหน้าผู้มีพระคุณของเรา”
“ท่านกำลังหมายถึง?”
“…” ดวงตาเมดสาวฮเยรินเบิกกว้างขั้นสุด
หลังจากไตร่ตรองคำบอกกล่าวของคุณหนูสาวอยู่นาน ในที่สุดเธอก็รับรู้เจตนาแท้จริงเจตนาที่แอบแฝงอยู่ในห้วงคำพูดของคุณหนูสาว
ไม่อาจรอช้าฮเยรินรีบอาสาตัวเองทันที
“ดิฉันจะจัดการให้เร็วที่สุด”
“ฝากด้วยนะ”
“ค่ะ”
ฮเยรินก้มหัวน้อบรับคำสั่ง
ลองคุณหนูสาวได้มอบหมายให้กับหล่อน
ต่อให้เป็นโรงเรียนเป็นสถานที่ผู้คนเยอะแยะมากมาย เมดสาวผู้นี้ก็พร้อมก่อเรื่องราวใหญ่โตเพียงเพื่อทำภารกิจของตนให้ประสบผลสำเร็จ
ใช่ ขอแค่ผลลัพธ์ออกมาตรงตามวัตถุประสงค์ ขั้นตอนกระบวนการวิธีการล้วนเป็นเพียงเครื่องมือปรกติธรรมดาให้หยิบยกมาใช้
ส่วนหญิงสาวสองนางที่โดนไล่ออกจากห้องพยาบาลก็เริ่มอารมณ์เสียที่แผนการของตนล้มเหลวไม่เป็นท่า
หนึ่งในสองสาวไม่อาจหักห้ามอารมณ์ได้อีกต่อไป
“…” เสียงสบถบัดซบเลยหลุดออกจากปาก
“บัดซบ!”
“ทั้งที่โอกาสเป็นใจแท้ ๆ ถ้าหล่อนไม่มาขวางนะ”
“เลิกพูดสักทีเถอะ”
“ฉันเบื่อต้องมานั่งฟังอะไรแบบนี้แล้ว”
“…”
“เธอไม่เจ็บใจเหรอ?”
“โอกาสที่จะได้กลายเป็นเพื่อนกับคุณหนูเมญ่าเลยนะ”
หากแผนการสำเร็จหากพวกหล่อนได้กลายเป็นเพื่อนคุณหนูเมญ่า
สิ่งของมากมายที่เคยใฝ่ฝันที่เคยจินตนาการเอาไว้ก็จะกลายเป็นจริง ขอเพียงเป็นเพื่อนกันพวกหล่อนก็จะสามารถหยิบยืมเงินคุณหนูร่ำรวยไปทำอะไรก็ได้
น่าเสียดายที่สุดท้ายปลายทางแผนการทั้งหมดกับเป็นอันต้องมาล้มเหลวไม่เป็นท่าแถมยังโดนจับได้อีกต่างหาก
ถ้าถามว่าเจ็บใจไหมก็คงต้องบอกเจ็บใจทั้งยังเจ็บมากด้วย
แต่ใครใช้ให้โอกาสวาสนามันไม่เป็นใจละ
“เจ็บใจสิ”
“เจ็บใจมากด้วย”
“แต่ถ้าถามว่าเจ็บใจแล้วจะทำยังไงต่อ?”
“อันนี้ฉันตอบไม่ได้”
“หรือต่อให้มีโอกาสเอาคืนฉันก็จะไม่ทำอะไรทั้งนััน”
“…”
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันกลัวหล่อนมาตามเอาคืนย้อนหลัง”
ซึ่งความเป็นไปได้ใช่ว่าจะไม่มีเลยเสียทีเดียว
เกิดคุณหนูเมญ่ามารับรู้ภายหลังว่าพวกหล่อนมีเจตนาแอบแฝง แถมยังพยายามยักยอกความดีความชอบไปทั้งหมดเพียงเพราะต้องการใช้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนหาประโยชน์สุขเข้าหาตัว
บางทีผลลัพธ์เลวร้ายที่สุดอาจจะบังเกิดขึ้น
…‘อาจถึงขั้นอยู่เมืองนี้ต่อไปไม่ได้’
“…”
“คิดมาก”
“ความเป็นได้ใช่ว่าจะไม่มี”
“คิดมากเกินไปแล้ว—”
“สวัสดีค่ะ”
น้ำเสียงคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง
เป็นน้ำเสียงที่พวกหล่อนจดจำได้อย่างดียิ่งราวกับพึ่งได้ยินมาเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน เพียงแค่ได้ยินพวกหล่อนสองสาวก็สะดุ้งเฮือกทันที
ก่อนพยายามหันหลังหันกลับไปมองย้อนดู และสิ่งที่พบเห็นก็คือเมดสาวฮเยรินในชุดเมดสีดำเข้ม ชัดเจนว่าเป็นเมดสาวที่แอบตามติด
แววตาพวกหล่อนเบิกกว้างตื่นตระหนกตกใจขั้นสุด
“ธะ เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง?!”
“มะ เมดของคุณหนูเมญ่า”
“นับเป็นครั้งที่ 2 สินะคะ”
“ที่พวกเราพบเจอหน้ากัน”
พอได้ยินคำกล่าวของเมดสาว
ร่างเนื้อพวกหล่อนพากันสั่นสะท้านออกอาการหวาดหวั่นหวาดกลัวไม่มีปกปิด แม้พวกหล่อนจะไม่อาจล่วงรู้รับรู้ว่าได้เลยว่าอีกฝ่ายเข้ามาหาตนด้วยเหตุผลด้วยเรื่องอะไร
แต่มันต้องไม่ใช่เหตุผลที่ดีแน่นอน หลังจากพูดคุยด้วยถ้อยคำน้ำเสียงอ่อนน้อมมากไปด้วยมารยาทในที่สุดนักเรียนสองสาว
ก็ให้ความร่วมมือยินยอมตามติดเมดสาวกลับ
“…”
“ทำไมต้องเป็นห้องพยาบาล?”
“…”
“อย่าบอกนะ!”
“หรือว่าเธอจะรู้อยู่แล้ว”
ถ้าเกิดคุณหนูสาวรู้อยู่แล้ว
รับประกันได้เลยว่าการเรียกตัวครั้งนี้มันย่อมไม่ใช่แนวความคิดของเมดสาวเบื้องหน้าและถ้าไม่ใช่ของเมดสาวแล้วเป็นของใคร
คำตอบของคำถามง่ายเสียยิ่งกว่าง่ายดาย
…‘เมญ่า เอมเมอริซ’
“…”
“งั้นคนที่ให้เธอมาตามก็คือ—”
“เข้าไปข้างใน”
“…ค่ะ”
น้ำเสียงเย็นชาปิดกั้นโอกาสไม่ต้องการให้ถาม
มาถึงขนาดนี้แล้วหากไม่เปิดประตูเข้าไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย เกรงว่าวิถีชีวิตต่อจากนี้คงจะยากลำบากเกินกว่าจะจินตนาการ
ทันทีที่ประตูห้องพยาบาลถูกเปิดออก
“…” เมดสาวก็ออกปากรายงานทันที
“พาตัวมาแล้วค่ะ”
“ขอบคุณมาก”
“ขอบคุณที่ยอมเหนื่อยกับความต้องการของดิฉัน”
“หน้าที่ของดิฉันคือตอบสนองความต้องการของท่านค่ะ”
“ประสงค์ของท่านคือความต้องการของดิฉันค่ะ”
เรียบร้อยความเป็นจริงมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน
คนที่ออกคำสั่งให้เมดสาวเบื้องหน้าออกเดินไปตามจับพวกหล่อนกลับมาก็คือคุณหนูสาวคนที่พวกหล่อนพยายามสานสัมพันธ์ด้วย
เมญ่ายิ้มขอบคุณที่เมดสาวฮเยรินทำหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยมสมบูรณ์ครบถ้วน หลังจากขอบคุณเสร็จเรียบร้อย
หล่อนก็ละสายตาหันกลับมามองอิสตรีทั้งสอง
“…” พร้อมกล่าวทักทายเบาบาง
“ยินดีที่ได้เจอหน้าพวกคุณอีกครั้งค่ะ”