ตอนที่ 02 วิธีการน่ารังเกียจ

 

“โคตรยาก”

 

“ยากเกินไปรึเปล่าเนี่ย?”

 

“ไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักนิด”

 

บรรยากาศในห้องเรียนตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความตึงเครียดขั้นสุด

 

เนื่องจากวิชาการที่กำลังเล่าเรียนอยู่เป็นวิชาคณิตศาสตร์ วิชายอดเยี่ยมเหมาะสำหรับระเบิดหัวสมองใครสักคนที่คิดเรื่อยเปื่อยเหม่อลอยไม่เอางานเอาการ

 

อาจารย์เฒ่าชรากวาดสายตามองไปทั่วทั้งห้องเรียน

 

“…” พร้อมกล่าวถามเสียงดัง

 

“จนถึงตอนนี้มีใครคนไหนยังไม่เข้าใจบ้าง?”

 

“มีไหม?”

 

“ถ้าไม่มีอาจารย์จะได้ไปเรื่องต่อไป”

 

“…” 

 

นักเรียนทุกคนเลือกนิ่งเงียบ

 

แน่นอนที่เลือกนิ่งเงียบเนี่ย หาใช่เข้าใจทุกรายละเอียดที่อาจารย์เฒ่าสั่งสอนเพียงแต่ว่าหากคิดเปิดปากถามออกไปอาจได้บางสิ่งอย่างกลับมาแทนคำสั่งสอนปรกติธรรมดา

 

ประมาณว่า “เธอไม่ได้ฟังเหรอ” หรือไม่ก็ “เธอเคยเรียนมาแล้วนะทำไมถึงทำไม่ได้” หลากหลายเหตุผลหลากหลายมุมมองสุดท้ายปลายทาง ความเงียบจึงกลายเป็นคำตอบไปในที่สุดทั้งยังเป็นคำตอบที่ไม่ว่าใครหน้าไหนล้วนนำไปปฏิบัติกับทุกวิชาเรียน

 

แต่ไม่ใช่นักเรียนคนทุกคนจะเหมือนกันหมด

 

หนึ่งฝ่ามือยกขึ้นสูงเหนือหัว

 

“อาจารย์คะ?”

 

“ว่ามา”

 

“คือหนูมีเรื่องอยากจะสอบถามเกี่ยวกับวิธีการคำนวณเมื่อครู่—”

 

ขณะกำลังรับฟังบทสนทนาระหว่างศิษย์อาจารย์ ข้อความหนึ่งก็ถูกส่งตรงมายังโทรศัพท์เป็นข้อความจากอาจารย์สาวห้องพยาบาลคนเดิมคนที่พยายามโน้มน้าวขอให้กลับบ้าน

 

ทราเวียร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังจากอ่านเสร็จสิ้น

 

[ เรียนเสร็จแล้วมาหาฉันที่เดิม ]

 

“…”

 

“สุดท้ายเรื่องที่ต้องย้ำเตือนกับทุกคน”

 

“อย่างที่ทุกคนรู้”

 

อาจารย์เฒ่ากล่าวย้ำอีกครั้งก่อนจาก

 

ซึ่งเรื่องราวที่อาจารย์เฒ่าต้องการบอกกล่าวกับนักเรียนหนุ่มสาวทั้งหลายคงไม่พ้นต้องเป็นเรื่องเดิมเป็นเรื่องที่สังคมพยายามย้ำเตือนผู้คนประชาชนหลายต่อหลายครั้ง

 

และก็เป็นอย่างที่ทุกคนครุ่นคิดเอาไว้ไม่มีผิด

 

“ทุกวันนี้บ้านเมืองเรามันไม่ปรกติ”

 

“มีพวกโจรร้ายวิ่งยั้วเยี้ยเหมือนกับหนูท่อเต็มไปหมด”

 

“ฉะนั้นจะไปไหนมาไหนก็ระมัดระวังตัวให้มาก”

 

“เข้าใจไหม?”

 

“ค่ะ / ครับ”

 

“…”

 

“คาบหน้าเจอกันเวลาเดิม”

 

“ทำความเคารพ”

 

ทันทีที่อาจารย์เฒ่าก้าวเท้าพ้นออกจากห้องเรียน

 

สุ้มเสียงมากมายก็ดังขึ้นพร้อมกันราวกับนัดหมายมาตั้งแต่ทีแรก บรรยากาศเชื่อฟังคำสั่งสอนไม่มีหลงเหลือเลยแม้แต่น้อยมันถูกทดแทนด้วยบรรยากาศที่แตกต่างออกไป

 

ถูกทดแทนด้วยความรำคาญตารำคาญใจขั้นสุด

 

“…” หนึ่งในนั้นเริ่มกล่าวเปิดประเด็น

 

“ฟังมาเป็น 10 รอบ”

 

“เมื่อไหร่จะเลิกพูดเรื่องพวกนี้สักที”

 

“ฉันเบื่อที่ต้องมานั่งฟังแล้วนะ”

 

“…”

 

“อาจารย์เขาแค่อยากจะให้พวกเราระมัดระวังตัวให้มาก”

 

“อย่าไปโกรธเขาเลย”

 

“รู้หรอกน่า”

 

เพื่อนหนุ่มในห้องทอดถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

 

เรื่องบางเรื่องแม้จะเป็นเรื่องร้ายแรงอันตรายเต็มเปี่ยมไปด้วยหายนะ แต่หากกล่าวเตือนบ่อยครั้งกล่าวเตือนทุกวันจากผลดีอาจแปรเปลี่ยนกลายเป็นผลร้ายไปโดยไม่รู้ตัว

 

เฉกเช่นสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า

 

สถานการณ์ที่เหล่าเพื่อนร่วมห้องทั้งหลายต่างแสดงออกไปในทิศทางเดียวกัน นั่นก็คือเมินเฉยทำเมินไม่เห็นค่าในคำกล่าวตักเตือนของอาจารย์เฒ่า

 

ทั้งยังทำหูทวนลมกระทั่งเหลือบมองยังไม่คิดจะทำ

 

…‘พวกโจรงั้นเหรอ’

 

“…” ทราเวียร์มองออกไปนอกหน้าต่าง

 

ก่อนสายตาเขาจะพบเห็นสิ่งผิดปรกติบางอย่างเข้า

 

ซึ่งสิ่งผิดปรกติที่ว่าหาใช่สิ่งของแต่เป็นหญิงสาวคนงามคนหนึ่ง ทั้งยังเป็นสาวงามในชุดเมดสีดำ ความงามของหล่อนมันมากจนยากจะละสายตาหนีหายไปไหน

 

กระทั่งชายหนุ่มสวมแว่นยังเผลอเหม่อลอยนิ่งแข็งค้างไปหลายต่อหลายวินาที ก่อนสตินึกคิดของเขาจะหวนคืนกลับมาและเมื่อเขาพยายามมองหาหล่อนมองหาเมดสาว

 

หล่อนก็หายลับไปจากสายตาเรียบร้อยแล้ว หายไปโดยไม่หลงเหลือร่องรอยให้ตามติด

 

ทราเวียร์ลอบส่ายหน้าพยายายไม่เอาเรื่องแปลกประหลาดเข้ามาในหัวสมอง

 

…‘ต่อจากคุณหนูสาวก็เป็นเมดเลยเหรอ?’

 

“…”

 

ตามเส้นทางทางเดินระหว่างห้องเรียน

 

หญิงสาวในชุดเมดสีดำหล่อนเลือกย่างเท้าก้าวเบาบางไม่ปล่อยให้เกิดเสียง ความเร็วในการก้าวเท้าของหล่อนไม่มีเชื่องช้าไม่มีรวดเร็วจนเกินไปทุกสิ่งอย่างล้วนพอดิบพอดี

 

และเนื่องจากช่วงระยะเวลาที่หล่อนปรากฏตัวเป็นช่วงจังหวะเวลาเดียวกับที่เหล่านักเรียนเหล่าอาจารย์ทั้งหลายกำลังทำหน้าที่ของตัวเองอย่างขยันขันแข็ง

 

หญิงสาวในชุดเมดจึงสามารถเดินทางไปได้สะดวกสบายโดยไม่จำเป็นต้องระมัดระวังให้มากความ แน่นอนว่าทุกการเดินทางใช่ว่าจะปลอดภัยปราศจากปัญหา

 

หนึ่งในนักเรียนที่กำลังย้ายห้องเรียนจดจ้องมองมาที่เมดสาวในชุดดำ

 

เพื่อความแน่ใจเจ้าตัวเลยขยี้ตาซ้ำอีกครั้ง

 

หวังมองให้ชัดเจนเป็นที่สุด

 

“เมดสาว?”

 

“เมด?”

 

“…”

 

“ไหน?”

 

“ไม่เห็นจะมีเลย”

 

“แกไม่เห็นเหรอ?”

 

“…” 

 

เพื่อนชายที่เดินมาด้วยส่ายหน้าปฏิเสธ

 

เอาเข้าจริงในโรงเรียนสถานที่เต็มเปี่ยมไปด้วยกฎระเบียบเยอะแยะมากมายเต็มไปหมด จะหาเมดสาวที่ไหนมาเดินเล่นแถวนี้ หากจะมีก็มีแต่ในจินตนาการเพ้อฝันเท่านั้นแหละ

 

มันก็เลยตอบกลับไปตามอารมณ์

 

ตอบไปโดยไม่คิดอะไรให้มากความ

 

“ไม่นิ”

 

“ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”

 

“…”

 

“หรือว่าฉันจะตาฝาด”

 

“ไปเถอะ”

 

“ชักช้าเดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก”

 

สุดท้ายปลายทาง

 

เจ้าตัวนักเรียนหนุ่มก็เลือกส่ายหน้าไล่ความคิดไร้สาระออกจากหัวสมอง

 

และเมื่อไล่ความคิดไร้สาระออกจากหัวสมองเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวก็มองทิ้งท้ายก่อนวิ่งหน้าตั้งมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนต่อไป วิ่งไปโดยไม่คิดเหลือบมองให้เสียเวลาเสียสมาธิ

 

โดยหารู้ไม่ว่า

 

“รอด้วยสิ”

 

มีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมองตลอดเวลา

 

หญิงสาวในชุดเมดเพียงยืนสงบนิ่งเงียบในมุมมืดสุดทางเดิน หล่อนรอคอยจนกระทั่งพบเห็นฝ่ายชายหนุ่มนักเรียนละสายตาวิ่งจากไป

 

ถึงก้าวเท้าเดินเปิดเผยตัวตนออกมา

 

“…”

 

“ยอดเยี่ยมมากค่ะ”

 

“เห็นเป็นคนปรกติธรรมดา”

 

“แต่ใช่ว่าจะปรกติธรรมดาไปเสียทั้งหมดสินะคะ”

 

หลังจากกล่าวชื่นชมเสร็จสิ้นครบถ้วนกระบวนความ

 

หล่อนก็หันหลังเตรียมมุ่งหน้าไปยังจุดมุ่งหมายปลายทางของตน

 

ซึ่งจุดหมายปลายทางที่ว่าก็คือห้องพยาบาลห้องที่อยู่บนชั้นสูงสุดของตึก เป็นห้องที่พร้อมรักษาอาการบาดเจ็บอาการเจ็บป่วยที่พอจะรับไหว ส่วนไหวแค่ไหนคงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอสาว

 

ใช้ระยะเวลาเพียงไม่กี่นาทีในที่สุดหล่อนก็มาถึงห้องพยาบาล

 

เมื่อมาถึงหญิงสาวไม่รอช้ารีบเปิดประตูเข้าไปข้างในทันที

 

และสิ่งที่พบเห็นภายในห้องพยาบาลก็คือสองสาวแปลกหน้า

 

เป็นพวกอิสตรีสาวที่ไม่อยู่ในสารบบของตน

 

“ขออนุญาตค่ะ”

 

“เมด?”

 

“…”

 

สองสาวที่อยู่ในห้องต่างเหลือบซึ่งมองกันและกัน

 

ก่อนจะพร้อมใจหันสายตาทั้งหมดไปจดจ้องมองที่เมดสาว

 

นอกจากโครงหน้าที่งดงามเรือนร่างยังเต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์เร่าร้อนของผู้ใหญ่ที่สำคัญสุดหล่อนยังอยู่ในชุดเมดสาวอีกต่างหาก

 

ช่างเป็นอะไรโดดเด่นเป็นสง่าเหลือเกิน แต่เหนือสิ่งอื่นใดเลยคือทำไมต้องเป็นเมดสาว ทำไมผู้หญิงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์เหลือล้ำถึงมาอยู่ที่นี่มาอยู่ทำไมในช่วงจังหวะเวลานี้

 

ด้วยความสงสัยพวกหล่อนจึงถามกลับไป

 

“คุณเป็นใคร?”

 

“ดิฉันเป็นใคร?”

 

“กลับกันค่ะ”

 

“พวกคุณต่างหากที่เป็นใคร?”

 

“มีความสัมพันธ์ยังไงกับคุณหนูเมญ่า?”

 

แววตาเมดสาวหรี่มองคล้ายต้องการจับผิด

 

หากเป็นคนปรกติธรรมดาไม่มีอะไรในใจคงตอบกลับมาได้เต็มปากคำเต็มคำติดที่ว่าอีกฝ่ายกับเลือกนิ่งเงียบไม่คิดกล่าวเพิ่มเติม

 

ยิ่งทำให้ดูสงสัยหนักหน่วงเข้าไปใหญ่

 

“…”

 

“เพื่อน”

 

“พวกเราคือเพื่อนของเธอ”

 

“…”

 

“แน่ใจนะคะว่าเป็นเพื่อน?”

 

“…”

 

ปากที่อ้าค้างไว้หยุดนิ่งเงียบไม่คิดกล่าวต่อ

 

สุดท้ายปลายทางจะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่างที่ทำให้พวกหล่อนเลือกนิ่งเงียบไม่คิดโต้ตอบมันก็ไม่สำคัญสำหรับหล่อน

 

สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือทวงคืนของบางอย่าง

 

เอาของที่ควรเป็นของพวกหล่อนกลับมา

 

“คือ—”

 

“เอกสารส่วนบุคคลไม่ใช่ของที่พวกคุณสมควรจะมี”

 

“กรุณาส่งมอบคืนให้กับทางเราด้วยค่ะ”

 

“…”

 

“นี่น่ะ—”

 

“คิดให้ดีค่ะ”

 

“ก่อนจะพูดจะกล่าวอะไรออกมา”

 

“ช่วยคิดให้ดีคิดให้รอบคอบก่อนพูด”

 

“ไม่งั้นคุณอาจจะต้องเสียใจภายหลังที่กล้ากล่าวมันออกมา”

 

เมดสาวกล่าวน้ำเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์

 

แม้จะไม่บ่งบอกอารมณ์แต่ท่วงท่าและแววตาที่แสดงออกมา มันก็มากพอทำให้ใครคนอื่นที่กำลังจับจ้องมองสั่นสะท้านทันที

 

พอโดนคั้นเข้ามากพวกหล่อนก็ตอบโต้กลับมา

 

“…”

 

“คุณเป็นใคร?”

 

“มีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้พวกเราทำตาม”

 

“สิทธิ์?”

 

“ดิฉันคือเมดสาวโดยชอบธรรมของตระกูลเอมเมอริซ”

 

“เป็นเมดสาวส่วนตัวของคุณหนูเมญ่า”

 

“สิทธิ์เท่านี้ถือว่าเพียงพอไหมคะ?”

 

“…”

 

“มะ เมดสาวของคุณหนูเมญ่า”

 

“เหมือนฉันจะเคยเห็นหน้าเธอมาก่อน”

 

“แสดงว่าตัวจริง?”

 

แววตาของพวกหล่อนเบิกกว้างขั้นสุด

 

จากเดิมที่เคยหน้าหนาท้าชนได้ทุกคนทุกเมื่อทุกเวลา ตอนนี้กับเริ่มแปรเปลี่ยนกลายเป็นหวาดกลัวไม่สู้หน้ากระทั่งเงยหน้ายังไม่คิดกระทำ

 

เมดสาวหล่อนหาได้สนใจ

 

“…” ยังเดินหน้ากล่าวต่อ

 

“ดิฉันจะย้ำอีกครั้ง”

 

“เอกสารของคุณหนูหาใช่สิ่งที่พวกคุณสมควรจะมี”

 

“ส่งมาค่ะ”

 

“ก่อนดิฉันจะหันไปใช้วิธีการอื่นแทน”

 

“…”

 

“นี่ค่ะ”

 

พวกหล่อนกัดปากตัวเอง

 

ก่อนยินยอมมอบเอกสารสำคัญข้อมูลเกี่ยวกับอาการป่วยบาดเจ็บของคุณหนูเมญ่า แม้กระทั่งช่วงจังหวะเวลาสุดท้ายพวกหล่อนยังมองเอกสารไม่ละสายตาไปไหน

 

ยังคงยึดมั่นเหมือนเดิมไม่แปรเปลี่ยน

 

“พวกเราเป็นคนช่วยเธอ—”

 

“ออกไป”

 

“คะ ค่ะ”

 

“พวกชอบแอบอ้างความดีความของคนอื่น”

 

“ช่างน่ารังเกียจที่สุด”

 

“ขะ ขอตัวค่ะ”

 

หลังจากสองสาวออกไปจากห้องเรียบร้อย

 

บรรยากาศที่เคยเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงกดดันก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เมดสาวไม่คิดขยับเรือนร่างไปไหนหล่อนเลือกก้มมอง

 

ก้มมองเอกสารมองไล่เรียงทุกตัวอักขระทุกตัวอักษรราวกับกลัวผิดพลาดรายละเอียดสำคัญ ซึ่งตอนนั้นเองตอนที่หล่อนกำลังเพ่งสมาธิ

 

เสียงอ่อนหวานนุ่มละมุนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

 

“…” เป็นน้ำเสียงของใครสักคนที่ควรหมดสติ

 

“เอาน่า~”

 

“อย่าไปโกรธพวกเธอเลย”