ตอนที่ 17 อุบัติเหตุร้อนรุ่ม

 

บรรยากาศเงียบสงบไม่มีใครคิดเปิดปากพูดคุยกับอีกฝ่าย

 

ต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ของตัวเองโดยไม่คิดเข้ามายุ่งเกี่ยวให้เหนื่อยเปล่า หลังจากยกเก้าอี้ขึ้นจนหมดทั่วทั้งห้องหล่อนก็มุ่งหน้าไปทำงานการต่อไปแทน

 

ซึ่งนั้นก็คือกวาดพื้นทำความสะอาดพื้นห้อง

 

“ยังสกปรกอยู่เลย”

 

“…”

 

“ถังขยะ?”

 

“เจอล่ะ” 

 

“…” 

 

หล่อนหยิบเจ้าเศษกระดาษชิ้นใหญ่เข้าถังขยะ

 

แต่พอหยิบเสร็จแล้วแทนที่หล่อนจะมุ่งหน้าไปกวาดพื้นตามที่ใจมุ่งหวังเอาไว้ตอนแรกกับเลือกนิ่งชะงักค้างไม่ไปไหนยิ่งไม่ต้องพูดถึงหัวคิ้วหล่อนที่กระตุกหลายต่อหลายครั้ง

 

ซึ่งต้นสายปลายเหตุล้วนมาจากสายตาของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังจดจ้องมองมาที่หล่อน ทั้งยังมองด้วยสายตาแปลกประหลาดคล้ายไม่เคยพบเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

 

มองจนหล่อนเริ่มรู้สึกอดทนอดกลั้นต่อไปไม่ไหว

 

“คือเห็นมองมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว”

 

“มีอะไรรึเปล่าคะ?”

 

“…”

 

“หมายถึงผม?”

 

“ค่ะ”

 

“…” 

 

“เปล่าครับ”

 

“แค่รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย”

 

“ที่เห็นคุณทำหน้าที่ได้ดีกว่าที่คิด”

 

“…”

 

“หมายถึงเรื่องที่ดิฉันจับไม้กวาดกวาดพื้น?”

 

“ประมาณนั้น”

 

“…”

 

“แปลกตรงไหน?”

 

“ก็ทั้งที่เป็นคุณหนูรวยล้นฟ้า”

 

“ทั้งที่มีทางเลือกเยอะแยกมากมายให้เลือกเดิน”

 

“แต่คุณกับเลือกมาช่วยเหลือผม”

 

“มากวาดพื้นมาเก็บขยะให้กับคนอื่น”

 

“…”

 

“โลกนี่มันแปลกดีนะครับ” 

 

ทราเวียรเผยรอยยิ้มปรกติธรรมดาตอบคืน

 

แน่นอนว่าเขาไม่ได้มีปัญหากับแนวทางการใช้ชีวิตของหล่อน ยิ่งไม่ได้มีปัญหากับการที่ใครสักคนอยากจะทำอะไรโดยไม่เกี่ยวข้องกับสถานภาพของตน

 

เขาเพียงแค่อยากจะแซะกลับไปเท่านั้น

 

“…” เมญ่าหรี่ตามองไม่สบอารมณ์

 

“โลกไม่ได้แปลกสักหน่อย”

 

“แนวความคิดของคนต่างหากที่แปลกแยก”

 

“โดยเฉพาะแนวคิดเมื่อครู่ที่คุณแสดงออกมา”

 

“…”

 

“ความคิดผมมันมีปัญหาตรงไหน?”

 

“มีสิค่ะ!”

 

“มันแปลกเสียยิ่งกว่าแปลกอีก”

 

“แปลกจนดิฉันยังคิดไม่ถึงเลยว่ามันจะหลุดออกมาจากปากของคุณ”

 

“แปลกตรงไหน?”

 

“นี่แหละคือแนวคิดของคนปรกติธรรมดา”

 

“ไม่ว่าใครหากมาเจอสถานการณ์เดียวกับผม”

 

“ล้วนต้องคิดแบบเดียวกันหมดแหละ”

 

ถ้อยคำของชายหนุ่มสวมแว่นไม่ได้ผิดไปจากที่พูด

 

แต่ในขณะเดียวกับแนวความคิดของหล่อนของคุณหนูสาวที่แสดงออกมาให้เห็นก็ไม่ได้ผิดเฉกเช่นเดียวกัน ทั้งสองฝ่ายเพียงแค่คิดเห็นไปคนละแบบคนละเส้นทาง

 

จึงยากจะพูดคุยกันได้โดยไม่ทะเลาะเบาะแว้งกัน

 

“…” เมญ่ายังคงกล่าวต่อไม่ยอมความ

 

“คุณนั่นแหละที่แปลก”

 

“หัวสมองก็แปลกความคิดยังแปลกอีกต่างหาก”

 

“…”

 

“อีกอย่างไม่ว่าจะรวยหรือจนมันก็กวาดพื้นทำสะอาดได้ทั้งนั้น”

 

“คุณเอาอะไรมาตัดสินใจ”

 

“ว่าใครคนไหนสมควรกวาดพื้น”

 

“ใครคนไหนสมควรนั่งมองดูคนอื่นทำงานขณะตัวเองสุขสบาย”

 

“คุณเอาอะไรมาตัดสินคะ?!” 

 

ไม่มีท่วงท่ายินยอมโอนอ่อนปรากฎให้เห็นเลยแม้แต่น้อย

 

ทั้งที่เกิดมาเป็นคุณหนูสาวมีอำนาจเหนือฟ้าอยากจะทำอะไรก็ได้ ทั้งที่เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่มีพร้อมหมดทุกสิ่งอย่างแต่แนวคิดการใช้ชีวิตกับเหมือนคนธรรมดา

 

ทราเวียร์ที่ได้ยินเผลอหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

“…”

 

“แปลกคนจริง ๆ นั่นแหละ”

 

“…”

 

“คุณต่างหากที่แปลก”

 

“แปลกแล้วยังไม่รู้สึกตัวอีก”

 

“…”

 

“ครับ”

 

“แปลกก็แปลก”

 

“พอใจรึยัง?”

 

ทราเวียร์ยิ้มพลางส่ายหน้า

 

แม้ว่าชายหนุ่มสวมแว่นจะยินยอมโอนอ่อนให้กับหล่อน แต่คุณหนูสาวก็ยังไม่เลิกรายังหน้าบูดเหมือนเดิมไม่มีแปรเปลี่ยนทั้งยังเหลือบมองด้วยสายตาแง่งอนอีกต่างหาก

 

หลังจากหยอกล้อไปตามอารมณ์เสร็จสิ้นก็ถึงเวลาต้องเร่งทำเวรให้เสร็จสิ้น อย่าลืมว่าช่วงเวลา 5 โมงเย็นเป็นต้นไปเขายังต้องไปหาใครบางคนอีก

 

หลังจากชายหนุ่มมุ่งหน้ากลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ กลับไปโดยไม่รู้สึกอะไรมากนักกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เขาไม่รู้สึกใช่ว่าอีกคนจะไม่รู้สึกตามไปด้วย

 

เมญ่าเริ่มไม่กล้าขยับไหนเอาแต่จมจ่อมอยู่กับห้วงความคิดของตน

 

…‘ขะ เขาจะโกรธไหม?’

 

“…”  

 

“ไม่โกรธหรอกมั้ง?”

 

“มั้งนะ”

 

ครุ่นคิดสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นต่อไปก็เปล่าประโยชน์

 

คุณหนูสาวตระกูลเอมเมอริซเลือกโยนแนวคิดไร้สาระเปล่าประโยชน์ออกจากหัวสมอง สิ่งที่หล่อนต้องกระทำในเสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุดก็คืองานการเบื้องหน้า

 

ยิ่งปล่อยผ่านปล่อยให้เนิ่นนานเข้า งานการที่ควรเสร็จสิ้นในระยะเวลาอันสั้น มันอาจลากพาไปถึงมืดถึงดึกและเมื่อมืดดึกขึ้นมาเมื่อไหร่สถานการณ์ตรงหน้า

 

มันอาจชวนให้รู้สึกสับสนกว่าเดิมก็ได้

 

…‘ต้องรีบจัดการให้เสร็จ’

 

“…” เมื่อตัดสินใจได้

 

เมญ่าเดินเข้าไปหยิบถังน้ำที่บรรจุน้ำเอาไว้เต็มเปี่ยม เตรียมเอาไปไปเติมตู้กดน้ำหน้าห้องซึ่งมันไม่ใช่งานการที่ชายหนุ่มบาดเจ็บแขนจะสามารถทำได้

 

เพราะฉะนั้นหล่อนเลยต้องทำแทนแต่มันก็มีปัญหาอยู่

 

เนื่องจากมันหนักมาก

 

“หนัก”

 

“นี่มันออกจะหนักเกินไปแล้วนะคะ”

 

“ให้ผมช่วย”

 

“คะ ค่ะ”

 

“…” ปากยินยอมให้ช่วยเหลือ

 

แต่มือยังกรอบกุมพื้นที่ส่วนใหญ่เอาไว้

 

จนทราเวียร์ไม่อาจแทรกแซงเข้าไปช่วยเหลือ

 

หัวคิ้วทั้งสองของเขาเลยขมวดเข้าหากัน

 

“นี่คุณ”

 

“อยากจะผมให้ช่วยไหมเนี่ย?”

 

“ถ้าไม่อยากให้ผมช่วยผมจะได้ปล่อยให้คุณยกเอง”

 

“ช่วยค่ะ!”

 

“…”

 

“ขะ ขอบคุณค่ะ” 

 

เมญ่าเลือกปล่อยผ่านปล่อยให้ทราเวียร์เข้ามาช่วยเหลือ

 

ทั้งสองต่างแบ่งพื้นที่สัดส่วนเรียบร้อยเตรียมพร้อมยกถังน้ำขนาดใหญ่มุ่งหน้าตรงไปยังตู้กดน้ำที่อยู่หน้าห้องเรียนของตนในระหว่างนั้นเองระหว่างกำลังเตรียมการ

 

คุณหนูสาวก็เอ่ยขึ้นมาเบาบาง

 

“ขอโทษค่ะ”

 

“…”

 

“ขอโทษผมทำไม?”

 

“ก็เรื่องเมื่อกี้ที่ดิฉันเผลอ”

 

“เผลอเอาความคิดของตัวเองไปยัดเยียดให้กับคุณ”

 

“…”

 

“ปล่อยผ่านไปแล้วครับ”

 

“อีกอย่างเรื่องเล็กน้อยพวกนั้นผมไม่เก็บมาใส่หัวสมองหรอก”

 

“คุณน่ะคิดมากเกินไปแล้ว”

 

“งะ งั้นเหรอคะ”

 

“…”

 

“ยกพร้อมกันครับ”

 

“ค่ะ”

 

“…3…2…1…”

 

“ยก”

 

“หนัก?!” 

 

เมญ่าหัวคิ้วขมวดชนกัน

 

สัมผัสแรกเริ่มเลยที่สัมผัสได้คือน้ำหนักของมันช่างมากมายเหลือเกิน บวกด้วยบาดแผลตามลำแขนและลำตัวเขาเลยออกแรงได้ไม่มากนัก 

 

เพราะฉะนั้นน้ำหนักส่วนใหญ่เลยไปตกที่คุณหนูสาวตระกูลใหญ่แทน ตลอดสถานการณ์ล้วนดำเนินไปได้ตามสะดวกไม่มีปัญหาติดขัดจนกระทั่งก่อนไปถึงจุดหมายปลายทาง

 

เหมือนโลกหล้าไม่ต้องการให้ทุกสิ่งอย่างมันง่ายดายเกินไป ด้วยน้ำหนักของถังน้ำบวกกับพื้นที่เปียกอยู่แล้วสองสิ่งอย่างเมื่อหลอมรวมกันจึงนำไปสู่อีกหนึ่งเหตุการณ์

 

มุมมองสายตาของคุณหนูสาวเกิดเอียงเอนกะทันหัน

 

ดวงตาหญิงสาวก็เบิกกว้างขั้นสุด

 

…‘พื้นมัน’

 

“…”

 

“เดี๋ยว—”

 

“กรี๊ด!!”

 

“อึก!” 

 

ต่างฝ่ายต่างส่งเสียงร้องแตกต่างกันออกไป

 

เหตุการณ์ทุกสิ่งอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก รวดเร็วเกินกว่าจะตอบสนองได้ทัน ก่อนหล่อนจะล้มหัวฟาดพื้นร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาคว้าหล่อนเอาไว้ได้

 

และด้วยการพุ่งหน้าเข้ามาคว้าตัวหล่อนเอาไว้ จึงทำให้ใบหน้างดงามปานเทพธิดาแนบชิดติดแผงอกอีกฝ่ายยังไม่รวมเรียวแขนทั้งสองที่โอบเอวเอาไว้แนบแน่น

 

ตอนนี้ใบหน้าทั้งสองล้วนใกล้ยิ่งกว่าใกล้

 

หมับ!

 

“…”

 

“คุณ!—” 

 

“อย่าขยับ!”

 

ด้วยความตกใจเมญ่าเลยพยายามผลักอีกฝ่ายไปให้พ้นทาง

 

ด้วยเรี่ยวแรงที่ผลักมันคือเรี่ยวแรงเต็มสิบส่วนไม่มีกักเก็บไม่มีอ่อนแรง จึงทำให้ชายหนุ่มสวมแว่นที่บาดเจ็บอยู่แล้วเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมไปอีกหลายเท่าตัว

 

แต่แทนที่จะปล่อยให้ตัวเองกระเด็นไปตามเรี่ยวแรง ทราเวียร์กับเลือกกระทำตรงกันข้ามเขากอดรัดอีกฝ่ายแนบแน่นกว่าเดิม เนื่องจากด้านหลังเขาคือเสาปูนมากไปด้วยสิ่งของ

 

เกิดปล่อยให้กระเด็นไปตามเรี่ยวแรง แขนที่เต็มไปด้วยบาดแผลคงไม่พ้นต้องถูกสิ่งของปลายแหลมทั้งหลายเสียบแทงแน่นอน และผลลัพธ์ที่ตามมาคงยากจะจินตนาการ

 

ฉะนั้นกอดเอาไว้ดูจะเป็นทางเลือกที่่ดีที่สุด

 

“…” ทราเวียร์กัดปากสุดแรงกล่าวกลับไป

 

“อย่าพึ่งขยับไปไหน!”

 

“ให้ผมอยู่แบบนี้ไปก่อน” 

 

ตอนแรกคุณหนูสาวไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

 

จนกระทั่งพบเห็นผ้าพันแผลที่เริ่มเปียกชุ่มไปด้วยเลือดอีกครั้ง หล่อนจึงเข้าใจได้ทันทีว่าการที่หล่อนได้กระทำลงไปตามสัญชาตญาณมันกำลังทำร้ายผู้มีพระคุณของตัวเอง

 

พอรู้แบบนั้นแล้วอาการต่อต้านทั้งหมดล้วนจางหายไม่มีหลงเหลือ

 

แม้รอยเลือดจะเล็กน้อยแต่มันก็คือผลจากการกระทำของหล่อน

 

“…” แววตาหล่อนเจือปนไปด้วยห้วงความรู้สึกผิด

 

ก่อนยินยอมโอนอ่อนง่ายดาย

 

“ค่ะ”

 

ทั้งสองต่างอยู่ในท่าเดิมซึ่งเป็นท่วงท่าโอนกอดซึ่งกันและกัน

 

ผ่านพ้นไปเกือบนาที ในที่สุดสีหน้าชายหนุ่มที่ซีดเซียวแอบแฝงไปด้วยความเจ็บปวดมากมายก็เริ่มเบาบางเขาเริ่มเปิดฝ่ายทอดถอนตัวเองออกมา

 

ก่อนปล่อยให้อิสตรีในอ้อมแขนเป็นอิสระ แน่นอนว่ากระบวนดังกล่าวหาใช่เกิดขึ้นรวดเร็วในระยะเวลาเพียงไม่กี่วินาทีแต่มันเชื่องช้ากว่านั่นมาก

 

แต่คุณหนูสาวก็หาได้บ่นว่ากล่าวตักเตือน

 

มีเพียงสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยเท่านั้นในตอนนี้

 

“เป็นเพราะดิฉัน”

 

“…”

 

“เล็กน้อยครับ”

 

“อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้เสมอ”

 

“ผมก็แค่”

 

“ดวงซวยกว่าชาวบ้าน” 

 

ทราเวียร์ตอบพลางส่ายหน้าไม่เอาความ

 

หากเขาไปเอาผิดหล่อนทั้งที่หล่อนคอยออกหน้าช่วยเหลือทำสิ่งที่หล่อนไม่จำเป็นต้องทำด้วยซ้ำ เกรงว่านอกจากไม่ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นมันอาจทำให้ย่ำแย่หนักกว่าเดิมอีก

 

เมญ่าลอบกัดปากตัวเองเข้าไปหยิบกวาดไม้ของเขา

 

“…”

 

“ดิฉันจะจัดการส่วนที่เหลือให้”

 

“คุณไปนั่งพักเถอะค่ะ”

 

หลังจากกล่าวเสร็จสิ้นครบถ้วนกระบวนความ

 

คุณหนูสาวก็ละจากไปปล่อยให้ทราเวียร์ยืนนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น

 

แม้จะผ่านพ้นไปแล้วแต่ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวสมอง นี่เป็นครั้งแรกเลยที่คุณหนูสาวอย่างหล่อนได้ใกล้ชิดกับใครสักคนขนาดนี้ยิ่งคิดยิ่งนึกถึงยิ่งหวนคำนึง

 

ห้วงความรู้สึกแปลกประหลาดยิ่งปรากฎทิ้งร่องรอยบนจิตใจ

 

…‘เกือบไปแล้วไหมละ?’

 

“…” เมญ่ากอดแขนทั้งสองข้าง

 

ก่อนริ้วแดงจะปรากฎบนแก้มทั้งสอง หากใครคนอื่นมาพบเห็นคงไม่พ้นต้องตกหลุมรักหล่อนจนถอนตัวไม่ขึ้น เป็นอันน่าเสียดายที่ไม่มีใครพบเห็นอาการเมื่อครู่ของหล่อน

 

กระทั่งทราเวียร์เองก็ยังไม่อาจพบเห็น

 

“…” ริมฝีปากอวบอิ่มขบแน่น

 

ก่อนกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเบาบาง

 

ยากจะมีใครเข้าใจ

 

“แบบนี้”

 

“แบบนี้ไม่ดีเลย”