ตอนที่ 14 ห้องคหกรรมเก่า

 

“…”

 

“บังเอิญค่ะ”

 

“แค่บังเอิญเท่านั้น”

 

“บังเอิญ?”

 

“พูดง่ายดีนะครับ” 

 

ทราเวียร์ยิ้มตอบกลับด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

 

หากหลงเชื่อคำกล่าวอ้างของหล่อนก็คงต้องไปตรวจเช็คสมองก็บ้างแล้วล่ะ

 

หากเป็นสถานที่อื่นเขาอาจหลงเชื่อคำกล่าวอ้างของหล่อน แต่ด้วยสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่เพียงไม่กี่แห่งที่อยู่ในจุดมุมอับสายตาของผู้คน เป็นสถานที่เพียงไม่กี่แห่งที่ถูกบูรณะขึ้นมาเพื่อจุดประสงค์ส่วนตัวโดยเฉพาะ

 

กระทั่งคณะอาจารย์ส่วนใหญ่ยังไม่อาจล่วงรู้ด้วยซ้ำว่ามีสถานที่แห่งความลับแอบหลบซ่อนอยู่ในมุมมืดของโรงเรียน กระทั่งตัวเขาเองหากหมอสาวใบเฟิร์นไม่บอกกล่าวก็ไม่อาจล่วงรู้ว่ามีสถานที่เฉกเช่นนี้อยู่ในโรงเรียนด้วยเช่นกัน

 

แต่หล่อนกับออกมาบอกหน้าตาเฉยว่าบังเอิญเข้ามาพานพบเจอ ทั้งที่ตลอดระยะเวลาตลอดหลายต่อหลายเดือนเขาไม่เคยพบเห็นใครคนอื่นเข้ามาเหยียบย่าง

 

แต่พอหลังจากเหตุการณ์นั้น

 

…‘หล่อนก็โผล่หน้าออกมาให้เห็นทันที’

 

“…” 

 

ทราเวียร์เลือกไม่โต้ตอบเขาเพียงจัดเตรียมข้าวของ

 

เตรียมพร้อมสำหรับรับประทานอาหารมื้อกลางวัน มีตั้งแต่เครื่องมือขั้นพื้นฐานช้อนกับส้อม มีดหั่นเนื้อรวมถึงกระดาษทิชชู่เช็ดปาก ทุกสิ่งอย่างล้วนวางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย

 

ขณะกำลังจัดเตรียมข้าวของเขายังคงกล่าวเรื่อยเปื่อยไปตามอารมณ์

 

กล่าวไปโดยไม่มีอารมณ์ไม่มีเหตุผลอื่นแอบแฝง

 

เพียงแค่อยากจะกล่าวออกไปเท่านั้น

 

“ในจำนวนสถานที่เยอะแยะมากมายที่ผมเคยไปนั่งเล่นมา”

 

“สถานที่แห่งนี้เป็นพื้นที่ยอดเยี่ยมที่สุด”

 

“จัดได้ว่าเป็นที่ประจำของผมเลย”

 

“…”

 

“แต่เหมือนวันนี้จะไม่ใช่ที่ของผมแค่คนเดียว”

 

“นับว่าเป็นเรื่องน่าเสียดาย”

 

“น่าเสียดายมาก”

 

“…” เมญ่ายิ้มพยักหน้าเห็นด้วย

 

“เห็นด้วยค่ะ”

 

“หากเทียบที่นี่กับที่อื่นที่นี่ดีกว่าเยอะ”

 

“ดีจนไม่กล้าเอามาเปรียบเทียบ”

 

เมญ่ายิ้มขณะกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ

 

เมื่อเทียบที่นี่กับสถานที่อื่นสถานที่ที่หล่อนเคยไปนั่งเล่นฆ่าเวลาในช่วงเวลาพักกลางวัน สถานที่ตรงหน้าดีกว่าเยอะไม่มีใครคนอื่นมายุ่งวุ่นวายไม่มีกระทั่งสายตาจดจ้องมอง

 

ไม่มีอะไรเลยนอกจากคนสองคนในห้องเปล่าเปลี่ยว

 

…‘ดีจนเทียบไม่ติด’

 

“…”

 

“หายากนะคะ”

 

“ที่จะเห็นใครสักคนเอาข้าวกล่องมาโรงเรียน”

 

“ดิฉันพึ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก”

 

เมญ่าเหลือบมองไปยังข้าวกล่องเบื้องหน้า

 

ส่วนใหญ่ที่คุณหนูสาวพบเห็นล้วนเป็นนักเรียนหญิงสาวเสียเป็นส่วนใหญ่ที่จะเอาข้าวกล่องมาทานอาหารที่โรงเรียน ส่วนผู้ชายที่เอาข้าวกล่องมาหล่อนพึ่งจะเคยพบเจอ 

 

ทราเวียร์ตอบขณะใช้มีดหั่นเนื้อหมู

 

“…” หั่นไปด้วยตอบคำถามไปด้วย

 

“แปลกเหรอครับ?”

 

“จะว่าแปลกก็แปลก”

 

“…” 

 

“แค่ประหลาดใจนิดหน่อยค่ะ” 

 

“ยิ่งเป็นผู้ชายแบบคุณด้วย”

 

“ผู้ชายแบบผมมันทำไม?”

 

“…” 

 

“ก่อนจะกล่าวถึงผม”

 

“คุณควรจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนนะ”

 

“คะ?”

 

“ขนมปังที่อยู่ในมือของคุณไง?”

 

“ขนมปังของดิฉันมันทำไม?”

 

เมญ่ากะพริบตามองขนมปังในมือ

 

แน่นอนว่าสำหรับหล่อนคงไม่ครุ่นคิดอะไรให้มากความ แต่สำหรับคนนอกอย่างเขาที่พบเห็นคุณหนูสาวหยิบขนมปังราคาถูกกัดกินอย่างเอร็ดอร่อยมันช่างเป็นอะไรที่

 

ยากจะทำความเข้าใจเสียจริง

 

…‘คุณหนูสาวกับขนมปัง?’

 

“…”

 

“เปล่าครับแค่”

 

“…” หลังจากช่างใจอยู่นาน

 

เขาก็เลือกเปลี่ยนถ้อยคำของตัวเองให้เบาบางลง

 

“ช่างเถอะ”

 

“แค่อยากจะบอกว่า”

 

“ทานขนมปังเป็นอาหารหลักระวังจะขาดสารอาหารนะครับ”

 

“…” เมญ่านิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

 

ก่อนร้องถามกลับมา 

 

“รู้ด้วยเหรอคะว่าดิฉันชอบทานขนมปังเป็นหลัก?”

 

“…”

 

“ทำไมถึงคิดว่าผมจะไม่รู้ล่ะครับ”

 

“ขอแค่มีตาสักหน่อยก็น่าจะรู้ครับ”

 

“อีกอย่างข้อมูลสาวงามอันดับ 1 ของโรงเรียนไม่ว่าจะเล็กน้อยขนาดไหน”

 

“ผู้คนล้วนอยากได้กันหมดแหละ”

 

“อย่าว่าแต่เรื่องขนมปังที่อยู่ในมือของคุณเลย”

 

“ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนขอแค่คุณแสดงออกมาให้เห็น”

 

“ข่าวสารย่อมแพร่กระจายรวดเร็วเหมือนกับโยนหินลงน้ำ”

 

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่คำกล่าวอ้างไร้สาระจับต้องไม่ได้

 

ในบรรดาเหล่าผู้ที่คอยจับตามองคุณหนูสาว ยังมีคนบางจำพวกที่เป็นแฟนคลับเดนตายคนที่พยายามเก็บรวบรวมข้อมูลของหล่อนไม่ว่าจะเล็กน้อยขนาดไหน

 

เรื่องที่หล่อนนิยมชมชอบขนมปังราคาถูกมากกว่าข้าวจานในโรงอาหารก็เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ใครคนอื่นล่วงรู้มาตลอดกระทั่งตัวเขาที่ไม่เคยคิดยุ่งเกี่ยวยังรู้เลย

 

เนื่องจากประเด็นนี้เคยถูกหยิบยกมาถกเถียงหลายต่อหลายครั้ง

 

…‘ถ้าเป็นเราคงอึดอัดแย่’

 

“…”

 

“เป็นคนดังนี่มันไม่ใช่เรื่องง่าย”

 

“จริงค่ะ”

 

เมญ่ายิ้มหัวเราะตอบกลับขณะแววตายังเหมือนเดิมไม่มีแปรเปลี่ยน

 

หลังจากยิ้มหัวเสร็จสิ้น

 

บทสนทนาหมดสิ้นไม่มีหลงเหลือไม่มีอะไรให้กล่าวเพิ่มเติม หากแต่หล่อนไม่อาจปล่อยผ่านปล่อยให้บรรยากาศนิ่งเงียบได้หล่อนจึงพยายามหาหยิบเอาหัวข้ออื่นเข้ามาพูดคุย

 

สุดท้ายปลายหล่อนก็หวนคืนกลับมาเล่นประเด็นข้าวกล่องอีกครั้ง

 

“…” เมญ่ากล่าวขณะกัดขนมปังไปพลาง

 

“ดิฉันไม่เข้าใจ”

 

“ทำไมคุณต้องเหนื่อยทำอาหารเองทั้งที่ก็ซื้อกินจากข้างนอกเอาก็ได้”

 

“ถ้าเป็นดิฉัน”

 

“ดิฉันเลือกซื้อกินดีกว่า”

 

“ประหยัดแถมยังสะดวกกว่าด้วย”

 

“…”

 

“เหตุผลต่างกันครับ”

 

“กล่าวสำหรับผมแล้วอาหารในโรงอาหารมันไม่ค่อยถูกปากสักเท่าไหร่”

 

“อีกอย่างเราจะเสียเงินซื้อข้าวปลาไปทำไม?” 

 

“ในเมื่อตัวเองก็ทำได้เหมือนกัน”

 

“…” ทราเวียร์ยัดเนื้อเข้าไปในปาก 

 

“นอกจากปลอดภัยยังประหยัดกว่าที่ซื้อกินอีก”

 

“เป็นแนวคิดที่น้อยคนจะคิดได้”

 

“อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ใช่ดิฉัน” 

 

เมญ่าเผยรอยยิ้มแห้งทำอะไรไม่ถูกออกมา

 

เนิ่นนานแค่ไหนแล้วที่หล่อนไม่ได้หยิบจับเครื่องมือเข้าครัวทำอาหารกินเอง อาจหลายต่อหลายเดือนหรืออาจนานหลายต่อหลายปีก็ได้ 

 

พอมาพบเห็นทราเวียร์มาเห็นเขานั่งรับประทานอาหารกลางวันฝีมือตัวเอง หล่อนก็เริ่มเกิดแนวความคิดอยากลองเอาเองบ้างเหมือนกัน

 

ยิ่งมองยิ่งอยากหนักหน่วงเข้าไปใหญ่

 

…‘ดูน่ากินมาก’

 

“…”

 

“เทียบกันแล้ว”

 

“ขนมปังกับข้าวกล่อง”

 

“…” เมญ่าก้มมองขนมปังในมือ

 

ยิ่งเปรียบเทียบยิ่งรู้สึกด้อยค่าหนักหน่วงเข้าไปใหญ่

 

ขนมปังที่เคยหอมอร่อยตอนนี้กับไม่เพียงพอต่อความต้องการของหล่อนอีกต่อไป ช่วงจังหวะเวลานี้สายตาคู่งามล้วนจับจ้องมองอยู่ที่เดียว

 

นั่นก็คือข้าวกล่องของบุรุษเพศเบื้องหน้า

 

…‘น่ากิน’

 

“…” 

 

เมญ่าสาวงามยอดเยี่ยมลอบกัดปากตัวเอง

 

พยายามเปลี่ยนเรื่องกันไม่ให้ตัวเองจมจ่อมไปกับกลิ่นหอมอร่อย ผิดกับชายหนุ่มสวมแว่นอีกฝ่ายหาได้สนใจกระทั่งเงยหน้ามองคู่สนทนาเขายังขี้คร้านจะทำด้วยซ้ำ

 

ซึ่งหญิงสาวก็หาได้เปิดปากว่ากล่าวเอาเข้าจริงต้องขอบคุณเขาที่ไม่เงยหน้ามอง ไม่งั้นคงได้พบเห็นสีหน้าแปลกประหลาดของหล่อนเป็นแน่

 

“คือ” หล่อนเปิดปากถามกลับไป 

 

“มันประหยัดจริงเหรอ?”

 

“ประหยัดครับ”

 

“อย่างน้อยที่สุดก็ในความคิดของผม” 

 

ทราเวียร์เก็บกวาดทุกสิ่งอย่างบนโต๊ะ

 

ก่อนลุกเดินเอาอุปกรณ์ส่วนตัวทั้งหลายไปล้างทำความสะอาด ด้วยเพราะเป็นห้องคหกรรมเก่าที่ถูกบูรณะมาเพื่อจุดประสงค์ส่วนตัวทุกสิ่งอย่างเลยยังใช้งานได้ตามปรกติ

 

ระหว่างทราเวียร์กำลังล้างทำความสะอาดกล่องข้าว คุณหนูสาวในชุดนักเรียนไม่พลาดมองเก็บรายละเอียดเหตุการณ์ทั้งหมดคล้ายกลัวว่าจะพลาดรายละเอียดสำคัญ

 

แน่นอนว่าชายหนุ่มสวมแว่นก็เลือกปล่อยผ่านเมินเฉยตามเดิม

 

“…” หล่อนอยากทำอะไรก็เชิญกระทำได้ตามสบาย

 

ขอแค่ไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับเขาเป็นพอ

 

“ล้างกล่องเองด้วย”

 

“สุดยอด” 

 

เมญ่ายิ้มพยักหน้าคล้ายพบเห็นสิ่งแปลกใหม่

 

ชายหนุ่มสวมแว่นเพียงทำในสิ่งที่ตนต้องกระทำไปตามปรกติธรรมดา ไม่มีเหลือบมองหรือหันมาให้ความสนใจเลยแม้แต่น้อยราวกับหล่อนเป็นเพียงอากาศธาตุ

 

ซึ่งสิ่งที่ทำให้คุณหนูสาวแปลกประหลาดใจยังไม่หมดสิ้น ยังมีอย่างอื่นเพิ่มเติมอีกเนื่องจากทราเวียร์เลือกก้าวเท้าเดินไปหยิบจับหนังสือหยิบจับมันออกมาพร้อมกับสมุด

 

หยิบทั้งสองสิ่งอย่างออกมาจากชั้นวางหนังสือก่อนย่างเท้าก้าวเข้ามานั่งเบื้องหน้าหล่อนพร้อมลงมือกระทำขั้นตอนสุดท้าย

 

มือล้วงปากกาขึ้นมาก่อนเปิดสมุดหนังสือ

 

“…” เมญ่าร้องถามด้วยความสงสัย

 

“งานค้าง?”

 

“ไม่ใช่ครับ”

 

“หรือว่างานคนอื่น?”

 

“…” 

 

“อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น?”

 

ทราเวียร์ถามกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

 

ถามกลับไปยังคุณหนูสาวผู้เปิดฉากเปิดประเด็นดังกล่าวขึ้นมา

 

เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้หล่อนครุ่นคิดไปเป็นแบบนั้นได้ จะด้วยข่าวลือที่หล่อนได้รับมาด้วยกรรมวิธีบางอย่าง หรือจะเป็นการประเมินส่วนตัวครุ่นคิดไปเอง

 

ไม่ว่าจะด้วยทิศทางแนวคิดแบบไหนก็ล้วนแล้วแต่เป็นเพียงการคาดการณ์ผิดหลักผิดแนวทั้งยังห่างไกลไปจากความเป็นจริงยิ่งนัก ทราเวียร์ถอนหายใจส่ายหน้าเหนื่อยหน่าย

 

คุณหนูสาวกะพริบตามองด้วยแววตาสีฟ้าคู่งาม 

 

…‘ไม่ใช่เหรอ?’

 

“…”

 

“การบ้านครับ”

 

“นั่งทำการบ้านในช่วงเวลาพักกลางวัน?” 

 

รอยยิ้มแห้งปรากฏบนใบหน้าสาวงามอันดับหนึ่งของโรงเรียน

 

ไอ้ที่หล่อนครุ่นคิดเอาไว้ ว่าเป็นการโยนงานอาศัยกำลังบีบบังคับให้จำยอม ดันผิดพลาดไม่ใกล้เคียงกับความเป็นจริงทั้งยังห่างไกลชนิดที่ว่าไปคนละเส้นทางกันเลย

 

ว่าแต่การบ้านที่ควรนำกลับไปทำที่บ้านตามชื่อ

 

เขากับเลือกมานั่งทำในสถานที่ห่างไกล

 

“…” เมญ่ารู้สึกแปลกประหลาดมากที่เห็นอีกฝ่ายเอางานเอาการ

 

กระทั่งตัวหล่อนเองยังไม่ขยันถึงขนาดนี้ด้วยซ้ำ

 

“เหลือเชื่อ”

 

“ทำไมไม่เอาเวลาว่างไปพักเหมือนกับใครคนอื่นเขาล่ะคะ?”

 

“…”

 

“คนอื่นที่ว่านี่หมายถึงใครครับ?”

 

“ก็บรรดาเพื่อนของคุณ”

 

“เพื่อนร่วมห้อง เพื่อนสนิท หรือเพื่อนต่างเพศ”

 

“เพื่อน” 

 

ทราเวียร์ชะงักนิ่งแข็งค้างไปครู่หนึ่ง

 

แม้จะเป็นเพียงช่วงระยะเวลาเพียงพริบตาเดียว รวดเร็วเกินกว่าจะจับจ้องได้ทันแต่หญิงสาวผู้งดงามกับสังเกตเห็นสังเกตเห็นอาการแปลกประหลาดที่อีกฝ่ายแสดงออกมา

 

เมญ่าถึงกับสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันที

 

“…” เหมือนตัวเองจะเผลอเหยียบกับระเบิดเข้าให้อย่างจัง

 

“หรือว่าดิฉันพูดอะไรผิดไป?”

 

“ไม่ครับ”

 

“ไม่มีเลย” 

 

ทราเวียร์เพียงส่ายหน้าปฏิเสธไม่คิดต่อประเด็น

 

กล่าวสำหรับเขาแล้วปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่ามีหรือไม่มีปัญหา ต่อให้มีจริงเขาก็ไม่คิดเปิดเผยให้อีกฝ่ายได้ล่วงรู้ เรื่องบางเรื่องปัญหาบางปัญหา

 

สมควรเก็บนิ่งเงียบไว้กับตนเป็นการดีที่สุด ดีกว่าเอาไปเรื่องไม่เป็นเรื่องทั้งยังไม่ใช่เรื่องจำเป็นเอาไปเปิดเผยกับใครคนอื่นโดยเฉพาะกับอิสตรีเบื้องหน้า

 

ทราเวียร์เงยหน้ามองหญิงสาวผู้งดงามปานเทพธิดา

 

ก่อนเลือกตัดเข้าประเด็นทันที 

 

“แล้วมีธุระอะไรรึเปล่าครับ?”

 

“…”

 

“ไม่มีมาไม่ได้?”

 

“มาได้สิครับ”

 

“เพียงแต่ว่าถ้าไม่มีเหตุจำเป็นหรือธุระเป็นกิจลักษณะ”

 

“ไม่ต้องมาจะดีกว่าครับ”

 

“ไม่ต้องมาแหละดีแล้ว”

 

“…”

 

“ออกปากไล่กันแบบนี้ดิฉันน้อยใจนะคะ”

 

“ไม่ได้ไล่ครับ”

 

“แค่ทำให้อะไรมันชัดเจนขึ้นก็เท่านั้น”

 

“…” เมญ่ากะพริบตามอง

 

ภายใต้แววตาราบเรียบไม่มีอารมณ์อื่นแอบแฝง ถ้อยคำทั้งหมดที่ออกมาจากปากชายหนุ่มสวมแว่นล้วนแล้วแต่เป็นความจริง ไม่มีส่วนเพิ่มเติมเสริมเติมแต่งเลยแม้แต่น้อย

 

ทั้งที่ปรกติธรรมดาหากเป็นใครคนอื่นโดยเฉพาะกับผู้ชายอายุไล่เลี่ยกัน หากได้พานพบเห็นได้พูดคุยกับหล่อนล้วนเป็นอันต้องหวั่นไหวจนทำอะไรไม่ถูก

 

แต่อีกฝ่ายกับเลือกนิ่งเงียบเลือกเมินเฉย

 

ทั้งยังแสดงออกให้เห็นชัดเจนว่ารำคาญหล่อนอย่างแท้จริง

 

…‘เป็นผู้ชายที่แปลกประหลาดเหลือเกิน’

 

“…” เอาเถอะในเมื่ออยากให้เข้าประเด็น

 

หล่อนก็พร้อมตอบสนองให้

 

“เข้าประเด็นรวดเร็วแบบนี้ก็ดีเหมือนกันค่ะ”

 

“จะได้ไม่เสียเวลาทั้งสองฝ่าย” 

 

“งั้นดิฉันขออนุญาตค่ะ” 

 

หลังจากสาวงามกล่าวจบครบถ้วนกระบวนความ

 

หล่อนก็เลือกพุ่งฝ่ามือขาวเนียนพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

 

พุ่งเข้าไปคว้าจับแขนของชายหนุ่มเบื้องหน้า คว้าจับแขนข้างที่ถูกพันแผลเอาไว้แนบแน่นนอกจากคว้าจับเรียบร้อยหล่อนยังเลิกเสื้อกันหนาวขึ้นสูง

 

ก่อนพบเห็นผ้าพันแผลพันยาวตั้งแต่ฝ่ามือจนไปถึงข้อศอกและอาจยาวไปถึงหัวไหล่ นอกจากผ้าพันแผลที่พบเห็นยังมีรอยเลือดประดับเยอะแยะเต็มไปหมด

 

บ่งบอกว่าแผลยังคงสดใหม่ยังไม่ทันหายดีด้วยซ้ำ

 

“…” แววตาหญิงสาวออกอาการหวั่นไหว

 

ก่อนกล่าวพึมพำกับตัวเอง 

 

“อย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด”

 

“บาดแผลใหญ่โตขนาดนี้คุณไปได้มาจากไหน?”

 

“ไม่สิ ดิฉันขอเปลี่ยนคำถาม”

 

แววตาเมญ่าแปรเปลี่ยนกลายเป็นจริงจังขั้นสุด

 

ละทิ้งท่วงท่าหยอกล้อทั้งหมด ก่อนเลือกกล่าวถามตามตรง กล่าวถามโดยไม่คิดกักเก็บความในใจแน่นอนทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่อจุดประสงค์เดียวเพื่อยืนยันว่าเป็นเขาไม่ใช่คนอื่น

 

เป็นเขาคนที่เลือกช่วยเหลือหล่อนจนมีสภาพบาดเจ็บเฉกเช่นนี้

 

“…” แววตาแน่วแน่จดจ้องมองไปที่ทราเวียร์

 

ก่อนคำถามจะถูกส่งมอบให้กับอีกฝ่าย

 

“เป็นคุณใช่ไหม?”

 

“คนที่ช่วยเหลือดิฉันในตอนแรกสุด”