ตอนที่ 21 คำร้องขอจากปากชายหนุ่ม

 

เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง

 

คุณสาวเมญ่าเบื่อต้องหน่ายที่จะต้องมานั่งทำการบ้านแล้ว ตอนแรกเริ่มเดิมทีเธอกะว่าจะมานั่งทำการบ้านเป็นเพื่อนเขา จะมานั่งสานสัมพันธ์เสริมสร้างสายใยระหว่างทั้งสอง 

 

แต่พอมาเห็นเขาทำการบ้านสำหรับ 2 อาทิตย์เสร็จสิ้นแล้วเรียบร้อย ห้วงอารมณ์ความรู้สึกที่เคยปะทุเร่าร้อนมาตลอดก็พลันดับวูบ แปรเปลี่ยนกลายเป็นความเหนื่อยหน่ายเฉื่อยชา 

 

คุณหนูสาวเมญ่าหมอบกับโต๊ะพลางทอดถอนหายใจ

 

“…”

 

“ไม่อยากทำแล้ว~”

 

“…”

 

“การบ้านมันเยอะเหลือเกิน”

 

“การบ้าน 2 อาทิตย์ใครจะไปทำไหว”

 

“งื้ออออ~”

 

“…”

 

“ถ้ามีใครสักคน…”

 

ดวงตาน่ารักเงยหน้าจับจ้องมอง

 

จับจ้องมองไปที่่ชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้า ขอเพียงเขายินยอมโอนอ่อนยอมมอบการบ้านให้เธอลอก เธอก็จะหลุดพ้นจากสถานการณ์น่าเบื่อหน่ายพวกนี้สักที แน่นอนว่ามันไม่มีทางดายง่ายอยู่แล้ว

 

ทราเวียร์ยังคงนั่งนิ่งเงียบตามเดิม ทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน ทำเหมือนกับว่าคนที่หล่อนกำลังพูดถึงเป็นใครคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ทำเหมือนกับหล่อนเป็นเพียงอากาศธาตุไม่คู่ควรมอบความสนใจให้

 

ถึงอย่างนั้นหล่อนก็ยังมองต่อไป

 

“…”

 

มองด้วยความคาดหวังขั้นสุด

 

มองจนรู้สึกน่ารำคาญหัวจิตหัวใจเหลือเกิน

 

ทราเวียร์พลิกกระดาษเปลี่ยนหน้าพลางกล่าวออกมาแผ่วเบา ที่เขามานั่งตรงนี้ก็เพื่อมาควบคุมให้หล่อนนั่งทำการบ้านให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีเหตุผลอื่นนอกเหนือจากนั้น หากหล่อนไม่คิดทำ

 

ก็ไม่มีเหตุผลต้องรั้งอยู่ต่อไปแววตาทราเวียร์เริ่มประกายคมกร้าว

 

“คุณมาที่นี่เพื่อทำการบ้านไม่ใช่เหรอครับ?”

 

“…”

 

“ถ้าเกิดไม่อยากทำ”

 

“ก็เชิญกลับไปทำที่บ้านได้เลยครับ”

 

“ผมไม่ติดขัดอะไรอยู่แล้ว”

 

“…”

 

“กลับได้นะครับ”

 

“…”

 

“ผมไม่ห้าม”

 

แม้สุ้มเสียงไม่ได้ดังมากนัก

 

หากแต่สำหรับหญิงสาวที่นั่งหมอบเงียบ มันราวกับฟ้าผ่าเข้ามาใจกลางจิตใจ ตลอดเนื้อตัวของหล่อนพลันสั่นสะท้านแผ่นหลังที่เคยโค้งเข้าหาโต๊ะ นอนหมอบขี้เกียจไม่อยากทำอะไรเกินเลย

 

พลันกระชากดึงเรือนร่างกลับมาตั้งตรง

 

“…”

 

“!!!”

 

“…”

 

เรื่องอะไรจะกลับง่ายดายขนาดนั้น

 

ขณะที่เธอกำลังร้องเรียกความขยันขันแข็งหวังกลับมานั่งทำการบ้านต่อ หัวสมองยอดเยี่ยมของหล่อนก็พลันมีประกายแสงบางสิ่งอย่างไหลผ่านเข้ามา เป็นแสงสว่างที่แอบแฝงแผนการบางสิ่งอย่าง

 

แววตาเริ่มแปรเปลี่ยนกลายเป็นเจ้าเล่ห์มากไปด้วยแผนการทันที

 

ก่อนริมฝีปากจะคลี่รอยยิ้มหวานช่ำ

 

“…”

 

“กลับบ้านสินะ?”

 

“…”

 

“ดิฉันจะยอมกลับบ้านก็ได้”

 

“แต่จะให้กลับบ้านอย่างเดียวมันก็น่าเสียดายไปสักหน่อย”

 

“เพราะฉะนั้น”

 

“…”

 

“สนใจมาเล่นเกมกันไหมคะ?”

 

“…”

 

“ไม่สนใจครับ”

 

ทำไมเขาต้องเสียเวลาไปเล่นเกมด้วย

 

แค่ให้หล่อนยืมห้องอย่างเดียวก็ยุ่งวุ่นวายมากพอแล้ว เกิดต้องมานั่งตามใจ มานั่งเล่นเป็นเพื่อนหล่อนอีก ไม่รู้ว่าจะต้องเสียเวลามากมายขนาดไหน ทราเวียร์ส่ายหน้าตอบปฏิเสธ

 

ตอบปฏิเสธกลับไม่มีลังเลทั้งยังเริ่มออกปากไล่ต่อเนื่องไม่มีขาดตอน

 

“ว่าแต่จะกลับแล้วใช่ไหม?”

 

“…”

 

“ผมจะได้เปิดประตูให้”

 

“หรือไม่ต้องการให้เปิด”

 

“จะเปิดประตูเดินออกไปเอง”

 

“…”

 

“ฟังกันก่อนสิค่ะ!”

 

สุดท้ายปลายทางเพื่อให้แผนการยังดำเนินต่อไปได้

 

หล่อนจำต้องอธิบายอะไรหลายต่อหลายอย่างเพิ่มเติม หวังให้เขายินยอมโอนอ่อนยอมเดินตามแผนการของหล่อนที่ได้วางเอาไว้ หลังจากฟังมาตลอดทั้งหมด ทราเวียร์นั่งนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

 

ก่อนจะเริ่มกล่าวสานประเด็นต่อ

 

“…”

 

“สรุปคือ”

 

“…”

 

“คุณจะยอมกลับบ้านแต่โดยดี”

 

“หากผมเป็นฝ่ายชนะ”

 

“ผมเข้าใจถูกใช่ไหม?”

 

“…”

 

“ค่ะ”

 

คุณหนูสาวเมญ่าพยักหน้าตอบ

 

สีหน้าทราเวียร์ไม่ได้แปรเปลี่ยน 

 

ก่อนเขาจะกล่าวถามต่อ

 

“แค่นั้นเหรอ?”

 

“…”

 

“ถ้าผมชนะคุณได้”

 

“คุณจะยอมกลับบ้าน”

 

“แค่นั้นเองเหรอที่คุณจะให้กับผม?”

 

“…”

 

“เพิ่มคำสั่งอะไรก็ได้ 1 อย่าง”

 

“…”

 

“ถ้าแบบนี้ล่ะ”

 

คุณหนูสาวเงยหน้ากล่าว

 

เงยหน้ากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหวานแผ่วเบา นอกจากสุ้มเสียงที่กล่าวออกมา หล่อนยังบิดเรือนร่างงดงามปานเทพธิดาไปมา หากเป็นใครคนอื่นพานพบเห็นคงตกหลุมรักไปแล้วเรียบร้อย

 

หากแต่ไม่ใช่สำหรับทราเวียร์เขายังนิ่งเงียบตามเดิม พอเห็นชายหนุ่มร่างสูงยังนิ่งเงียบหัวคิ้วของหล่อนก็พลันกระตุกไม่พอใจ คล้ายศักดิ์ศรีของตัวเองกำลังถูกเหยียบย่ำ

 

หล่อนเลยแกล้งอีกครั้งแกล้งบิดเรือนร่างตัวเองไป

 

“มะ ไม่น่า~”

 

“มองด้วยสายตาเร่าร้อนแบบนั้นได้ไง~”

 

“ลามก~”

 

หัวคิ้วชายหนุ่มกระตุก

 

เส้นเลือดปูดบนหน้าผาก หล่อนที่เห็นเลยจำต้องกล่าวต่อ กล่าวหลีกเลี่ยงไม่ต้องการปะทะ เกิดไปกระตุ้นมากเกินควรจากได้รั้งอยู่ต่อ ดีไม่ดีอาจจะโดนโยนออกจากห้องเหมือนกับที่เขากล่าวก็ได้

 

ซึ่งบอกกล่าวตามตรงเธอยังไม่อยากจะเสี่ยงไปถึงขั้นนั้น

 

“กลับเข้าประเด็นค่ะ”

 

“ถ้าเกิดดิฉันเป็นฝ่ายชนะ”

 

“สิทธิ์ที่ดิฉันจะเรียกร้องก็คือ”

 

“การบ้านของคุณทุกวิชา”

 

“ต้องเอามาให้ดิฉันลอกทั้งหมดอย่างไม่มีเงื่อนไข”

 

“…”

 

“แลกกับคำขออะไรก็ได้จากดิฉัน”

 

“…”

 

“ดิฉันว่าคุ้มออก”

 

คุณหนูสาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

ชายหนุ่มร่างสูงหลังจากได้ยินคำถาม เขาไม่ได้รับปากทันทีหรือคิดทำอะไรเป็นอื่น เขาเพียงนิ่งเงียบ นิ่งเงียบอย่างเดียวไม่มีโต้ตอบคล้ายกำลังครุ่นคิดชั่งน้ำหนักข้อเสนอที่ได้รับกลับมา

 

ก่อนริมฝีปากจะเปิดปากมอบคำตอบให้หญิงสาว

 

“…”

 

“ตกลงครับ”

 

“…”

 

คุณหนูพยักหน้ายินดี

 

แม้ว่าข้อเสนอของหล่อนจะค่อนข้างอันตรายเป็นที่สุด แต่หากคนที่เปิดปากตอบรับเป็นทราเวียร์ หล่อนเชื่อได้เลยว่าเขาจะไม่ทำอะไรหล่อน หรือถ้าเกิดทำจริงทุกสิ่งอย่างย่อมไม่ออกมาง่ายดาย

 

หลังจากทบทวนแผนการตัวเองเสร็จสิ้น

 

เธอก็นำเสนอเกมตัดสินออกไป

 

“…”

 

“เกมที่จะเล่นก็คือเกมเป่ายิ้งฉุบค่ะ”

 

“…”

 

ทราเวียร์พยักหน้าตอบ

 

หลังจากบอกกล่าวกำหนดเกมแข่งขันเรียบร้อย ก็ถึงเวลาต้องแข่งขันตัดสินบทสรุปสุดท้าย แน่นอนว่าก่อนจะเริ่มแข่งขัน ชายหนุ่มจำต้องทวนรายละเอียดใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง

 

เพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดคลาดเคลื่อนโดยไม่จำเป็น

 

“แข่งกัน 3 รอบ”

 

“ชนะ 2 ใน 3 คือตัวตัดสิน”

 

“หากคุณชนะ”

 

“คุณจะได้สิทธิ์การลอกการบ้านทั้งหมดของผม”

 

“…”

 

“ในขณะเดียวกัน”

 

“หากผมเป็นฝ่ายชนะ”

 

“คุณจะยอมกลับบ้านแต่โดยดี”

 

“พร้อมสิทธิ์ทำอะไรก็ได้กับคุณ 1 อย่าง”

 

“…”

 

“มีอะไรจะแย้งไหมครับ?”

 

“…”

 

“ไม่มีค่ะ”

 

“บอกเอาไว้ก่อน”

 

“ดิฉันเก่งเรื่องเป่ายิ้งฉุบมากเลยนะคะ”

 

“แพ้ขึ้นมาอย่ามาโวยวายทีหลังละ”

 

“…”

 

“เป็นฝ่ายคุณมากกว่าที่อย่ามาโวยวายทีหลัง”

 

สองสายตามองสอดผสานเข้าสู่สภาวะเตรียมเนื้อเตรียมตัว

 

เรียกได้ว่าตอนนี้ไม่มีใครยินยอมถอยห่างให้เลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะกับคุณหนูสาวที่ติดเงื่อนไขมากมายเกิดพ่ายแพ้ขึ้นมา ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะโดนสวนกลับมาแบบไหน

 

เพราะฉะนั้นหล่อนต้องห้ามแพ้เด็ดขาด

 

“…”

 

“งั้นก็เป่ายิ้งฉุบ!”

 

“…”

 

—

 

ผลออกมาคือ

 

เขาชนะ 2 ครั้งติดและได้รับชัยชนะไปในที่สุด ส่วนเธอก็พ่ายแพ้ไป พ่ายแพ้ราบคาบไม่มีโอกาสได้แก้ตัว ไม่ว่าหล่อนจะพยายามร้องขอโอกาสมากมายขนาดไหนก็ไม่ได้กลับมาแม้แต่น้อย

 

เมญ่าก้มหน้าจนหน้าผากกระแทกโต๊ะ

 

และบ่นไม่พอใจออกมาไม่มีหยุดหย่อน

 

“…”

 

“เป็นไปไม่ได้”

 

“…”

 

“ดิฉันเป็นฝ่ายพ่ายแพ้”

 

“นี่มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”

 

“เป็นไปได้ครับ”

 

“ทั้งยังเป็นไปแล้วด้วย”

 

“…”

 

“ผมขอใช้สิทธิ์เลยนะครับ”

 

ช่างเป็นอะไรที่รวดเร็วเหลือเกิน

 

คุณหนูสาวเงยหน้ามอง หล่อนค่อนข้างสนใจไม่น้อยเลย สนใจว่าคำขอที่เขาต้องการร้องขอมันจะเป็นคำขอแบบไหน คำขอที่มาจากปากผู้ชายหัวจิตหัวใจเย็นชาไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น

 

มันจะออกมาเป็นแบบไหน ช่างน่าสนใจ หากแต่ผลลัพธ์สุดท้ายปลายทางที่ปรากฎให้เห็นกับเหนือความคาดหมายของหล่อนไปไกลลิบ เหนือความคาดหมายจนยากจะเชื่อได้เลย

 

ว่าถ้อยคำแบบนี้มันจะหลุดออกมาจากปากอีกฝ่ายได้

 

…‘จะเป็นคำขอแบบไหนนะ?’

 

“…”

 

“คำสั่งที่ผมจะมอบให้คุณก็คือ”

 

“…”

 

“ถอนเสื้อออกครับ”

 

สุ้มเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์

 

คุณหนูสาวเมญ่าขมวดคิ้วเอียงคอมองด้วยความสงสัย มองดูชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้าที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเหมือนเดิม เหมือนตอนแรกเริ่มไม่มีผิด ก่อนหล่อนจะหลุดอุทานมึนงง

 

มึนงงสับสนไม่เข้าใจว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นตอนนี้

 

“…”

 

“คะ?”

 

“…”