ตอนที่ 13 คุณหนูเมญ่าอยากไปด้วย

 

ยามเช้าของวัน

 

เป็นช่วงเวลา 6 โมงเช้า เขาสวมรองเท้าออกจากห้องของตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูออกไปนอกห้อง พร้อมกับกระเป๋าผ้าหนึ่งใบสำหรับใส่ของแทนถุงพลาสติก หลังจากตรวจสอบเรียบร้อย

 

ว่าไม่มีอะไรเขาก็เดินมุ่งหน้าไปที่ลิฟต์ทันที

 

“…”

 

เนื่องจากเขาอยู่ชั้น 5 ชั้นบนสุดของตึก 

 

เขาเลยมีเหลือบมองเมืองยามเช้านิดหน่อย สัมผัสกับฉากภาพยามเช้าที่ไม่ได้เห็นบ่อยครั้ง ก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟท์ ไม่มีสุ้มเสียงไม่มียุ่งเกี่ยวกับใครหน้าไหนทั้งสิ้น

 

มาคนเดียวไปคนเดียวเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน

 

“…”

 

ในลิฟต์ตอนนี้มีเพียงเขาคนเดียวไม่มีใครคนอื่น

 

ในขณะที่บรรยากาศนิ่งเงียบปราศจากสุ้มเสียง ด้วยความไม่มีอะไรทำ เขาเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ขึ้นมาตรวจเช็คดูว่ามีบางสิ่งอย่างเกิดขึ้นบ้างหรือเปล่าในขณะที่เขาหันไปสนใจเรื่องอื่น

 

แน่นอนว่าสิ่งแรกเลยที่เขาตรวจเช็คก็คือแชทกลุ่ม

 

…

 

[ นักเรียนชายรุ่น 105 ] ( ไม่ได้อ่าน 99+ )

 

…

 

เขามองนิ่งค้างอยู่ครู่หนึ่ง

 

ก่อนจะทอดถอนหายใจเหนื่อยอ่อน

 

ไม่มีความจำเป็นต้องเอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องโทรม

 

ทราเวียร์เลือกปิดหน้าจอโทรศัพท์พร้อมยัดมันกลับเข้าไปในกระเป๋าตามเดิม ช่วงจังหวะเวลานี้เขามีเรื่องอื่นอีกเพียบให้ครุ่นคิดใช้หัวสมอง มากกว่าจะเอามาใช้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง

 

ประตูลิฟต์เปิดออกบ่งบอกว่าถึงชั้นล่างเรียบร้อย

 

“…”

 

—

 

หน้าประตูลิฟท์เปิดออก

 

ก่อนชายหนุ่มร่างสูงจะก้าวเท้าเดินออกมา เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าผ้าหนึ่งใบ เขายังออกเดินหน้าต่อจนพ้นออกจากตัวอาคาร ออกสู่โลกภายนอกในที่สุด อากาศค่อนข้างเย็นอยู่พอสมควร

 

ทราเวียร์เงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนกล่าวออกมาแผ่วเบา

 

“…”

 

“หนาวแฮะ”

 

“…”

 

เขากระชับเสื้อผ้าตัวเองหวังให้ร่างกายของตัวเองอุ่นขึ้น

 

แต่ก่อนที่เขาจะได้ก้าวเท้าไปไหน รถหรูหราคันหนึ่งก็มาจอดเบื้องหน้าเขา ทราเวียร์ขมวดคิ้วก้มหน้ามอง แต่กระจกมันเป็นสีดำจนมองอะไรไม่เห็น แต่เขาก็พอคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

 

พอคิดได้หน้าผากก็ปรากฎเส้นเลือดปูดขึ้นมาทันที

 

“…”

 

“เฮ้อ!~”

 

“…”

 

…‘อีกแล้วเหรอ?’

 

“…”

 

กระจกสีดำมืดเริ่มลดลง

 

เปิดเผยให้เห็นสภาพภายในรถ แต่หนึ่งสิ่งอย่างที่ดึงดูดสายตาของเขามากที่สุด หาใช่ความหรูหราภายใน หากแต่เป็นสุ้มเสียงหวานและใบหน้าอันคุ้นเคยต่างหาก คุณหนูสาวยิ้มหวาน

 

พร้อมกล่าวหยอกล้อส่งมอบให้ทราเวียร์

 

“…”

 

“ให้ไปส่งไหมคะ?”

 

“…”

 

“ไม่ดีกว่าครับ”

 

“ผมเกรงใจ”

 

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ”

 

“…”

 

“ขึ้นมาเลย”

 

คุณหนูสาวส่งสายตาเป็นประกายให้

 

ขอเพียงชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้าพยักหน้ายินยอมตอบตกลง ประตูรถหรูก็พร้อมเปิดให้เสมอ ใช่ ขอเพียงอีกฝ่ายยินยอมพยักหน้าเท่านั้นละนะ พอเห็นทราเวียร์ยืนนิ่งเงียบไม่มีตอบสนอง

 

เธอเลยเปลี่ยนมาถามจุดหมายปลายทางของเขาแทน

 

“ว่าแต่จะไปไหนเหรอคะ?”

 

“…”

 

“ซื้อของ”

 

“ซื้อของ?”

 

“วัตถุดิบทำอาหารหมด”

 

“เลยอยากจะไปซื้อเพิ่ม”

 

“…”

 

“ซื้อทำไมคะ?”

 

“…”

 

“ดิฉันให้พ่อครัว”

 

คุณหนูเมญ่าเหลือบมองข้าวกล่องข้างกาย

 

ดูก็รู้ว่าจุดประสงค์การมาครั้งนี้ของหล่อน มาด้วยวัตถุประสงค์เฉกเช่นใด แต่ว่านะ ทราเวียร์เพียงเหลือบตามอง มองด้วยความราบเรียบเมินเฉยไม่มีห้วงอารมณ์อื่นเจือปน

 

ก่อนจะกล่าวขึ้นมาแผ่วเบา

 

“บอกเอาไว้ก่อน”

 

“…”

 

“บอกเอาไว้เลย”

 

“ว่าผมไม่ชอบทานอาหารของใครคนอื่น”

 

“อาหารที่เข้าปากผม”

 

“ต้องเป็นอาหารที่ผมทำเองเท่านั้น”

 

“…”

 

“นอกเหนือจากนั้นคือเลิกคุยครับ”

 

“…”

 

“แล้วถ้าคุณมาที่นี่”

 

“เพื่อเอาข้าวกล่องมาให้ผมละก็”

 

“เชิญครับ”

 

“…”

 

“เชิญกลับไปเลย”

 

“…”

 

“ผมไม่ต้องการ”

 

ทราเวียร์ก้าวเท้าถอยหลัง

 

สิ่งที่ต้องการบอกกล่าวก็บอกกล่าวเสร็จสิ้นเรียบร้อย ถึงเวลาที่เขาต้องแยกทางมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางที่ตั้งมั่นเอาไว้ในตอนแรกเริ่ม แต่เหมือนจะมีใครบางคนไม่ละทิ้งง่ายดาย

 

คุณหนูสาวร้องตะโกนบอกให้เขารอก่อน

 

“ดะ เดี๋ยวก่อนสิค่ะ!”

 

“…”

 

“เปิดรถ!”

 

ประตูรถเปิดออกตามคำสั่ง

 

คุณหนูสาวแสนสวยละทิ้งท่วงท่าสง่างามละทิ้งท่วงท่าทุกสิ่งอย่าง ราวกับกลัวเกรงว่าอีกฝ่ายจะเดินหายจากไป เรียวขาทั้งสองข้างออกวิ่งเต็มเรี่ยวแรงพร้อมร้องออกปากร้องขอบอกให้หยุด

 

กล่าวตะโกนออกมาโดยไม่มีกลัวเกรงใครคนอื่นจะได้ยิน

 

“…”

 

“รอก่อนค่ะ!”

 

“…”

 

ทราเวียร์หยุดยืนมอง

 

สายตาราบเรียบที่เขาปลดปล่อยออกมา มันช่างเป็นอะไรที่เย็นชาจับจิตเหลือเกิน แม้กระทั่งกับเธอที่สวยงดงามปานเทพธิดาแบบนี้ยังไม่อยู่ในสายตาของเขา คุณหนูสาวขบริมฝีปากแน่น

 

หล่อนเงยหน้ามองสอดผสานเข้าไปในแววตา แรงกดดันมหาศาลทำให้คำพูดนับร้อยพันที่เตรียมการเอาไว้ล้วนเปล่าประโยชน์ไปในทันที พอเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบไม่มีเปิดปาก

 

เขาก็เลยถามกลับถามโดยไม่มีอ้อมค้อมไม่มีนอกประเด็น

 

“…”

 

“อะไรอีก?”

 

“…”

 

“ไปด้วยค่ะ”

 

“ดิฉันจะไปด้วย”

 

“ไปด้วย?”

 

“…”

 

“ทำไมต้องไปกับผม”

 

“ไม่สิ”

 

“ทำไมถึงคิดว่าผมจะให้ไปด้วย”

 

“…”

 

“!!!”

 

คุณหนูสาวกะพริบตามองเลิ่กลั่ก

 

บอกกล่าวตามตรงเธอเตรียมเนื้อเตรียมตัวมาดักรอเขาตั้งแต่เช้าตรู่ และพอเขาลงมาแผนการที่เตรียมเอาไว้ก็เริ่มต้นทันที แต่ว่านะ ในแผนการที่วางเอาไว้ไม่ได้วางเผื่อกรณีโดนปฏิเสธ

 

อาจเพราะด้วยความตื่นเต้นต้องการดำเนินแผนการที่วางเอาไว้ หรืออาจจะเป็นเพราะไม่เคยวางแผนเข้าหาผู้ชายคนอื่น เรื่องราวพื้นฐานอย่างการโดนปฏิเสธไม่เห็นหัวจึงไม่อยู่ในสารบบ

 

ทราเวียร์จดจ้องมองด้วยสายตาเย็นชาจับจิต

 

“…”

 

มองและมองอีกจนคุณหนูเมญ่าเริ่มรู้สึกหวั่นไหว

 

เม็ดเหงื่อเริ่มปรากฏบนใบหน้า บรรยากาศระหว่างทั้งสองตึงเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ ตึงเครียดจนคุณหนูสาวต้องลอบกลืนน้ำลายดับกระหาย ก่อนทุกสิ่งอย่างจะจางหายไปทั้งหมด

 

ด้วยเสียงเบื่อหน่ายรำคาญหัวจิตหัวใจขั้นสุด

 

“…”

 

“ให้ตายสิ”

 

“…”

 

กล่าวทิ้งท้ายเสร็จสิ้น

 

ร่างสูงก็พลันหันหลังเดินจากไป ปล่อยให้คุณหนูสาวแสนสวยอย่างหล่อนหยุดยืนโง่งมอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อฝีเท้าที่ก้าวนำมาตลอดเลือกหยุด

 

ก่อนทราเวียร์จะหันหน้ามากล่าวตัดรำคาญ

 

“…”

 

“ชักช้าผมทิ้งนะ”

 

“…”

 

ดวงตาคู่งามมึนงงสับสนในตอนแรกเริ่ม

 

ก่อนจะเปล่งประกายส่องสว่างขั้นสุด รอยยิ้มงดงามปานเทพธิดาผุดขึ้นมาบนใบหน้า ฝีเท้าที่เคยหยุดอยู่กับที่ไม่ไปไหน ออกเท้าก้าวตามอีกฝ่ายไปในทันที ซึ่งเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น

 

แต่ว่านะจบแบบนี้มันก็ถือว่าไม่เลว

 

“ค่ะ!”