ตอนที่ 11 เมดสาวฮเยริน

 

ณ ห้องมืดในตึกร้าง

 

ใจกลางห้องชั้นบนสุด เป็นสถานที่ที่ชายหนุ่มกับหญิงสาวอยู่ด้วยกันสองต่อสอง หากแต่สองต่อสองในความหมายอื่นที่โหดร้ายโหดเหี้ยมยิ่งกว่า ชายหนุ่มปริศนากระอักเลือดกองโตออกมา

 

อาบย้อมพื้นห้องให้กลายเป็นสีแดงสด

 

“…”

 

“อ้วกกกก!”

 

“…”

 

เส้นผมสีดำทมิฬถูกจิกกระชากบีบบังคับให้เงยหน้ามอง

 

ผู้ที่ลงมือกระทำโหดเหี้ยมคือหญิงสาวผู้ครอบครองความงดงามเกินกว่ามนุษย์ปรกติธรรมดาจะครอบครอบ หล่อนดึงกระชากเข้ามาใกล้พร้อมกระซิบกล่าวถามถึงของบางสิ่งอย่าง

 

ของบางสิ่งอย่างที่หล่อนต้องการได้รับจากมัน

 

“…”

 

“สกปรกจริง”

 

“…”

 

“ดิฉันจะถามอีกครั้ง?”

 

“…”

 

“ของอยู่ไหน?”

 

ชายหนุ่มปริศนาเปิดเผยรอยยิ้มกวนประสาท

 

มันส่งสัญญาณบอกกล่าวให้เมดสาวฮเยรินขยับเข้าไปใกล้ แน่นอนว่าในเมื่อเชิญชวนขนาดนี้แล้วไม่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้คงเป็นการเสียมารยาทเสียบรรยากาศ แต่พอหล่อนยื่นหน้าเข้าไปใกล้

 

เข้าไปใกล้มากพอมันกับลงมือต่ำช้าไม่มีลังเล

 

“…”

 

“ถุย!”

 

“…”

 

น้ำลายก้อนใหญ่ไหลตามแก้ม

 

ไหลเป็นสายหยดลงพื้น ชายหนุ่มปริศนายิ้มหัวเราะสะใจเป็นที่สุดหลังจากแผนการเล็กน้อยประสบผลสำเร็จ หญิงสาวทอดถอนหายใจแผ่วเบาความเชื่อใจที่มอบให้กับถูกตอบแทนแบบนี้

 

ช่างเป็นอะไรที่ชวนให้รู้สึกย่ำแย่เหลือเกิน

 

“นี่ไงของที่แกต้องการ!”

 

“ไปตายซะ!”

 

“นังสารเลว!”

 

“…”

 

“คนแบบแก—”

 

คำพูดยังไม่ทันหลุดจากปาก

 

ฉากภาพเบื้องหน้าก็แปรเปลี่ยนกะทันหัน มาพร้อมกับความเจ็บปวดใบหน้าซีดซ้าย เป็นหญิงสาวฮเยรินที่ใช้หลังมือฟาดเข้าไปที่ใบหน้า ฟาดเต็มเรี่ยวแรงไม่มีกักเก็บไม่มีโอนอ่อนแม้แต่น้อย

 

เธอฟาดแรงมากจนฟันของมันกระเด็ดหลุดจากปาก

 

“…”

 

“อ๊ากกกกกก!”

 

“…”

 

แต่เหมือนครั้งสองครั้งยังไม่สาแก่ใจ

 

ฮเยรินกำฝ่ามือของตัวเองอีกครั้งและหวดเข้าไปที่ใบหน้าหยาบกร้าน หวดเรื่อย ๆ หวดตามอารมณ์จนฟันหลายต่อหลายซี่้กระเด็นหลุดจากปากจนเกือบหมด จนมันกะอักเลือดก้อนโตออกมา

 

แต่นั้นก็ไม่ทำให้หล่อนรู้สึกสงสารแม้แต่น้อย

 

“…”

 

แต่ก่อนจะได้ลงมือฟาดเพิ่มเติม

 

สุ้มเสียงสายหนึ่งก็ดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศร้องเจ็บปวดโหยหวน ฮเยรินขมวดคิ้วเหลือบสายตามองต้นกำเนิดเสียง ก่อนจะเห็นเป็นโทรศัพท์ดาวเทียมที่วางอยู่ไม่ห่าง

 

หัวคิ้วทั้งสองลอบขมวดเป็นปม

 

“…”

 

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

 

ขณะใช้หลังมืออีกข้างเช็ดน้ำลายของมัน เช็ดสิ่งสกปรกที่ติดค้างบนใบหน้า และเมื่อเธอกดรับสาย กดรับปลายสายจากอีกฝ่าย สิ่งแรกเริ่มต้นเลยที่ได้ยินกับเป็นคำสั่งถอนตัว

 

คำสั่งล้มเลิกทุกสิ่งอย่างที่เธอได้กระทำมาตลอดหลายต่อหลายวัน

 

“…”

 

“มีคำสั่งเรียกตัวกลับ”

 

“…”

 

“คำสั่งเรียกตัวกลับ?”

 

“ล้มเลิกทุกสิ่งอย่างและกลับมาที่ตระกูล”

 

“มีงานใหม่ให้ทำ”

 

“…”

 

“นี่มันไม่กะทันหันไปหน่อยเหรอ?”

 

“…”

 

“ฉันรู้ว่าเธอไม่พอใจ”

 

“ทั้งที่งานเดิมก็ใกล้จะเสร็จแล้ว”

 

“แต่ว่านะ”

 

“…”

 

“คำสั่งครั้งนี้ออกโดยคุณหนูเมญ่า”

 

ฮเยรินขมวดคิ้วทันทีหลังจากได้ยินคำกล่าวอีกฝ่าย

 

คำสั่งเรียกตัวกลับ ช่างเป็นอะไรที่รวดเร็วเหลือเกิน ทั้งที่งานการของหล่อนใกล้จะมาถึงเส้นทางแยกสำคัญแท้ ๆ หากเป็นใครคนอื่นออกคำสั่งเธอคิดอยากจะแย้งสักครั้ง แต่คนที่ออกคำสั่ง

 

ดันเป็นคุณหนูเมญ่านี่สิด้วยความสงสัยเธอเลยถามกลับไป

 

“…”

 

“คุณหนูเมญ่าเป็นคนออกคำสั่ง?”

 

“…”

 

“คุณหนูระบุตัวเธอชัดเจน”

 

“ทั้งยังบอกให้กลับมาเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ด้วย”

 

“…”

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

“ไม่รู้เหมือนกัน”

 

“แล้วงานที่ค้างไว้จะให้ทำยังไง?”

 

“…”

 

“จะมีคนมารับช่วงต่อแทน”

 

“ตอนนี้ให้ความสำคัญกับความต้องการของคุณหนูเป็นหลักก่อน”

 

“ลองคุณหนูได้ระบุเจาะจงให้เธอกลับไป”

 

“…”

 

“แสดงว่าต้องมีงานอื่นที่สำคัญกว่า”

 

“…”

 

“เข้าใจที่ฉันกำลังจะบอกใช่ไหม?”

 

ฮเยรินเข้าใจดีถึงความเป็นกังวลที่อีกฝ่ายรู้สึก

 

ถึงอีกฝ่ายไม่บอกกล่าว ไม่พูดออกมาให้ได้ยิน เธอก็จะปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ก่อนจะไปถึงขั้นนั้น ก่อนจะไปถึงเรื่องราวในอนาคตยังมีเรื่องอื่นต้องจัดการ

 

เมดสาวเหลือบสายตามองชายปริศนาที่กำลังนั่งหอบบนเก้าอี้

 

“…”

 

“หนูที่หลุดออกมาให้ทำไง?”

 

“…”

 

“เก็บกวาดให้เรียบร้อย”

 

“…”

 

“หลังจากเก็บกวาดเรียบร้อย”

 

“ฉันจะส่งคนไปรับ”

 

“อย่าได้ทำพลาดเด็ดขาด”

 

ปลายสายพยายามกล่าวเน้นย้ำไม่อยากให้ปล่อยผ่าน

 

นอกจากหลายต่อหลายเรื่องที่พูดคุยไปเมื่อครู่ ฮเยรินยังถ่ายทอดข้อมูลทั้งหมดที่เธอได้มาในระยะเวลา 2 – 3 วันที่ผ่านมา เธอหวังว่าข้อมูลพวกนี้จะเป็นประโยชน์ให้กับใครคนอื่น

 

ใครคนอื่นที่จะมารับช่วงต่อจากเธอ

 

“…”

 

—

 

หลังจากพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็น

 

ถ่ายทอดข้อมูลทั้งหมดให้ผู้ที่จะเข้ามารับช่วงต่อ ฮเยรินก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ และหยิบของบางสิ่งอย่างขึ้นมา หยิบขึ้นมาก่อนจะเดินมุ่งหน้าตรงเข้าไปหาชายหนุ่มปริศนา

 

ด้วยความสงสัยใคร่รู้ตามสัญชาตญาณ อยากจะรู้ท่วงท่าท่าทีของหญิงสาวว่าจะทำยังไงกับมันต่อ แต่เหมือนคำตอบที่ได้รับกลับมา มันเป็นอะไรที่ค่อนข้างเหนือความคาดหมายไปไกลลิบ

 

พอมันเงยหน้ามองก็มีของบางสิ่งอย่างกระแทกเข้ากลางหน้าผากทันที

 

“…”

 

“!!!”

 

“…”

 

ความรู้สึกเย็นเฉียบจากปากกระบอกปืน

 

เป็นตัวบ่งบอกให้อีกฝ่ายได้รับรู้อย่างชัดเจน ว่าสถานการณ์ที่กำลังเป็นอยู่ในตอนนี้มันร้ายแรงหนักหน่วงมากมายขนาดไหน ก่อนปากกระบอกปืนจะกดกระแทกเข้าที่หน้าผากอีกครั้ง

 

ตามมาด้วยสุ้มเสียงเย็นชาจับจิต

 

“…”

 

“พอดีมีงานอื่นเข้ามาแทน”

 

“…”

 

“ช่วง 2 – 3 ที่ผ่านมา”

 

“รบกวนคุณเอาไว้มาก”

 

“ดิฉันไม่รบกวนต่อแล้วค่ะ”

 

“…”

 

“ขอให้เดินทางปลอดภัย”

 

ปากกระบอกปืนจ่อเข้ากลางหน้าผาก

 

ชายหนุ่มอ้าปากคล้ายต้องการกล่าวบางสิ่งอย่าง ต้องการกล่าวถ้อยคำส่วนจะเป็นถ้อยคำแบบไหนลักษณะเฉกเช่นใด ล้วนแล้วแต่ไม่มีใครทราบชัดเจน รู้เพียงแต่ว่านิ้วเรียวยาวกดลั่นไกเรียบร้อย

 

ลั่นไกส่งกระสุนเจาะทะลวงหน้าผาก

 

ดับชีวิตอีกฝ่ายไปในทันที

 

ปัง!

 

“…”