เพื่อชดใช้หนี้ 2 ล้าน ฉันจึงเข้าร่วมระบบจอมเวทย์ค่ะ !! - ตอนที่ 3 พลังของเอ็มเพรส มารีน

เมื่อฉันสะบัดตัวอยู่หน้ากระจก กระโปรงที่แหวกขาด้านข้างก็สะบัดพลิ้วจนชวนให้รู้สึกเย็นขานิดหน่อย

เรือนผมสีฟ้าที่เงาวับมีละอองน้ำไหลไปตามเรือนผม ก่อนจะหยดลงไปที่พื้นแล้วระเหยหายไปทุกครั้งที่ขยับตัว

รู้สึกราวกับว่าตัวเองดูมีความอ่อนเยาว์ขึ้น ผิวพรรณดูชุ่มชื่นมากกว่าเมื่อก่อน แถมยังมีออร่าที่ดูเปล่งประกายแผ่ออกมา…อธิบายเป็นคำพูดไม่ค่อยถูก แต่ฉันรู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวเองในตอนนี้ เปลี่ยนแปลงไปอย่างชัดเจนราวกับว่าตัวเองอายุน้อยลงไป 3-4 ปี

“นี่ละคือผลของการเป็นจอมเวทย์ล่ะม่อน เวทมนต์จะช่วยให้ร่างกายกลับมาอ่อนเยาว์และหากฝึกฝนดีๆก็จะมีอายุยืนยาวไปนานหลายร้อยปีโดยไม่แก่”

“แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะ”

“แล้วก็เกี่ยวกับการใช้เวทมนต์ ก่อนอื่นเราย้ายไปในที่ๆเหมาะสมกันก่อนดีกว่าม่อน”

“ที่ๆเหมาะสม ?”

“ไปสู่โลกเรพลิก้ากันเถอะม่อน !”

จิบิม่อนสอนให้ฉันใช้แอประบบผู้กล้า

ตรงหน้าจอหลักของแอปจะมีไอคอนรูปประตูอยู่

“กดเข้าไปที่ไอคอนรูปประตูแล้วรอเวลาไม่เกิน 10 วินาที”

จึ้ก !

หลังจากที่ฉันกดไปได้สิบวินาที ทันใดนั้นเองมิติตรงหน้าฉันก็เริ่มบิดเบี้ยว เงารางๆค่อยๆก่อตัวขึ้นมา ก่อนจะกลายเป็นกระจกใสๆที่มองทะลุอีกฟากหนึ่งได้

“ลองเข้าไปในกระจกดูสิม่อน !!!”

“อื้ม !”

ฉันทำตามที่จิบิม่อนบอก

ฉันยื่นมือออกไปข้างหน้าและสัมผัสผิวของกระจกอย่างช้าๆ

ฉันรู้สึกราวกับว่ามือของตัวเองกำลังสัมผัสผิวน้ำอยู่ไม่มีผิด

หลังจากที่กลั้นหายใจเฮือกใหญ่ ฉันก็รีบดันร่างของตัวเองเข้าไปในกระจกใสๆบานใหญ่กว่าสองเมตรนี้

ฟุบ !

สิ้นเสียงกระเพื่อมเบาๆราวกับโยนก้อนหินลงน้ำ ฉันก็มาโผล่ที่ห้องของตัวเองในโลกเรพลิก้า

ห้องของฉันในโลกเรพลิก้านี้หน้าตาเหมือนเดิมไม่มีผิด เพียงแต่ข้าวของเครื่องใช้ที่เคยวางอยู่ เช่นเตียงนอน ตู้เสื้อผ้า ต่างวางในตำแหน่งที่ตรงกันข้ามสลับซ้ายขวากับที่ฉันเคยจัดเอาไว้

เหมือนกับว่าโลกเรพลิก้าคือ โลกกระจกอะไรทำนองงั้น

ทว่า พอมองหน้าตัวเองในกระจกก็ไม่เห็นหน้าของตัวเองสะท้อนอยู่ พอลองบิดลูกบิดประตูดูก็พบว่ามันบิดไม่ได้ราวกับเป็นวัตถุทรงกลมตันๆธรรมดาเฉยๆที่ไม่สามารถใช้งานได้จริง

กระทั่งประตูบานเลื่อนตรงระเบียงก็เปิดไม่ออกทำให้ฉันถูกขังอยู่ในห้องของตัวเอง

“วัตถุทุกอย่างในโลกใบนี้เป็นแค่สิ่งของปลอมๆที่สร้างจากเวทย์มนต์ ไม่สามารถใช้ได้จริงน่ะม่อน เพราะงั้นมาริก็พังประตูแล้วออกไปข้างนอกได้เลย”

“แบบนั้นจะไม่เป็นไรหรอ ?”

“ไม่ต้องเป็นห่วง ของจำลองทุกอย่างจะฟื้นคืนสภาพกลับมาเป็นเหมือนเดิม หลังเที่ยงคืนเป็นต้นไปม่อน ”

“เข้าใจแล้วค่ะ…แต่จะให้พังยังไง ?”

“ง่ายๆมากม่อน ชกไปเลยม่อน”

“คะ ?”

“ชกด้วยมือเปล่าไปเลยม่อน”

“เอ๋ !?”

“วัตถุในโลกนี้มีความแข็งน้อยกว่า 50% ของของจริง แถมพลังกายของจอมเวทย์จะมีออร่าที่มองไม่เห็นปกคลุมร่างกาย ทำให้แข็งแรงมากกว่าคนทั่วไปอย่างน้อยก็สองเท่า มาริสามารถใช้มือเปล่าพังประตูแล้วกระโดดลงไปจากชั้นสองได้เลยม่อน”

“อึก !”

แม้จะลังเลนิดหน่อย แต่ลองซักหน่อยก็ไม่เสียหาย

ฉันดึงกำปั้นขวาเข้าหาลำตัว จากนั้นรวบรวมแรงทั้งหมดแล้วต่อยออกไปสุดแรง

 

โครมมมมมม

 

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว

ประตูเลื่อนระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ทว่า รั้วกั้นระเบียงก็โดนลูกหลงจากแรงระเบิดทำให้ปลิวกระเด็นตกลงไปจากชั้นสองทั้งหมด

แถมแรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นยังทำให้เกิดรอยปริร้าวไปตามกำแพงห้อง

“หวา…ทำเกินไปหน่อยนะม่อน แต่ครั้งแรกก็ถือว่าทำได้ดีเลยม่อน”

นี่ขนาดยังไม่ได้ใช้เวทมนต์เลยนะ ยังทำได้ขนาดนี้

อีแบบนี้ โลกยูเฟเซียที่ว่าคงไม่จำเป็นต้องมีนักรบ นักดาบ อะไรทำนองนั้นแล้วล่ะมั้ง ในเมื่อแค่พลังกาย จอมเวทย์ยังแข็งแกร่งขนาดนี้

“เอาล่ะ โดดลงไปเลยม่อน !”

พอมองดูพื้นชั้นล่างที่สูงพอสมควร ฉันก็รู้สึกใจเต้นตึกตักจนเหงื่อตกนิดหน่อย

ถึงจะพูดว่าปลอดภัย แต่ก็หวาดเสียวไม่ใช่น้อยๆ

“ลุยเลย มาริ ม่อน !!!”

“ขะ ขะ เข้าใจแล้วค่ะ” ฮึบ !

กลั้นหายใจแล้วกระโดด

ฟู่ววววววว

รู้สึกได้ถึงลมที่พัดผ่านใบหน้า

แรงดึงดูดดึงร่างของฉันลงอย่างรวดเร็ว ส่วนแรงลมที่ตีขึ้นก็ทำให้กระโปรงเปิดขึ้นจนฉันต้องรีบเอามือกดกระโปรงลง

ตู้ม !!!

พอรู้สึกตัวอีกที ก็มายืนอยู่บนพื้น ท่ามกลางฝุ่นควันที่ลอยคละคลุ้ง

“ดีมากม่อน !”

พื้นดินที่ฉันยืนอยู่เกิดรอยบุ๋มเป็นรูปรอยเท้าของฉันและพื้นดินโดยรอบก็เกิดรอยแตกกระจายออกไปราวๆหนึ่งเมตรกว่า

“ทีนี้มาลองใช้เวทมนต์กันเถอะม่อน !”

“อื้ม !”

โดยไม่ให้ฉันได้พัก จิบิม่อนก็แนะนำให้ฉันยื่น คฑาน้ำตาแห่งสายธาร ในมือออกไปข้างหน้า

แสงแดดปลอมๆส่องกระทบคริสตัลแปดเหลี่ยมสีฟ้าอ่อนบนคฑาจนเปล่งแสงสีฟ้าจางๆ

“เวทมนต์ที่ใช้ได้ในตอนนี้คือ วอเตอร์บอล ! สามารถกดอ่านรายละเอียดเพิ่มเติมที่แอปได้ม่อน แต่ตอนนี้เพื่อความรวดเร็ว จะขออธิบายรูปแบบการโจมตีไว้เลยว่าเป็นการโจมตีด้วยลูกบอลน้ำ..ลองหลับตาจินตนาการถึงลูกโป่งที่อัดแน่นด้วยน้ำดูสิม่อน ”

ได้ยินดังนั้น ฉันก็ลองนึกภาพตามถึงลูกโป่งน้ำขนาดใหญ่

“จินตนาการให้ใหญ่ขึ้นอีกม่อน !”

ถ้าใหญ่กว่าลูกโป่งก็ต้องบอลลูน ฉันลองนึกถึงบอลลูนที่มีน้ำอัดแน่นเต็มไปหมด

“มากกว่านี้อีกม่อน !!!”

ใหญ่ขึ้น…ใหญ่ขึ้น…ใหญ่มากกว่านี้

ถ้างั้นเป็นดวงอาทิตย์…ดวงอาทิตย์สีฟ้าที่ไม่ได้มีเปลวเพลิงที่ร้อนระอุหากแต่พื้นผิวอัดแน่นด้วยผืนน้ำอันเย็นฉ่ำ

“ อึก !”

ทันใดนั้นเองก็รู้สึกหน้ามืดอย่างกระทันหัน ราวกับบางอย่างในร่างถูกดูดออกไป

“พอแล้ว ! พอแล้วม่อน ! ”

เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาก็พบกับลูกบอลน้ำขนาดใหญ่มหึมาซึ่งมากพอที่จะยัดบ้านเข้าไปได้เป็นสิบๆหลังเหนือหัวของฉันราวๆสิบเมตร

“นี่มัน ฝีมือของฉันงั้นหรอ ?”

ฟู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

คฑาในมือของฉันเปล่งแสงสีฟ้าเจิดจ้า พอฉันขยับคฆาไปทางขวา ลูกบอลน้ำก็ขยับขวาตาม

ถ้าขยับไปซ้าย ลูกบอลน้ำก็จะขยับไปทางซ้ายเช่นเดียวกัน

“ลองสะบัดลงมาดูสิม่อน”

“ฮึ่บ !”

เมื่อฉันสะบัดคฑาตามที่บอกพลางจินตาการภาพบอลน้ำที่กระแทกกำแพงจนทะลุเป็นรูโบ๋ พริบตานั้นเองคริสตัลสีฟ้าก็เปล่งแสงมากยิ่งขึ้น พื้นผิวของบอลน้ำสั่นไหวอย่างรุนแรง ก่อนจะพุ่งลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็ว

ครืนนนนนนน

บอลน้ำตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว เพียงเสี้ยววิ มันก็ปะทะเข้ากับบ้านของฉันและบ้านหลังอื่นๆที่อยู่ใกล้เคียง

ตู้มมมมมมมม

แรงกระแทกของมวลน้ำปริมาณมหาศาลทำให้บ้านทั้งหลังพังทลายลงมาไล่จากหลังคาที่กระเด็นออกไป กำแพงที่ค่อยๆถล่มลงมาพร้อมๆกับกระจกที่ระเบิดออกมาจากตัวบ้าน

ปริมาณน้ำอันมหาศาลทะลักเข้าไปในบ้านจนบ้านทั้งหลังบวมเป่ง ก่อนกำแพงชั้นล่างจะระเบิดเป็นชิ้นๆพร้อมข้าวของภายในบ้านที่กระจัดกระจายออกมา

“อ๊ะ !”

ชั่วพริบตาคลื่นน้ำจำนวนมหาศาลก็พัดเข้ามาหาฉันจากรอบทิศทาง แถมมวลน้ำที่เหลืออยู่ก็ตกกระแทกใส่ฉันจากด้านบนซ้ำอีกที

ตู้มมมมมม

วิ๊งงๆๆๆๆๆๆ

ในหูอู้อี้ไปหมด จากมวลน้ำที่กลืนกินร่างของฉันเข้าไป แรงกระแทกทำให้จุกทั่วร่างเล็กน้อย

ด้วยบอลน้ำที่เสกออกมาทำให้เกิดน้ำท่วม 2 เมตรในบริเวณรอบๆตัวบ้าน

“ฟุ ฮ่าว์ !!! หายใจในน้ำได้ด้วย !?”

เมื่อฉันลอยตัวขึ้นมา ฉันก็พึ่งรู้สึกตัวว่าเมื่อกี้ฉันสามารถหายใจในน้ำได้และไม่สำลักน้ำเลยแม้แต่น้อย

“ยังไม่จบนะม่อน ลองจินตนาการถึงพื้นดินดูสิ มาริสามารถเดินบนน้ำได้นะม่อน !”

“จริงหรอ !”

ว่าแล้ว ฉันก็ลองนึกภาพสระว่ายน้ำ….

 

ตอนนี้ฉันกำลังลอยน้ำอยู่ แต่หลังจากนี้ฉันกำลังจะกลับขึ้นไปบนฝั่ง

ฉันวางมือลงบนพื้นดิน จากนั้นก็ค่อยๆดันร่างขึ้นมาจากผืนน้ำ

ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่บนพื้น…ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่บนพื้น

 

“สำเร็จแล้วม่อน !”

พอมองไปที่พื้นในตอนนี้ ฉันก็พบว่าฉันกำลังยืนอยู่บนน้ำจริงๆด้วย

แถมยังใส่รองเท้าส้นสูงไม่ใช่เท้าเปล่าๆ ยืนอยู่บนน้ำเลยละ  สุดยอดไปเลย !

“นี่มันอันตรายไม่ใช่น้อยๆเลยนะเนี่ย”

แต่พอมองดูโดยรอบ ขณะที่ปริมาณน้ำกำลังลดลงอย่างช้าๆ ฉันก็พบกับบ้านเรือนนับสิบหลังที่พังทลายลงมามีน้ำท่วมที่กินพื้นที่ออกไปหลายตารางเมตร

ภาพที่เห็นราวกับโศกนาฏกรรมที่เกิดจากสึนามิไม่มีผิด

“ดีมากม่อน เพื่อเป็นรางวัล จิบิม่อนจะให้เจ้านี้ล่ะกัน ลองกดรับที่ช่องจดหมายดูสิม่อน”

ติ้งๆๆๆ

เสียงริงโทนดังขึ้นจากเมจิคัลโฟน

มีตัวเลข 1 ขึ้นบนไอคอนจดหมาย

พอฉันกดเปิดดูก็เห็นข้อความแสดงความยินดี และ มีปุ่มให้กดรับไอเท็มที่ส่งมาพร้อมกันอยู่ด้วย

ติ้ง !

หลังจากที่กดรับของที่ส่งมา ก็มีตัวอักษรแจ้งเตือนปรากฎขึ้นบนหน้าจอของเมจิคัลโฟน

 

‘ได้รับ ไอเท็มตำราเวทย์ ส่งเข้าไอเท็มบอกซ์เรียบร้อย’

 

“ไอเท็มบอกซ์ คือ เวทย์มิติที่อำนวยความสะดวกในการจัดเก็บสิ่งของต่างๆ แต่เนื้อที่ของมันมีจำกัด ถ้าอยากใส่ของได้เยอะๆก็ต้องจ่ายเงินเพื่อทำการขยาดขนาดไอเท็มบอกซ์…มาริสามารถกดที่ไอคอนกระเป๋าเพื่อหยิบของที่จิบิม่อนให้มาได้ม่อน แล้วถ้าอยากเก็บกลับไปก็แค่วางวัตถุตรงหน้าและทำการถ่ายรูปเพื่อให้ไอเท็มบอกซ์ดูดกลืนของสิ่งนั้นเข้าไปม่อน”

ปุ๊ง !

หลังจากที่ฉันกดตกลง หนังสือปกหนังเล่มหนาๆสีฟ้าที่มีลายมือหวัดๆเขียนไว้บนหน้าปกว่า ‘อควาคัตเตอร์’ ก็ปรากฎขึ้นกลางอากาศ

“อุหวาาา”

ฉันรีบคว้ามันเอาไว้ได้ทันก่อนที่มันจะตกพื้น

จากนั้นฉันก็ลองเปิดหน้ากระดาษเพื่อดูเนื้อหาข้างใน

ภายในนั้นมีรูปวาดของสายน้ำที่มีรูปร่างคล้ายกับใบมีดกำลังพุ่งเข้าไปหาต้นไม้แล้วหั่นต้นไม้ออกเป็นสองท่อน

ระหว่างนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาในหัวของฉันเอง มันได้บอกให้ฉันรู้ถึงข้อมูลรายละเอียดต่างๆของเวทย์บทนี้

ฟู่ววววววว

 

หลังจากที่ฉันเปิดอ่านไปได้ไม่ถึง 10 นาที หนังสือเวทย์ที่อยู่ในมือของฉันก็สลายไปกลายเป็นฝุ่น

ทว่า ช่างน่าแปลกที่ภายในหัวของฉันกลับจดจำภาพที่เห็นเมื่อกี้และข้อมูลต่างๆได้ชัดเจนทั้งหมด ระดับที่ราวกับว่าฉันกำลังเปิดหนังสืออ่านเองไม่มีผิด

“สำเร็จแล้วม่อน เพียงเท่านี้มาริก็จะใช้เวทย์บทใหม่ได้แล้วม่อน”

 

ชื่อ : มาริซ่า ไฮแลนเดีย

เพศ : หญิง

อายุ : 21 ปี

อาชีพ : จอมเวทย์แห่งวารี

ธาตุที่ชำนาญ : ธาตุน้ำ

LV. 88

พลังชีวิต : 10/10

พลังเวทย์ : 9,500/11,000

พลังป้องกัน 4,900/5,000

อุปกรณ์สวมใส่ : ชุดราตรีขององค์หญิงแห่งท้องทะเล, คฑาน้ำตาแห่งสายธาร

สกิล : วอเตอร์บอล,อควาคัตเตอร์

 

จิบิม่อนอธิบายว่า พลังป้องกันของฉันและพลังเวทย์ลดลง เพราะใช้เวทย์วอเตอร์บอลโดนตัวเองไปเมื่อกี้

ส่วนค่าความจุพลังเวทย์ที่เพิ่มขึ้นมาจากการฝึกฝนใช้เวทมนต์ ถ้าฉันใช้บ่อยๆโดยเฉพาะยิ่งใช้ถึงขีดจำกัดเลยยิ่งดี ค่าความจุพลังเวทย์ของฉันจะเพิ่มมากขึ้น

“โดยคร่าวๆก็ประมาณนี้ม่อน เอาล่ะไว้วันหลัง เราค่อยมาสู้—”

 

กึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

ก่อนที่จิบิม่อนจะพูดจบ อยู่ๆเมจิคัลโฟนก็สั่นรัวๆและสัมผัสได่ว่ามันร้อนขึ้น

วู้ๆๆๆๆๆๆ

เสียงไซเร็นซ์ราวกับเสียงรถพยาบาลดังขึ้นมา

หน้าจอกลายเป็นสีแดง เกิดแถบแจ้งเตือนสีแดงขึ้นมาบนหน้าจอ

 

‘ประกาศแจ้งเตือน ภัยภิบัติมอนสเตอร์ที่ศูนย์การค้านิจิเซ็น เมืองมาซากุระ ’

‘LV. ขั้นต่ำ 45’

‘ศัตรู : ไวเวิร์น 5 ตัว,ออร์คระดับกลาง 30 ตัว’

‘รบกวนจอมเวทย์ที่อยู่ใกล้เคียง ขอความร่วมมือกำจัดเป้าหมายโดยด่วน’

‘อัตราฟูลซิงโคร 10 %’

 

 

“เกิดเรื่องพอดีเลยม่อน ! ถ้างั้นวันนี้เรามาดูพวกรุ่นพี่ต่อสู้กันดีกว่านะม่อน !!!”

“อะ อะ อื้ม เข้าใจแล้ว !”

หลังจากนั้น ฉันก็มองหาสถานที่เกิดเหตุตามแผนที่

พอรู้พิกัดแล้วก็ออกวิ่งไปบนหลังคาบ้าน แรงกระโดดที่เหนือมนุษย์ทำให้ฉันสามารถกระโดดข้ามบ้านแต่ละหลังได้เลยทีเดียว

จอมเวทย์นี่สุดยอดไปเลยค่ะ !