— 18 ชั่วโมงผ่านไปหลังการต่อสู้อันยาวนาน ขณะนี้เป็นเวลา 2.15 น. ตามเวลาท้องถิ่น

 

# เอ็มเพรส มารีน #

หลังจากที่พวกเราทุกคนกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ดีเทคเตอร์ก็สรุปสถานการณ์คร่าวๆ

ณ ขณะนี้มีอินเฟอร์โน่วูฟเต็มไปหมด ถ้าออกไปสู้ตอนนี้ อีกฝ่ายที่ได้เปรียบในความมืดก็จะสามารถฉวยโอกาสลอบฆ่าเราได้ง่ายๆ 

แม้กระทั่งวินดี้เอง ต่อให้เก่งแค่ไหน แต่ถ้าโดนโจมตีเข้าที่จุดตายตอนทีเผลอก็อาจถึงตายได้ในทันที ค่าพลังชีวิตเป็นเพียงแค่ตัวเลขที่แทบจะไร้ค่าเมื่อโดนโจมตีเข้าจุดตาย เช่นนั้น พวกเราจึงตกลงกันว่าจะจัดการพวกมันอีกทีตอน 6 โมงเช้า ซึ่งเมื่อถึงตอนนั้นท้องฟ้าคงสว่างไปแล้ว

ระหว่างนี้ก็แบ่งกันไปพักผ่อนเอาแรง แล้วกระจายงานใหม่

ถึงจะไม่รู้สาเหตุ แต่ตอนนี้ให้ถือซะว่าโซนาร์ซิสเต็มมีปัญหาขัดข้อง มันไม่สามารถตรวจจับหาตำแหน่งของมอนสเตอร์ที่อยู่รอบๆโรงเรียนได้  จึงจำเป็นจะต้องวางจอมเวทย์ที่ถนัดการต่อสู้ไว้ที่นี่อย่างน้อยหนึ่งคน

พวกเราเลยตัดสินใจให้เอวาที่บาดเจ็บมาเฝ้าแทน แล้วก็ให้ ซิสเซอร์ดูแลเสาอากาศเดิมที่เอวาเคยประจำการอยู่

ส่วน บาบะ ก็ให้อยู่ที่ศูนย์บัญชาการด้วยอีกคน เพราะตัวเด็กคนนี้เองก็บอกว่าตนนั้นขอเป็นฝ่ายสนับสนุนดีกว่า

“คะ คะคุณยายยยยยย  !!!”

“โอ้ว ตัวโตขึ้นเยอะเลยเน้อ~ กินจัง“

ดูเหมือนว่ากิกันติคจะรู้จักกับบาบะมาก่อน ทันทีที่เจอหน้ากัน กิกันติคก็พุ่งเข้าไปกอดบาบะและยกตัวของเธอขึ้นสูงเหนือหัว ก่อนจะเหวี่ยงไปมาอย่างคึกคัก

ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเรียกบาบะว่าคุณยาย แต่ฉันก็เดาไว้ก่อนว่ารูปลักษณ์ภายนอกของบาบะที่ดูเหมือนเด็กอนุบาลนั้นอาจเป็นผลมาจากการกลายเป็นจอมเวทย์ซ่ะมากกว่า

ดูจากท่าทางเคารพรักที่ซิสเซอร์และกิกันติคมีต่อบาบะแล้ว มันดูเหมือนว่าที่บาบะอ้างตนว่าเป็นคุณยายจะไม่ใช่เรื่องล้อเล่น …กิกันติคอธิบายว่า บาบะ เคยเป็นสมาชิกเก่าของสมาคมบลูคอสมอสที่พวกเขาสังกัดอยู่ก่อนจะลาออกไปเมื่อ 5 ปีก่อน

คนอื่นๆที่เป็นจอมเวทย์ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา หากจะไม่รู้จักบาบะก็คงไม่แปลก

อนึ่ง  สิ่งที่เรียกว่า สมาคม หมายถึง การรวมกลุ่มจอมเวทย์ขึ้นมาเป็นสังกัดที่ทรงอิทธิพลโดยมีจุดร่วมที่สำคัญเหมือนกันบางอย่าง

โดยสมาคมบลูคอสมอสที่กลุ่มสามคนของพวกกิกันติคสังกัดอยู่ เป็นสมาคมที่มีจุดมุ่งหมายในการใช้เวทมนต์เพื่อฟื้นฟูทรัพยากรธรรมชาติและปรับปรุงพื้นดินที่ปนเปื้อนกัมมันตรังสีหลังสงครามเย็นให้กลับมาอยู่อาศัยได้อีกครั้ง ซึ่งคนที่เป็นหัวหน้าสมาคมนี้ก็เป็นถึงหนึ่งในจอมเวทย์ระดับอาดามันเที่ยมอีกด้วย

“โตขึ้นเยอะเลยน๊า ยายได้ดูหนังเรื่องใหม่ที่หลานแสดงแล้ว ฉากแอคชั่นมันส์ใช้ได้เลย รู้สึกว่าจะชื่อว่า..อ่า อะไรนะ…เทรน..เอ่อ…เทรนอะไรน่อ”

“เทรนทูปานามาครับ ยาย”

“อะ..โอ้ววว ใช่จริงๆ เรื่องนั้นนะ สนุกมากๆเลยเน้อ”

ซิสเซอร์ บาบะ และ กิกันติคพูดคุยกันอย่างสนิทสนม โดยมีเอ็กซ์พลอเรอร์และดีเทคเตอร์ซึ่งเป็นจอมเวทย์มาแค่ 2 ปี เฝ้ามองทั้งสามคนอยู่เงียบๆพลางเช็คจอมอนิเตอร์เป็นระยะๆ

“เฮ้อ..ไร้สาระ”

“งั้นเดี๋ยวพวกเราขอไปตรวจตราข้างล่างก่อนนะ”

วินดี้ถอนหายใจให้กับภาพการสนทนาอย่างสนิทสนมของพวกกิกันติค ก่อนโดนสวิมจูงมือลงไปรักษาความปลอดภัยที่ชั้นล่างของอาคาร

พวกเราได้ตกลงกันว่าจะแบ่งทีมกันไปเฝ้าที่ประตูทางเข้าโรงเรียนเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความผิดพลาดมอนสเตอร์หลุดเข้ามาในศูนย์บัญชาการแบบก่อนหน้านี้อีก โดยจะผลัดเวรกันทุกๆ 1 ชั่วโมง ซึ่งฝั่งของวินดี้เองก็เป็นคนเสนอตัวไปเฝ้าเป็นกลุ่มแรก

“……………………..”

“พวกเราจะไปตรวจตราจริงๆนะ”

“ไม่ได้ไปทำอย่างอื่นแน่นอน สาบานได้ !!!”

สวิมกับวินดี้รีบบอกฉันด้วยท่าทางร้อนรน ทั้งๆที่ฉันแค่มองทั้งคู่เฉยๆเอง ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย

“มีอะไรรึเปล่า ?”

“ไม่มีอะไร…ก็แค่ เอ่อ…เป็นเรื่องที่เด็กดีไม่ควรยุ่งนะ”

“???”

ระหว่างที่เอวาทำหน้างง ฉันก็ถอดผ้าพันแผลเวทมนต์ออกมาจากไหล่ของเอวา 

ไหล่ที่ตอนแรกมีบาดแผลรอยข่วนลึกจนน่ากลัว เพียงพันผ้าพันแผลเวทมนต์ไปสองชั่วโมง รอยข่วนก็ตื้นขึ้นมากว่าเดิมอย่างน่าอัศจรรย์ถึงสองเท่า กระนั้น แขนของเอวาก็ยังใช้งานได้ไม่เต็มร้อยอยู่ดี ฉันเลยพันผ้ากลับไปให้เธอใหม่

ในตอนนั้นเอง ฉันก็เหลือบไปเห็นแฮทเกิลและโซนาต้าจังกำลังแบ่งอาหารกันอยู่

“ให้ฉันงั้นหรอ ?”

หงึกๆ

โซนาต้าจังฉีกขนมปังคู่หนึ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งให้แฮทเกิล ส่วนอีกส่วนหนึ่งตัวเธอเองที่กำลังพยักหน้าเบาๆก็กัดมันเข้าปาก

แก้มที่บวมตุ่ยอย่างน่ารักน่าเอ็นดูทำเอาอยากไปลูบเล่นซ่ะเหลือเกิน

แต่เดี๋ยวนะ ? ทำไมแซนวิสที่ทั้งคู่แบ่งกันกินถึงได้ดูหน้าตาคุ้นๆจัง

“โทษที พอดีเห็นพวกนั้นยังไม่ได้กินอะไรเลย ก็เลยแบ่งแซนวิสที่มารีนทำไว้ไปให้นะ”

“……………………”

อะไรกัน ? ทำไมไม่รีบบอกตั้งแต่แรกกันเล่า ?

ติ๋ง !

พอฉันกดลงไปบนเมจิคัลโฟน ทันใดนั้นเองแซนวิสประมาณ 5 คู่ที่อัดแน่นอยู่ในกล่องพลาสติกก็หล่นลงมาอยู่ในมือ

“มารีน ?”

“กองทัพต้องเดินด้วยท้องเนอะ—”

ฉันพูดสั้นๆก่อนจูงมือเอวาไปหาแฮทเกิลและโซนาต้าจัง

พอรู้ว่าแซนวิสที่กำลังกินอยู่เป็นฝีมือของฉัน แฮทเกิลก็ยิ้มบางๆ ส่วนโซนาต้าจังก็ผงกหัวรัวๆ

“ฮ่าๆ เป็นฝีมือของเธอนี่เอง ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ได้เลยนะเนี่ย นึกว่าจะหิวตายซ่ะแล้ว”

“แซนวิส..อร่อย…ขอบคุณก่ะ”

พอเห็นแฮทเกิลที่ร่าเริงและโซนาต้าจังที่เคี้ยวแก้มตุ่ยราวกับหนูแฮมเสตอร์ ฉันก็เสนอแบ่งแซนวิสที่เหลืออยู่ให้ทั้งสองคน

“ถ้างั้นล่ะก็— เอานี่ไปบ้างสิ”

แฮทเกิลกดเมจิคัลโฟนเพื่อเรียกกระบอกน้ำและถ้วยพลาสติกออกมา จากนั้นก็เทน้ำชาที่อาจจะเย็นชืดนิดหน่อยลงไปในแก้วและแบ่งมาให้พวกเรา

มันเลยกลายเป็นพวกเรามานั่งปิคนิคกันสี่คนตอนตีสองไปเสียแล้วค่ะ

แม้ว่าชาจะเย็นชืดไปบ้าง แต่พอรวมเข้ากับแซนวิสแล้ว ฉันก็คิดว่าเป็นมืออาหารที่สนุกดี

หลังจากที่พวกเราล้อมวงกันได้ซักพัก บาบะก็เดินมาหาฉัน

“กินแค่นี้ ตัวจะไม่โตเอาเน้อ”

บาบะนั่งยองๆลงข้างๆฉัน ก่อนจะหยิบก้อนหินที่ตกอยู่ข้างทางขึ้นมา

“???”

พวกเรามองบาบะที่กำลังกุมก้อนหินก้อนนั้นด้วยความสงสัย

ทว่า หลังผ่านไป 3 นาที พวกเราก็ได้แต่ตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า

“ฮุๆ ทานได้เลยเน้อ~  ไม่ต้องเกรงใจ”

ความสามารถของบาบะ ทาเล้นท์สุดพิสดาร ที่สามารถเปลี่ยนสิ่งของที่ถูกจับนาน 3 นาทีให้แปรสภาพกลายเป็นอาหารแบบสุ่มที่มีรสชาติอร่อยที่สุดในชีวิต

เธอแสดงพลังให้พวกเราเห็น โดยการเปลี่ยนก้อนหินให้กลายเป็นแอปเปิ้ลลูกใหญ่

พวกเราสี่คนมองหน้ากันไปมาราวกับจะถามว่า ใครจะลองก่อน ซึ่งมันก็แน่นอนว่า ไม่มีใครกล้ากินลูกแอปเปิ้ลที่เคยเป็นก้อนหินมาก่อนหรอกนะ

แต่ทว่า ตอนนั้นเอง กิกันติคก็เดินเข้ามาหา แล้วหยิบแอปเปิ้ลไปกินโชว์

“ง่ำ ! อร่อย !!!”

เสียงตะโกนด้วยความปลาบปลื้มทั้งน้ำตาของเขาทำให้อดคิดไม่ได้ว่า นี่เป็นการแสดงรึเปล่า ?

ทว่า แฮทเกิลก็กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่แล้วขอเป็นอาสาสมัครคนแรก

คราวนี้บาบะได้ใช้เวลา 3 นาที เปลี่ยนก้อนหินสี่ก้อนให้กลายเป็นมีทบอลขนาดเท่ากำปั้น

ควันหอมฉุยที่โชยออกมากระตุ้นให้น้ำลายไหลเสียจนหลงคิดว่า หากกินมีทบอลพวกนี้แล้วแปรสภาพกลับไปเป็นก้อนหินในท้องดังเดิมก็ไม่เป็นไร

แฮทเกิลก็รับมีทบอลมาแล้วเอาเข้าปาก

“—– !!!”

หลังจากที่กัดไปได้หนึ่งคำ แฮทเกิลก็กัดดัดต่อรัวๆอย่างมูมมามจนแก้มป่อง

พอเธอกลืนมันลงคอหมดเรียบร้อย แฮทเกิลก็บอกกับทุกคนว่า เพื่อความปลอดภัย ฉันกินให้เองดีกว่า ก่อนจะแย่งมีทบอลชิ้นถัดไปเข้าปาก ร้อนถึงเอวาและโซนาต้าจังที่รีบเข้าไปหยิบสองชิ้นที่เหลือออกมาจากมือของบาบะ

ง่ำ !

หลังกัดไปคำแรก ทั้งสองก็กัดคำต่อไปเรื่อยๆไม่หยุด จนมีทบอลถูกกลืนลงท้องหมดด้วยเวลาไม่ถึงนาที

ภาพที่เห็นช่างน่ากลัวเหลือเกิน ราวกับว่าทั้งสามได้ติดกับดักอาหารของบาบะเป็นที่เรียบร้อย

ในตอนที่ฉันเริ่มรู้สึกลังเล บาบะก็ยื่นน่องไก่ควันหอมฉุยน่องหนึ่งมาให้ฉัน

คราวนี้ ซิสเซอร์ก็มาร่วงวงด้วย เธอมองน่องไก่ที่บาบะยื่นให้ฉันด้วยน้ำลายที่ไหลยืด จนบาบะต้องเปลี่ยนเอาน่องนั้นไปให้ซิสเซอร์แทน

จากนั้นบาบะก็เปลี่ยนก้อนหินขนาดเท่ากำปั้นให้กลายเป็นเนื้อแซลม่อนหนาเท่าฝ่ามือ

ซิสเซอร์เลยใช้กรรไกรของเธอแร่เนื้อแซลม่อนบางๆแจกให้กับทุกคน

ไม่ว่าใครที่สัมผัสกับรสชาติของมันต่างก็ทำตาลุกวาวไปตามๆกัน

แม้กระทั่งฉันเองที่ได้ลิ้มลองเนื้อแซลม่อนที่ละลายอยู่ข้างในปากก็ถึงกับคิดว่าเนื้อแซลม่อนที่บาบะเสกขึ้นมานั้นเป็นเนื้อแซลม่อนที่อร่อยที่สุดในชีวิตเลยทีเดียว

เนื้อแซลม่อนที่บางๆกระตุ้นความอยากอาหารของฉัน จน ฉันเฝ้ารออาหารจานต่อไปด้วยความตื่นเต้น

“โฮะๆๆ ไม่ต้องแย่งกันเน้อ เด็กๆ …ยายมีให้ทุกคนแน่นอน”

หลังจากนั้น บาบะก็ทำอาหารเลี้ยงพวกเรามื้อใหญ่ พวกเราล้อมวงกินกันอย่างเอร็ดร่อย

กิกันติคและซิสเซอร์ฉีกปีกไก่กินอย่างมูมมาม

เอวาและโซนาต้าจังก็แบ่งกันชิมขนมปังสอดไส้ปูอัดและสังขยา

ส่วนตัวฉันเองที่ค่อยๆใช้ส้อมจิ้มเนื้อสเต้กเข้าปากอย่างสุภาพก็มีสายตาอันอบอุ่นของบาบะจ้องมองมาไม่วางตา

แฮทเกิลเอาชาที่เตรียมเอาไว้ไปแบ่งให้กับดีเทคเตอร์และเอ็กซ์พลอเรอร์ซึ่งกำลังตรวจสอบความผิดปกติของโซนาร์ซิสเต็ม ทว่า พอเห็นทั้งคู่ที่กำลังขมักเขม้นจนฝืนตัวเอง แฮทเกิลก็กลับมานั่งลงข้างๆบาบะ

พอบาบะรู้จากแฮทเกิลว่าทั้งคู่ไม่ได้พักผ่อนมานานมากแล้ว บาบะก็ฝากแฮทเกิลให้เอาหารไปแบ่งให้กับทั้งสองคน

ซาลาเปาไส้หมูควันหอมฉุย ที่แค่ดมกลิ่นก็รู้สึกหิว

ดีเทคเตอร์และเอ็กซ์พลอเรอร์ทนกลิ่นไม่ไหว สุดท้ายก็เลยยอมชิมไปคนละคำ

พอทั้งคู่ได้ชิมซาลาเปาที่อัดแน่นด้วยเนื้อหมูเน้นๆเข้าไป พวกเธอก็ตัดสินใจวางมือจากงานแล้วมาพักซักแป๊ปหนึ่งเพื่อลิ้มรสอาหารฝีมือของบาบะ

พวกเราทุกคนต่างนั่งล้อมวงทานอาหารที่จอมเวทย์หน้าเด็กอนุบาลปรุงให้อย่างสนุกสนาน

 

—- เวลาก็ได้ล่วงเลยผ่านไป 2 ชั่วโมง วินดี้และสวิมก็กลับขึ้นมาบนดาดฟ้าด้วยสีหน้าไม่พอใจ เพราะไม่มีคนมาผลัดเวรกับพวกเธอตามที่ตกลงกันไว้ ทว่า พอแฮทเกิลเอาไส้กรอกซีสยัดปากทั้งสองคน หลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงโวยวายอะไรอีก นอกจากเสียงของทั้งคู่ที่ป้อนอาหารของบาบะให้กันและกันอย่างเอร็ดอร่อย

ทั้งๆที่กำลังอยู่ในภารกิจที่สำคัญแท้ๆ แต่พวกเรากลับชิวซ่ะเหลือเกิน

ทุกๆคนต่างฟังดนตรีของโซนาต้าจังไปพลาง ลิ้มรสอาหารฝีมือบาบะไปพลาง

กว่าจะถึง 6 โมงเช้า พวกเราทุกคนต่างก็อิ้มแปล้ แต่กระนั้น ฝีมือของพวกเราก็ไม่ได้ตกแต่อย่างใด

เมื่อไม่ได้อยู่ในความมืดแล้ว อินเฟอร์โน่วูฟก็เป็นเพียงแค่หมาป่าพ่นไฟธรรมดาๆ

พวกเราไล่เก็บกวาดพวกมันไปจนหมด จากนั้นก็คอยประจำการตามจุดต่างๆของตัวเองแล้วไล่ล่าออร์คไปเรื่อยๆ

พอรู้ตัวอีกที มันก็ 8 โมงเช้าเรียบร้อย

 

‘ขณะนี้เวลา 8 นาฬิกา อีเว้นท์ปราบปรามออร์คประจำเมือง คาคุฮอน สำเร็จลุล่วง’

‘ขอขอบพระคุณจอมเวทย์ทุกๆท่านที่เข้าร่วมมา ณ ที่นี้ ’

 

กริ๊งๆๆๆ

เสียงแจ้งเตือนชัยชนะที่ดังขึ้นทำให้พวกเราทุกคนที่ประจำการตามจุดต่างๆของตัวเองถึงกับเฮลั่นอย่างพร้อมเพรียงจนเกิดเสียงหวีดแหลมดังขึ้นในหูฟัง

ท้องก็อิ่ม เงินก็เข้าบัญชีเรียบร้อย

พวกเราได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้งที่ดาดฟ้าโรงเรียน เพื่อเตรียมที่จะโบกมือลาเพื่อนใหม่

อีเว้นท์นี่มันช่างเป็นอะไรที่วิเศษไปเลยค่ะ

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

—- 8 นาฬิกา 30 นาที ตามเวลาท้องถิ่น 

— ณ ศูนย์บัญชาการ ดาดฟ้าโรงเรียนประถมใจกลางมือง

 

พวกเราทุกคนได้กลับมารวมตัวอีกครั้งด้วยสีหน้าเบิกบาน

อาหารเมื่อคืนก็อร่อย ดนตรีก็เพราะ

การต่อสู้ในตอนเช้าก็ราบรื่น ไม่มีใครตาย ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ และ ไม่มีมอนสเตอร์รอดชีวิตแม้แต่ตัวเดียว

ผลลัพธ์ที่น่าพึงพอใจทำให้ ทุกคนคิดว่า ทีมเวิร์คของพวกเราที่เจอหน้ากันครั้งแรกยอดเยี่ยมกว่าที่คิด ถ้าวันหลังมีอีเว้นท์อะไรแบบนี้อีก หากจะร่วมงานกันอีกครั้ง ก็คงไม่เลว 

แต่ทว่า —

“หา !? นี่นายจะเอาเงินไปเกือบหมดจริงๆงั้นหรอ !?”

เพราะกิกันติคยึดครองพื้นที่ที่ดีที่สุดไป  ออร์คส่วนมากกว่า 70% เขาจึงเป็นคนจัดการ ส่วนมอนสเตอร์ตัวอื่นนอกจากออร์คและออร์คที่เหลือ วินดี้รวมถึงคนอื่นๆเป็นคนฆ่าพวกมัน

ทว่า ในอีเว้นท์นี้ ค่าหัวของมอนสเตอร์ที่ได้รับเงินเพิ่มสองเท่าจะมีแค่ออร์ค

ก็นะ…ยังไงมันก็ถูกเรียกว่า อีเว้นท์ ปราบปรามออร์คอยู่แล้วนี่นา จะกลายเป็นแบบนั้นก็คงไม่แปลก

ทว่า พอค่าหัวต่างจากเดิมถึง 2 เท่าตัว หลังคำนวณดู มันก็กลายเป็นว่า รายได้กว่า 80% ในภารกิจนี้อยู่ในมือของกลุ่มกิกันติค

ทั้งๆที่คนอื่นๆก็ออกล่ามอนเตอร์ที่มีระดับความยากมากกว่า เช่น อินเฟอร์โน่วูฟเอย ไวเวิร์นเอย แต่ก็ยังได้เงินไม่เท่ากับกิกันติคที่จัดการออร์คซึ่งมีระดับความยากน้อยที่สุด

ส่วนหนึ่งก็มาจากทำเลที่เขาอยู่ซึ่งกินพื้นที่กว้างและพวกออร์คก็ปรากฎตัวบ่อย  ในขณะที่อีกส่วนก็เป็นเพราะค่าหัวที่เพิ่มจากเดิมถึง 2 เท่า

สำหรับวินดี้แล้ว มันไม่ค่อยแฟร์ที่เขาเอาแต่งานง่ายๆทำเลดีๆไปทำจนได้เงินเป็นกอบเป็นกำอยู่คนเดียว

วินดี้จ้องหน้ากิกันติคอย่างไม่พอใจ ตรงกันข้ามกับกิกันติคที่ยักไหล่อย่างสบายๆ

“สรุปคือ…จะให้ทางข้าแบ่งเงินให้งั้นหรอ ?”

“ก็อยากจะพูดแบบนั้นอยู่หรอก…ถึงจะรู้ดีว่านายไม่มีทางยอมแน่นอนก็ตาม…แล้วคนอื่นๆละ โอเคงั้นหรอที่จะปล่อยให้เป็นแบบนี้”

เมื่อวินดี้กวาดสายตาไปโดยรอบ ก็พบว่าไม่มีใครกล้ายกมือแม้แต่คนเดียว

ก็นะ กิกันติคเป็นหนึ่งในจอมเวทย์ชื่อดังที่มีอิทธิพล ไม่ว่าใครก็ไม่อยากมีปัญหาด้วยซักเท่าไหร่

แฮทเกิลและโซนาต้าขอปฏิเสธที่จะยุ่งเกี่ยวด้วย แค่ได้ปกป้องเมืองของพวกเธอ ทั้งคู่ก็พอใจแล้ว

เอวานั้นยังไงก็ได้ แต่ฉันก็ยกมือเสนอความเห็นบ้าง

“ถ้าให้ว่ากันตามตรง การโจมตีของคุณกิกันติคสร้างความเสียหายในวงกว้างและเพื่อนร่วมทีมคนอื่นก็โดนลูกหลงไปด้วย…ถึงจะเข้าใจว่าไม่เจตนา แต่อย่างน้อย ฉันอยากให้คุณใช้โอกาสนี้พิสูจน์ความจริงใจค่ะ”

“….ข้าเข้าใจ…ที่มารีนพูดมามันก็ถูก”

พอฉันใช้จุดนี้บีบให้อีกฝ่ายสำนึกผิด กิกันติคที่กอดอกก็พยักหน้าเบาๆ

ความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้เป็นคนเห็นแก่ตัวขนาดนั้น  ยังพอมีความเป็นผู้นำที่รับฟังเสียงผู้อื่นอยู่บ้าง

ดีเทคเตอร์เองก็ทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย …เธอคงกำลังหาข้อเสนอที่ลงตัวอยู่

ในขณะที่ เอ็กซ์พลอเรอร์ นั้น—-

“เอ๋ ?”

เอ็กซ์พลอเรอร์ ไม่อยู่หรอนั่น ? ไปไหนของเขากันนะ

แม้ว่าฉันจะกวาดสายตาไปโดยรอบ ทว่า บนดาดฟ้ากลับหาเอ็กซ์พลอเรอร์ไม่เจอ

“น่าๆ กินจังก็แบ่งๆกับเพื่อนบ้างเถอะ…ในส่วนของยายและนังหนูก็ไม่ต้องแบ่งให้ก็ได้ เพราะทางนี้เองก็ผิดที่มาไม่ตรงเวลา แต่ว่านะ…สิ่งที่เรียกว่าทีมเวิร์ค มันไม่สามารถสำเร็จได้ด้วยตัวคนเดียวเน้อ ต่อให้เป็นแนวหลังอย่างสาวน้อยนักดนตรีคนนั้น แม้จะไม่อาจฆ่ามอนสเตอร์ได้ซักตัว แต่มันก็ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้ช่วยงานพวกกินจังเลยไม่ใช่หรอ”

พอพูดถึงตรงนี้ก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่า หากกิกันติคยึดวิธีแบ่งเงินตามจำนวนมอนสเตอร์ที่แต่ละคนสังหารไป โซนาต้าจังที่ไม่ได้ฆ่ามอนสเตอร์เลยซักตัว จะไม่ได้เงินแม้แต่โกลเดียว

“เอ๋ ? ยายจ๋า ? ถ้าทางนั้นแบ่งเงินมาให้มันก็ดีแล้วนิ อุ๊ป—”

ซิสเซอร์ที่กำลังจะอ้าปากพูดถูกบาบะเอาแยมโรลยัดปาก

กิกันติคที่กำลังครุ่นคิดก็กวาดสายตามองทุกๆคนรอบตัว ก่อนจะเหลือบไปมองโซนาต้าจัง

“คะ…คือ…หนู”

พอรู้ว่าตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน เธอก็ทำตัวลีบเล็กลง

เสียงที่แผ่วเบาดังขึ้นกลางวงสนทนาที่เงียบสงบ

“มะ…ไม่ได้…ทำ..อะไร…เลย”

“…………………”

กิกันติคจ้องมองสาวน้อยที่หนีไปหลบหลังแฮทเกิลและก้มหน้าลงอย่างดูถูกตัวเอง

“คุณกิกันติค…สุดยอด…คุณวินดี้..ก็เก่ง..ทั้งมารีน….แล้วก็..แม่มดอัสนีก็สำคัญ…คุณเอ็กซ์พลอเรอร์ และ ดีเทคเตอร์ เอง..ก็ช่วยประสานงาน..บาบะและซิสเซอร์ก็ช่วยทุกคนเอาไว้…ส่วนพี่สาว—”

เด็กสาวช้อนตามองหญิงสาวในชุดมายากลด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความเคารพรัก

“ก็เป็นคนสำคัญ….ทุกคน…ขาดไปไม่ได้…แม้แต่คนเดียว…..ในขณะที่หนู”

 

— ทำได้เพียงแค่เล่นดนตรี

 

พอเห็นเด็กสาวก้มหน้าลงและลูบฟลูตสีขาวในมือด้วยท่าทางเหงาหงอย วินดี้ก็จ้องไปยังกิกันติคราวกับจะบอกว่า ‘เห็นไหม แม้แต่เด็กๆยังรู้เลยย่ะ’

“เพราะงั้น…ของหนู…ไม่ต้องก็ได้”

“……………….”

“อาหารก็อร่อย…ได้ปิคนิคด้วยกัน….แล้วก็….เอ่อ….ที่สำคัญ…คือ”

เด็กสาวที่พวงแก้มขึ้นสีชมพูระเรื่อมุดหน้าหนีอยู่ข้างหลังคุณพี่สาวของเธอจนเหลือเพียงแค่ดวงตากลมเล็กเปี่ยมด้วยความชื่นชมที่มองไปยังทุกคนซึ่งอยู่รอบๆ

“ได้ต่อสู้…ร่วมกับทุกคน…หนู…สนุกมากค่ะ”

กึก !

หลังจากได้ยินเด็กสาวพูดจนจบ วินดี้ก็พุ่งเข้าไปกอดโซนาต้าจังจากทางด้านหลังจนเด็กสาวถึงกับสะดุ้งเฮือกแล้วเผลอทำฟลูตหล่นจากมือ

แม้จะพยายามดิ้นหนี แต่พอรู้ว่าอีกฝ่ายที่กำลังกอดเธออย่างอ่อนโยนคือวินดี้ เด็กสาวก็ยอมอยู่เฉยๆให้เธอกอดแต่โดยดีราวกับตุ๊กตา

“เห็นไหมๆ เด็กคนนี้น่ารักจะตาย”

“อื๊อ ! ตัวนิ่มจัง ขอกอดอีกซักพักเถอะ”

“เด็กดีๆ….”

แฮทเกิลยิ้มอย่างโอ้อวดราวกับคุณแม่เห่อลูก วินดี้กอดโซนาต้าจังแล้วเอาแก้มไปถูจนพวงแก้มของทั้งสองขึ้นสีแดงระเรื่อ ในขณะที่สวิมเองก็ไม่ว่าอะไรนอกจากลูบหัวและจ้องมองเด็กสาวด้วยสายตาอันอ่อนโยน

“เฮ้อ…”

กิกันติคเองในเมื่อเด็กตัวแค่นี้พูดถึงขนาดนั้นแล้ว เขาจะปฏิเสธได้เยี่ยงไร

ชายหนุ่มทำได้เพียงเกาหัวและยิ้มแห้งๆ

“อย่าพูดแบบนั้นสิ แม่หนูโซนาต้า”

เขาเดินไปหยิบฟลูตที่ตกพื้นขึ้นมาแล้ว จับมันใส่กลับเข้าไปในฝ่ามืออันบอบบางที่คงแตกสลายหากบีบแรงๆ

ดวงตาของทั้งคู่ที่ประสานกันแฝงด้วยความรู้สึกดีที่มีให้อีกฝ่าย

“ไม่มีใครในที่นี้ไม่สำคัญทั้งนั้น…เพราะพวกเรามีกันและกัน นั่นถึงได้เรียกว่า ทีม”

 

— เธอก็เป็นฮีโร่เหมือนกันนะ

 

สิ้นคำพูดอันอบอุ่น กิกันติคก็แย่งสวิมลูบหัวโซนาต้า จนสวิมที่มือโดนเบียดออกถึงกับมองค้อนใส่อย่างแรง

“…คะ…ค่ะ…”

โซนาต้าจังก้มหัวลงอย่างเขินอาย ช่างน่ารักยิ่งนัก

ตอนนี้ก็เป็นอันสรุปได้แล้วว่า เงินที่กิกันติคหามาได้ จะแบ่งแจกจ่ายให้กับคนอื่นๆเพื่อความเท่าเทียม

ไม่มีใครโต้แย้ง ตอนนี้ก็เหลือแค่รอเอ็กซ์พลอเรอร์มาตกลงก็เป็นอันเสร็จสิ้นการเจรจา

“ว่าแต่ หมอนั่นไปไหนกันนะ ?”

พอดีเทคเตอร์พูดขึ้นมา คนอื่นๆก็พึ่งนึกขึ้นมาได้และหันไปมองรอบๆตัว

“???”

“เอ็กซ์พลอเรอร์ !!! เฮ้ยยยย เอ็กซ์พลอเรอร์ อยู่แถวนี้รึเปล่า— อ๊ะ โทษทีๆ”

อยู่ๆกิกันติคก็ตะโกนเรียกหาเอ็กซ์พลอเรอร์เสียงดังก้อง จนโซนาต้าสะดุ้งตกใจแล้วเผลอทำฟลูตหลุดจากมืออีกรอบ

หลังจากที่เขาเก็บฟลูตคืนให้เธอ กิกันติคก็หยิบเมจิคัลโฟนขึ้นมาเพื่อจะโทรหาเอ็กซ์พลอเรอร์

ทว่า ก่อนที่เขาจะได้กดโทรออก อยู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาจากเมจิคลโฟนของดีเทคเตอร์

หญิงสาวชุดหมีที่ตอนนี้ใส่ชุดวันพีชสีขาวบริสุทธิ์ซึ่งช่วยขับเน้นผิวกายที่งดงามของเธอมากขึ้น ก็หยิบเมจิคัลโฟนขึ้นมารับสายโดยทันที

“ฮัลโหล….เอ็กซ์พลอเรอร์ นี่นายไปอยู่ที่ไหนกันนะ ? พวกเราทุกคนกำลังรอนายอยู่เลย รีบๆออกมาได้แล้ว”

“—– !!!”

แม้หญิงสาวจะแนบเมจิคัลโฟนชิดกับหูของตัวเอง ทว่า ทุกคนต่างก็ได้ยินเสียงตะโกนฟังไม่ได้ศัพท์ที่ดังรอดออกมา

ขณะที่คุยกับเอ็กซ์พลอเรอร์ สีหน้าของหญิงสาวก็พลันเคร่งเครียดขึ้นมาอย่างช้าๆ ริมฝีปากเม้มแน่น คิ้วสองข้างขมวดเป็นปม

เธอคุยกับอีกฝ่ายได้นาน 1 นาที ก่อนจะรีบวางสายด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความร้อนรน

“เข้าใจแล้ว….จะรีบตามไปเดี๋ยวนี้ละ”

ติ๊ด…

สิ้นเสียงโทรศัพท์ที่ถูกวางสาย ดีเทคเตอร์ก็จ้องไปยังกิกันติคซึ่งกอดอกมองมาที่เธอด้วยใบหน้าจริงจัง

“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ?”

“มีเรื่องเร่งด่วนที่จะแจ้งให้ทุกคนทราบ….เอ็กซ์พลอเรอร์ได้ไปค้นพบดันเจี้ยนที่อยู่ข้างใต้เมืองแห่งนี้เข้า….ตอนนี้เขาติดอยู่ข้างในนั้นและต้องการความช่วยเหลือโดยด่วน”

“ดันเจี้ยน !?”

“ข้างใต้เมืองเนี่ยนะ !? เป็นไปได้ยังไง ? ”

“???”

วินดี้จับจ้องไปที่ดีเทคเตอร์ด้วยความสงสัย แฮทเกิลเอียงหัวเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามด้วยร้อนรน ส่วนโซนาต้าจังก็ทำหน้างงเพราะตามบทสนทนาไม่ทัน

ปัญหาใหม่ตามขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด ทั้งๆที่อีเว้นท์จบไปแล้ว แต่เรื่องมันก็ยังไม่จบ

ถ้าเอ็กซ์พลอเรอร์ไม่อยู่ ปัญหาเรื่องการแบ่งเงินก็จะไม่ลงตัว แถมตอนนี้เขาก็ตกอยู่ในอันตรายบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ 

ดันเจี้ยน ?

หมายถึงพวกเขาวงกตแบบในเกมแฟนตาซีอะไรทำนองนั้นรึเปล่า ?

 

“ช่วยเล่าเหตุการณ์เมื่อกี้ให้ฟังใหม่ทีสิ—-”

 

ท่ามกลางความสับสนและร้อนอกร้อนใจของทุกคน ทันใดนั้นเองก็มีชายหญิงสองคนกระโดดลงมาที่มุมหนึ่งของดาดฟ้า

“เธอ ?”

ในขณะที่วินดี้รวมถึงคนอื่นหันไปทางต้นเสียงพร้อมตั้งท่าป้องกันตัวด้วยความหวาดระแวง

หญิงสาวผิวแทนแปลกหน้าในชุดนางรำที่เดินเคียงข้างกับบุรุษหน้ากากดำก็กล่าวแนะนะตัวเองด้วยน้ำเสียงอันนิ่งสงบ

 

“ฉัน แซนดี้ ครีเอเตอร์ ยินดีที่ได้รู้จัก—-”

 

 

จากผู้เขียน :  นิยายเรื่องนี้จะลงที่ NEKOPOST ถึงตอนที่ 30 เท่านั้นนะครับ เนื่องจากเว็บนี้มักโดนที่อื่นดูดนิยายไปลงเองโดยไม่ได้รับอนุญาติ 

ทุกท่านสามารถไปติดตามต่อได้ในเว็บ read a write ซึ่งผมได้ใส่ลิ้งค์ไว้ให้เเล้วในด้านหน้าสุดครับ