เพื่อชดใช้หนี้ 2 ล้าน ฉันจึงเข้าร่วมระบบจอมเวทย์ค่ะ !! - ตอนที่ 2 ฉันกลายเป็นจอมเวทย์เเล้วค่ะ

— เพราะผู้กล้าไม่อาจสังหารจอมมารได้สำเร็จ ทุกสรรพชีวิตจึงสูญสิ้น

 

ในดวงดาวอันห่างไกลซึ่งเรียกว่า ยูเฟเซีย มีสิ่งมีชีวิตอันหลากหลายไม่ว่าจะมนุษย์ เอลฟ์ ดรอฟว์ มังกร และ เผ่าปีศาจ รวมถึงสิ่งมีชีวิตเผ่าพันธุ์อื่นๆอีกมากมาย

โลกใบนั้นคือดวงดาวที่ขับเคลื่อนอารยะรรมด้วยเวทมนต์  และ กำลังอยู่ในสภาวะสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์ต่างๆและเผ่าพันธุ์สุดแกร่งซึ่งเรียกว่า เผ่าปีศาจ

เผ่าปีศาจคือเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งทางร่างกายและพลังเวทย์ พวกมันอยู่ภายใต้การปกครองของตัวตนที่เรียกว่า จอมมาร

ในขณะที่ฝั่งปีศาจมีตัวตนที่เรียกว่าจอมมาร มนุษยชาติเองก็มีคู่ปรับของจอมมารที่เรียกว่า ผู้กล้า

ผู้กล้า และ จอมมาร ทั้งสองได้เข้าห้ำหั่นกันอย่างดุเดือดต่อเนื่องกันหลายพันปีและสืบทอดความแค้นระหว่างกันหลายยุคหลายสมัย

จนกระทั่งในสงครามครั้งสุดท้าย ผู้กล้าก็ได้พ่ายแพ้จนถูกจอมมารสังหาร

โลกทั้งใบได้ตกอยู่ภายใต้การยึดครองของจอมมาร

ทว่า จอมมารที่ยึดครองโลกได้ก็หาได้ปกครองเผ่าพันธุ์อื่นๆ หากแต่ทำการเข่นฆ่าเผ่าพันธุ์อื่นๆทั้งหมดที่ไม่ใช่เผ่าปีศาจ

แถม จอมมารยังวางแผนที่จะสร้างประตูมิติเพื่อเดินทางมารุกรานที่ดาวดวงอื่นอย่างเช่นดาวโลกที่เป็นบ้านเกิดของพวกเรา

เหล่าจอมเวทย์ของดวงดาวยูเฟเซียที่เหลืออยู่จึงสร้างมิติเสมือนที่เป็นรอยต่อระหว่างดวงดาวยูเฟเซียและโลกของเราขึ้นมา มันถูกเรียกว่า มิติเรพลิก้า

มิติเรพลิก้า คือ มิติที่จำลองโครงสร้างบ้านเมืองของโลกของเราเอาไว้หลอกตาพวกเผ่าปีศาจ

พวกจอมเวทย์ได้ย้ายประชากรที่เหลืออยู่ไม่มากไปยังมิติเสมือนดังกล่าว

ในขณะเดียวกัน การจะเดินทางจากดวงดาวยูเฟเซียมายังโลกของพวกเรา กองทัพมอนสเตอร์ของจอมมารก็จำเป็นจะต้องบุกผ่านมิติเรเลพก้าก่อน ถึงจะบุกมายังโลกแห่งความจริงของเราได้

ด้วยกำลังรบอันน้อยนิด พวกจอมเวทย์และสิ่งมีชีวิตจากโลกเรพลิก้าก็ไม่อาจป้องกันการรุกรานของจอมมารได้ ซ้ำร้ายพวกเขายังสูญเสียพลังเวทย์ทั้งหมดและร่างกายไปจากการสร้างมิติเรพลิก้าขึ้นมา

เพราะฉะนั้นทางเลือกที่เหลือจึงเหลือแค่การที่ พวกเขาจะต้องอาศัยกำลังเสริมจากเหล่ามนุษย์โลกที่มีพลังเวทย์อันแข็งแกร่งแอบแฝงอยู่

“เหล่าจอมเวทย์ได้สร้างพวกกระผม…เหล่า ‘มาสคอต’ ขึ้นมา เพื่อกระจายกันไปใฝ่หามนุษย์ที่สามารถฝึกตนเพื่อเป็นจอมเวทย์ได้น่ะม่อน”

นอกจากนี้ ก็ได้สร้างระบบจอมเวทย์ขึ้นมาเพื่อความสะดวกในการบริหารจัดการจอมเวทย์จากดาวโลก

“รับเจ้านี้ไปสิม่อน !”

อยู่ๆก็ปรากฎวงเวทย์สีดำขึ้นมาเหนือฝ่ามือของฉัน ก่อนที่วินาทีถัดมาสมาร์ทโฟนสีน้ำเงินจะตกลงมาอยู่ในมือของฉัน

พอฉันกดเปิดเครื่องดูก็พบว่ามันคล้ายกับสมาร์ทโฟนที่ใช่กันอยู่ทั่วไป

เพียงแต่มันมีไอคอนแปลกๆที่เป็นรูปไม้คฑาสีน้ำตาลซึ่งเขียนเอาไว้ว่า ‘ระบบจอมเวทย์’ อยู่

“เจ้านี่คือ ‘เมจิคัลโฟน’ ลองกดดูสิม่อน !”

พอลองกดเข้าไป บนหน้าจอก็เด้งใบหน้าของหญิงสาวผมฟ้า ดวงตาสีเขียว ซึ่งก็คือตัวฉัน พร้อมรายละเอียดต่างๆขึ้นมามากมาย

 

ชื่อ : มาริซ่า ไฮแลนเดีย

เพศ : หญิง

อายุ : 21 ปี

อาชีพ : จอมเวทย์

ธาตุที่ชำนาญ : ธาตุน้ำ

LV. 88

พลังชีวิต : 10/10

พลังเวทย์ : 10,000/10,000

สกิล : วอเตอร์บอล

 

“สุดยอดไปเลยม่อน ! นะ นะ นี่มันระดับอาดามันเที่ยม ตั้งแต่ยังไม่ได้ฝึกเลยนี่นา !?”

“หมายความว่ายังไงคะ ? ที่บอกว่าระดับอาดามันเที่ยม”

พอได้ยินแบบนั้นจิบิม่อนก็อธิบายให้ฉันฟังว่าจอมเวทย์สามารถแบ่งออกเป็น 6 ระดับตามเลเวล

เลเวล 1-20 คือ ระดับบรอนซ์

เลเวล 21-40 คือ ระดับซิลเวอร์

เลเวล 41-60 คือ ระดับโกล

เลเวล 61-80 คือ ระดับแพลตตินั่ม

เลเวล 81-100 คือ ระดับอาดามันเที่ยม ซึ่งเป็นระดับสูงสุด

ในขณะที่หากเลเวลเกิน 100 จะถือว่าเป็นขั้นระดับมหาปราชญ์ ผู้กล้า หรือ จอมมาร ที่เป็นตำนานได้เลย

“ตั้งแต่ก่อตั้งระบบจอมเวทย์ขึ้นมา 10 ปี มีมนุษย์บนโลกเพียงแค่ 11 คนเท่านั้นที่ไปถึงระดับอาดามันเที่ยมได้น่ะม่อน !”

เอ๋ ? แสดงว่าตัวฉันนี่สุดยอดขนาดนั้นเลยหรอคะ ?

“แถมคนที่เริ่มต้นด้วยระดับนี้ตั้งแต่แรก ยังเคยเจอแค่คนเดียวเองด้วย แบบนี้มาริซ่าจะต้องกลายเป็นสุดยอดจอมเวทย์ที่แข็งแกร่งอันดับต้นๆของโลกแน่เลยม่อน ”

ตามปกติแล้ว จอมเวทย์ต้องฝึกฝนใช้เวทย์บ่อยๆและก้าวข้ามอุปสรรคต่างๆเช่นการต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์เพื่ออัปเลเวล

มีบางกรณีที่เริ่มต้นระดับเลเวล 1 แต่ก็มีบางส่วนที่เริ่มจากเลเลวสูงๆกันเลย

“แต่โดยส่วนมาก ก็มักจะเริ่มจากระดับบรอนซ์กันนั่นแหล่ะม่อน”

ส่วนพลังชีวิตถ้าเหลือ 0 ก็จะตาย

พลังเวทย์ถ้าหมดก็จะใช้เวทมนต์ไม่ได้

ธาตุที่ชำนาญก็จะบอกให้รู้ว่าใช้เวทย์ชนิดไหนได้บ้าง

ส่วนสกิลจะหาได้จากการฝึกใช้เวทมนต์บ่อยๆจนสามารถจับทางและประยุกต์มาสร้างสกิลใหม่ได้ ไม่ก็เรียนรู้จากการอ่านตำราเวทมนต์ที่วางขายอยู่ในโลกเรพลิก้าซึ่งสามารถสั่งซื้อออนไลน์ผ่านทางสมาร์ทโฟนที่จิบิม่อนให้มาอย่างเมจิคัลโฟน

“เกี่ยวกับหน้าที่ในฐานะจอมเวทย์ มาริซ่า…อือ หลังจากนี้ขอเรียกว่ามาริล่ะกันนะม่อน”

“อืม….”

“มาริจะต้องปราบมอนสเตอร์ที่พยายามบุกมายังเมืองมาซากุระแห่งนี้ในโลกเรพลิก้า โดยจะมีการแจ้งเตือนได้ตลอด 24 ชั่วโมง เพียงแต่หากเลเวลของมอนสเตอร์ที่บุกเข้ามามีระดับสูงกว่าของมาริ เมจิคัลโฟนก็จะไม่ติดต่อมาและแจ้งไปยังคนที่มีระดับสูงกว่า หรือ ถ้าทางสภาเวทมนต์ที่มีหน้าที่บริหารระบบจอมเวทย์พิจารณาแล้วว่าต้องการกำลังเสริม จิบิม่อนจะโทรมาหาโดยตรง”

จอมเวทย์แต่ละคนจะมีอาณาเขตการดูแลแตกต่างกัน

โดยเมืองที่ฉันอยู่มีชื่อว่า เมือง มาซากุระ ซึ่งในเมืองนี้มีจอมเวทย์ไม่รวมฉันอยู่อีก 3 คน

“แล้วฉันสามารถปฏิเสธงานกำจัดมอนสเตอร์ได้รึเปล่า ?”

“ถ้าอยู่ในระดับแพลตตินั่มขึ้นไปจะไม่สามารถทำได้น่ะม่อน หากปฏิเสธงานจะโดนลดคะแนนความประพฤติ แล้วถ้าเกิดลดคะแนนจนถึงเกณฑ์ก็จะถูกปลดจากการเป็นจอมเวทย์และลบความทรงจำทุกอย่างทิ้งไป”

“เอ๋ ? ถ้าแบบนี้ ฉันก็จะกลายเป็นระดับอาดามันเที่ยมที่ไม่สามารถปฏิเสธงานได้น่ะสิ !?”

“ต่อให้มีเลเวลที่สูงก็สามารถขอยื่นเรื่องผ่อนผันการเป็นแพลตตินั่มได้ทำให้อยู่ในระดับโกลได้นานเท่าที่ต้องการ เพียงแต่—-”

“???”

“ต่อให้กำจัดมอนสเตอร์เลเวลที่สูงกว่าเลเวลตัวเองได้ มันก็จะมีเพดานรายได้สำหรับจอมเวทย์ระดับโกลลงไปที่ให้เงินจากการสังหารมอนสเตอร์แต่ละตัวน้อยกว่าที่ระดับแพลตตินั่มได้ แถมการเป็นระดับแพลตตินั่มจะสามารถสร้างเส้นสาย ชื่อเสียง เงินทอง สร้างโอกาสให้ตัวเองมากมาย รวมถึงสามารถซื้อที่ดินในโลกเรพลิก้าได้ด้วย …มีบางคนที่อยู่ในระดับแพลตตินั่มถึงกับสร้างปราสาทขึ้นมาในโลกฝั่งนั้นเลยนะม่อน !”

“แต่ยิ่งระดับสูงก็ยิ่งอันตรายใช่รึเปล่า”

“ถูกต้องแล้วม่อน ! แต่ว่านะมาริจะไม่กำจัดมอนสเตอร์จริงๆหรอม่อน ?”

“???”

“ก็ถ้าเกิดพวกมันหลุดมาโลกฝั่งนี้ได้นะม่อน มันอาจจะไปทำร้ายคนที่มาริรู้จักได้น่ะมอน ยิ่งถ้าเป็นมอนสเตอร์ระดับสูงถ้าไม่ร่วมมือกันจัดการแล้วปล่อยหลุดเข้ามายังโลกแห่งความเป็นจริง มาริตัวคนเดียวจะสู้เพื่อเอาชีวิตรอดไหวหรอม่อน ?”

พูดง่ายๆก็คือ ถ้าวันที่มอนสเตอร์ระดับสูงๆปรากฎตัวขึ้นมาแล้วไม่มีใครสู้กับมันได้ พวกเราทุกคนก็ต้องตายอยู่ดี เพียงแต่ตายก่อน ตายหลัง มันก็เท่านั้นเอง

“แล้วทำไมตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงไม่มีข่าวเกี่ยวกับเรื่องมอนสเตอร์หลุดมายังโลกใบนี้เลยล่ะ ?”

“ก็เพราะการปิดข่าวและปลอมแปลงความทรงจำด้วยเวทมนต์ไงล่ะม่อน ยกตัวอย่างเช่น—”

จิบิม่อนมองมาที่ฉันและพูดออกมาด้วยเสียงอันแผ่วเบากว่าปกติ

“อุบัติเหตุเครื่องบินตกเอย แก๊ซระเบิดเอย….หรือ จะเป็น อุบัติเหตุรถบรรทุกชนคน…เหมือนพ่อแม่ของมาริ”

“—- !?”

ตอนที่ฉันเสียคุณพ่อคุณแม่ไป มันเป็นเพราะว่ามีคนขับรถบรรทุกหลับในขับรถชนคนที่ป้ายรถเมล์ของเมืองนิงาโตะที่อยู่ข้างๆเมืองมาซากุระของฉัน แต่หลังเหตุการณ์นั้นคนขับคนดังกล่าวก็ถูกจับและจ่ายเงินชดใช้ให้กับครอบครัวทุกๆคนแต่โดยดี

“ไม่สงสัยเลยหรอว่า ทำไมคนขับรถที่มีอาชีพหาช้าวกินค่ำถึงมีเงินพอจ่ายค่าเสียหายที่มากขนาดนั้นไหวน่ะม่อน”

“นี่เธอกำลังจะบอกว่า เรื่องเมื่อตอนนั้นเป็นฝีมือของพวกมอนสเตอร์ ?”

“ถูกต้องแล้วม่อน เรื่องในตอนนั้นต้องขอแสดงความเสียใจด้วยจริงๆม่อน แต่เลเวลของมอนสเตอร์ตนนั้นมันสูงจนจอมเวทย์ในเมืองนั้นสู้ไม่ไหวและหลุดมาได้ แต่พวกเราทุกคนก็พยายามเต็มที่แล้วจนสูญเสียผู้กล้าไปถึง 2 คนเลยนะม่อน”

ส่วนค่าใช้จ่ายที่ให้กับผู้สูญเสียก็มาจากสภาเวทย์นั่นเอง

“……………………….”

“เพราะงั้น มาริคงเข้าใจดีถึงความรู้สึกเศร้าโศกจากการเสียคนสำคัญไป….ถ้าเป็นไปได้จิบิม่อนก็อยากให้มาริช่วยมาเป็นจอมเวทย์ จะได้ไม่มีคนเคราะห์ร้ายเหมือนคุณพ่อคุณแม่ของมาริอีกน่ะม่อน”

“……………………….”

ภาพงานศพในตอนนั้นที่ฉันไม่อาจแม้แต่ได้เห็นร่างของคุณพ่อคุณแม่เป็นครั้งสุดท้าย จนถึงวันนี้ฉันยังจำได้ไม่เคยลืม

ตำรวจบอกว่าสภาพศพเละเกินไป สิ่งที่ฉันได้โอบกอดมีเพียงผ้าขาวผืนใหญ่ที่ห่อร่างของทั้งสองคนเอาไว้

ไม่อาจเห็นหน้าเป็นครั้งสุดท้าย

กระทั่งบอกลาก็ไม่มีโอกาส

พอคิดแบบนั้นแล้ว ฉันก็ตัดสินใจได้ในทันที

“เข้าใจแล้ว ฉันตกลง”

เงินก็ดี อุดมการณ์ก็โอเคอยู่ จะให้ไปถึงระดับแพลตตินั่มก็ใหญ่เกินตัว ขอเป็นโกลธรรมดาที่ช่วยเท่าที่ช่วยไหวก็พอ

“จะเป็นจอมเวทย์จะต้องทำยังไงบ้างหรอ ?”

“ไม่ยากเลยม่อน มาริก็แค่ทำสัญญาม่อน”

พูดจบ บนเมจิคัลโฟนก็ปรากฎรายละเอียดสัญญาทั้งหมดขึ้นมา

 

พันธสัญญาในฐานะจอมเวทย์

1.ต้องเก็บเรื่องจอมเวทย์ รวมถึง การคงอยู่ของเรพลิก้า และโลกอีกใบเป็นความลับจากคนทั่วไป

2.ห้ามใช้เวทมนต์กับคนทั่วไปรวมถึงแสดงให้เห็น เว้นแต่จะมีกรณีจำเป็นที่เกิดเหตุอันตรายถึงแก่ชีวิต กรณีนั้นสภาเวทย์จะช่วยลบความทรงจำให้ได้และไม่มีการหักคะแนนความประพฤติ

3.จอมเวทย์ระดับอาดามันเที่ยมและแพลตตินั่มจะไม่สามารถปฏิเสธภารกิจกำราบมอนสเตอร์

4.ความขัดแย้งใดๆระหว่างจอมเวทย์ ขอให้ตัดสินโดยมีคนจากสภาเวทย์เป็นคนกลาง การต่อสู้เพื่อทำร้ายร่างกายหรือเข่นฆ่าที่ไม่ได้มีการรับรองจะถือว่ามีความผิดและพิจารณาโทษตามสมควร

5.เมื่อใดที่ลาออกจากการเป็นจอมเวทย์ คนผู้นั้นจะเป็นจะต้องได้รับการลบความทรงจำที่เกี่ยวกับจอมเวทย์ทั้งหมด

6. กฎต่างๆสามารถเพิ่มเติมได้ในภายหลัง

 

“เข้าใจแล้ว…จะเป็นค่ะ ฉันจะเป็นจอมเวทย์เอง”

“ดีจริงๆม่อน ถ้างั้นมาทำสัญญากันเถอะม่อน”

พอเลื่อนไปถึงบรรทัดสุดท้าย ก็มีช่องว่างให้เมจิคัลโฟนแสกนรอยนิ้วมือ

ฉันจึงกดลงไป

 

ฟู่ววววววว

 

ทันใดนั้นเอง ทั่วเมจิคั่ลโฟ่นก็เกิดความร้อนขึ้นมา ลอยนิ้วมือที่สลักลงไปก็ค่อยๆลุกไหม้อยู่ภายในหน้าจอ ก่อนที่อยู่ๆเมจิคัลโฟนที่ฉันถือจะลุกไหม้ด้วยเปลวเพลิงสีฟ้า

“อย่าปล่อยนะม่อน ! ถึงจะร้อนก็ห้ามปล่อยเด็ดขาด !!!”

“ค่ะ !!!”

ฟู่วววววววว

จากนั้นเปลวเพลิงก็ลามไปทั่วตัว

ไม่ได้รู้สึกร้อน สิ่งที่รู้สึกมีแค่ความอบอุ่นที่ปกคลุมไปทั่วร่าง

“อึก !”

แต่แล้ว จู่ๆก็รู้สึดปวดแปล๊ปที่กลางอกจนทรุดเข่าลงกับพื้น

ทว่า อาการปวดนั้นมันก็กินเวลาเพียงเสี้ยววิ

“เสร็จแล้วม่อน !”

พอตัวฉันที่หลับตาลงเพื่ออดกลั้นความเจ็บปวดลืมตาขึ้นมา ภาพที่เห็นหน้ากระจกก็ทำให้ฉันยากที่จะอดกลั้นความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่

“นี่คือ..ตัวฉันหรอคะ ?”

เรือนผมสีเขียวสยายออกและนุ่มสลวยเปล่งประกายราวกับสีน้ำทะเล

ผิวกายเนียนขาวผุดผ่องถูกขับเน้นความขาวงามด้วยชุดกระโปรงยาวสีขาวเปิดไหล่และขาด้านข้าง

รองเท้าส้นสูงสีทองและสร้อยคอซึ่งประดับอัญมณีสีฟ้าคราม

ข้างกายของฉันมีคฑาสีขาวเลี่ยมทองซึ่งมีคริสตัลแปดเหลี่ยมสีฟ้าอ่อนเปล่งแสงระยิบระยับอยู่ด้านบน

ดวงเนตรสีไพรินเปล่งประกายงดงามอยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีขาวบางๆเหมือนที่พวกนางรำนั้นใช้กัน

“ยินดีต้อนรับสู่การเป็นจอมเวทย์อย่างเป็นทางการนะมาริ นี่คือ อาภรณ์เวทย์ประจำตัวของเธอ รู้สึกชื่อของมันจะเป็น–”

“Ocean princest  (องค์หญิงแห่งท้องทะเล) ?”

 

ชื่อ : มาริซ่า ไฮแลนเดีย

เพศ : หญิง

อายุ : 22 ปี

อาชีพ : จอมเวทย์แห่งวารี

ธาตุที่ชำนาญ : ธาตุน้ำ

LV. 88

พลังชีวิต : 10/10

พลังเวทย์ : 10,000/10,000

พลังป้องกัน 5,000/5,000

อุปกรณ์สวมใส่ : ชุดราตรีขององค์หญิงแห่งท้องทะเล, คฑาน้ำตาแห่งสายธาร

สกิล : วอเตอร์บอล

 

ดูเหมือนว่า ด้วยชุดอาภรณ์เวทย์ จะเพิ่มค่าพลังป้องกันให้ด้วย และตอนนี้ฉันก็ได้กลายมาเป็นจอมเวทย์อย่างเป็นทางการแล้วค่ะ