ถึงจะเป็นแก้มซึ่งตอนนี้ก็เป็นรูมเมทด้วยก็เถอะ พอโตขึ้นฉันก็ระวังตัวมากขึ้น สัมผัสนิดหน่อยฉันก็คิดมากแล้ว

   หวังว่าเธอจะไม่สังเกตนะ

   เพราะฉันไม่อยากให้ใครบังเอิญค้นพบความลับฉันโดยเฉพาะแก้มและเมฆ

 

   ฉันคิดทบทวนชีวิตในช่วงที่ผ่านมาอีกครั้ง

   ถึงความลับที่ไม่อยากเปิดเผย

   เป็นช่วงเวลาที่นึกทีไรก็ทำให้ฉันทั้งกลัว คิดถึง เกลียด แค้น มีความสุขผสมกัน แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ก็ไม่จางไปจากใจ

   

   ช่วงเวลาที่ฉันยังเรียนอยู่มัธยมต้น

   วันหนึ่ง เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง

   “ขี้เกียจเดินไปโรงอาหารอะ” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น

   ฉันไม่อยากพูดถึงเธอมากหรอก แต่จะสาธยายไว้สักหน่อย ฉันแทนเธอว่า ‘นิด’ แล้วกัน ฉันถือว่าเธอมีความสามารถอยู่ระดับหนึ่ง ไม่อย่างนั้นคงเป็นศูนย์กลางของกลุ่มไม่ได้ และเธอก็มีรูปร่างหน้าตาดีระดับที่ใช้มันหลอกล่อใครหลายคนได้

   เธอสร้างกลุ่มที่เธอควบคุมได้ขึ้นมา เพื่อรังแกคนอย่างพวกฉัน ไม่หรอก พวกฉันแค่บังเอิญเป็นเหยื่อ แบบนั้นน่าจะถูกกว่า

   “ให้ฉันไปซื้อไหม” เด็กผู้ชายข้างๆ พูด

   “ฉันไม่อยากให้นายเหนื่อยเปล่านะ”

   “เหรอ” เขาหัวเราะแหะๆ เหมือนจะเขินขึ้นมา

   “ให้พวกนั้นไปก็ได้หนิ” เธอพูดพร้อมกับหันมาทางพวกฉัน

   “นั่นสินะ ไม่มีปัญหาใช่ป่าว” เขายิ้มให้ฉัน แต่ทำท่าทางข่มขู่

   เมฆก้มหน้าอยู่แต่ก็กำลังจะลุกขึ้นกับแก้มไม่พูดอะไรและดูท่าจะตามไปเช่นกัน

   

   ฉันล่ะ?

   

   ฉันเบื่อหน่าย

   ฉันรำคาญ โกรธ แต่ฉันจะไม่ตอบโต้ด้วยกำลังเพราะอย่างไรฉันก็ไม่อาจชนะ กลับกันยิ่งเข้าทางของฝั่งนั้นเสียอีก

   ให้ฉันใช้อำนาจจากโรงเรียนเข้าช่วยเหรอ? มือที่สามทำอะไรได้ไม่มากหรอก เพราะไม่มีหลักฐานเป็นชิ้นเป็นอัน พยานบุคคลที่เห็นประจักษ์มีประโยชน์ที่สุดก็จริง…ถ้าพิสูจน์ได้ว่าไม่โกหกล่ะนะ

   

   เพราะฉะนั้น ฉันจะเคลื่อนไหวเอง

   

   “ฉันจะไปคนเดียวเอง” ฉันพูดพร้อมกับยกมือห้ามแก้มและเมฆ พวกเขามองมาทางฉันด้วยความงุนงง

   นิดทำท่าไม่พอใจครู่หนึ่ง

   “ฉันอาสาเอง ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรใช่ไหม”

   “ม…” นิดกำลังจะพูดบางอย่างแต่ดันถูกชายสมองกลวงข้างหน้าฉันขัดเสียก่อน

   “ดีเลย ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว”

   “เหมือนเดิมใช่ไหม”

   “เออ อะไรก็เอามาเหอะ”

   ฉันเดินออกมาจากห้อง

   “ทำไมทำอย่างนั้นล่ะ” แก้มถามมาจากข้างหลังฉัน

   “อืม… ไม่รู้เหมือนกัน”

   “มินท์ไม่เป็นอะไรจริงๆใช่ไหม”

   “อื้ม อยู่ๆก็เริ่มมีความกล้าขึ้นมาน่ะ” ฉันยิ้มให้แก้ม เธอมองฉันด้วยความเป็นห่วง แต่ฉันติดสินใจแล้ว

   มันเป็นยิ้มครั้งแรก…ที่ไม่ได้ออกมาจากใจ ฉันตั้งใจปั้นมันขึ้นมา หวังว่ามันจะได้ผล

   บางอย่างในตัวฉันที่เคยหายไปและกลับมาในตอนที่ฉันเจอกับแก้ม มันคือตัวตนของฉันเอง บัดนี้ฉันเลือกกดมันลงไปด้วยมือของตัวเอง แล้วสร้างหน้ากากขึ้นมา ฉันค่อยๆ เปลี่ยนไปโดยที่พอรู้ตัวอีกทีก็เอาตัวตนกลับมาด้วยตัวเองไม่ได้แล้ว

   

   ยกโทษให้ฉันเถอะนะ

 

   หลังจากนั้นฉันก็รับหน้าแทนพวกเขาทั้งสองคนมาตลอด เป็นช่วงที่การกลั่นแกล้งในฉากหน้าหายไปนั่นเอง

   ทุกครั้งที่อยู่กับแก้มและเมฆฉันทำตัวเป็นปกติ เพราะฉันจะได้เก็บความทรงจำดีๆ กับพวกเขาได้มากที่สุด

   นิดดูหงุดหงิดกับการกระทำของฉันเป็นที่สุด แต่ในเมื่อเป็นหัวหน้ากลุ่มจะเอาแต่ใจเกินไปก็ไม่ได้

   

   จนวันหนึ่ง ก่อนวันปิดเทอมหลายวัน สงสัยเธอคงทนไม่ไหว

   ช่วงเย็นๆหลังเลิกเรียน

   เธอลากฉันมาในห้องเก็บของแห่งหนึ่ง แล้วบอกให้คนอื่นไปรอข้างนอก

   “คงมั่นใจในตัวเองมากสินะ” อาการโกรธและหงุดหงิดแทรกผ่านหน้ากากเธอออกมาอย่างชัดเจน

   “ได้แกล้งฉันแล้วไม่พอใจเหรอ”

   “ยังจะยั่วอีก รู้สถานะตัวเองหรือเปล่า”

   “ฉันเป็นขยะให้พวกเธอย่ำยี ถูกต้องหรือเปล่า”

   “หึ อย่างน้อยก็ถูกในระดับต้นๆ”

   “เหลืออะไรที่เธอไม่พอใจอีกล่ะ บอกฉันได้นะ”

   เผียะ

   ความแสบแล่นผ่านใบหน้าของฉัน แต่จิตใจของฉันมันด้านชาไปแล้ว

   เธอเห็นฉันอย่างนั้นก็ฟาดจากอีกทาง

   แต่ให้ทำอย่างไร ฉันคงตอบสนองความต้องการของเธอไม่ได้อีกแล้ว

   “หึๆๆ” เธอหัวเราะขึ้นมา

   “…” ฉันไม่ได้พูดอะไรรอให้เธอพูดสิ่งที่อยากจะพูด

   “รู้ไหม ฉันหงุดหงิดที่อยู่ดีๆเธอก็ทำตัวอวดดีขึ้นมา” 

    แน่นอน เพราะอย่างนั้นฉันถึงทำแบบนี้ไงล่ะ

   “ฉันสะท้อนภาพเธอในอดีตเหรอ ขอโทษด้วยนะ”

   ปึก!

   คราวนี้เธอใช้เท้า

   “อย่าคิดว่ารู้จักฉันดีนะ”

   เธอเอามือออกจากกระเป๋าพร้อมกับกรรไกร

   “เธอทำมาทั้งหมด ไม่ได้อยากเห็นฉันเป็นแบบนี้หรือ” ฉันตอบพร้อมรอยยิ้ม

   

   เธอคงอยากเป็นคนควบคุมทุกอย่างสินะ เป็นคนคอยกุมจุดอ่อนและเหยียบย่ำคนที่อ่อนแอ มองไปข้างหน้าตลอดเวลา

   

   แต่เสียใจด้วย

   

   สังคมจริงๆ ไม่ยอมให้เธอเป็นแบบนั้นหรอก เธออยู่ด้วยทัศนคติแบบนั้นตลอดไปไม่ได้ หากจะพัฒนากว่านี้ สักวันเธอต้องเปลี่ยนแปลง เพราะคนอื่นก็จะเปลี่ยนเช่นกัน

   

   “ไม่ต้องมาทำเป็นรู้จักฉัน หลังจัดการกับเธอเสร็จ ก็ไม่มีอะไรต้องคุยกัน”

   “หมายความว่ายังไง”

   “ทำเพราะอยากปกป้องพวกนั้นสินะ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนทำลายเอง”

    เข้าใจผิดแล้ว เป้าหมายคือเธอต่างหาก แต่เอาเถอะ

   ยังเหลือเวลาอีกหลายวันก่อนที่จะปิดภาคเรียนสินะ

   

   ฉันคงมาสุดทางแล้ว เธอเห็นฉันเป็นของเล่นที่เธอเล่นจนเบื่อ

   ฉันช่วยพวกเธอต่อไปไม่ได้แล้ว

   

   ฉันกลับบ้านมาด้วยแผลที่ซี่โครง พร้อมกับผมที่โดนตัดแบบไม่สมดุล

   มองตัวเองในกระจก

   เรื่องทรงผมมันไม่เท่าไหร่ แต่แผลคงกลายเป็นแผลเป็นตลอดชีวิต มันก็แค้นอยู่หรอก แต่ฉันปลอบใจตัวเอง

 

   วันรุ่งขึ้นหลังจากนั้น ฉันเลือกไม่ไปโรงเรียน ฉันไม่อยากให้พวกเขาเห็นฉัน

   ฉันใช้เวลาทั้งวันจัดการเรื่องแผลและทรงผม

   คิดหาข้ออ้างต่างๆ นานา

   

   หลายวันหลังจากนั้นก็ได้ยินข่าวเรื่องของเมฆ แต่ฉันไม่ได้แปลกใจ

   

   หลังจากนั้นนานพอตัวฉันก็สังเกตเห็นความรักเริ่มก่อตัวระหว่างแก้มและเมฆโดยที่พวกเขาเองก็ไม่รู้ตัว

   

   เรื่องของฉันน่ะ

   ไม่ต้องมีใครรับฟังหรอก

   ฉันอยู่ได้

 

   พวกเธอช่วยมีความสุขให้ฉันเห็นทีสิ

   บางทีมันอาจส่งถึงฉันที่ตายด้านไปแล้วก็ได้