ผมกลับมาหลังจากซื้อของกับมินท์ระหว่างทางก็คุยกันถึงผลลัพธ์ที่คาดไว้

   “คิดว่าได้ผลไหม” มินท์ถามผม

   “ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

   ที่จริงผมไม่สนใจเรื่องนั้นแม้แต่นิดเดียว

   “พูดแบบนั้นหลังจากลงทุนปาดนิ้วตัวเองได้เหรอ”

   “ก็แค่เลือดออกนิดหน่อยเอง”

   “นายยังใช่คนไหมเนี่ย…ทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นด้วย ตอนคุยกันไม่นึกว่าจะใช้วิธีนี้”

   ก่อนดูกำหนดการผมได้ข้อมูลจากมินท์มา ทั้งแก้มและเมฆชอบ เกลียด และกลัวอะไร ผมมุ่งไปที่ข้อมูลบางส่วน

   มนุษย์ถ้าเหนื่อยเจียนตายหรือถึงทางตันก็จะเริ่มหาที่พึ่งทางใจ ได้คุยกับคนอื่นบ้างนิดหน่อยก็ถือว่าได้ถูกเบี่ยงเบนออกจากความสิ้นหวังบ้างแล้ว

   ผมทำแบบนั้นไม่ได้ผมจึงใช้ความกลัวแทน

   แต่…

   ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร

   สิ่งที่ผมต้องการที่สูจน์คือความถูกต้องของข้อมูลนี้เท่านั้น เพราะฉะนั้นเสียเลือดไปนิดหน่อยก็ไม่เป็นอะไร

   “ฉันยังสบายดีใช่ไหมล่ะ” ผมตอบกลับไป

   “มันก็ใช่อยู่หรอก แต่ฉันเป็นห่วงนายจริงๆนะ”

   “ขอบคุณ”

   “คืนนี้ก็คืนสุดท้ายแล้วนะ หวังว่าแก้มจะได้ทำสิ่งที่อยากทำ”

   “ก็หวังว่าอย่างนั้น”

   เราเดินเข้าไปในห้องแล้วทำตามที่เตรียมกันไว้ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแม้ว่าจะมีอะไรเปลี่ยนไปก็ตาม

   เราเล่นเกมกันต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

   หลังจากนั้นก็เริ่มแยกย้าย ผมเดินออกไปส่งทั้งสองคนด้านนอกห้อง

   “ขอบคุณนะทั้งสองคน!” แก้มพูดมาว่าอย่างนั้น

   “เรื่องอะไรเหรอ” ผมตอบกลับไป

   “ที่ให้โอกาสเราได้อยู่ด้วยกัน…พวกเธอตั้งใจหรือเปล่า…”

   “ความแตกแล้วสิ แหะๆ” มินท์ยอมรับตามจริง

   “ขอบคุณจริงๆนะ นอกจากนั้น…เอ่อ เรื่องแผลเป็นยังไงบ้าง”

   “ไม่เป็นไรจริงๆ” ผมตอบไปสั้นๆ

   “เดี๋ยวฉันคอยดูแลเอง แต่เรื่องของเธอล่ะ นี่ฉันรอฟังข่าวดีได้หรือเปล่า?” มินท์ทำตาลุกวาว

   “ที่จริงแล้ววินาทีสุดท้าย …ฉันไม่กล้าพูดออกไปน่ะ จากความรู้สึกฉันไม่แน่ใจเลยว่าเขารู้สึกยังไง ขอโทษนะ ทั้งๆ ที่พวกเธอทำขนาดนั้นแท้ๆ” แก้มก้มหน้าลง

   “ไม่ต้องขอโทษหรอก ไม่มีใครเสียหายสักหน่อย” ผมพูดไปแบบนั้น

   “อื้อ! ขอบคุณนะ” เธอยิ้มกลับมา

   “เราแยกย้ายกันก่อนจะค่ำไปกว่านี้เถอะ” ผมจบการพูดคุย

   

   หลังจากนั้นผมก็เข้าไปในห้อง

   “ปิดไฟเลยไหมเมฆ”

   “ได้เลยๆ”

   ฟึ่บ

   แสงจากโคมไฟดับลง

   

   กำลังจะเคลิ้มหลับอยู่แล้ว

   

   “พวกนายจัดฉากเหรอ” เมฆพูดขึ้นมาภายในห้องที่เต็มไปด้วยความมืด

   กำลังรออยู่เลย ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อคำนี้

   “หมายความว่ายังไง”

   “ก็เรื่องที่ให้ฉันเอ่อ…ได้อยู่กับแก้มบ่อยๆ”

   “ก็จริง”

   “เรื่องที่หอดูดาวกับเรื่องมีดบาดนั่นก็ด้วยหรือเปล่า”

   “ฉันไม่เข้าใจ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”

   “เปล่า”

   จากปฏิกิริยาแสดงว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรรู้จริงๆ สินะ

   ผมพอสันนิษฐานความสัมพันธ์ของพวกเขาได้คร่าวๆ แล้ว

   ถึงเขาจะหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมผมต้องทำ แต่เขาคงไขว้เขวไปบางส่วนแล้วว่าเป็นฝีมือของใคร ถึงอย่างนั้นปฏิกิริยาของเขาไม่ได้แสดงอาการแปลกใจตามคาด

   “เอ่อ…”

   “ฉันถือว่านายเป็นเพื่อนที่ดีนะ นายหวังดีถูกไหม”

   “ถ้าไม่สบายใจฉันก็ขอโทษจริงๆ” ผมเว้นช่วงก่อนจะตอบแบบนั้น

   “ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้คิดมาก แต่ทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นล่ะ”

   จะสงสัยแบบนั้นก็ถูกต้องแล้ว

   นี่เป็นจุดสำคัญก่อนที่จะลงความเห็นว่าเขารู้เรื่องมากแค่ไหน มีความสำคัญในการประเมินความสามารถและตัวตนของมนุษย์ที่มีชื่อว่า’มินท์’

   “มินท์เป็นคนมาขอฉันเองแหละ”

   “นั่นสินะ”

   “รู้อยู่แล้วเหรอ”

   “ก็ไม่แน่ใจหรอก แต่มินท์ชอบจัดฉากให้เราอยู่เรื่อย”

   “นายรำคาญเหรอ”

   “จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงเล่า มินท์เป็นเพื่อนคนสำคัญของเรา ที่จริงฉันเผลอขอบคุณในใจโดยไม่รู้ตัวซ้ำ”

   “งั้นเหรอ นายรู้ไหมว่าเธอทำแบบนั้นทำไม”

   “ฉันไม่กล้าถามน่ะ เพราะไม่แน่ใจว่าเธอตั้งใจหรือเปล่า”

   “งั้นตอนนี้ก็แน่ใจได้แล้วล่ะ นายคิดว่าเธอทำไปเพราะอะไร”

   “ไม่รู้สิ อาจจะหวังดีส่วนหนึ่ง นายเห็นใช่ไหมว่าตอนที่เธอเจอนายครั้งแรกยังเป็นคนเงียบๆ เห็นอย่างนั้นเธอเป็นคนดีนะ หรืออ่อนโยนเกินไปดีล่ะ ฉันใช้คำไม่ถูก เธอชอบทำอะไรให้พวกฉัน…แต่เธอไม่บอกเหตุผลอะไรเลย ไม่ว่าจะถามสักกี่ครั้ง นี่ฉันพูดมากไปไหมหรือเปล่า”

   “ไม่หรอก ฉันอยากรู้จักเธอมากขึ้นอยู่พอดี”

   เขานิ่งไปพักหนึ่ง

   “งั้นเหรอ อันที่จริงก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังหรอก เธอออกจะเป็นคนที่น่าชื่นชมด้วยซ้ำไป”

   “งั้นไม่เกรงใจนะ ในสายตานาย เธอคนแบบไหน”

   “อืม… พูดยากนะ ส่วนมากก็ดูปกติ แต่บางครั้งก็ดูเป็นคนเข้มแข็ง รู้สึกเหมือนว่าเห็นพี่สาวอยู่เลย”

   ผมอาจจะไม่ได้คุยกับแก้มเพื่อยืนยันอีกครั้ง แต่ข้อมูลเท่านี้รวมกับการสังเกตของผมก็เพียงพอแล้ว

   “แต่ฉันว่าเธอเป็นคนขี้เหงาสุดๆ ไปเลยล่ะ” ผมลองบอกความเห็นของผมไป

   ไม่ใช่แค่เหงาธรรมดา ความเดียวดายนั่นเจ้าตัวก็สร้างมันขึ้นมาเองนั่นแหละ

   “มองยังไงถึงคิดแบบนั้นล่ะ”

   “สัญชาตญาณน่ะ นายไม่คิดแบบนั้นเหรอ”

   “มองยังไงก็คิดแบบนั้นไม่ได้สักนิด เธอดูปกติมากเลยล่ะในสายตาฉัน”

   แน่นอนอยู่แล้ว

   เพราะเธอตั้งใจแสดงออกมาแบบนั้น โดยเฉพาะต่อหน้าพวกเขา และแสดงออกมาได้อย่างแนบเนียนเสียด้วย

   จากนั้นเราก็คุยกันต่อนิดหน่อย

   ก่อนจะนอนผมทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

   แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจสะสางความคิดในหัว

   เพราะพรุ่งนี้ผมมีนัดสำคัญก่อนที่การทัศนศึกษาครั้งนี้จะจบลงโดยสมบูรณ์