กายยกมือขึ้นระดับเหนือไหล่หันฝ่ามือมาทางพวกเราโดยที่มีเลือดไหลจากหัวแม่มืออาบเต็มฝ่ามือพร้อมกับหน้านิ่งๆ

   ผมเห็นเลือดไหลอาบเต็มฝ่ามือ เขาทำท่าทางราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ เห็นแบบนั้นผมก็รู้สึกสยองแปลกๆ 

   ก่อนที่ผมจะลุกไปหาผ้า มินท์ก็ลุกไปก่อนผม เธอทำหน้าตาตกใจสุดขีดแต่ก็ยังเดินเข้าไป

   “พอดีมันแกะยากเลยใช้มีด แต่ดูซองจะเหนียวไปหน่อย”

   “อ…เอ่อ ใช้ผ้าเช็ดหน้าฉันก่อนนะ ฉันยังไม่ได้ใช้เลย ไม่ต้องห่วง”

     ผมคงไม่ต้องห่วงเรื่องแผลแล้ว คนที่น่าเป็นห่วงคือคนข้างหน้าผมต่างหาก

   แก้มกลัวเลือดมาก แผลเล็กๆ นิดเดียวเจ้าตัวก็บอกว่าเห็นไม่ได้แล้ว

   ผมสัมผัสไปที่มือเธอเบาๆ

   ผมกล้าทำเพราะเคยทำมาก่อนแล้ว มันควรจะทำให้เธอรู้สึกตัว

   “อ๊ะ ผ…แผลล่ะ”

   “ไม่ต้องห่วง มินท์จัดการแล้ว”

   “อ่อ เหรอ”

   “ไหวหรือเปล่า”

   “อ…อื้ม! ฉันโตแล้วนะ”

   ไม่ล่ะ เธอยังตัวสั่นอยู่เลย

   ผมทำแบบเดียวกันกับที่เธอเคยทำ ผมกุมมือเธอไว้

   “ข…ขอบคุณนะ”

   “ไม่เป็นไร”

   “ขอไปหาของทำแผลก่อนนะ แผลไม่ใช่เล่นๆเลย” มินท์บอกแบบนั้นพร้อมเดินออกไปกับกาย

   “ได้ๆ เดี๋ยวดูแก้มเอง” ผมบอกแบบนั้น

   เราอยู่แบบนั้นไปอีกสักพัก

   “ไม่ต้องห่วงหรอก แผลแค่นั้นเดี๋ยวก็หาย”

   “ไหนบอกว่าไม่ใช่เล่นๆไง….”

   “เออ แต่ก็ต้องหายนั่นแหละน่า”

   “…”

   “….”

   ให้ตายสิ เราทั้งคู่มีอดีตฝังใจที่ไม่อาจเล่าในใครฟังได้ ไม่ได้อยากเจออะไรแบบนั้นติดๆ กันสักหน่อย ไม่ดีต่อใจจริงๆ

   ที่จะแบ่งปันได้ในที่นี้คงมีแค่แก้มที่มีความกลัวแบบเดียวกันและเราก็ทำแบบนั้นมาตลอด

   ผมอยากเสนอตัวไปห่อหุ้มเธอในยามที่อ่อนแอ อยากแบ่งปันเรื่องราวมากกว่านี้

   ถือว่าเป็นทั้งการตอบแทน และปกป้องสิ่งที่มีค่าสำหรับผม มันเป็นทั้งความขอบคุณและความหวั่นวิตกในเวลาเดียวกัน

   แต่…

   ผมจะทำได้จริงๆเหรอ

   ผมกังวลสารพัดว่าเธออาจไม่พอใจ อาจจะรังเกียจ ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำอย่างไรดี

   ผมมีค่าพอถึงขนาดนั้นหรือ

   ไม่สิ จนถึงตอนนี้ผมไม่มองอย่างอื่นนอกจากโลกแห่งจินตนาการเลย แล้วชีวิตก็มีความสุขดี ไม่ได้มีปัญหาอะไร ความสัมพันธ์ประมาณนี้ก็ไม่ได้แย่อะไรหรอก 

   

  หลังจากทุกอย่างสงบลงเราคุยเรื่องสายรหัสกันนิดหน่อย

   “แก้มกับเมฆเจอตัวพี่รหัสแล้วเหรอ” มินท์ถามมาแบบนั้น

   “ใช่ๆ พอดีรู้จักรุ่นพี่นิดหน่อยเลยขอให้ช่วย” ผมไม่รู้จักใครเลยขอให้แก้มช่วยและก็ได้คำตอบมาอย่างรวดเร็ว

   “ถามเผื่อของเราด้วยได้ไหมอะ ไม่รู้จักใครเลย ไม่อยากโดนลงโทษบ้าๆบอๆด้วย” มินท์ทำเสียงอ้อน

   “ได้ๆ ไม่มีปัญหา ถ้าได้เรื่องจะบอกนะ”

   “ขอบคุณนะ”

   “กายหาเจอหรือยัง” แก้มหันไปถามกายบ้าง

   “ยังเลย”

   “ให้ถามให้ไหม ไม่คิดตังค์หรอกนะ”

   “ขอความกรุณาด้วยครับ” 

   

   วันถัดมา เจ้าสองคนนั่นก็ออกไปไหนมาไหนด้วยกันอีกเหมือนเดิม ผมก็ต้องอยู่กับแก้มแทบจะตลอดเวลา เจ้าตัวกลับมาร่าเริงแถมลากผมไปไหนมาไหนด้วยพลังงานมหาศาลเช่นเคย

   คืนถัดมา ถึงเวลาเฉลยสายรหัสแล้วผมกับแก้มรอดตัวแน่นอนอยู่แล้ว ถึงอย่างนั้นผมก็ตื่นเต้นเวลาเดินขึ้นเวทีเหมือนกัน หลังจากคุยกับพี่รหัสแล้วผมก็ลงมานั่งดูข้างล่างเวทีอย่างสบายใจ

   หลังจากนั้นพิธีกรดำเนินรายการที่เป็นพี่ม.5 ก็พูดขึ้น

   “ต่อไปน้องมินท์ค่า ขอเชิญขึ้นเวทีเลยค่ะ”

   เธอยื่นไมโครโฟนให้มินท์

   “รู้หรือยังเอ่ยว่าพี่รหัสคือใคร”

   “พี่องุ่นค่ะ”

   หลังจากนั้นอีก 4-5 คน

   “ต่อไป…ขอเชิญน้องกายค่า”

   กายรับไมโครโฟนมาจากพิธีกร

   “พี่สายรหัสคือใครเอ่ย”

   “พี่ก้องครับ”

   หลังจากนั้น คนที่ตามหาพี่รหัสไม่เจอก็ได้’ชิม’มะเขือเทศดอยคำอันเป็นที่เลื่องลือที่ละราย ไม่ได้ตั้งใจเจาะจงนะ แค่ถูกพูดถึงเยอะก็เท่านั้น แน่นอนว่าถ้าไม่ไหวก็เปลี่ยนได้

   แล้วก็มีกิจกรรม เกม ต่างๆให้พวกเราละลายพฤติกรรมกัน บางทีทัศนศึกษาที่เร็วกว่ากำหนดพ่วงรับน้องครั้งนี้อาจมีประโยชน์ในบางแง่ก็ได้

   หลังจากจบกิจกรรมแล้วผมกับกายก็กลับมาที่ห้อง

   ‘บอร์ดเกม ที่เดิมเวลาเดิมไหม’

   ‘ได้เลยย’

   เราเล่นกันไปได้สักพักก็เริ่มมีคนหิวขึ้นมา

   “หิวอะ หาอะไรกินกันไหม”

   “เดี๋ยวไปซื้อเอง จะเอาอะไรก็เขียนมาได้เลย” กายพูดมาอย่างนั้น

   หลังจากเขียนกันเสร็จกายก็ลุกออกไป มินท์เดินตามไปด้วย ผมแอบได้ยินบทสนทนาเล็กน้อย

   “เธอจะตามมาทำไม”

   “มีของที่อยากได้อยู่”

   “เขียนมาสิ”

   “เป็นของใช้ส่วนตัวผู้หญิงน่ะ ให้นายซื้อไว้ใจไม่ได้…”

   หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยิน

   ผมนั่งเงียบๆกับแก้มอยู่พักใหญ่

   เธอเข้ามาใกล้ๆผม

 

   อยู่ดีๆก็รู้สึกว่าห้องอุ่นขึ้น

   ได้กลิ่นหอมๆโชยมา

   วางสายตาไว้ตรงไหนดี?

   

   ในที่สุดเธอก็เอ่ยปากขึ้น

   “มีเรื่องสารภาพน่ะ”

   ผมเงียบไปพักหนึ่ง

   นาทีนี้ไม่ว่าคำพูดอะไรของเธอก็ทำผมหวั่นไหว

   “เหมือนกัน”

   “…ขอบคุณนะที่คอยช่วยเหลือฉันตลอด”

   …

   “…แค่นั้นเหรอ” ผมเผลอหลุดปากออกไป บ้าจริง คาดหวังอะไรอยู่กัน

   “อะไรกัน คิดว่าฉันจะสารภาพรักหรือไง~”

   “อึก…ถ้าเรื่องแค่นั้นไม่เห็นต้องทำให้บรรยากาศตึงขนาดนี้เลยนี่”

   “คาแรกเตอร์ฉันไม่ให้น่ะ ไม่รู้จะพูดแบบไหนให้เป็นธรรมชาติ”

   “เหรอ นึกอยากจะทำก็ทำได้ซะอีก”

   “มันไม่ใช่แบบนั้น” เธอทำหน้ามุ่ย

   “แล้วเรื่องของเมฆล่ะ” เธอจ้องผม

   “ก…ก็เหมือนกันนั่นแหละ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกัน”

   “แหะๆ”

    เธอ…ไม่สิ…เรานั่งเขินกับสิ่งที่ตัวเองพูด ก่อนที่ทั้งสองคนจะกลับมา