สวัสดีครับ ผมชื่อเมฆ เป็นเด็กมัธยมปลายปีที่ 4 ธรรมดาคนหนึ่ง

   ผมชอบอ่านหนังสือการ์ตูนและนิยายมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วครับ แต่ไม่ค่อยมีใครให้คุยด้วย ผมคิดว่าสิ่งพวกนี้พิเศษมากตรงที่คนเขียนสามารถทำให้เรารู้สึกเหมือนว่าตัวละครพวกนี้มีชีวิตจริงๆ ทำให้คนอ่านรู้สึกผูกพันธ์และเอาตัวเองไปแทนตัวละครได้

   ผมสังเกตว่าไม่ค่อยมีใครคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้นัก ผมจึงทำตัวเงียบๆ เวลาใครถามก็บอกไปว่าแค่สนใจนิดหน่อยทั้งที่ที่จริงก็อ่านเกือบตลอด บางทีผลการเรียนผมก็ไม่ได้ตามเป้าเพราะของพวกนี้ แต่พอได้อ่านแล้วมันก็หยุดไม่ได้ ราวกับว่าผมได้รับรู้ชีวิตจากสิ่งนี้ แค่นั้นก็พอแล้ว

   

   วันนี้เป็นวันที่ผมจะได้ไปทัศนศึกษากับเพื่อนๆในฐานะนักเรียนม.4 ครั้งแรก

   เอ…กายอยู่ไหนนะ ผมคิดจะนั่งกับกาย เพื่อนที่ผมพึ่งรู้จักไม่นานมานี้ เขาบอกว่าสนใจการ์ตูนขึ้นมา ไม่รู้จริงหรือหลอกแต่เขาไปอ่านมาจริงๆ

   “หาที่นั่งเหรอ นั่งนี่ได้นะ”

   แก้มทักผมระหว่างที่ผมมองหากาย

   “เอ่อ ขอบใจนะ แต่ว่าจะนั่งกับกายน่ะ แก้มเห็นไหม”

   “แหม ถ้าเป็นกายล่ะก็”

   แก้มชี้ไปทางที่นั่งข้างหลังถัดไปอีก 4-5 แถว

   กายนั่งอยู่กับมินท์เหรอ เป็นการจับคู่ที่แปลกดี แต่อาจไม่แปลกมากก็ได้ ผมเห็นพวกเขาก็ดูสนิทสนมกันดีนะช่วงนี้ บุคลิกก็คล้ายกันถึงมินท์จะเปลี่ยนไปหน่อยก็เถอะ  แต่ประเด็นสำคัญตอนนี้คือ จะเอายังไงดี

   “ฉันไม่รังเกียจหรอก จริงๆ นะ หรือเมฆจะนั่งคนเดียว”

   “ไม่ล่ะ ขอนั่งด้วยละกัน”

   ผมไม่อยากรบกวนพวกเขา และผมรู้จักกับแก้มมานานก่อนที่จะรู้จักสองคนนั้น ให้นั่งด้วยไม่มีปัญหาหรอก ถึงเธอจะดึงดูดสายตาคนไปหน่อยเพราะเป็นคนน่ารักแถมเข้ากับคนอื่นง่ายๆอีก แต่ถึงอย่างไรนั่งคนเดียวเด่นกว่าแน่ๆ

   ระหว่างที่รถกำลังเคลื่อนออก

   “คิดยังไงกับระหว่างสองคนนั้นเหรอ”

   “หมายถึงกายกับมินท์อะนะ”

   “ใช่ๆ”

   “ถ้าหมายถึงเรื่องรักๆใคร่ๆ อืม… ฉันว่าอาจเป็นคู่ที่เข้ากันดีก็ได้”

   “นั่นสินะ ดีจังเลยน้า”

   “เธออิจฉาหรือไง”

   “เปล๊า” เธอตอบหางเสียงสูงลิ่ว

   “อ๋อเหรอ”

   ผมชินกับการคุยเรื่องแบบนี้พอสมควร เพราะได้รับการถ่ายทอดจากแก้มนั่นแหละ ถึงผมจะไม่สนใจก็คุยได้เรื่อยๆ บอกตามตรงว่าผมนึกไม่ออกว่าต้องทำอย่างไรในการสานต่อความรักกับใครสักคน เพราะอย่างนั้นเรื่องราวความรักในนิยายจึงเป็นที่ที่ผมชอบ พอมองจากมุมมองคนที่สามแล้วมันเป็นเรื่องน่าสนุกแค่นั้นเอง

   “เรื่องคำใบ้น่ะ…”

   ผมหันไปอีกทีแก้มก็หลับไปอีกแล้ว แน่ล่ะพึ่งจะตี 5 กว่าๆ คงเช้าไปสำหรับบางคนแต่ผมเป็นพวกไม่หลับไม่นอนอยู่แล้ว

   ผมหยิบมือถือขึ้นมาอ่านเรื่องที่ค้างไว้

   ภายในรถนอกจากเสียงเครื่องยนต์ก็ไม่มีอย่างอื่น

   เสียงลมหายใจเบาๆ ดังขึ้นมาข้างผม

   แก้มล้มตัวมาซบไหล่ผม

   ใจผมเต้นแรงไม่หยุดแต่ก็บอกตัวเองให้ผ่อนคลาย

   ผมปล่อยให้เป็นอย่างนั้นไปเพราะไม่อยากรบกวนเธอ

   

   วันทัศนศึกษาวันแรกพวกเราแวะกันที่หอดูดาวจำลองแห่งหนึ่ง เราใช้เวลาฟังคำบรรยายกันแค่ชั่วโมงเดียว อีกหนึ่งชั่วโมงตามอัธยาศัย

   “ไปไหนกันต่อดี” กายถามขึ้น

   “ลองเข้าไปลึกๆดีไหม ฉันอยากเข้าไปดูต่อว่าข้างในมีอะไร” มินท์ตอบ

   “ก็ดีนะ”

   ที่พวกเขาคุยกันคือสถานที่จัดงานที่อยู่ข้างใน ปิดไฟไว้มืดๆ มีแค่ แสงที่เป็นข้อความและแสดงกลุ่มดาว เป็นทางแคบลงเรื่อยๆ

   “ฉัน…”

   “เป็นอะไรหรือเปล่า… เข้าไปได้ไหม” แก้มถามด้วยความเป็นห่วง

   “ไม่มีอะไร สบายๆ”

   ผมตอบอย่างนั้นไป สองคนนั่นเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว ไม่รู้ว่าไปทำอะไรกันมาหรือเปล่า

   ขณะที่ผมก้าวเข้าไปข้างใน ผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว รู้ตัวอีกทีผมก็มือสั่นเสียแล้ว

   แก้มเอามือมาแตะแขนผม ทำให้รู้สึกตัว

   เมื่อตอนเด็กๆ ผมกลัวที่แคบมาก เพราะอย่างนั้นจึงหลีกเลี่ยง นึกว่าหายแล้วแต่บางส่วนก็ยังเหลืออยู่

   “ไม่เป็นไรนะ ไม่เห็นต้องฝืนเลย”

   “ขอบคุณ แต่เราไปต่อได้อยู่”

   “ไม่ไหวก็บอกได้เลยนะ”

   เธอตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม

   ผม…

   ขอยอมรับว่าอุ่นใจแปลกๆ

 

   หลังจากนั้นเราก็ไปที่ห้างสรรพสินค้ากันเพื่อรับประทานข้าวเที่ยง

   “ไปที่ไหนกันดี ฟูดเซ็นเตอร์ดีไหม ง่ายๆดี” แก้มเป็นฝ่ายถามบ้าง

   “ก็ดีนะ”

   เราตกลงเลือกอะไรง่ายๆกัน แต่ราคาบางอันก็ไม่ได้ง่ายๆตามเลยต้องเลือกสักหน่อย

   หลังจากนั้นก็ว่างอีกแล้ว

   เหลือเวลาเดินเล่นอีกสักพัก ผมมีที่ที่อยากไปอยู่ ก็คือร้านหนังสือนั่นเอง

   “กาย เราไปเดินเล่นที่ชั้นสองไหม” มินท์ถามคนที่นั่งข้างๆ

   “ไม่มีปัญหา เมฆกับแก้มจะไปด้วยไหม”

   “ฉันว่าจะดูร้านหนังสือที่ชั้นหนึ่งน่ะ” ผมตอบกลับ

   “เดี๋ยวฉันตามดูเมฆเอง พวกเธอไปเดินเที่ยวได้ตามสบายเลย” เธอพูดพร้อมขยิบตาให้มินท์

   “เลิกพูดอย่างกับฉันจะหลงที”

   มินท์หันมาทางผมเหมือนกำลังจะถามว่า ไม่มีปัญหาใช่ไหม

   ผมพยักหน้าให้มินท์ เธอทำท่าทางดีใจแล้วชวนกายลุกขึ้นทันที

   “งั้นพวกเราไปก่อนนะ” มินท์รีบเดินออกไปพร้อมกับจูงมือกายออกไปด้วย

   เจ้าพวกนี้ความสัมพันธ์จะพัฒนาเร็วเกินไปแล้ว

   ผมกับแก้มก็เดินไปร้านหนังสือ เราไม่ได้คุยเรื่องอะไรเป็นพิเศษ แค่แนวหนังสือที่ชอบ หลังจากนั้นผมก็ถูกลากไปซื้อนั่นซื้อนี่ด้วยพังแผนจะกลับไปนั่งอ่านหนังสือของผมซะได้…แต่มันก็ไม่ได้แย่หรอก

   

   ถึงตอนกลางคืนที่พวกเราได้พักค้างคืนที่รีสอร์ตใกล้ทะเลแห่งหนึ่ง

   ‘ฉันเอาบอร์ดเกมมาด้วย เล่นด้วยกันไหม’ ผมพิมพ์ลงในกลุ่ม เล่นกับกายสองคนคงจะเหงาไป

   ‘เอาด้วย ที่ไหนๆ นัดมาเลย’ แก้มตอบผมกลับมา

   ‘โต๊ะหน้าบ้านหลังที่ 10 2 ทุ่ม’

   ‘โอเช’

   พวกเรามาเจอหน้ากัน

   “เข้าไปในห้องดีกว่าไหม พวกคุณครูน่าจะไม่ว่าอะไร ถ้ายังไม่เกิน 3 ทุ่ม”

   “ได้อยู่หรอกมั้ง”ผมเห็นด้วยกับแก้ม ถึงตอนเช้าจะร้อนแต่ตกดึกก็หนาวขึ้นมาเลย

   “ไม่มีกฎเรื่องหญิงชายห้ามอยู่ด้วยกันเหรอ” มินท์ถามขึ้นมา

   “ถึงยังไงก็แค่อย่าโดนจับได้ก็น่าจะพอ แต่เห็นเพื่อนคนอื่นกับพวกรุ่นพี่ก็ดูไม่มีปัญหานะ” ผมลงความเห็นแบบนั้น

   “นั่นสินะ งั้นเข้าข้างในดีกว่า ข้างนอกหนาวแถมลมแรงด้วย” แก้มเสริมความเห็นผม

   เราเดินเข้าไปข้างใน

   “ทุกคนเตรียมตัวก่อนได้เลย มีใครอยากดื่มอะไรอุ่นๆหรือเปล่า เดี๋ยวฉันไปชงมาให้” กายพูดแบบนั้น ใจรักบริการจริงๆ เลย ถ้างั้นผมไม่เกรงใจแล้วกัน

   “ขอกาแฟ อะไรก็ได้” ผมตอบไป

   “งั้นฉันขอน้ำเปล่าอุ่นๆก็พอ” มินท์พูด

   “ฉันขอชาละกัน”

   “ได้เลย”

   ระหว่างรอผมก็อธิบายกฎของเกมให้ทุกคนฟัง

   “อันนี้ชาแล้วก็น้ำเปล่า”

   “ขอบใจนะ”

   “ขอบคุณ”

   

   หลังจากนั้น ผมกำลังแจกอุปกรณ์ไปรอบวง

   “อ๊ะ ทำยังไงดีล่ะ” กายพูดเสียงเรียบๆมาจากข้างหลัง

   “ไม่มีกาแฟเหรอ” แก้มถามกลับไป

   “เปล่า”

   แก้มตาค้าง ชะงักไปพูดอะไรไม่ออก หน้าซีดลงทันตา ผมรีบหันกลับไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น