อีกไม่กี่นาทีต่อมา

   คนนัดหมายตัวจริงก็ปรากฏตัว

   เขามีชื่อเล่นว่า’เป้ง’

   ขณะนี้เขากำลังเดินเข้าใกล้มินท์

   ผมอยู่ไกลพอควร

   เขามาคนเดียว

   สายตาดูมุ่งมั่นกับบางสิ่ง

   “ไม่มีท่าทีสงสัยแม้แต่นิดเดียว เตรียมใจไว้แล้วเหรอว่าฉันจะทำอะไร” นั่นคือคำพูดของเขา

   “เข้าเรื่องกันเลยเถอะ”

   “ได้! ฟังดีๆล่ะ เพราะฉันจะไม่พูดซ้ำ”

   เขาจับข้อมือของมินท์

   จะมีการลงไม้ลงมือหรือ ผมกะจะไม่เคลื่อนไหวอยู่แล้วเชียว แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไร เขาก็พูดสิ่งที่ผมไม่คาดคิด

   “ตั้งแต่เข้าโรงเรียนมาฉันคิดว่าเธอน่ารักมากเลย! ฉันเฝ้าดูมาตลอด! แบบว่า ฉันชอบเธอ!”

   มินท์ดูอึ้งไปเลย

   ผมก็เช่นกัน

   “เอ่อ… ฉันต้องตอบว่าอะไรเหรอ” เธอยังสับสนอยู่

   “ค…คบกับฉันได้ไหม?” เขาดูสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ เป็นภาพหายากทีเดียว ที่ผ่านมาคงพยายามรักษาสติตลอด

   มินท์เงียบไปเลย

   “ขอโทษนะ พอดีไม่ได้เตรียมใจไว้น่ะ ขอกลับไปคิดก่อนได้ไหม”

   “อ๊ะ อืม ได้เลย รอคำตอบอยู่ตลอดนะ”

   หลังจากนั้นเขาก็จากไป ขณะเดินหน้าก็ยังแดงจนผมสังเกตได้

   เขาดูเป็นคนละคน ใช่เป้งจริงๆหรือนี่

   แต่ที่สำคัญที่สุดคือไม่มีอะไรแบบที่ผมคิดไว้แต่แรก เป็นเรื่องที่น่าโล่งใจ

   “ฉันจะทำยังไงดีล่ะ” เธอถามผม เธอไม่ได้มีท่าทีเขินอาย แต่มีท่าทีคิดไม่ตกมากกว่า

   “เธอคิดเองสิ”

   “ฉันไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนน่ะ ไม่ใช่แบบที่คิดเลยสักนิด”

   “ฉันก็เหมือนกัน”

   “เขาไม่ได้เจตนาร้ายจริงๆเหรอ หรือจะเป็นแผนซ้อนแผนให้ฉันอับอายทีหลัง”

   “ฉันว่าไม่”

   “ตอนแรกนายสงสัยเขาไม่ใช่เหรอ”

   “ฉันก็พึ่งรู้ความตั้งใจจริงของเขาเมื่อกี้นี่แหละ”

   “ตอบยังไงดีล่ะ ฉันไม่เคยรู้สึกชอบหรือรักใครมาก่อนเหรอ นายเคยบ้างหรือเปล่า”

   “ฉันก็ไม่เคย”

   ผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนั้นสักครั้งเดียว เธอก็คงจะเช่นกัน เพราะเช่นนั้นจึงเกิดบทสนทนาแปลกๆแบบนี้ขึ้น เรามีความคิดบางอย่างตรงกันจนน่าตกใจ

   “งั้นเหรอ ฉันอยากวิเคราะห์จิตใจของเขาให้รอบคอบก่อนให้คำตอบน่ะ”

   “เขาดูอ่อนไหวนะ” นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมพอดูออก

   “คิดงั้นเหรอ”

   “คิดว่าเป็นแบบนั้น”

   “งั้นก็ควรปฏิเสธอย่างอ่อนโยนสินะ”

   “ไม่ถามเพื่อนคนอื่นของเธอก่อนเหรอ น่าจะรู้ดีกว่าฉันเยอะ”

   ถึงผมจะมีความรู้ทฤษฎีมากมายเพียงใด แต่ผมไม่มีประสบการณ์จริง

   “ฉันว่านายน่าจะเข้าใจความคิดของฉันที่สุดแล้วล่ะ ในตอนนี้ฉันพอใจแล้ว”

   “งั้นฉันกลับก่อนนะ” ผมตัดบทสนทนา

   “เดี๋ยวสิ นายยังไม่ได้บอกธุระของนายเลย…”

   “หมายความว่ายังไง”

   “นายช่วยฉันแบบนี้มีจุดประสงค์อะไร”

   คงเป็นความสงสัยจากใจจริงของเธอ

   “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่วางใจเถอะ ไม่ได้มีเจตนาอื่น”

   “เหรอ” เธอทำหน้าครุ่นคิดไม่หยุด

   “ถ้ารู้คำตอบแล้วก็บอกฉันด้วยล่ะ” ผมตอบไปเอาขำ แต่คิดอีกทีบุคลิกผมดูไม่ใช่คนแบบนั้นสักนิด

   “โทษที ลืมประโยคเมื่อกี้เถอะ” ผมตัดใจ

   “หืม”

   “ฉันไปจริงๆแล้ว”

   “อืม”

   

   เราแยกทางกันจากจุดนั้น

   

   วันถัดมา

   ตอนนี้เรา 4 คนกำลังรับประทานอาหารเที่ยงที่โรงอาหาร คุยกันไปมาก็มาลงที่เรื่องนี้

   “จริงเหรอ!? มินท์โดนสารภาพรักเหรอ ใครอะ” แก้มถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

   “เบาๆหน่อยสิ” เมฆห้ามปราม

   มินท์ส่ายหน้าเบาๆ คงไม่อยากให้รู้คำตอบ หรือเหนื่อยใจกับแก้มก็ไม่รู้

   “อยากรู้จังนะ” แก้มทำเสียงอ้อน พร้อมกับสะกิดไหล่

   “ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะฉันกำลังจะปฏิเสธ”

   “เยือกเย็นสุดๆ”

   “เปล่า ฉันก็กังวลเหมือนกันว่าจะทำให้เขาลำบากใจหรือเปล่า”

   “นั่นสิ เขาจะอ่านสีหน้าเธอออกไหมนะ” เมฆบอกอย่างนั้นเพราะมินท์ไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้าเท่าไหร่

   

   เย็นวันนั้น

   “นายไปเป็นเพื่อนกับฉันได้ไหม” มินท์ถามผม

   “เรื่องนั้นเหรอ”

   “ใช่ พอดีกังวลนิดหน่อย”

   แม้จะเป็นมินท์ก็รู้สึกแบบนั้นอยู่บ้างงั้นเหรอ

   “ไม่มีปัญหา แต่เธอคงคุยกับเขาเองใช่ไหม”

   “อื้ม”

   

   เธอนัดกับเป้งให้ไปพบที่เดิม

   

   “ขอโทษด้วยนะ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่มีแผนจะคบหากับใครน่ะ”

   เธอพูดประมาณนั้น

   

   ทุกอย่างจบลงด้วยดี เป้งไม่ได้ดื้อดึง เขาแค่ดูเหมือนแตกสลายไปแล้วก็แค่นั้น แต่คนอย่างเขาไม่นานคงกลับมาร่าเริง

   “เฮ้อ” เธอถอนหายใจระหว่างเดินกลับหอพัก

   “หายากนะที่จะเห็นเธอถอนหายใจ ขออีกรอบได้ไหม” ผมไม่ล้มเลิกความพยายามที่จะเล่นมุกหรอกนะ

   “จะมาไม้ไหนอีกล่ะ”

   “โทษที”

   “คิกๆ นายนี่มันแปลกคนจริง” เธอหัวเราะออกมา

   “ฉันปกติแล้วนะ”

   “ฉันไม่ค่อยเข้าใจน่ะ สรุปนายเป็นคนแบบไหนกันแน่”

   “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

   “ได้ยินจนเบื่อแล้วล่ะ”

   “ดูเหมือนต้องแยกกันแล้วล่ะ”

   “อืม เจอกันพรุ่งนี้นะ”

   เธอดูค่อยๆเปลี่ยนไปนะ หรือผมคิดไปเอง?

   

   ทุกครั้งเวลาที่มีงานที่ต้องส่งพร้อมกันทั้งห้องเราจะมีการจัดเลขที่คนที่รับผิดสอบไว้ล่วงหน้าเป็นคู่ๆ ใครไม่ว่างก็เลื่อนไปแล้วค่อยชดเชยวันหลัง

   คนที่ต้องไปส่งงานวันนี้ของทั้งห้องคือ ผมกับมินท์

   ระหว่างทางไปเราไม่ได้พูดคุยกันเลย

   แต่ระหว่างทางกลับมาจากการส่งงานเรามีปฏิสัมพันธ์กันเล็กน้อย

   “ปกคอเสื้อนายดูเบี้ยวๆ”

   “ยังไง”

   “ฉันจัดให้ไหม”

   แน่นอน…

   ผมปฏิเสธ

   “อะ…”

   เธอค่อยๆเข้ามาใกล้ผม

   ผมกำลังจะยกมือห้าม แต่เธอไม่ยอมถอย

   สุดท้ายผมก็ยอมยืนอยู่นิ่งให้เธอจัดปกเสื้อให้ ท่ามกลางทางเดินที่คนก็ไม่ได้น้อย ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้ปกติหรือไม่

   

   เราใกล้กันกว่าปกติ

   

   ได้กลิ่นหอมที่ผมไม่เคยได้สัมผัส

   

   ก่อนที่จะเคลิ้มไปมากกว่านี้ผมก็เข้าโลกของตัวเอง

   เธอเป็นมนุษย์แบบไหน?

   ต้องการอะไร?

   อยากเห็นผมสับสนเล่นๆหรือ

 

   หลังจากเธอจัดปกเสื้อให้เสร็จแล้วผมก็บอกกับเธอ

   “ขอบคุณ ทีหลังบอกฉันเฉยๆก็ได้”

   “ทำเองมันง่ายกว่าน่ะ”

   

   ผมสับสน

   

   บางทีลึกๆแล้วเธอแค่อาจเป็นคนใจดี? คิดแบบนั้นสบายใจกว่า