เพราะผมดูพูดไม่เก่งเลยถูกแกล้งงั้นเหรอ - ตอนที่ 10.5: ความปรารถนาของผม (ตอนพิเศษ)

       ขณะนี้เวลาตี 5 ผมกำลังเดินไปที่ชายหาด

       คิดเรื่อยเปื่อยไปพลาง

       มินท์เป็นคนนัดหมายเอง บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย

       ผมก็ยังไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร

       ดูจะเป็นเรื่องที่ให้ใครรู้ไม่ได้

       เธอหงุดหงิดที่ผมใช้ข้อมูลอย่างไม่ระมัดระวังหรือ

       อย่างนั้นก็ต้องขอโทษไว้ก่อน

       ทีแรกผมกะจะตามน้ำทำตามที่เธอบอก แต่เธอกลับให้ข้อมูลน่าสนใจมา ผมเลยเปลี่ยนแผนเอาประโยชน์เข้าตัวเอง

       แต่เรื่องที่เธอเรียกผมมามันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก

       

       “รอนานแล้วเหรอ” ผมทักออกไป

       เธอชอบอากาศหนาว ๆ งั้นเหรอ หรือแค่รู้สึกดื่มด่ำกับมันขณะนี้เท่านั้น

       “นายคิดยังไงกับฉันเหรอ”

       …

       “ฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่ดีหรือเปล่าที่ชอบเข้าใกล้นายแบบนั้น”

       …

       “…ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ จะถามตรงๆ ละกัน นายชอบฉันหรือเปล่า?”

       …

       เธอยิงคำถามใส่ผมไม่หยุด

       ทั้งน้ำเสียง การแสดงออกของใบหน้า จังหวะลมหายใจ

       เธอไม่ใช่นักแสดงมือฉมัง

       บุคลิกภาพที่ไม่เสถียรสลับไปมาบ่อยครั้งของเธอบ่งบอกถึงความเปราะบางต่างหาก

       การใช้บุคลิกที่สังเกตจากคนรอบข้างถูกเชื่อว่าเป็นเพราะเสียความมั่นใจในตัวเองเป็นหลัก…

        เอาล่ะ

       นี่เป็นโอกาสดีที่จะได้ทดสอบให้แน่ใจว่าเธอเป็นมนุษย์แบบใด

       “ถ้ามีอะไรจะพูดแค่นี้ฉันกลับแล้วนะ” ผมตัดบทสนทนา แล้วลุกขึ้น ทำท่าจะเดินจากไป

       

       “ขอโทษนะ ฉันโดนเกลียดแล้วใช่ไหม บอกฉันที”

       น้ำเสียงเธอเปลี่ยนไปอีกแล้ว

       

       เธอนั้นปกติธรรมดา มีความเปราะบาง มีความทุกข์และสุข

       ผมดีใจ

       ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

       บางทีผมอาจจะเห็นสิ่งสวยงามในธรรมชาติแล้วก็ได้ เป็นเรื่องที่ดีใช่หรือไม่

       

       ให้ผมขอโทษในสิ่งที่จะทำต่อจากนี้เถอะ หวังว่ามันจะช่วยอะไรได้บ้าง หากมันไม่ได้ผลก็เป็นความผิดพลาดก็แค่นั้น ถ้าเป็นแบบนั้นก็ถือว่าได้เรียนรู้ละกัน

       ผมดึงเธอเข้ามากอดโดยไม่ให้เธอตั้งตัวได้ทัน เธอดูตระหนก

       ผมไม่ได้ใช้มันสื่อความหมายพิเศษอะไร

       มันก็แค่กอดเท่านั้น

       ผมจะปล่อยให้เธอพิจารณา’ตัวเอง’สักพัก

       

       ถ้าเธอเห็นว่าความสัมพันธ์นี้มีประโยชน์ก็ใช้มันให้คุ้มเถอะ อยากจะบอกแบบนั้นอยู่หรอกนะแต่ไม่มีจังหวะ

       

       เดินออกมาจากจุดนั้นน่าจะดีกว่า

       มีเรื่องที่ต้องขอโทษในภายหลังเต็มไปหมด

     

       ผมไม่ได้ชอบหรือรักเธอ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่ามีอะไรที่ผูกพันหรือไม่ บางทีอาจต้องให้ทุกอย่างสลายไปผมอาจจะเจอคำตอบ แต่ตอนนี้ให้ความสำคัญกับปัจจุบันดีกว่า

 

       ผมโกหกเธอไปเพื่อให้เธอพูดต่อ

       

       ใจจริงผมปรารถนาความรู้สึกแบบนั้น อยากรู้สึกหวั่นไหว รู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่เธอพูด สิ่งที่เธอทำ

 

       ‘อยากรู้สึกถึงความเป็นมนุษย์ให้มากกว่านี้’

##จดหมายถึงผู้อ่าน

สวัสดีครับเหล่าผู้อ่านอันน้อยนิด คอมเมนต์ทำผมชื้นใจมากเลยครับ ยอดอ่านก็เหมือนกัน ถ้ายังติดตามมาถึงตอนนี้…ขอบคุณครับ

ตอนนี้น่าจะเป็นตอนคั่นที่ค่อนข้างสมบูรณ์ จะมีการหยุดไประยะหนึ่ง เพราะฉะนั้นเลยอยากขอบคุณที่ติดตามครับ

ด้วยรักและเคารพ -3-