ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับความรัก ฉันได้รับฟังเรื่องราวและสังเกตผู้คนอยู่บ้าง ถึงจะรู้แค่เพียงตื้นเขินแต่ก็พอบอกได้ว่าอะไรผิดปกติ

    ฉันแค่ไม่เคยรู้สึกด้วยตัวเองเท่านั้น

    เพราะฉะนั้นฉันถึงสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของแก้มและเมฆ

   เวลาฉันนึกถึงเรื่องนี้ฉันก็หาโอกาสเหมาะๆอยู่ตลอดในการทำให้พวกเขาได้บอกความในใจกัน แต่ดูเหมือนโชคชะตาไม่นำพา

   

   หลังเปิดเทอมม.4 มาได้ไม่นาน

   “มินท์ เราได้สมาชิกกลุ่มครบแล้วนะ” เมฆบอกฉันอย่างนั้น

   งานกลุ่มครั้งแรกมีกำหนดจำนวนคือ 4 คน

   “อีกคนคือใครเหรอ”

   “ชื่อเล่นว่ากายน่ะ”

   “เหรอ เขาเป็นคนยังไง อยู่กับพวกเราได้ใช่ไหม” ฉันห่วงว่าเขาจะอึดอัดหรือเปล่าถ้ารู้ว่าเราทั้งสามคนรู้จักกันมาก่อน

   “ยังไงดีล่ะ เป็นคนแปลกๆ นิดหน่อย แต่ดูน่าจะไม่มีปัญหานะ” เมฆตอบกลับ

   หลังจากฉันได้รู้จักกับกายหลังจากเขาเสนอตัวช่วยฉันหลังได้จดหมายปริศนา

   เรื่องจดหมายนั่น…แน่ล่ะว่าฉันต้องระวังตัวไว้ก่อนหลังผ่านเรื่องราวมามากมาย

   ฉันบอกไม่ถูกว่ากายแปลกตรงไหนนอกจากการที่พูดไม่เก่ง รู้แค่ว่าแปลก

   พื้นอารมณ์เป็นแบบไหน

   กลไกการป้องกันตัวทางจิตใจจะเป็นแบบไหนนะ เขาไม่เคยแสดงออกเลย

   อยากลองแกล้งเขานิดหน่อย

 

   เอ๊ะ ทำไมฉันถึงสนใจเขาขนาดนี้ล่ะ

   ช่างเถอะ

 

   วันหนึ่งฉันต้องไปส่งงานกับเขาระหว่างที่เดินกลับก็มีเวลาให้ฉันได้เล่นนิดหน่อย

   “ปกคอเสื้อนายดูเบี้ยวๆ นะ”

   ฉันเข้าประชิดตัวเขา

   เขาชะงักไป แล้วยอมให้ฉันทำให้ ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าเขาคิดอะไรอยู่

   

   เอาล่ะ จะตอบโต้ด้วยอะไร?

   

   หลังจากนั้นฉันก็เข้าใกล้เขาอยู่บ่อยๆ

   จะว่าไงดี ฉันไม่ปฏิเสธเลยว่าฉันรู้สึกสนุก เขาไม่ปฏิเสธ ไม่มองฉันด้วยสายตาแปลกๆ

   เขาจะเข้าใจอะไรผิดไปแล้วหรือเปล่า เขาตามน้ำไปกับฉันเสียทุกเรื่องเลย ฉันรู้ตัวว่าที่ฉันทำมันไม่ปกติ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงฉันต้องหาโอกาสแก้ความเข้าใจผิด

   เขาเป็นคนที่ไม่มีภัยเลย ฉันไม่อยากทำให้เขารู้สึกผิดกับตัวเอง

   แต่ฉันก็ไม่อยากให้ความสัมพันธ์แปลกๆ แบบนี้หายไป รู้สึกได้ว่าสิ่งที่หายไปของฉันกำลังถูกดึงขึ้นมา

   ก่อนจะคุยกันเรื่องนั้นฉันใช้โอกาสนี้ขอความช่วยเหลือจากเขา ฉันเชื่อใจเขาถึงขนาดนั้น

   

   ‘ช่วยเป็นพ่อสื่อให้ที’

   

   ฉันบอกข้อมูลบางส่วนไป และเขาก็เอาไปใช้จริงๆ ถึงจะมีเรื่องเกินคาดหมายอยู่บ้างแต่ผลลัพธ์โดยรวมก็ไม่ได้แย่ อาจเป็นฉันเองที่คาดหวังมากเกินไป แค่นี้พวกเขาก็เปิดใจกันมากขึ้นแล้ว

   

   และแล้ววันสุดท้ายของการทัศนศึกษาครั้งแรกในมัธยมปลายของฉันก็มาถึง

   

   หนาวจังเลย

   ฉันมารอตามนัดบนชายหาดที่ไม่มีคนเวลาตี 5

   “รอนานแล้วเหรอ” เสียงเพื่อนร่วมอุดมการณ์คุ้นหูดังจากข้างหลัง

   “ขอโทษนะที่เรียกออกมาแต่เช้า”

   “ไม่เป็นไร จะคุยเรื่องอะไรเหรอ”

   “นั่งลงก่อนสิ” ฉันนั่งลงที่ม้านั่งเหลือที่ว่างให้เขา

   เขานั่งตาม เราเว้นระยะห่างกันพอสมควร

   “นายคิดยังไงกับฉันเหรอ”

   “หมายความว่ายังไง”

   “ก็แบบ ฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่ดีหรือเปล่าที่ชอบเข้าใกล้นายแบบนั้น”

   เขาทำท่าทางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

   “สำหรับฉัน ไม่เป็นไรหรอก”

   เขามองฉันเป็นอะไรกันแน่นะ

   “ทำไมถึงยอมช่วยฉันตลอดเลยล่ะ”

   “เธอคิดว่ายังไงล่ะ” เขามองฉันด้วยสายตาที่ว่างเปล่า สมกับเป็นเขาล่ะนะ

   “…ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ จะถามตรงๆ ละกัน นายชอบฉันหรือเปล่า?” ฉันลองเล่นละครอีกเพื่อดูปฏิกิริยาของเขา บางทีคงแอบหวังให้เขามองทะลุเข้ามา

   “ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเธอจะทำยังไง” เขาไม่ได้แสดงท่าทีอะไรเป็นพิเศษ

   “ฉันมีเรื่องจะสารภาพน่ะ”

   เขาเว้นช่วงแล้วจึงตอบ

   “งั้นพูดต่อได้เลย”

   เขาคิดกับฉันแบบนั้นจริงๆ เหรอ หรือแค่อยากฟังที่ฉันจะพูดเท่านั้น แต่อย่างไรฉันก็ตั้งใจจะพูดทั้งหมดอยู่แล้ว เขาจะพิจารณาต่ออย่างไรก็เรื่องของเขา

   “ตั้งแต่แรกที่ฉันเข้าใกล้นาย ฉันแค่คิดจะแกล้งนายเล่นเฉยๆ น่ะ ไม่ได้คิดจะจริงจังกับนายเลย”

   “ทุกครั้งเลยเหรอ”

   “ใช่ ทุกครั้งเลย รวมถึงครั้งที่ช่วยให้เป็นพ่อสื่อด้วย”

   ฉันพร้อมรับทุกปฏิกิริยาแล้ว อยากจะด่าฉันก็เชิญเลย

   เขาเงียบไปพักหนึ่ง

   “ถ้ามีอะไรจะพูดแค่นี้ฉันกลับแล้วนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์… ก็คาดไว้อยู่แล้วล่ะ หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้น

   “ขอโทษนะ ฉันโดนเกลียดแล้วใช่ไหม บอกฉันที” ฉันลุกขึ้นยืนก่อนที่เขาจะเดินจากไป

   

   ใจหาย…ถึงจะคิดมาแล้ว แต่พอมารู้สึกจริงๆ มันคนละเรื่องกันโดยสิ้นเชิง

   ตอนนี้ฉันอาจจะกำลังเศร้า

   บอกตามตรงว่าถ้าเขาหายไปฉันอาจจะกลับไปเป็นอย่างเดิม

   กลับไป-

 

   “ไม่ใช่แบบนั้นหรอก”

   “เอ๋!? เดี๋ยวสิ!?” ฉันถูกดึงเข้าอ้อมกอดฉับพลัน

 

   อุ่น

 

  เป็นความรู้สึกที่ช่างคลับคล้ายคลับคลา…

  ฉันกำลังคิดถึงใครบางคนที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นเช่นนี้ คนที่ยอมรับฉันได้อย่างไร้เงื่อนไข

  แต่มันเลือนรางเหลือเกิน

  อยากนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

 

   “ที่เธอทำอาจจะไม่ถูกในค่านิยมของสังคมบางส่วนก็จริง ที่ฉันกำลังทำด้วย …แต่ความอบอุ่นจากการสัมผัสกันของมนุษย์น่ะ เป็นสิ่งที่พิเศษ”

   “…พูดเรื่องอะไรน่ะ” เขายังไม่ปล่อยฉันไปไหน

   “การโหยหามันบ้างไม่ใช่เรื่องแปลก”

   “…” ถึงไม่มองกระจกฉันก็รู้ว่าตัวเองหน้าแดงอยู่ ที่ผ่านมาเขาไม่ตอบโต้มาตลอด

   เพราะอย่างนั้นฉันจึงสับสน

   “อีกอย่าง ถึงเธอหลอกพวกเขาได้สนิทใจแต่เธอหลอกฉันไม่ได้หรอก เพราะใจจริงเธอไม่ได้อยากทำแบบนั้นใช่ไหมล่ะ ระดับข้อมูลที่เธอให้ฉันมาบ่งบอกว่าเธอเชื่อใจฉันขนาดนั้นแหละ”

   “…”

   “ถ้าคิดว่าตัวเองผิดล่ะก็ สิ่งที่ฉันจะขอเป็นการไถ่โทษคือ เธออย่ามองว่าตัวเองผิดเลย มันไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องปิดกั้น เธอเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นนะ”

    เขาค่อยๆ คลายแขนออก

   แล้วยื่นกระดาษทิชชู่มาให้

   ไม่รู้ทำไมฉันถึงได้น้ำตาไหลออกมา

 

   ฉันก็ไม่แน่ใจว่าลึกๆในใจตัวเองต้องการอะไร

   ฉันเองที่เป็นคนเริ่มการแสดงนี้ด้วยตัวเอง

   ฉันเริ่มเหนื่อย แต่ฉันที่กันพวกเขาออกไปจะคุยกับใครได้บ้าง

 

   อยากให้มีใครรับฟัง

 

  “เธอเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวก็ไม่มีปัญหาหรอก ถึงอย่างนั้นก็คุยสบายๆ กับฉันก็ได้”

 

   ฉันไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่

   ที่สัมผัสได้มีแค่อารมณ์ที่พรั่งพรูออกมา

 

   ฉันรู้สึกตัวเพราะคำพูดของชายตรงหน้า

   “ให้ฉันกลับดีไหม” เขาพูดขึ้นมาท่ามกลางลมหนาว

   “นายปล่อยให้ฉันทำตามใจชอบมาตลอดเพราะรู้อะไรอยู่แล้วเหรอ…”

   “เปล่า ฉันสงสัยจนวินาทีสุดท้ายว่าเธอปลิ้นปล้อนหรือแค่น่าสงสารกันแน่”

   “ขี้แวงสุดๆ เลยนะ”

   “โทษที ถ้าเธออยากระบายเมื่อไหร่ฉันก็จะฟังเสมอ”

   “อืม…”

   “ขอเตือนว่าฉันให้คำปรึกษาไม่เก่ง แต่ฉันชอบฟัง”

   “จ้า ขอบคุณนะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว”

   “ฉันกลับก่อนนะ”

   “อืม”

   เขาเดินกลับไปที่ห้องพัก

   เหลืออีกครึ่งชั่วโมงก่อนจะถึงเวลานัดรวมตัว

   

   ก่อนที่จะกลับฉันหันหลังกลับไปอีกครั้ง

   

   ภาพพระอาทิตย์ขึ้นจากขอบฟ้าในขณะนี้ช่างสวยงาม

   

   เหนือสิ่งอื่นใด

   ลมแรงสุดๆ

   แต่ถ้าไม่มีลมหนาวฉันก็คงไม่รู้สึกอุ่นขนาดนั้น

    …

   เดี๋ยวสิ

   เรื่องที่จะสารภาพก็พูดไปจนหมดแล้ว

   ทำไมใจฉันถึงยังเต้นแรงอยู่ล่ะ?