ซ่า…

   ขณะนี้เป็นเวลาย่ำรุ่ง

   เสียงเม็ดฝนกระทบหน้าต่างดังเป็นระยะ

   อากาศเย็นแทรกผ่านประตูห้องนอน

   เป็นบรรยากาศน่าอันน่าเคลิบเคลิ้ม

   แต่อย่างไรก็ตาม ถึงจะอยากนอนแค่ไหนก็ต้องลุก

   …

   ในที่สุดก็ถึงเวลาเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย

   สิ้นสุดเสียทีเวลาอันยาวนานที่ผมใช้กับตัวเอง ซึ่งคงทำให้ชีวิตช่วงแรกในการเข้าหาผู้คนมีปัญหาบ้าง

   วันนี้เป็นวันแรก ผมสะสางความคิดต่างๆในหัว

   ผมอยากได้ภาพประทับใจในที่แห่งนี้ไม่ว่ามันจะเป็นอย่างไร

 

   อากาศชื้นๆ

   เสียงเจี๊ยวจ๊าวรอบตัว

   ผู้คนที่เดินไปมา

   กลิ่นหอมของดอกไม้

   ใบไม้ที่หล่นมาตามลม

 

   ผมมองภาพเหล่านั้น

   ไม่ได้ชอบหรือเกลียด

   ผมจะใช้ช่วงเวลานี้ให้เต็มที่เท่าที่เป็นไปได้

   …

   ก่อนที่ผมจะจากไป ช่วยทำให้ผมสนุกขึ้นมาบ้างสักนิดที

   …

   โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนขนาดใหญ่ มีพื้นที่กว้างขวาง เป็นโรงเรียนประจำ นอกจากอาคารเรียนหลายหลังก็มี สระว่ายน้ำ สนามกีฬาใหญ่ ลานกิจกรรม โรงอาหาร หอพัก ห้องน้ำ โรงเก็บของ และอื่นๆ

   กฏเรื่องทรงผมหรืออย่างอื่นก็กว้างพอสมควรแต่ก็มีขอบเขตแน่ชัด ไม่อย่างนั้นคงไม่เรียกว่ากฏ

   จะว่าทันสมัยหรือยังไงดีล่ะที่นี่ คงพยายามปรับปรุงอยู่แหละมั้ง เพราะก็มีบางธรรมเนียมที่ดูไร้เหตุผลติดมาไม่น้อยแต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่

   ระหว่างเดินเข้ารั้วโรงเรียนครั้งแรก ตื่นเต้น …อยากให้มีความรู้สึกแบบนั้นอยู่เหมือนกัน

   ระหว่างนั่งสมองไหลไปกับคาบปฐมนิเทศผมก็นึกล่วงหน้าไปถึงชีวิตในอนาคต

 

   หลังจากผ่านคาบปฐมนิเทศ ทุกคนรวมถึงครูประจำชั้นได้มีการแนะนำตัวกัน

   หลังจากนั้น ผมก็เข้าหาคนๆหนึ่ง

   “ชอบการ์ตูนเหรอ” ผมยกเรื่องที่เขากำลังทำอยู่อย่างอ่านหนังสือการ์ตูนขึ้นมา คิดว่าคนปกติก็คงทำแบบนี้ล่ะมั้ง ผมอยู่คนเดียวมานานเกินไปจนไม่รู้ว่าควรทักเรื่องอะไร

   “ก็แค่สนใจนิดหน่อยน่ะ อ่านไปเรื่อยๆ”

   “อ่อ ขอโทษที่กวนนะ”

   ผมคิดจะต่อบทสนทนานิดหน่อย

   “มีเรื่องอะไรแนะนำหรือเปล่า พอดีเริ่มสนใจเหมือนกัน”

   “แนวไหนดีล่ะ”

   “ได้หมดเลย”

   “งั้น…”

   เขาแนะนำผมมา ผมค้นหาในมือถือทิ้งไว้

   “เอ่อ ชื่ออะไรเหรอ”

   “เราชื่อเมฆ”

   “เราชื่อกาย งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ”

   “อืมๆ”

   เท่าที่มีข้อมูลตอนนี้ เมฆสนใจหนังสือการ์ตูน ไม่ได้เป็นคนกระตือรือร้นจะพูด แต่ไม่ได้มีอันตรายอะไร

   ผมไม่ได้ทักคนอื่นต่อ ผมถือว่าประสบความสำเร็จระดับหนึ่งในการมีชีวิตรอดในโรงเรียน ที่เหลือแค่ไม่ให้ความสัมพันธ์แรกแย่ลง

   

   หลังเลิกเรียนผมกลับไปที่หอพักและเปิดประตูห้อง

   “ไงเมฆ”

   “อ้าว กายอยู่ห้องนี้เหรอ”

   “ใช่”

   มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ผมดูรายชื่อมาแล้ว ผมทักเขาไว้ก่อนตัวผมเองจะได้ไม่อึดอัดภายหลัง หลังจากนั้นเราก็ตกลงแบ่งพื้นที่การใช้ห้องร่วมกัน

   

   ผ่านมาหลายวัน มีเหตุให้มีต้องจับกลุ่มทำงาน 4 คน และผมก็รู้จักเพื่อนแค่คนเดียว

   “เมฆ จับกลุ่มกันไหม”

   “ได้นะ แต่เราอยู่กับเพื่อนอีก 2 คนแล้วนะ เดี๋ยวถามให้”

   ผิดคาดเลย เมฆดูเป็นคนที่ไม่ได้มีเป้าหมายที่จะเข้าหาผู้คนขนาดนั้น แต่เขารู้จักคนอื่นเรียบร้อยแล้ว

   “แก้ม เพื่อนขอเข้ากลุ่มด้วยได้ไหม”

   “อืมม ได้ๆ เหลือ 1 คนพอดี เราชื่อแก้มนะ”

   “เราชื่อกาย”

   “ส่วนอีกคนในกลุ่มชื่อมินท์ เอ่อ ตอนนี้ไม่อยู่ โอเคนะ”

   “ได้เลย”

   เราจบการสนทนาอย่างรวดเร็ว

   สภาพภายในกลุ่มคือ แก้มเป็นคนคอยกระตุ้นทุกคน แต่ไม่ถึงกับระดับเป็นผู้นำ หรือเธอเลือกเก็บงำความสามารถไว้ น่าจะเป็นแบบนั้นมากกว่า เป็นคนที่มีศักยภาพสูงทีเดียว ผมคิดว่าอย่างนั้น

   ส่วนมินท์ เธอดูมีความในใจที่ต้องปกปิด ผมยังเข้าไปในโลกของเธอไม่ได้ เธอชอบใช้เวลากับหนังสือ เพราะอย่างนั้นเราจึงไม่มีปฏิสัมพันธ์กันมาก และผมยังประเมินอะไรได้ไม่ดี

   หลังจากนั้นหากมีงานกลุ่ม พวกเราก็มักอยู่ด้วยกัน หลังๆก็ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น

   

    เวลาผ่านไปกลุ่มต่างๆ ทั้งใหญ่และเล็กเริ่มก่อตัวขึ้น จุดที่ผมเข้าไม่ถึงก็มีเช่นกัน บางคนพึ่งได้คุยกันหลังจากผ่านไปเป็นเทอมด้วยซ้ำ

 

   ผมสังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ

   

   บางทีผมก็คิดว่าตัวเองอาจรู้สึกไปเอง 

   มีใครบางคนจับตามองมินท์อยู่

   อีกฝ่ายเป็นผู้ชายในห้องเดียวกัน ดูโผงผาง พูดเสียงดัง ดูเผด็จการในบางครั้ง ชอบแกล้งเพื่อนด้วย เหมือนจะเป็นผู้นำกลุ่มเด็กผู้ชายเสียด้วยสิ

   

   วันนี้ผมเห็นเขายัดกระดาษบางอย่างใส่ไว้ในโต๊ะเธอด้วย

   เธอทำสีหน้าจริงจังทีเดียวหลังจากได้อ่านข้อความในจดหมาย การกลั่นแกล้งชนิดหนึ่ง? การแบล็คเมล? ผมอ่านปฏิกิริยาไม่ออก

   ผมจะบอกเธอให้ระวังตัวไว้ดีไหมนะ เธอดูไม่สู้คน ดูมีแนวโน้มจะเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเองด้วย

   

   หลังเลิกเรียนวันนี้ ผมลองทำอะไรบางอย่าง สิ่งที่ผมไม่คิดอยากทำมาก่อน นั่นคือการหาเรื่องเข้าตัวนั่นเอง

   เธอเริ่มเดินออกเส้นทางปกติ แทนที่จะกลับหอพัก 

    เธอเดินไปที่สวนของโรงเรียน ที่ที่ไม่มีใครอยู่เป็นปกติ

  “สวัสดี” ผมทักเธอไป

  “นายเป็นคนนัดฉันไว้เหรอ” เธอไม่ได้มีท่าทีตกใจ

  “เปล่า”

  “แล้วมาทำอะไรที่นี่ล่ะ ปกติไม่มีใครมาหรอกนะ”

  “มาเดินเล่น”

  “ถ้าอย่างนั้นคงบังเอิญมากเลยนะที่ใช้เส้นทางเดียวกัน เข้าเรื่องเลยได้ไหม”

  ผมตั้งใจไม่ซ่อนตัวถึงที่สุดเพื่อที่จะได้เข้าเรื่องไวๆ ต่างหาก ยิ่งเส้นทางที่ไม่มีคนใช้ เธอก็ยิ่งรู้ตัวง่าย

  “ได้ เธอมาที่นี่ทำไม ที่ที่เหมาะกับการทำเรื่องลับๆ ล่อๆ ที่สุด”

  “ฉันต้องถามนายสิ นายเขียนจดหมายนี่ใช่ไหม” เธอหยิบกระดาษเมื่อเช้าออกมา ใจความเชิงบังคับประมาณว่าให้มาที่นี่คนเดียวหลังเลิกเรียน

  “เปล่า”

  “อ้าว แล้วนายตามฉันมาทำไม”

  “ที่จริงฉันรู้ตัวคนเขียนจดหมายนั่น แค่จะมาเตือนเท่านั้นเองว่าระวังตัวด้วย”

  “งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องห่วงหรอก เตรียมใจไว้เรียบร้อยแล้ว”

  หมายความว่ายังไงกันนะ

  “เธอเคยเจอเหตุการณ์นี้บ่อยๆหรือ” ผมถามออกไป

  “ก็ไม่เชิง ฉันสงสัยเหมือนกันว่าคนที่เขียนมีจุดหมายอะไร คิดอะไรก็หาเหตุผลไม่ได้นอกจากเรื่องแย่ๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องแบบนั้นฉันเตรียมใจไว้แล้ว หายห่วงได้เลย”

  สายตาเธอเลื่อนลอยเหลือเกิน

  พูดแบบนั้นยิ่งน่าเป็นห่วงขึ้นไปอีก

  “งั้นก็ดี” แต่ผมดันพูดไปแบบนั้น

 

  ผมกำลังจะเดินจากไป

 

  ทั้งที่เธอรู้แบบนั้น

 

  ผมแสดงเจตจำนงส่วนหนึ่งไปแล้ว เธอจะขอความช่วยเหลือก็ได้ แต่เธอก็ไม่ทำ

  กะจะจัดการทุกอย่างคนเดียว สีหน้าเธอบอกแบบนั้น

  ถ้าเป็นตัวผมแต่ก่อนผมจะไม่สนด้วยซ้ำว่าเหตุการณ์จะเป็นอย่างไร

  แต่ครั้งนี้ผมเลือกอยากเลือกทางใหม่

  “ให้ฉันคอยดูไหม”

  “เอ๋” เธอทำสีหน้างุนงง

  “เอ่อ… ไม่ต้องหรอก…” เธอดูลังเลก่อนจะพูด

  “ไม่เป็นไรเลย อย่างน้อยใช้ฉันเป็นพยานในกรณีเกิดอะไรไม่คาดฝันก็ได้”

  “ได้จริงๆเหรอ…?”

  ผมมาขนาดนี้ไม่ใช่แค่จะมาเตือนเธออยู่แล้ว ผมน่าจะต้องการอย่างอื่นมากกว่า

  “มีหลักประกันไว้ยังไงก็คงอุ่นใจกว่าไหม”

  เธอลังเลอยู่นาน ใกล้จะถึงเวลานัดแล้ว

 

  “งั้นขอรบกวนด้วยนะ” เธอตอบอย่างนั้น แล้วเก็บใบหน้าสับสนที่แสดงออกจนถึงเมื่อครู่ลง

 

   นั่นเป็นการพบปะกันอย่างเป็นส่วนตัวครั้งแรกระหว่างผมและเธอ