“เซียวหยวนซาน”

จ้าวเหม่ยเซียนเรียกชื่อคนตรงหน้า เจ้าของชื่อมองมาที่นางอย่างอ่อนโยน ทว่าความอ่อนโยนที่นางสัมผัสนั้นกลับน่าประหลาดใจยิ่งนักเพราะนางพึ่งมารู้ว่าอีกฝ่ายมิได้ยิ้มเช่นนี้ให้ผู้อื่น แม้กระทั่งมารดาที่เลี้ยงดูพระองค์มาก็ตาม

“ท่านว่าข้างดงามหรือไม่”

จ้าวเหม่ยเซียนเอ่ยถามเสียงหวานขณะที่มือขวาจับคางตัวเองเบาๆ พร้อมเอียงคอถามคนตรงหน้าอย่างไร้เดียงสา หากไม่นับรวมนัยน์ตาแสนเจ้าเล่ห์ที่เผยความในใจออกมาจนหมด

เซียวหยวนซานมองใบหน้าที่งดงามราวกับเทพเซียนตรงหน้าแล้วยิ้มละมุนมากกว่าเดิม หลายเดือนมานี้ทำให้เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองได้แล้ว ไม่ได้เก้อเขินทุกครั้งที่จ้าวเหม่ยเซียนหยอกล้อด้วยใบหน้างามๆ นี้ ตอนนี้เขาได้แต่มองนางด้วยความเอ็นดู

ยิ่งอยู่กับนางอย่างใกล้ชิดยิ่งรู้ว่านางไม่ได้ใจร้ายเหมือนที่แสดงออกมา ยิ่งเห็นเด็กเล็กๆ มานั่งขอทานนางยิ่งช่วยเหลือผู้คนเหล่านั้นอย่างไม่เห็นแก่ตัวเลยสักนิด ยอมเอาเงินของตนแจกจ่ายซื้อยารักษาให้ผู้ยากไร้อย่างไม่เสียดาย ผิดกับความขี้งกของนางที่ข่มขู่กับพวกขุนนางที่ให้นางไปช่วยรักษา นางเรียกค่ารักษาแพงจนทำให้ขุนนางเหล่านั้นแทบกระอักโลหิต

“หากเจ้าไม่มีที่อยากไปเที่ยวสำนักแสงจันทร์หรือไม่”

จ้าวเหม่ยเซียนยู่ห้ามองคนเปลี่ยนเรื่อง แต่นางก็ไม่ได้ร้องเอาคำตอบเพราะรู้คำตอบนั้นอยู่แล้ว อีกอย่างเซียวหยวนซานเริ่มชินชากับใบหน้าของนางแล้ว แต่มันก็เป็นเรื่องดีเพราะแค่มองหน้ายังต้องหลบสายตาก็ไม่ต้องเกี้ยวกันแล้ว

“ที่นั่นคนนอกยากจะเข้าไปได้มิใช่หรือ”

จ้าวเหม่ยเซียนเอ่ยถามอย่างฉงน เมื่อนึกไปถึงสำนักแสงจันทร์ที่เคยได้ยินมา ที่นั่นอยู่กึ่งกลางระหว่างแคว้นจ้าวกับเว่ยซึ่งเป็นผ่านทางพอดี อีกอย่างนางคิดอยากกลับไปดูพี่ชายอีกสักครั้ง ป่านนี้ศึกชิงบัลลังก์คงใกล้เข้ามา

ทว่าตนเองกลับไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย อำนาจก็ไม่ได้มีมากมาย มีแค่ชื่อเสียงหมอปีศาจเท่านั้นที่ดังกระส่อนอยู่ยามนี้

“ใช่สำหรับคนนอก แต่สำหรับนายหญิงเจ้าสำนักย่อมเข้าออกได้ตลอดเวลา”

คำพูดกำกวมของเซียวหยวนซานทำให้จ้าวเหม่ยเซียนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาวาววับของคนตรงหน้า ยิ่งทำให้มั่นใจในความคิดตนเองมากขึ้น

“อย่าบอกนะว่าท่านเป็นเจ้าสำนัก”

คำตอบที่ได้รับคือรอยยิ้มละมุนกับดวงตาพราวระยับของอีกฝ่าย นางชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะหรี่ตามองคนเจ้าเล่ห์ที่พยายามยัดเยียดตำแหน่งนายหญิงเจ้าสำนักให้นาง

แม้จะเป็นเช่นนั้นนางก็อดหน้าแดงและใจเต้นแรงไม่ได้ ยอมรับว่าตอนนี้นางไม่เพียงแค่หวั่นไหวแต่กลับชอบเซียวหยวนซานมากขึ้นทุกวัน

แต่ที่นางไม่ยอมตกลงปลงใจเพราะอีกฝ่ายไม่ใช่สามัญชนธรรมดา สักวันหนึ่งคงได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้เมื่อเวลานั้นสาวงามและสนมสามพันคนคงเต็มตำหนักหลัง เพียงแค่คิดว่านางต้องใช้สามีร่วมกับคนอื่นนางก็ทำใจยอมรับไม่ได้แล้ว

“คิดอะไรอยู่”

เซียวหยวนซานเอ่ยถามคนที่ขมวดคิ้วมุ่นพร้อมสีหน้าเจ็บปวดจนเขารู้สึกปวดใจ แม้จะตามเกี้ยวมานานหลายเดือนคนตรงหน้าก็ไม่ยอมใจอ่อนให้ตนเสียที ไม่รู้ว่ามีสิ่งใดที่ขวางกันนางเอาไว้ ทั้งๆที่บางครั้งนางเหมือนจะชอบเขาเช่นกัน

“เปล่า…ข้าจะกลับแคว้นจ้าวไปช่วยพี่ชาย ท่านกลับวังท่านเถอะ”

จ้าวเหม่ยเซียนตัดสินใจที่จบปัญหา หากอยู่ด้วยกันนานกว่านี้นางกลัวว่าจะถอนตัวออกจากหลุมที่ตนขุดไว้ไม่ขึ้นเสียเอง นางลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นที่ไม่มีอยู่จริงก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อร่างนางถูกดึงไปกอด

“เจ้ากังวลสิ่งใด ทำไมไม่บอกข้าเราจะได้แก้ปัญหาด้วยกัน เหม่ยเซียนข้ารักเจ้าหาใช่เจ้าเป็นหมอเทวดาหรือหมอปีศาจไม่ เพียงแค่เจ้าเปิดใจให้ข้าสักนิด ได้โปรด”

แววตาเว้าวอนและอ้อมแขนที่อบอุ่นนี้ทำให้จ้าวเหม่ยเซียนซะงัก นางไม่ใช่คนหนีปัญหา หากอีกฝ่ายรักนางจริงก็ต้องยอมรับและปฏิบัติตามคำเรียกร้องของนางได้ หากไม่แล้วก็แค่ต่างแยกทางกัน