“ตรงนี้ไม่เคยโกหก”

มือหนาจับมือบางไปทับบนตำแหน่งหัวใจซึ่งมันเต้นรัวเร็วจนได้ยินเสียงอย่างชัดเจน จ้าวเหม่ยเซียนนิ่งอึ้งพยายามจับผิดคนตรงหน้าทว่าหัวใจไม่ได้โกหกจริงๆ แต่พวกเขารู้จักกันน้อยเกินไป และไม่อยากผิดพลาดอีกครั้ง นางดึงมือกลับแล้วมองอีกฝ่ายอย่างเงียบๆ

“เมื่อใดมองหน้าข้าแล้วไม่อายจนน่าแดงข้าจะเก็บไปพิจารณา”

“เจ้าสวมหน้ากากปลอมก่อนไม่ได้หรือ”

เซียวหยวนซานต่อรองแม้จะเป็นคนที่ชอบทว่าใบหน้าธรรมดากลับทำให้เขาหายประหม่ามากขึ้น แต่สตรีตรงหน้าเขากลับโหดร้ายสมกับที่เขาหลงรักตั้งแต่แรก

“ไม่! แล้วท่านก็จ่ายค่ารักษามาด้วย”

“ถ้าเจ้าตกลงเป็นชายาข้าจะยกทุกอย่างที่ข้ามีให้เจ้าหมดเลย”

เซียวหยวนซานพุดอย่างตรงไปตรงหน้า คนเห็นแก่เงินตรงหน้ามีท่าทางลังเล แต่กลับสะบัดหน้าหนีอย่างหมั่นไส้คนที่รู้นิสัยนาง

“ไว้เกี้ยวข้าให้ติดก่อนเถอะเพคะ!”

เซียวหยวนซานยกยิ้มบางๆ มองแผ่นหลังที่จากไปอย่างเด็ดขาดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหุบยิ้มฉับทันเมื่อนึกได้ใบหน้าปลอมของอีกฝ่ายยังอยู่กับตน หากใครต่อใครเห็นใบหน้างามๆนั้นคู่แข่งความรักเขาไม่เต็มเลยหรือ

ร่างสูงหายไปจากจุดเดิมอย่างรวดเร็วด้วยวรยุทธที่สูงส่ง เพียงไม่นานก็เห็นแผ่นหลังสง่างามของอีกคน ร่างนั้นถูกฉุกมาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง

“ใส่นี่ไว้ข้าไม่ยอมให้ใครเห็นหน้าจริงๆ ของเจ้าจนกว่าจะแต่งเป็นชายาข้า”

น้ำเสียงเด็ดขาดและแววตาจริงจังทำให้จ้าวเหม่ยเซียนพยักหน้ารับอย่างงงๆ ทว่าอีกคนกลับฉีกยิ้มกว้างอย่างพออกพอใจ

สุดท้ายจ้าวเหม่ยเซียนก็ไม่ได้ออกไปไหน ได้พักในตำหนักองค์ชายสามอย่างเป็นทางการ แต่คนขี้เบื่ออย่างนางให้มานั่งอยู่เฉยๆ คงเป็นไปไม่ได้ สุดท้ายจึงได้ชวนองค์ชายหนีเที่ยวไปยังแคว้นต่างๆ

โดยอ้างเหตุผลให้ฮ่องเต้ฟังว่า บุตรชายสุดที่รักกำลังเกี้ยวพระชายา หากเกี้ยวติดแล้วจะกลับมาทั้งคู่เพียงทิ้งจดหมายไว้แล้วจากไปอย่างไร้ร่องรอย

ยิ่งทำให้ฮ่องเต้เว่ยหยางหมิงส่ายหัวอย่างระอาบุตรชายที่เขาคิดจะให้ครองบัลลังก์ ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่สนใจ แต่คนที่อยากเป็นฮ่องเต้กลับไร้ความสามารถและไร้คุณธรรมจนน่าผิดหวัง สงสัยได้แต่ฝากความหวังไว้ที่พระชายาตัวน้อยเสียแล้ว

ทว่าพระองค์กลับไม่รู้เลยว่าทั้งคู่รักอิสระไม่แพ้กัน ใครอยากจะมีชีวิตผูกติดกับภาระอันหนักอึ้งเช่นนั้น หากเป็นฮ่องเต้ยิ่งมีพระสนมมากมาย นั่นยิ่งทำให้หมอปีศาจเช่นนางไม่มีวันยอมแน่นอน ครั้งนี้ต่อให้เสียทองท่วมหัว แต่ไม่ยอมเสียสวามีให้ใครอีกแล้ว…

จ้าวเหม่ยเซียนออกมาท่องเที่ยวทั่วยุทธภพ เก็บเกี่ยวประสบการณ์และชมความงดงามของสถานที่ต่างๆ เหมือนครึ่งปีก่อน ทว่าหนึ่งปีให้หลังมานี้กลับมีร่างสูงสมส่วนท่องเที่ยวเป็นเพื่อนนาง

และยังไม่ปริปากบ่นเมื่อนางแกล้งเรื่องมาก สร้างเรื่องปั่นป่วนมากมาย แต่เซียวหยวนซานกลับไม่ยอมหนีหายไปไหน สมกับที่เขาตั้งใจมาเกี้ยวนางจริงๆ

ระหว่างนี้นางได้แวะไปเที่ยวหาอาจารย์มาบ้างแต่น่าเสียดายที่อาจารย์หายเข้ากลีบเมฆไปเสียแล้วหากนางไม่มาปรากฏตัวเองคงยากที่จะตามตัว

“เซียนเอ๋อร์เจ้าจะไปที่ใดต่อ”

จ้าวเหม่ยเซียนหันไปหาคนที่เอ่ยปากถามนางส่ายหน้าตอบ ขณะที่ปากยังเต็มไปด้วยผลผิงนางเคี้ยวจนหมดลูกอย่างเงียบๆ ก่อนจะรับน้ำจากบุรุษตรงหน้าอย่างคุ้นเคย เวลานี้แค่ยามอู่พวกนางจึงยังนั่งพักกันอยู่กลางป่า แต่มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนที่ออกท่องยุทธภพมานานหลายเดือนแล้ว

“แล้วท่านอยากไปที่ไหนบ้าง”

“ข้าตามใจเจ้า เจ้าอยากไปไหนข้าย่อมไปกับเจ้า”

จ้าวเหม่ยเซียนหัวเราะเบาๆ หากเป็นเมื่อครึ่งปีก่อนนางย่อมไม่เชื่อ ทว่าเวลานี้หัวใจของนางเริ่มหวั่นไหวกับชายหนุ่มเสียแล้ว และตลอดเวลาที่ผ่านเซียวหยวนซานพิสูจน์ให้นางได้รู้ว่าเขานั้นจริงจังกับนางแค่ไหน

ยินดีที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุขอย่างไม่เกี่ยงงอน และมีหลายครั้งที่คนตรงหน้าแก้ไขปัญหาให้นางและช่วยเหลือนางต่างๆ แม้กระทั้งเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ จนนางติดนิสัยให้คนอื่นตามใจเสียแล้ว