กรี๊ดดดดด

เสียงกรีดร้องของสตรีดังอยู่ไม่ไกลตามเส้นทางม้าที่วิ่งผ่าน ตามเสต็ปด้วยสาวงามกำลังล้มลงและพระเอกอย่างหลี่จื้อเฉิงก็กระตุกเชือกม้ายกเท้าม้ากระโดดข้ามสตรีผู้นั้นด้วยชั้นเชิงที่ยอดเยี่ยมจนน่าปรบมือ จ้าวเหม่ยเซียนอดหัวเราะไม่ได้ทำไมเหมือนในซีรีย์ไม่ผิด และนางก็ไม่พลาดที่จะไปยืนชมละครกับชาวบ้านโดยไม่ต้องเสียเงินสักอีแป๊ะเดียว

“แม่นางเป็นอะไรหรือไม่” น้ำเสียงเข้มแข็งและดวงตาดุดันเอ่ยถามสตรีที่นั่งตัวสั่นอยู่บนพื้น หลี่จื้อเฉินไม่ได้ลงจากม้า

“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะคุณชาย”

น้ำเสียงหวานสั่นระริกคล้ายกับหวาดกลัวแต่ทำไมจ้าวเหม่ยเซียนกลับเห็นดวงตาเจ้าเล่ห์แทน นางยิ้มเอียงอายก่อนจะร้องโอ้ยออกมาขณะที่ลุกขึ้น

“คุณหนู”

สาวใช้ทั้งสองเข้ามาประคองแต่นางยังนั่งนิ่งช้อนตามองหลี่จื้อเฉินด้วยท่าทางน่าสงสารเหมือนจะบอกว่านางลุกไม่ขึ้น มือเรียวบางราวกลับหยกจับข้อเท้าตัวเองด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

จ้าวเหม่ยเซียนมองดูด้วยแววตาเป็นประกาย นางอยากสร้างถ้วยรางวัลแล้วจะมอบให้แม่นางผู้นี้ โอ้ นักแสดงหญิงยอดเยี่ยม นางแอบปรบมือให้รัวๆ ก่อนจะมองใบหน้าคมเข้มของคนที่มีสีหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะหันไปสั่งการคนที่ติดตามมาอีกสองคนแล้วควบม้าจากไปอย่างเร่งรีบซึ่งทำให้แม่นางคนงามหน้าเสียไป

จ้าวเหม่ยเซียนผละออกมาเมื่อการแสดงจบลง ก็ในเมื่อพ่อพระเอกหนีไปจนเห็นแต่ฝุ่นแล้ว ผู้คนกลับมาเดินจับจ่ายซื้อของอีกครั้ง การร้องตะโกนขายของกลับมาเช่นเดิมเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เกิดเหตุเช่นนี้

“นี่เป็นครั้งที่สิบแล้วที่หญิงงามออกมาล้มลงตรงหน้าแม่ทัพหลี่จื้อเฉิน น่าไม่อายกันจริงๆ”

ชาวบ้านเริ่มนินทากันเจี้ยวแจ้ว จ้าวเหม่ยเซียนกระดิกหูฟังอย่างเต็มที่ข่าวใหม่ทำให้นางได้รู้เพิ่มว่าเขาได้ถูกแต่งตั้งเป็นแม่ทัพบูรพาไปแล้ว ไม่เจอกันสามปีไต่เต้าอำนาจมาเป็นแม่ทัพได้ย่อมไม่ธรรมดา

จ้าวเหม่ยเซียนเลิกสนใจมานั่งอยู่หน้าศาลเจ้าอย่างเหนื่อยๆ ข้างๆ นางมีขอทานเหล่ตามองอย่างไม่พอใจเหมือนนางมาแย่งพื้นที่ทำมาหากิน นางมองตัวเองที่ไม่ได้อาบน้ำตลอดเจ็ดวันเพราะอยู่แต่ป่าแล้วยกมือเกาหัว เพราะสภาพนางตอนนี้ก็เหมือนขอทานจริงๆ หน้าตามอมแมมเสื้อผ้าเก่าๆ โทรมๆ ปกตินางเขียนนิยายอย่างเร่งรีบไม่ได้อาบน้ำเลยก็มี ไม่ต้องมองแบบนั้นนางไม่ได้ซกมก เพียงแต่เร่งงานอย่างหนักเพราะเดทไลน์และตอนมาที่นี่มันไม่มีน้ำให้อาบเท่านั้นเอง

เกร้ง!

จ้าวเหม่ยเซียนเงยหน้ามองคนโยนเงินอีแป๊ะก้อนเล็กๆ สีเงินให้นางอย่างอึ้งๆ ร่างนั้นเดินหายไปแต่เงินที่ถูกโยนลงมาขอทานข้างๆ นางก็รีบมาคว้าไปทันทีและมองนางตาขวาง

“อย่ามาแย่งที่ทำกินข้า เจ้าจะไปไหนก็ไป” จ้าวเหม่ยเซียนเกาศีรษะอย่างมึนงง หากใครรู้องค์หญิงของแคว้นมานั่งขอทานชื่อเสียงจักรพรรดิได้เสื่อมเสียกันหมด

“ข้าให้เจ้า”

จ้าวเหม่ยเซียนยังไม่ทันไปไหนก็มีมือบอบบางขาวซีดยื่นหมั่นโถวมาให้นางและนั่งตรงหน้าอย่างไม่นึกรังเกียจ นางรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีแค่มานั่งพักเหนื่อยทำไมเรื่องมันบานปลายอย่างนี้

“เจ้าหน้าตาไม่เลว มาเป็นสาวใช้ข้าดีหรือไม่ ถึงข้าจะเป็นคุณหนูห้าที่ยากไร้แต่ก็พอมีข้าวให้เจ้ากินสามมื้อ ใบหน้าเจ้าสวยอย่างนี้ข้ากลัวว่าเจ้าจะโดนทำร้าย” ใบหน้าสวยหมดจดแต่เสื้อผ้าอาภรณ์นั้นดูแสนธรรมดามาก

“ขอบคุณคุณหนูสิ เจ้าจะนั่งบื้อทำไม”

สาวใช้ของนางเอ่ยออกมาอย่างไม่ชอบใจนัก จ้าวเหม่ยเซียนได้แต่มองตามสองคนตรงหน้าอย่างมึนงง นางทำอะไรผิดพลาดแค่มานั่งพักผ่อนเอง!

“ข้าขอปฏิเสธ”

จ้าวเหม่ยเซียนเอ่ยบอกอย่างไม่เสียเวลาคิด ทำไมนางต้องไปรับใช้ผู้อื่นด้วย เงินนางก็มีบ้านก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมหากคิดจะกลับไป นางลุกขึ้นยืนมองคุณหนูผู้มีจิตเมตตาอย่างพิจารณามองอย่างไรก็เหมือนเจ้าตัวจะเป็นลูกอนุไม่เช่นนั้นคงไม่ยากไร้เช่นนี้ แม่นางผู้นี้ก็ลุกตามและมองมาอย่างพิจารณาเช่นกัน

“นี่เจ้า คุณหนูข้าหวังดีต่อเจ้าแต่กลับโง่งมยิ่งนัก คุณหนูเรากลับจวนกันเถอะเจ้าค่ะพวกเราออกมานานมากแล้ว”