“ใครเป็นคนเปลี่ยนใบหน้าให้เจ้า” น้ำเสียงที่เอ่ยถามอย่างไม่คลายความหวาดระแวง จ้าวเหม่ยเซียนมองอย่างสงสัยว่าพวกนี้เป็นใครกันแน่ ใช่โจรภูเขาจริงๆ หรือ

“นางให้ข้าเรียกว่าโหยวลี่”

พอจ้าวเหม่ยเซียนพูดจบบรรยากาศรอบกายพลันเย็นเยือกคล้ายความหวาดหวั่นกัดลึกเข้าไปในจิตใจของพวกมัน นางนิ่วหน้าไหนอาจารย์หญิงบอกว่าไม่ค่อยมีคนรู้จักนางไง

“เจ้าไปเถอะ ถือว่าไม่เคยเจอพวกข้า” คนที่มีวรยุทธสูงสุดบอกด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคง พวกเขากำลังกลัวอะไรกันแน่ นางมองพวกมันอย่างลังเลก่อนจะเอ่ยถามทาง ไหนๆ ก็มีคนให้ถามแล้ว

“ก่อนไปข้าขอถามพวกท่านว่า ทางที่ข้าจะไปนี้จะไปถึงเมืองอะไร” ดวงตาคมกริบมองนางเหมือนไม่อยากเชื่อสายตาว่านางกำลังกล่าวเรื่องตลกอะไร

“เจ้าไปมุดหัวอยู่ไหนมา เดินมาขนาดนี้แต่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังไปไหน”

เสียงที่ฟังดูยังอ่อนเยาว์จากชายหนุ่มข้างกายคนที่มีวรยุทธมากกว่า เขามองนางอย่างสำรวจแล้วส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ จ้าวเหม่ยเซียนนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจนางไม่ใช่คนโลกนี้มาตั้งแต่แรก จะรู้จักได้อย่างไร แล้วความทรงจำขององค์หญิงก็อยู่แต่เพียงในวังหลวงแคว้นจ้าวเท่านั้น

“ข้ามุดหัวอยู่เขาไห่เอ้อทีนี้ตอบข้ามาได้หรือยัง”

จ้าวเหม่ยเซียนตอบกลับอย่างใจเย็น ทว่าพวกนี้กลับเบิกตากว้างมองนางตั้งศีรษะจรดปลายเท้าอีกครั้ง นับว่าเป็นการเสียมารยาทมาก แต่นางหน้าหนาอยากมองก็มองไป

“เจ้าอย่าหลอกพวกข้าให้ยากเลย ไม่มีคนธรรมดาอยู่ที่นั่นได้หรอก สัตว์อสูรเยอะแยะพวกมันล้วนไม่ธรรมดา”

จ้าวเหม่ยเซียนกรอกตาไปมา แล้วทำไมนางต้องมาใจเย็นอธิบายให้เจ้าหนูจำไมฟังด้วยนะ หรือว่านางแก่จนเริ่มเลอะเลือนแล้ว

“ถือว่าข้าไม่ได้พูดแล้วกัน” จ้าวเหม่ยเซียนโบกมือลาพร้อมเดินไปต่อ ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเสียงร้องเรียกตามหลังสรุปพวกมันจะให้นางไปไหม

“เดี๋ยวก่อน” นางหันกลับมามองด้วยสายตาเย็นชา เริ่มจะหงุดหงิดแม้ร่างจริงจะสิบเจ็ดแต่วิญญาณนางมันเริ่มสู่วัยทอง? แล้ว

“แม่นางขออภัยที่เสียมารยาทมาตั้งแต่ต้น พวกข้าคิดว่าเป็นคนของทางการ ขอให้ข้าได้ไถ่โทษด้วยการพาท่านไปเยือนถ้ำพยัคฆ์เมฆาได้หรือไม่”

จ้าวเหม่ยเซียนหรี่ตาเชิญชวนนางเข้าถ้ำเสืออย่างพิจารณา และเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่านางกำลังประเมินอีกฝ่ายจึงได้ถอดผ้าคลุมหน้าออก ใบหน้าหล่อคมคายปรากฏให้เห็น แต่นางรู้สึกปวดจี๊ดในใจ และบอกตัวเองว่าจะไม่ไว้ใจคนหน้าตาดีอีกแล้ว

“จะให้ข้าไปในฐานะอะไร เชลย เหยื่อ หรือว่าแขก”

จ้าวเหม่ยเซียนเอ่ยดักคอ แม้นางจะไม่ไว้ใจแต่การได้รู้ถิ่นกองกำลังโจรก็นับว่าไม่เลว แต่นางไม่ได้มั่นใจความสามารถตัวเองขนาดนั้นแล้วเรื่องอะไรนางต้องไปถ้ำเสือด้วย

“แน่นอนแม่นางย่อมเป็นแขกของพวกข้า”

น้ำเสียงรื่นเริงของคนที่เอ่ยชวนพร้อมรอยยิ้มกว้างเปิดเผยจริงใจทำให้นางยืนมองอย่างอึ้งๆ แล้วที่ทำเคร่งครึมตั้งแต่แรกนี่คือการแสดงใช่ไหม

“พี่ใหญ่จะไว้ใจได้หรือ”

คนข้างกายเอ่ยถามอย่างกังวล ซึ่งคนตัวสูงก็ยกมือลูบหัวอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวเสียงนุ่มที่ทำให้นางมองแล้วได้แต่คิดไปไกล

“หากได้นางเป็นมิตรจะดีกว่าการเป็นศัตรูกับนาง เชื่อพี่ใหญ่สิ” จ้าวเหม่ยเซียนกรอกตามองสองคนที่พูดคุยกันเหมือนนางเป็นธาตุอากาศอย่างเซ็งๆ

“เชิญพวกท่านคุยตามสบาย ข้าขอตัวก่อน”

จ้าวเหม่ยเซียนบอกพร้อมดีดตัวจากไปด้วยความเร็วมากกว่าปกติ ยังไงนางก็เป็นผู้หญิงและโลกนี้มันอันตรายและนางยังรู้จักประมาณตนเอง

เงาร่างสีเขียวอ่อนหายไปหุบเขาอย่างรวดเร็วดุจภูตพราย ทำให้เขามองไม่ทันแม้แต่น้อย ได้แต่ถอดถอนใจอย่างยอมแพ้ ก่อนจะสลายตัวเพราะอย่างไรก็ไร้ประโยชน์

หากมีวาสนาคงได้พบเจอกันอีกครั้ง แต่นางน่าสนใจจริงๆ โดยเฉพาะเสียงหวานๆ นั่น ใบหน้าจริงจะงดงามสักเพียงใดถึงสามารถให้หมอปีศาจแปลงโฉมให้ หมอซึ่งไม่มีใครกล้าต่อกรที่หายไปจากยุทธภพนานกว่าห้าสิบปี!