ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่อาจรู้ได้ตอนนี้ร่างกายเธอโทรมไปด้วยเหงื่อ กินรีหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน นิ่วหน้าอย่างสงสัยความทรงจำของสตรีผู้งดงามและสูงส่งนั่นมีนานว่าจ้าวเหม่ยเซียนแต่ตอนนี้เธอจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเกี่ยวอะไรกับเธอ

“เจ้าฟื้นแล้วหรือนังหนู”

เสียงหญิงชราในอาภรณ์สีฟ้าอ่อนเอ่ยถาม นางเดินเข้ามาพร้อมถ้วยยาในมือ กินรีมองตามอย่างมึนงงหญิงชราตรงหน้าเหมือนผู้คนปกติ แต่ที่ผิดปกตินางสวมใส่อาภรณ์ที่คล้ายคนจีนในยุทธภพซึ่งเขียนในนิยายอยู่บ่อยครั้ง

“ดื่มยาเสียหน่อยจะได้ดีขึ้น นับว่าเจ้ายังโชคดีที่เจอข้าโหยวลี่ไม่เช่นนั้นคงได้เป็นอาหารพวกเสือไปแล้ว”

น้ำเสียงที่เอ่ยบอกนั้นดูราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยห่วงใย กินรีอยากเอ่ยถามมากมายแต่รู้สึกคอแห้งไปหมด เธอรับน้ำสีเขียวขุ่นมามองอย่างไม่แน่ใจ

เมื่อเห็นสายตาเข้มงวดของหญิงชราตรงหน้าจึงยกขึ้นดื่มอย่างระวัง ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นมือขาวผ่องอ่อนนุ่มเหมือนได้รับการดูแลมาอย่างดี นิ้วมือเรียวเล็กสวยงามแต่สิ่งที่สะดุดคือมือเธอเล็กลง

กินรีข่มอาการตื่นตระหนกของตัวเองไว้ในอก เงยหน้ายื่นถ้วยคืนหญิงชราตรงหน้าแล้วกล่าวอย่างนอบน้อม

“ขอบคุณผู้อาวุโสที่ช่วยเหลือข้า”

“นับว่าเป็นวาสนาของเจ้าที่ข้าสองเฒ่านึกเอ็นดูจึงได้หยิบยื่นมือไปช่วย”

กินรีไม่ได้เอ่ยถามว่าที่นี่ที่ไหนทั้งๆ ที่ใจกำลังเต้นโครมคราม ความหวาดกลัวลึกๆ ภายในใจตอนนี้คือกลัวว่าตัวเองตายแล้วและกำลังอยู่ในร่างของหญิงสาวที่ชื่อจ้าวเหม่ยเซียน ซึ่งเธอเป็นถึงพระธิดาคนโปรดของของฮ่องเต้จ้าวเหวินซานของแคว้นจ้าว

“พักผ่อนเถอะ ร่างกายของเจ้าแช่น้ำนานเกินไปจึงทำให้อาการเจ็บป่วยหนักกว่าผู้อื่น แต่เมื่อมาเจอข้าโหยวลี่หมอปีศาจย่อมไม่ตายง่ายๆ หรอกฮ่าๆๆ”

หญิงชราบอกเสียงโทนสูงพร้อมเสียงหัวเราะอย่างรื่นเริงพร้อมเดินจากไปอย่างคล่องแคล่ว กินรีล้มตัวนอนอีกครั้งเผื่อหลับไปจะได้ตื่นขึ้นมาที่ห้องของตัวเองอีกครั้ง

ผ่านไปอีกหนึ่งราตรีที่กินรีตื่นขึ้นมายังอยู่ในกระท่อมที่เดิม ครั้งนี้ร่างกายแข็งแรงขึ้นมากและได้มีโอกาสสำรวจร่างกายตัวเองอีกครั้ง ภาพที่สะท้อนเงาน้ำในโอ่งของท่านผู้เฒ่าทำให้เธอเห็นหน้าตาตัวเองชัดขึ้น

ใบหน้าซีดเผือดเมื่อคนที่เห็นคือจ้าวเหม่ยเซียนจริงๆ ร่างนี้มีอายุราวสิบสามปีเป็นสตรีที่งดงามและเพียบพร้อมสมกับเป็นธิดาของมหากษัตริย์ ความทรงจำสุดท้ายของจ้าวเหม่ยเซียนคือนางออกมาประพาสป่ากับพระบิดาแต่ถูกแผนการชั่วของใครบางคนภายในตำหนักหลัง นางหนีและผลัดตกหน้าผาซึ่งมีน้ำตกสูงชัน

กินรีหยิบหยกสีเขียวหมอกป้ายหยกประจำตำแหน่งของตัวเองมาดู เธอถอนหายใจแล้วเก็บมันไว้อย่างไม่มีทางเลือก คงหักโหมกับงานไม่หลับไม่นอนและยังกินแต่อาหารขยและ กาแฟ จนในที่สุดร่างกายก็รับไม่ไหว ตายลงอย่างน่าอนาถ ป่านนี้คงออกข่าวหน้าหนึ่งไปแล้ว นักเขียนสายวายในวงการถูกสามีทิ้งทำใจไม่ได้จนคิดฆ่าตัวตาย

เฮ้อ… แค่คิดก็รู้สึกอนาถกับตัวเอง กินรีไม่ได้เศร้าจนคิดทำลายชีวิตที่พ่อกับแม่มอบให้ซะหน่อย แต่ในเมื่อตายแล้วและสวรรค์ให้โอกาสใหม่ เธอจะต้องมีชีวิตที่ดีและใช้มันอย่างคุ้มค่า และต่อไปนี้เธอจะเป็นจ้าวเหม่ยเซียนเอง!

“วันนี้เป็นไงบ้างนังหนู”

หญิงชราลอยตัวลงมาพร้อมเอ่ยถามจ้าวเหม่ยเซียนเสียงเรียบ นางมองตามอย่างตื่นเต้นกับโลกแห่งนี้ซึ่งมีวรยุทธที่ล้ำเลิศ ชีวิตในวังหลวงที่ดูสุขสบายแต่ในความทรงจำมันกลับเหน็บหนาวเย็นเยือกแก่งแย่งชิงดีกันอย่างไม่มีสิ้นสุด

จ้าวเหม่ยเซียนอดีตเป็นเด็กสาวที่เย่อหยิ่งทระนงตัวเอง เพราะคิดว่านางเกิดจากฮองเฮา นางมีพี่ชายร่วมมารดาหนึ่งคนซึ่งกุมอำนาจทหารได้บางส่วนจากตำแหน่งองค์รัชทายาท แต่เรื่องในวังช่างเถอะ ตอนนี้นางคือจ้าวเหม่ยเซียนและนางอยากเรียนวรยุทธ!

“ท่านยาย ท่านเก่งกาจมากรักษาผู้เยาว์ได้อย่างหายขาดวิชาเหาะเหินของท่านก็ว่องไว ท่านยายเจ้าขารับเหม่ยเซียนเป็นลูกศิษย์ด้วยนะเจ้าคะ”