แม้แต่เธอที่เป็นภรรยาก็ยังไม่ละเว้น เธอมองตามอย่างเบลอๆ คนอื่นอาจจะกรีดร้องแต่เธอกลับใจเย็นกว่าที่เห็น แม้แต่ตัวเธอยังไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะนิ่งได้ขนาดนี้ เธอเอียงคอมองกันต์ธรแล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ

“หึง?”

“ใช่ ถึงเธอจะเป็นเมียเรา แต่ขอร้องเธอถอยออกไปจากชีวิตเราได้ไหม แต่ไม่ต้องออกจากบ้านนี้เพียงแค่เธอไม่ออกจากพื้นที่ส่วนตัวมากเท่านั้นพอ”

คำตอบที่แสนเย็นชาและเห็นแก่ตัวไม่ได้ทำให้กินรีรู้สึกเสียใจ อาจเพราะตอนนี้หัวใจมันชาจนไร้ความรู้สึก แค่คำพูดนั้นเธอก็เข้าใจอะไรได้ ว่ากันต์ธรไม่อยากให้ทางบ้านรับรู้ว่าเรากำลังเลิกกัน

ตอนนี้เธอเป็นภรรยาแค่ในทะเบียนสมรส บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอซึ่งทางบ้านของกันต์ธรเป็นคนซื้อให้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ให้อีกฝ่ายปวดใจ กินรีพยักหน้าตอบรับอย่างง่ายดาย ดวงตาสวยมองทั้งคู่สองเท้าขยับไปใกล้พวกเขามากขึ้นและจับมือทั้งคู่จับกันไว้

“รักกันนานๆ นะ อย่างไรฉันก็ยังเป็นเพื่อนนาย”

นั่นคือสิ่งที่เธอคิดได้ การจากกันด้วยดีมันยังมีความรู้สึกมิตรภาพที่ดีหลงเหลือ แต่หากจากกันด้วยความแค้นแม้แต่ตัวเธอเองก็จะไม่มีความสุขไปด้วย

“เราคิดแล้วว่าเธอต้องเข้าใจ และขอโทษสำหรับที่ผ่านมา แต่คนนี้เราหวงจริงๆ”

กินรีมองดูทั้งคู่นิ่งๆ ก่อนจะพยักหน้ารับและผละออกมาอยู่ภายในห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง เวลานั้นหัวใจรู้สึกว่างเปล่าไม่มีน้ำตา เธอเหม่อมองออกไปนอกระเบียงห้องและเฝ้าครุ่นคิดเสมอว่าที่ผ่านเป็นความผิดของใคร ของเธอหรือของกันต์ธร…

หลังจากที่สามีพาผู้ชายคนใหม่มาอยู่ในบ้าน กินรีก็หมกตัวอยู่ภายในห้อง ออกไปแค่หาอะไรกินและกลับมาทำงานต่อ จนในที่สุดงานก็เสร็จเรียบร้อยเหมือนในเวลานี้ ทว่าภายในห้องตอนนี้มีแต่อาหารสำเร็จรูป ไวไว และขนมเต็มห้อง

ถามว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร บอกได้เลยว่าเธอเสียใจและรู้สึกเจ็บใจมากกว่า ว่าทำไมกันต์ธรต้องไปเป็นเมียเขาเสียเอง เป็นสามีหมอนั่นไม่ได้หรือไง ทำไมต้องเป็นฝ่ายรับด้วย แต่ดูจากสภาพแล้วก็ได้แต่พูดไม่ออก หลับตาดูยังรู้เลยว่าใครจะรับใครจะรุก

กินรีนวดขมับที่ปวดอยู่เบาๆ ก่อนจะคลิกส่งงานให้บก. เธอยังใช้ชีวิตเหมือนเดิม ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอผ่อนลมหายใจเมื่องานที่รับมาส่งจนเรียบร้อยแล้ว หลังจากนี้จะขอหยุดพักหัวใจและพักงานเพื่อทบทวนกับตัวเองว่า เธอผิดใช่ไหม? เรื่องราวถึงลงเอ่ยอย่างนี้

อึก!

กินรีกุมหน้าอกตัวเองด้วยความเจ็บ มันเจ็บและแน่นหน้าอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เกิดอะไรขึ้น? เธอกลิ้งตกจากเก้าอี้ด้วยความเจ็บ หัวใจมันบีบรัดจนหายใจไม่ออก เธอไม่ได้เป็นโรคหัวใจทำไมถึงเจ็บ เธอไม่ได้กินยาอะไรลงไปทำไม…

กินรีรู้สึกดวงตาพร่าเลือนหอบหายใจแรงขึ้น เสียงโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดดังขึ้น และคงจะเป็นบก. โทรมา เพราะขอหยุดพักงานยาวอย่างไม่มีกำหนดและไม่มีเหตุผลให้ฟัง

ทว่ามือเธอสั่นมากจนไม่สามารถขยับตัวไปรับได้ ร่างกายรู้สึกชาไปหมด หายใจไม่ออก ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามา เธอยังไม่อยากตายถึงจะอกหักแต่ยังเห็นความสำคัญของชีวิต แต่ตอนนี้เธอหายใจไม่ออกจริงๆ ทรมานเหลือเกิน…

กินรีลืมตัวตื่นขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้า ความเหน็บหนาวทิ่มแทงเข้าไปในร่างจนต้องฝืนลืมตาตื่น เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดเมื่อร่างกายปวดร้าวระบมไปหมด เธอปรับสายตาให้เข้ากับแดดที่แยงตาก่อนจะสำรวจรอบกายตัวเอง

คิ้วขมวดมุ่นจำได้ว่าตัวเองอยู่ในห้องที่เป็นเรือนหอ เธอตั้งใจว่าจบงานนี้แล้วจะย้ายออกไปแต่สิ่งที่เห็นตอนนี้คือกระท่อม! เธอลุกขึ้นนั่งมองรอบกายอย่างไม่แน่ใจหลับตาและลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็ยังเหมือนเดิม ตอนนี้เธอนั่งอยู่บนแคร่ไม้ภายในกระท่อมหลังนี้

พลันใดนั้นกินรีก็รู้สึกปวดศีรษะจนแทบจะแตกพร้อมความทรงจำมากมายของใครบางคนหลั่งไหลเข้ามาในหัวราวกับเขื่อนน้ำแตก เธอกัดฟันนอนกับแคร่ทนรับความเจ็บ