“ฮิฮิ เข้าใจแล้ว นั่นเป็นความคิดที่ดี”

 

　เมื่อผมบอกกลยุทธ ยาริม่าก็เอามือปิดปากแล้วหัวเราะอย่างสง่างาม แต่ก็ดูสนุกสนานมากเช่นกัน

 

“พี่จ๋า ยูมะก็อยากฟังเแผนนี้ด้วย”

 

“หืม? ไม่ได้ ยูมะเป็นนางฟ้าไร้เดียงสาที่ไม่รู้จักโลกนี้”

 

“ย้า! ทำไมมีแต่ยูมะที่ถูกทิ้งล่ะ ถ้าไม่บอกหนู หนูจะบอกลูลู่จังและเฟลจัง!”

 

“ก็แล้วแต่…”

 

　เดี๋ยว ไม่สิ. หากแผนนี้ถูกเข้า ค่าความต่อผมจะลดลง

 

“น-มาสเตอร์”

 

“อัลลี่ คุณกลับมาทันเวลาพอดี ได้บอกเจ้าหน้าที่ไปเรียบร้อยแล้วนะ?”

 

“อืม อัลลี่บอกเรียบร้อยแล้ว นี่เป็นหน้าที่ของภรรยาตามกฎหมายด้วย”

 

“ไม่น่าจะใช่นะ”

 

“ฮิฮิ ดูเหมือนว่าไม่มีที่ว่างสำหรับฮาเร็มของคุณ”

 

“ฮาเร็ม? มันเป็นความผิดพลาดของพวกโรคจิต”

　

“เฮ้ย วางแผนเท่าไหร่ก็เอาชนะข้าไม่ได้หรอก เมื่อข้าขึ้นเวที ชัยชนะมันก็เป็นเรื่องแน่นอน ฮ่าฮ่าฮ่า!”

 

　จินจิเบลเต็มไปด้วยความมั่นใจขณะออกกำลังกายอุ่นเครื่องเบาๆ

　เพราะเขาไม่สงสัยในชัยชนะของตัวเอง เขาจึงไม่โกรธเลยแม้ว่าผมจะให้เขารอเป็นเวลานานก็ตาม แม้ว่าเขาจะรอมา 30 นาทีแล้วก็ตาม ความใจกว้างของผู้ชายคนนี้เป็นสิ่งที่ควรเรียนรู้ไว้

 

“ถ้าอย่างนั้นเรามาเอาชนะเขาโดยเร็ว วันนี้เป็นวันสุดท้ายของออริโซ่ และฉันอยากจะจบด้วยดี”

 

　ยาริม่าขึ้นสู่เวทีวงกลม

 

“โอ้ เจ้าเป็นซัคคิวบัสผู้หญิง แต่ข้าก็ไม่แพ้! ตั้งแต่มาที่รีสอร์ตแห่งนี้ข้าก็ได้สนุกไปกับแรงดึงดูดทางเพศตลอดเวลา ดังนั้นมันไม่ได้ผลกับข้าหรอก!!”

 

“คุณพูดมากจริงๆ ฉันสงสัยว่าหมายิ่งอ่อนแอจะยิ่งเห่าเก่งหรือไม่”

 

“อะ-อะไร!?”

 

“กรรมการ ได้โปรด เริ่ม”

　

　เจ้าหน้าที่ผู้ตัดสินแบทเทิลรอยัลให้สัญญาณเริ่ม.

 

　ยาริม่าถือพู่กันขนาดใหญ่ที่สร้างโดย [การสร้าง] ของผม พู่กัน . ขนาดใหญ่ประมาณความสูงของยาริม่า

 

“ว้าว พู่กันนั้นเป็นอาวุธ… มองแวบแรกดูไม่น่าประทับใจนัก แต่ข้ามองออก! พู่กันนั่นเป็นอาวุธโกง! มันต้องมีความสามารถพิเศษบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น!”

 

　จินจิเบลชี้ไปที่แปรงอันใหญ่ของเธออย่างมั่นใจ

 

　น่าเสียดายที่มันเป็นเพียงพู่กัน คุณสามารถเพิ่มหมึกลงไปเพื่อให้เป็นสีดำที่สวยงามได้

 

　ผมแอบขอโทษเขาพูดแบบนั้นด้วยสีหน้าพอใจในตัวเอง

 

　เป้าหมายคือให้จินจิเบลใช้ความสามารถของเขา

 

　เขาตกหลุมพรางของเรา… หรือจริงๆ แล้วผมก็วางแผนจะยั่วยุเขา แต่เขาทำลายตัวเอง ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องง่าย

 

　จินจิเบลพูดเสียงดัง

　

“นี่คือความสามารถของข้า! ผู้หญิง…”วางพู่กันลงซะ!””

 

　กึก

 

　ยาริม่าทำท่าคลานอยู่บนพื้น และพู่กันก็หลุดจากมือแล้วกลิ้งออกไป

 

“ตอนนี้ เมื่อใดก็ตามที่เจ้าพยายามหยิบอาวุธ ความสามารถนั้นจะเปิดใช้งาน ทีนี้ ต่อไป เสื้อผ้า…”

 

　หลังจากพล่ามซะยาว จินจิเบลก็ตกตะลึง

 

“ท-ทำไมกัน? ในขณะที่กำลังออกคำสั่งเจ้าไม่น่าจะขยับได้สิ!”

 

　ยาริม่าเดินไปหาจินจิเบล โดยที่พู่กันขนาดใหญ่ที่เป็นอาวุธของเธอยังคงวางอยู่บนพื้น

 

“อย่าเข้ามาใกล้ข้า! ถอดเสื้อผ้าออก!… ท-ทำไม…ทำไมความสามารถของข้าถึงไม่เปิดใช้งาน!!”

 

“ฮะ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่สามารถไปสู่คำสั่งถัดไปได้ เว้นแต่ว่าจะทำตามคำสั่งด้วยความสามารถ ‘ลดต่ำลง’ ได้อย่างเหมาะสม”

 

“หะ? ข้าเอาพู่กันของเจ้าลงแล้ว ข้าสั่งไปแล้ว!”

 

　ยาริม่ายิ้มด้วยรอยยิ้มที่น่าหลงใหล ในขณะที่จินจิเบลหน้าซีดและก้าวถอยหลัง

 

“ม ม …ไม่จริงน่า”

 

　เห็นได้ชัดว่าเขาสังเกตเห็นแล้ว ความหมายอีกอย่างหนึ่งของการวางพู่กันลง

 

“เอาล่ะ วางพู่กันลง แล้วทำให้ฉันสนุกหน่อยนะ เจ้าหมาน้อย♪”

 

“อ๊าาาาาาา!!!”

 

　เสียงกรีดร้องของผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งดังก้องไปทั่วฮอลล์

 

※ถอนตัวโดยสมัครใจ※

 

“อ่า ผู้ชนะ! ยาริม่าซามะ”

 

　ยาริม่าเลียริมฝีปากและยิ้มด้วยความพึงพอใจ

 

“ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของคุณ”

 

“ฉันไม่เหนื่อยเลย บางทีเธอควรบอกเขานะ”

 

　เมื่อผมมองไปด้านข้าง ผมเห็นจินจิเบล เดินกะโผลกกะเผลกถูกหามออกไปบนเปลหาม

 

　ผมไม่อยากโดน****ในที่โล่งแบบนี้ เลยขอให้พวกเขาไปจัดกันในโรงแรม

　และผมไม่สามารถให้อัลลี่และยูมะเห็นได้

 

“ยาริม่าซามะ คุณต้องการยืดเวลาการเข้าพักของคุณไหม?”

 

“ฉันจะฝากให้เป็นหน้าที่คุณในครั้งต่อไปที่ฉันมา”

 

“เข้าใจแล้ว”

 

　เห็นได้ชัดว่าสามารถเก็บไว้ได้ สะดวกดีจัง

 

　หากเป็นเช่นนี้ ทุกคนก็จะได้รับคำอธิบายเกี่ยวกับแบทเทิลรอยัลเรียบร้อยแล้ว

 

　อ่า…คงไม่เป็นไรมั้ง ผมได้แต่รู้สึกเสียใจกับอีกฝ่ายหนึ่ง

 

(ชื่อตอนว่า 噛ませ犬は下ろす  โดย 噛ませ犬   ความหมายมันหมายถึง หมาแก่/หมาอ่อนแอ ซึ่งน่าจะมีที่มาจากการกัดสุนัข ฝ่ายที่อ่อนแอกว่าก็จะถูกตัวที่ได้เปรียบยืนคร่อมกัด ส่วน下ろす  แปลได้หลายความหมาย น่าจะเป็นการเล่นคำ อาจจะสื่อถึงสกิลของจินจิเบล หรือว่าเอาลงก็ได้ ถ้าแปลผิดก็ขออภัยด้วยครับ)