เป็นหัวกิลด์ของกิลด์ระดับสูงสุดในต่างโลก ผมผู้อ่อนแอที่สุด แต่ด้วยรักอันหนักหน่วงของสมาชิกในกิลด์ แม้อยากออกก็ออกไม่ได้ - ตอนที่ 54.5 ตอนพิเศษ ขุนนางที่ตัวตนถูกลบล้างไปหลังจากพ่อแม่ถูกลอบสังหาร (Lulcilla side)

 

  ลูลูชิล่า ไนท์ มีความยอดเยี่ยมมาตั้งแต่เด็ก

 

　ไม่ว่าจะให้เธอทำอะไร เธอก็เรียนรู้อย่างรวดเร็วและทำได้ดี

 

　ใจเย็น และสง่างามราวกับดอกฟ้า

　ผิวของเธอขาวราวกับหิมะ และผมของเธอยาวและเป็นสีทอง

　ใบหน้าของเธอมีรูปร่างที่ดีมาก และใบหน้าที่เล็กและมีรูปร่างดีของเธอทำให้เธอดูเหมือนตุ๊กตา

　ดวงตาที่โตและชัดเจนของเธอคือสีแดงแมดเดอร์ และถ้าหากเธอลืมตาและผ่อนคลายแก้มของเธอ คุณจะเห็นการแสดงออกที่น่ารักมากบนใบหน้าของเธอ

 

　สมัยนั้นอัศวินค่อนข้างมีชื่อเสียงในแวดวงสังคม

 

　วันหนึ่ง.

　เมื่อลูลูชิล่าไปเยี่ยมห้องของพ่อ เธอสังเกตเห็นบางอย่างแปลกๆ

　อากาศมืดมนและมีเสียงแผ่วเบาดังมาจากข้างใน

　

　เธอก็เคาะตามปกติ

　ไม่มีการตอบกลับ

 

“พ่อ……?”

 

　ลูลูชิล่าค่อยๆ เปิดประตู ทันใดนั้นเธอก็ปิดปากด้วยกลิ่นเลือดที่ชวนสำลัก

 

　จากนั้น…เธอก็หมดหวังเมื่อเห็นภาพอันน่าสยดสยองตรงหน้า

 

“ท่านพ่อ! ท่านแม่!”　

 

　ร้องไห้สะเทือนใจ.

 

　เลือดกระเซ็นไปทั่วห้อง

 

　ผู้เป็นพ่อทรุดตัวลงบนโต๊ะราวกับหมดแรง

　ก้อนเลือดก้อนใหญ่ตกลงไปตรงกลางซองจดหมายบนโต๊ะ และหยดก็กระจายไปทั่วเหมือนหมอก

 

　ผู้เป็นแม่นอนอยู่บนพื้นโดยมีดาบแทงที่หลัง เลือดไหลเป็นแถบราวกับว่าเขาพยายามจะเคลื่อนไปทางประตู

 

　บางทีแม่อาจจะพยายามบอกให้เธอหนีไป…

　

　เมื่อพิจารณาจากสภาพของเลือด ลูลูชิล่าคิดว่าพวกมันคงยังไปไม่ไกล ดังนั้นเธอจึงรีบมองออกไปนอกหน้าต่าง

 

　ชายสวมหน้ากากกลุ่มหนึ่งสวมแจ็กเก็ตและรองเท้าบู๊ตสีดำหายตัวไปในความมืด

 

　เธอมองไปรอบๆ ห้องอีกครั้งด้วยความสิ้นหวัง เธอคุกเข่าลงและกรีดร้อง

 

“พ่อ แม่…อร๊ายยยยย!!”

 

　จากนั้นลูลูชิล่าก็ได้เรียนรู้ถึงการมีอยู่ของหนี้จำนวนมหาศาลอันเนื่องมาจากธุรกิจที่ล้มเหลวของพ่อเธอ แน่นอนว่ามันเป็นข้อกล่าวหาที่เป็นเท็จ

　ทรัพย์สินทั้งหมดของเธอถูกพรากไปโดยพวกทวงหนี้ และเธอถูกบังคับให้อยู่คนเดียวในฐานะคนธรรมดาสามัญที่ยากจน

 

　และก่อนที่เธอจะรู้ตัว ชีวิตประจำวันก็ดำเนินไปราวกับว่าตระกูลอัศวินไม่เคยเป็นขุนนางมาก่อน

 

“……”

 

　วันนั้น ลุลชิล่าตัวสั่นอยู่ในห้องเสื่อทาทามิขนาดสี่เสื่อครึ่งที่ทรุดโทรมของเธอ

 

　บ้านหลังนี้รายล้อมไปด้วยชายฆาตกรในชุดดำ

 

　พวกเขาคือกลุ่มสวมหน้ากากที่ลอบสังหารพ่อแม่ของเธอ

     เธอจำลูกประคำที่มองเห็นได้ชัดเจนผ่านช่องว่างในชุดคลุมของมัน

 

　หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เธอจะถูกฆ่าด้วย

 

“แต่มันจะไม่ง่ายขนาดนั้นที่จะจับ…”

 

　ลูลูชิล่าพลิกเสื่อที่กางออกแล้วเปิดประตูสู่ทางเดินใต้ดินซึ่งเป็นเส้นทางหลบหนีที่เผื่อไว้

 

　เธอเพิกเฉยต่อเสียงประตูที่ถูกกระแทกอย่างรุนแรงและเข้าไป แม้จะอยู่ใต้ดินแต่ก็เชื่อมต่อกับระบบท่อน้ำทิ้ง

　ขณะที่น้ำขุ่นไหลอยู่ข้างๆ เธอ ลูลูชิล่า ก็วิ่งไปตามเส้นทางที่กว้างพอที่จะผ่านได้เพียงคนเดียว

 

　พื้นที่ชื้น. มีกลิ่นคาว

　เมื่อเธอขึ้นสู่พื้นดิน เธอรีบสูดหายใจออกเพราะหายใจไม่ออกจากการอยู่ใต้ดิน

 

　เธอออกไปในเมือง แต่ผู้คนก็หลีกเลี่ยงออกจากเธอ มันอาจจะเพราะตัวเธอมีกลิ่นเหม็น

 

　เมื่อไม่มีที่อื่นให้ไป เธอจึงตัดสินใจตั้งแคมป์อยู่ข้างถนน

 

　ลูลูชิล่าหมอบอยู่ในตรอกด้านหลัง

 

“…ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

 

　พ่อแม่ของเธอถูกลอบสังหาร และชีวิตของเธอตกอยู่ในอันตราย

　

　เธออดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

　น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม และเธอก็รีบเช็ดตาด้วยแขนเสื้อ

 

“…ฉันจะไม่ร้องไห้ ฉันจะไม่ร้องไห้อีกต่อไปแล้ว… ถึงร้องไห้ก็ไม่กลับมา”

 

　แหมะ แหมะ

 

　หยดน้ำปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลูลูชิล่า

　ฝนกำลังตกลงมาจากฟ้า

 

　เมื่อเธอมองไปด้านข้าง ทุกคนก็รีบวิ่งผ่านไป　

　พวกเขามีบ้านที่จะไป มีครอบครัวและเพื่อน

 

　……เธอเหลืออะไรแล้ว

 

　ฝนจะโปรยปรายจนกว่าทุกอย่างจะเปียก

 

　…บางทีเธอคงจะมีความสุขมากกว่านี้หากเธออ่อนแอลงและตายไป

 

　ยิ่งคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ใจเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้

 

“…ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย มันคือผู้ไล่ล่า!”

 

　เธอคว้าแก้วใบหนึ่งที่อยู่ข้างๆ ของแบบนี้ไม่สามารถนำมาใช้เป็นอาวุธได้

 

　และ……

 

“คุณมาทำอะไรที่นี่?”

 

　ตัวตนที่แท้จริงของเสียงฝีเท้าก็ปรากฏขึ้น

　เด็กชายสวมหน้ากาก เขาสวมเสื้อคลุม

 

“แกเป็นลูกน้องของพวกมัน!”

 

“โว้ว เดี๋ยว เดี๋ยว!”

 

　ลูลูชิล่าเหวี่ยงเศษแก้วใส่เขา แต่เขาก็หลบเลี่ยงได้อย่างง่ายดาย

 

“มันอันตราย… ใจเย็นๆ ผมเป็นแค่นักผจญภัย”

 

“โกหก! เอาพ่อกับแม่ฉันคืนมา!”

 

“ใช่……”

 

　เด็กชายสวมหน้ากากยิ้มอย่างขมขื่นให้ ลูลูชิล่า ซึ่งร้องไห้ไม่หยุด

 

　——นี่คือการเผชิญหน้าระหว่างโครและลุลชิล่า