“มันเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว”

 

　เฟลรายงานขณะสัมผัสต่างหูในหู

　ต่างหูเหล่านี้เรียกว่า “เดนวะ” ซึ่งเป็นเครื่องมือวิเศษที่โครสร้างขึ้นเพื่อให้เธอสามารถพูดคุยกับผู้คนที่อยู่ห่างไกลได้

 

“กรุณารวบรวมข้อมูลที่นั่น. ฝากดูแลยูมะ ด้วย”

 

“เข้าใจแล้ว”

 

　เฟลวางสายจากลูลูชิลาคู่สนทนาของเธอ และหันไปหายูมะรูมะและอลิชาที่เดินทางด้วยกัน

 

“พี่จ๋าหายไปแล้ว…”

 

　ยูมะรูมะคว้าเสื้อผ้าของเธอและน้ำตาไหล เธอมองไปรอบๆ และดูกระสับกระส่าย

 

“ย-ยูมะ อย่าร้องไห้”

 

　อลิชาลูบหัวยูมะรูมะเบาๆ อย่างไรก็ตาม เธอก็ดูเศร้าเช่นกัน

 

(ฉันควรบอกยูมะซามะและอัลลีซามะไหมว่าพวกเขาถูกลักพาตัวไป…)

　

　นั่นคือช่วงเวลาที่เฟลกังวล

 

“————ถ้าคุณอยากได้พวกเขาคืน มาสู้กับฉัน”

 

　ท่ามกลางฝูงชน…เฟลเป็นคนเดียวที่ไม่พลาดเสียงที่มาจากที่ไหนสักแห่ง

 

“เข้าใจล่ะ————ไกลป์เนียร์”

 

　เธอระบุตัวคนที่พูดเสียงนั้นได้ทันทีและโยนโซ่ไปในทิศทางนั้น แต่… มันถูกหลบเลี่ยงได้อย่างง่ายดาย

 

“อย่างที่คาด เธอหลบได้จริงๆ ด้วย”

 

“เธอนี่น่าสนใจดีนะที่สามารถควบคุมโซ่ได้แบบนั้น”

 

　การตอบโต้กันอย่างกะทันหันทำให้ผู้ชมในเทศกาลส่งเสียงเอะอะและแหวกทางให้อย่างรวดเร็ว

　ที่ปลายทางมีซัคคิวบัสถือเคียวขนาดใหญ่

 

“ฉันชื่ออิจิ ฉันเป็นคู่ต่อสู้ของคุณ”

 

“เป็นฝีมือของคุณหรือเปล่าที่พวกของเราสองคนหายตัวไป?”

 

“อา เด็กสวมหน้ากากคนนั้นกับนักดาบหญิงเหรอ?”

 

“ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกคุณลักพาตัวพวกเขา กรุณาคืนหัวหน้าและสหายของเราด้วย”

 

“ผู้นำ? ชายใส่หน้ากากรึ?”

 

“ถูกตัอง”

 

“นั่นคือผู้นำของคุณเหรอ? ฮ่าฮ่า น่าตลกดีที่ผู้ชายน่าเบื่อแบบนัันเป็นผู้นำของคุณ”

 

　อิจิกุมท้องและหัวเราะเมื่อรู้ว่าโครเป็นผู้นำ เฟลและอลิชาขมวดคิ้วเมื่อเห็นเช่นนั้น

 

“คุณกล้ามากที่ดูหมิ่นมาสเตอร์โคร…”

 

“มาสเตอร์ เธอดูถูกเขาสินะ ”

 

　ขณะที่พวกเธอพูดคำที่เต็มไปด้วยความโกรธ แต่ก็มีใครบางคนที่แตกต่างออกไป

 

“เกลียด ยูมะเกลียดคนที่ดูดูกพี่จ๋าที่สุด…”

 

　ยูมะรูมะพูดเช่นนี้ขณะกำเสื้อผ้าของเธอแน่นทั้งน้ำตา เมื่อเห็นเช่นนี้ เฟลและอลิชาก็ลดอาวุธลง

 

“หืม? ยัยเด็กเหลือขอนี่กำลังพูดอะไร?”

 

“พี่จ๋า อยู่ที่ไหน…?”

 

“ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกันน้า คงจะตายไปแล้วมั้ง ฮ่าฮ่า!”

 

“————เคราอูนอส”

 

　ขณะที่อิจิหัวเราะเสียงดัง ยูมะรูมะปรากฏขวานในมือ

 

[เคราอูนอส]

　

　อาวุธที่กล่าวกันว่าถูกครอบครองโดยซุส ซึ่งเป็นหัวหน้าเทพเจ้าและผู้มีอำนาจสูงสุดในตำนานเทพเจ้ากรีก มันถูกสร้างเป็นขวาน

　หรือที่รู้จักกันในชื่อ “สายฟ้าแห่งซุส” กล่าวกันว่ามีพลังแห่งสายฟ้าที่สามารถละลายและเผาโลกได้ในทันที

 

“พี๋จ๋าหายไป…เอาคืนมา…”

 

“หะ?”

 

“เอาพี่จ๋าคืนมานะ…!!”

 

　ยูมารุมะขอร้องทั้งน้ำตา

　ทันใดนั้นก็มีการสั่นสะเทือนเกิดขึ้น

　นอกจากนี้ กระแสไฟฟ้าที่ทำให้รู้สึกเสียวซ่าวิ่งผ่านเธอ และอิจิก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ

 

“แง้งงง!!”

 

　สถานการณ์เปลี่ยนไปราวกับว่ามันสะท้อนกับอารมณ์ของยูมะรูมะ เมื่อว่ายูมะรูมะเริ่มร้องไห้ พื้นที่ใต้เท้าของเธอก็เริ่มยุบและแตก

　ไม่เพียงเท่านั้น คราวนี้พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือนและรู้สึกเหมือนเกิดแผ่นดินไหวขึ้น

 

“ยัยเด็กนี่มันอะไรกัน”

 

　อิจิก้าวถอยหลังและระวังตัว

　เมื่อยูมะรูมะที่ถูกครอบงำด้วยอารมณ์กำลังจะเหวี่ยงขวานลง

 

“————ไกลป์เนียร์”

 

　เฟลพันโซ่รอบร่างของยูมะแล้วดึงเข้าหาเธอ

 

“ใจเย็นก่อนค่ะ ยูมะซามะ…!”

 

“ฮึก…ฟ…เฟลจัง…”

 

　เมื่อรู้สึกว่าพลังของยูมะรูมะเริ่มควบคุมไม่ได้ เฟลจึงรีบกอดเธอเพื่อทำให้เธอสงบลง บางทีอาจเป็นเพราะเธอวางขวานกลับ แรงสั่นสะเทือนจากก่อนหน้านี้จึงลดลง

 

“ขอโทษนะ อัลลีซามะ ฉันขอปล่อยคุณไว้ตามลำพังสักพักได้ไหม?”

 

“มะ-โอเค ฉันจะแก้แค้นที่ทำให้ยูมะร้องไห้”

 

　หลังจากตอบไปนั้น อลิชาก็ก้าวไปข้างหน้า

 

“————Meteor fire”

　

　เพียงแค่เธอดีดนิ้ว ลูกไฟจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้น และเธอไม่ได้โจมตีใส่ซัคคิวบัส แต่เล็งเข้าใส่ฝูงชน

 

“อะ!!!”

 

“อะ-อะไร!?”

 

　ลูกไฟตกลงมาใส่แขกทีละคน อย่างไรก็ตาม บางทีอาจเป็นเพราะเธอควบคุมได้ ลูกไฟจึงหลีกเลี่ยงและไม่มีการชนใครเลย

　อย่างไรก็ตาม ผู้คนรอบตัวตกอยู่ในภาวะตื่นตระหนก พวกเขากรีดร้อง วิ่งหนี และในพริบตาก็ไม่มีใครอยู่เลย

 

“ตอนนี้ไม่มีอุปสรรคแล้ว มาเจอกันแบบยุติธรรม”

 

“จุ๊ๆ เหยื่ออันล้ำค่าของฉัน… ไม่เป็นไร ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถออกจากประเทศนี้ได้อยู่แล้ว”

 

　อิจิระวังอลิชาและเตรียมเคียวของเธอ

　ในทางกลับกัน อลิชาดูราวกับว่าเธอเพิ่งจำอะไรบางอย่างได้ จากนั้นเธอก็พูดกับเฟลที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

 

“อืม เฟล ฉันควรใช้อันไหน ‘Uasu’ หรือ ‘Kiruke’?”

 

“มันคงจะไม่ดีถ้าใช้ ‘Kiruke’ ที่นี่ มาใช้ ‘Uasu’ กันเถอะ”

 

“อืม ฉันเข้าใจแล้ว————Uasu”

　

　เมื่อเธอร่ายเวทย์อย่างนั้น ไม้เท้าก็ปรากฏขึ้น

 

[อูสุ]

 

　เป็นอาวุธที่สืบทอดมาในอียิปต์โบราณและถือเป็นสัญลักษณ์ของการปกครอง นอกจากนี้ยังใช้เป็นสัญลักษณ์ในการควบคุมพลังแห่งความโกลาหล และมีความหมายว่า “พลัง”

 

“อย่าคิดว่าจะเอาชนะฉันได้ด้วยไม้เท้า!”

 

　อิจิเข้าประชิดแล้วเหวี่ยงเคียวลงไปหาอลิชา แต่…

 

“—Boa”

 

“อ๊าาา!?!?”

 

　ดาบไม่ถึงอลิชา และอิจิก็โดนระเบิด

　เมื่อควันจางลง อิจิก็มีรอยไหม้ขนาดใหญ่บนใบหน้าของเเธอ

 

“เธอไม่สามารถเข้าใกล้อัลลีได้”

 

　 อลิชาหมุนไม้เท้าของเธอและก้าวไปข้างหน้า

 

“ไม้เท้านี้น่าทึ่งมาก มาสเตอร์สร้างมันขึ้นมาโดยมีพลังเป็นสองเท่า นี่คือเวทมนตร์ของผู้เริ่มต้น”

 

　เธอกอดไม้เท้าจ้องมองลงไปที่อิจิ ผู้กำลังทรุดอยู่บนพื้นและกุมหน้าไว้

 

“ชิ ถ้างั้น…”

 

　อิจิมองออกไป

　ราวกับว่ามันเป็นสัญญาณบางอย่าง ซัคคิวบิหลายตัวก็ปรากฏตัวขึ้นจากที่ไหนก็ไม่รู้และโจมตีเฟลที่อุ้มยูมะรูมะไว้ในอ้อมแขนของเธอ

 

“…เฮ้อ แม้ว่ามือข้างหนึ่งของฉันจะไม่ว่าง แต่พวกคุณก็ไม่สามารถชนะได้หรอกนะ”

 

　รอบตัวของเฟลปรากฏโซ่หลายเส้น พวกมันเคลื่อนที่ราวกับสิ่งมีชีวิตเพื่อป้องกันการโจมตีทั้งหมด

　

“—-Bandit”

 

    เมื่อเธอกำหมัด โซ่ก็พันรอบร่างของซัคคิวบิเพื่อหยุดพวกมันไม่ให้เคลื่อนไหว

 

　”นี่มันเกิดบ้าอะไรกัน” 

 

　ใบหน้าของอิจิเต็มไปด้วยความกลัว เหงื่อเย็นๆไหลออกมาตามหลัง เธอตกตะลึงเมื่อเผชิญกับความสามารถที่แตกต่างกันอย่างท่วมท้น

　เธอไม่ใช่คนเดียว ซัคคิวบัสที่ควรรีบวิ่งมาช่วย พวกเขาก็ถูกโซ่ของเฟลล่ามไว้และทิ้งเคียวลงบนพื้นด้วยความตกตะลึง

 

“อืม มาสเตอร์ที่อัลลีและพวกพ้องรับใช้ เป็นมาสเตอร์แข็งแกร่งที่สุดในโลก”

 

“คุณยังมีพลังที่จะพูดเรื่องไร้สาระอยู่หรือเปล่า? ถ้าอย่างนั้น”

 

　หลังจากพูดอย่างนั้น เฟลก็ชูมือของเธอไว้ข้างหน้าอิจิ

 

“ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะหรรษาไปกับการทรมานแล้ว”

 

　เฟลยิ้มและกำหมัดแน่น